Η αντιεξουσιαστική συμπεριφορά

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση Thursday August 13, 2015 20:41 by Αργύρης Αργυριάδης - IWW Greece

Αν η ανάγκη νουθεσίας σε αυτόν τον χώρο που υποτίθεται είναι ο αδιαφιλονίκητος εκφραστής της αυτοπραγμάτωσης & προσδιορισμού, ως βασική συνθήκη της ελευθερίας, τότε η επαναπροβολή και η αντανάκλαση αυτής (της ελευθερίας) προς την καθημερινή συναλλαγή εκτός χώρου επιβεβαιώνει τον κυρίαρχο στερεοτυπισμό της υπερφίαλης αναρχικής ουτοπικής προσωπικότητας. Και για αυτό δεν φταίνε οι άλλοι και φυσικά ούτε η εξουσία. Εάν δεν αποβληθεί αυτή η βολική συμπεριφορά προσποίησης, τότε δεν θα μπορεί να διεκδικηθεί αυτό που πραγματικά αναλογεί στο άτομο – φορέα των απελευθερωτικών ιδεών.

Ο Μπακούρης, ο Προκόπης, Κρουτόν και προπαντός ο Μαλαπέρδας* !!!

* Γιατί ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Προυντόν και ο Μαλατέστα δεν εμπνέουν πια τους «εδώ». Με αφορμή τα τελευταία φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού. --- Η ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, από υπερφίαλο σχήμα λόγου, ως τρόπος ζωής και πράξης θα έπρεπε ιδανικά να ικανοποιεί δυο τουλάχιστον βασικές παραδοχές:

1η: Να θεωρείτε δεδομένο λοιπόν πως όλοι αυτοί που συμμετέχουν στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό –αναρχικό χώρο, εμπνέονται από κάποιες βασικές, γενικές και εντελώς διαφορετικές αξίες από αυτές του κυρίαρχου συστήματος ιδεών, πολιτικής & κοινωνικής οργάνωσης.

2η: Θα πρέπει επίσης να θεωρείται δεδομένο, ότι αυτές οι αξίες, συνοδεύουν και αναπαράγονται στην καθημερινή επαφή και επικοινωνία του καθένα εντός ή εκτός του χώρου.

Κανένας δεν θα διαφωνήσει φαινομενικά στο άκουσμα λέξεων και εννοιών, όπως αντιεραρχική δόμηση, αμεσοδημοκρατίκές διαδικασίες, αφορμαλισμός, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ανοικτότητα, αποδοχή της διαφορετικότητας κλπ. Εφόσον τα αναζητάμε & δεν τα βρίσκουμε αλλού, γι’αυτό και θεωρούμε ότι δεν είμαστε αφομοιωμένοι στο ομοιογενές περιβάλλον του σύγχρονου εξουσιαστικού κόσμου. Τελικά όμως εγκλωβιζόμαστε στην εσωστρεφή ομοιομορφία του δικού μας «διαφορετικού» κόσμου, που τείνει να μοιάζει όπως ο παλιός που αρνούμαστε.

Είναι καιρός να αναρωτηθούμε με όλη την σκληρότητα που εμπεριέχει η ειλικρίνεια και το θάρρος που αναλογεί σε μια αντιεξουσιαστική –ελευθεριακή προσωπικότητα, που εξισορροπεί το προσωπικό εγώ της ατομικότητας, με το εμείς της συλλογικότητας, εάν αυτή η αναμενόμενη “απελευθερωτική” συμπεριφορά της άνευ όρων ελευθεριότητας ανταποκρίνεται στην καθημερινή πραγματικότητα και συνάγει με τους σκοπούς τα μέσα και τις αξίες του Αναρχισμού με στόχο την απελευθέρωση και την χειραφέτηση.

Τα κύρια χαρακτηριστικά μιας αντιεξουσιαστικής προσωπικότητας, ως ένας ξεχωριστός ανθρωπολογικός τύπος διακρίνονται στην διαφάνεια, την ανοιχτότητα του χαρακτήρα, το αίσθημα της συνεργασίας, την αγάπη για τους άλλους ως πρόταγμα για την ενεργή συμμετοχή, στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Η πολύπλευρη σκέψη, η άρνηση του στερεοτυπισμού & των ταμπού, η πρακτική έξω από κουτιά, στεγανά και καθιερωμένα, ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας του συντρόφου – μέντορα εμπειριών, γνώσης και δεξιοτήτων προς τους άλλους και η αμεσότητα της επικοινωνίας, χωρίς κανένα ίχνος υποκρισίας συμπληρώνουν τον μακρύ κατάλογο.

Στην πράξη σε αντίθεση των παραπάνω, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη «συμμετοχική παθητικότητα» ή στην αντίθετη περίπτωση με έναν υπερφίαλο «οτινανε-ισμό» με πολλά εγωτικά & μικροαστικά χαρακτηριστικά. Είναι γεγονός πως η έλλειψη δέσμευσης, ο καφενειακός τρόπος επικοινωνίας, το κουτσομπολιό, η αναβλητικότητα, η έλλειψη φαντασίας και τόλμης κυριαρχούν ευρέως. Πολύ συχνά η απαξίωση του άλλου, αποδίδοντας του έναν φαντασιακό ετεροκαθοριζόμενο ρόλο ασημαντότητας είναι βασικό συστατικό της σημερινής πραγματικότητας του χώρου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η «αναρχούμενη» συμπεριφορά βίαιων ενεργειών με οποιοδήποτε πρόσχημα συμβάλουν περισσότερο στον κοινωνικό κανιβαλισμό και στην αποστροφή της κοινωνίας.

Ο ασυντόνιστος τρόπος οργάνωσης & επικοινωνίας, η αδυναμία ολοκλήρωσης μακροπρόθεσμων στόχων, που χρειάζονται δέσμευση, προγραμματισμό, στρατηγική, συντονισμό και συστηματική δράση, είναι αποτέλεσμα αυτής της ασυνέπειας, προς εμάς τους ίδιους ως απελευθερωτικά υποκείμενα της ίδιας μας την καθημερινής πραγματικότητας. Συνεπικουρούμενα δε από μια διαρκή τρεχάλα να προλάβουμε τα γεγονότα και η εσωστρεφής μνήμη χρυσόψαρου, μας αναγκάζουν τις περισσότερες φορές να επανερχόμαστε σε θέματα που έχουν λυθεί & τελειώσει σε προηγούμενο χρόνο. Αυτή η συμπεριφορά δημιουργεί μια απομονωμένη ψυχοσύνθεση εντός των ορίων μιας ειδικά προσαρμοσμένης και οροθετημένης ψυχικής φυλακής. – Ο χώρος, η συνέλευση ή η άρνηση της – ΕΓΩ.
Η προσωπική ασυνέπεια ως ιδεολογικό πρόσχημα, δημιουργεί μια λελογισμένη αυτοτέλεια, ενός ιδιότυπου εσωτερικού εχθρού –καταπιεστή σε σχέση με τον άλλον/ους. Η ανεπάρκεια της καθημερινής συνδιαλλαγής και ο εγκλωβισμός στον μονόδρομο της μονοσήμαντης ενασχόλησης που για πολλούς είναι αυτή καθεαυτή η πολιτική ενασχόληση, ως τρόπος ζωής και διαφυγής από την σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η μονοσήμαντη συμπεριφορά πέρα από την κάλυψη του ελεύθερου χρόνου, δεν είναι τελικά μια διαφυγή αλλά μια διαρκής προσποίηση της προσωπικής αποκάλυψης: Δεν ΕίΜαι ΟΚ (ΔΕΜΟΚ).

Εφόσον δεν το αποδέχεται το άτομο αυτό ως βασική συνθήκη στην καθημερινή συνδιαλλαγή, τότε ως μηχανισμός άμυνας αναπτύσσεται η τάση ατομικά και συλλογικά Δεν ΕίΣαι ΟΚ (ΔΕΣΟΚ). Οι περισσότερες διαφωνίες, συγκρούσεις εντός των συλλογικοτήτων & των ατόμων του χώρου, είναι τέτοιου συνδιαλλακτικού χαρακτήρα και όχι πολιτικού. Η κατάσταση ΔΕΜΟΚ –ΔΕΣΟΚ εμποδίζει όχι μόνο τα άτομα να φτάσουν στην συμπεριφορά του αυτοκαθοριζόμενου & λογικού Ενήλικά ΕίΜαι ΟΚ – ΕίΣαι ΟΚ (ΕΜΟΚ-ΕΣΟΚ), αλλά να παραμένουν σε αυτή του ετεροκαθοριζόμενου κακομαθημένου Παιδιού που επιζητεί την συναισθηματική δικαίωση, διαμέσου της άνευ όρων εκπλήρωσης των επιθυμιών του από τους άλλους. Ο αυτιστικός ναρκισσισμός της «μπάχαλης» βίας είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Εξεγερμένοι λοιπόν ή εξοργισμένοι? Όταν η συνδιαλλακτική αυτή κατάσταση ξεφύγει από το στάδιο του «παιχνιδιού» και μεταφερθεί στο πολιτικό επίπεδο η σύγκρουση θεωρείται δεδομένη και αναπόφευκτη. Διότι στο πρόσωπο του άλλου αναγνωρίζεται ο Γονέας που ζητάει την νουθεσία, την τιμωρία, την καταστολή των επιθυμιών του Παιδιού. Αυτή η Γονεική καταπίεση από τον άλλον έρχεται να επιβεβαιώσει τις προσωπικές ανεπάρκειες που ενδόμυχα παραμένουν εγκλωβισμένες στο ασυνείδητο ηθελημένα προσποιούμενα ότι δεν υπάρχουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στον δικό μας χώρο το αποτέλεσμα εκτός από την απόρριψη του ατόμου φορέα έρχεται και η εννοιολογική απόρριψη της συγκρότησης, της μεθοδικότητας, & της οργάνωσης ως πολιτικά & εξ’αδιαμέτρου αντίθετες αξίες & στάσεις, βαπτιζόμενες ως εξουσιαστικές, κυριαρχικές ή φορμαλιστικές ακόμα και «κοινωνιστικές».

Το πρόβλημα με τους υπερασπιστές της βίας δεν είναι η ίδια η βία καθεαυτή, αλλά η νομιμοποίηση της εξουσίας, ως του ικανού ρυθμιστή να ελέγξει την “ανομία”. Και το πρόβλημα είναι προπολιτικό στην βάση στην φύση και στην ουσία του, για τον εξωτερικό παρατηρητή:

«Δηλαδή αν κερδίζαμε τον καπιταλισμό και το κράτος και “εγκαθιδρούσαμε” την Αναρχία και την ελευθεριακή κοινωνία. Το εύλογο ερώτημα θα ήταν στην πρώτη επέτειο από την ανακήρυξη της ελευθερίας, ποιος θα μας προστάτευε από τους ακόμα πιο “ελευθεριακούς” που θα ήθελαν να αμαυρώσουν το γεγονός?» Αν και το ερώτημα είναι τελείως άστοχο, άκυρο και μεθοδολογικό σφάλμα διότι δεν θα εγκαθιδρύσουμε την Αναρχία, αλλά μαζί με τους ανθρώπους θα οργανώναμε από κοινού την ελευθεριακή κοινωνία και σίγουρα εφόσον δεν είμαστε καθεστώς δεν χρειαζόμαστε τέτοιες τελετές μνήμης. Το περιεχόμενο όμως του συλλογισμού εμπεριέχει μια δόση αλήθειας διότι αναπαράγει την συμβατική σκέψη του τρίτου παρατηρητή. Διότι αφενός αναδεικνύει ότι η μετάβαση στην ελευθερία δεν εμπεριέχει καμία πραγματική αλλαγή τόσο γι αυτούς που αλλάζουν (αναρχικοί) αυτοί που την υφίστανται (κοινωνία) αλλά και όσοι αμαυρώνουν (οι πιο εξεγερτικοί). Δηλαδή ότι το καθεστώς συνεχίζει να παραμένει υπαρκτό.

Αυτόν τον τρόπο της συμβατικής σκέψης πρέπει να αποδείξουμε ότι είναι ανεδαφικός και ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Γιαυτό και πρέπει να θεωρούμε ότι η ανεξέλεγκτη βία (η οποία βαφτίζεται εξεγερτική) ότι αποτελεί μέρος του συμβατικού τρόπου σκέψης και δράσης, Διότι όχι μόνο δεν απελευθερώνει, αλλά στην ουσία συντελεί στην απαξία του αγώνα και στην παραδοχή ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούν όλοι και να απαντήσουν με ειλικρίνεια προς τον εαυτό τους. Αν η ανάγκη νουθεσίας σε αυτόν τον χώρο που υποτίθεται είναι ο αδιαφιλονίκητος εκφραστής της αυτοπραγμάτωσης & προσδιορισμού, ως βασική συνθήκη της ελευθερίας, τότε η επαναπροβολή και η αντανάκλαση αυτής (της ελευθερίας) προς την καθημερινή συναλλαγή εκτός χώρου επιβεβαιώνει τον κυρίαρχο στερεοτυπισμό της υπερφίαλης αναρχικής ουτοπικής προσωπικότητας. Και για αυτό δεν φταίνε οι άλλοι και φυσικά ούτε η εξουσία. Εάν δεν αποβληθεί αυτή η βολική συμπεριφορά προσποίησης, τότε δεν θα μπορεί να διεκδικηθεί αυτό που πραγματικά αναλογεί στο άτομο – φορέα των απελευθερωτικών ιδεών.