user preferences

Recent articles by ΓΚ

imageΕλευθεριακό ... 0 comments

Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Λαϊκοί Αγώνες

Η εκλογική συ&#... May 27 23 by Αργύρης Αργυριάδης

Ρομά και επαν&#... Dec 12 22 by Γιάννης Βολιάτης

Ιανός: Ο διπρό&... Feb 20 22 by Αργύρης Αργυριάδης

Ο νέος μεταπολιτευτικός κύκλος

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday July 25, 2015 21:27author by ΓΚ Report this post to the editors

ο νέος διχασμός, και η έξοδος προς την παραγωγική α

Μαζί να είμαστε στις γέφυρες με όσους αγώνες μετωπικά κινούνται στην κατεύθυνση της άμυνας ενάντια στην ταξική επίθεση, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην συνεργατική σχέση των δανειστών με τους ντόπιους κομπραδόρους μας, στην φορολογική απομύζηση, στις νέες περιφράξεις που θα μας περικυκλώνουν. Το ζήτημα της ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης να είναι η επίθεσή μας. Διαπερνώντας, ταυτίζοντας, ακολουθώντας, προπορεύοντας ή συνοδοιπορώντας μαζί με άλλες, υπάρχουσες, πλευρές της αντίστασης, το σχέδιο για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση έχει κεντρική σημασία. Απαλλοτριώσεις, οικειοποιήσεις χώρων και δομών, κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, πολιτιστικές και μορφωτικές δομές, συσσωματώσεις αντιστάσεων για δωρεάν παροχή αγαθών, αντιστάσεις εργαζομένων των σωματείων βάσης, αντιαναπτυξιακές πρωτοβουλίες σε επενδύσεις, αντιστάσεις στις εκποιήσεις στέγης, αντιστάσεις στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων υποδομών, καθώς και άλλες μορφές άμυνας που θα αναπτυχθούν οφείλουν να επεξεργάζονται, προταγματικά, ένα σχέδιο αυτοδυναμίας της κοινωνίας στο να μπορέσει να εκβάλει όλο το χαμένο δημιουργικό της παραγωγικό ιστό.
1982058_899163496825545_1568005519779931019_n.jpg

Ο νέος μεταπολιτευτικός κύκλος, ο νέος διχασμός, και η έξοδος προς την παραγωγική ανασυγκρότηση

Μαζί να είμαστε στις γέφυρες με όσους αγώνες μετωπικά κινούνται στην κατεύθυνση της άμυνας ενάντια στην ταξική επίθεση, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην συνεργατική σχέση των δανειστών με τους ντόπιους κομπραδόρους μας, στην φορολογική απομύζηση, στις νέες περιφράξεις που θα μας περικυκλώνουν. Το ζήτημα της ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης να είναι η επίθεσή μας. Διαπερνώντας, ταυτίζοντας, ακολουθώντας, προπορεύοντας ή συνοδοιπορώντας μαζί με άλλες, υπάρχουσες, πλευρές της αντίστασης, το σχέδιο για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση έχει κεντρική σημασία. Απαλλοτριώσεις, οικειοποιήσεις χώρων και δομών, κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, πολιτιστικές και μορφωτικές δομές, συσσωματώσεις αντιστάσεων για δωρεάν παροχή αγαθών, αντιστάσεις εργαζομένων των σωματείων βάσης, αντιαναπτυξιακές πρωτοβουλίες σε επενδύσεις, αντιστάσεις στις εκποιήσεις στέγης, αντιστάσεις στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων υποδομών, καθώς και άλλες μορφές άμυνας που θα αναπτυχθούν οφείλουν να επεξεργάζονται, προταγματικά, ένα σχέδιο αυτοδυναμίας της κοινωνίας στο να μπορέσει να εκβάλει όλο το χαμένο δημιουργικό της παραγωγικό ιστό. Βασικές παραδοχές για μια σύγχρονη αξιοποίηση παλιών εμπειριών σε άμεση συνάρτηση με τις δυνατότητες κάθε τοπικής κοινωνίας και του βιωμένου παρελθόντος της, μπορούν να γίνουν ένας κόμβος δυνατοτήτων συμμετοχής, δημιουργίας και επιβίωσης.

Μετά τη σίγουρη υπερψήφιση της επάρατης συμφωνίας, σήμερα 15 Ιουλίου 2015, για τη νομιμοποίηση του τρίτου μνημονίου κλείνει οριστικά ο κύκλος της προηγούμενης αντιπαράθεσης μεταξύ μνημονιακού-αντιμνημονιακού, και ταυτοχρόνως ο κύκλος της αριστερής ενότητας υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι νέες δυνάμεις που θα βρεθούν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο που ήδη ξεκίνησε να διαμορφώνεται, πιο ηχηρά, λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, είναι δυνάμεις που έτσι κι αλλιώς συνευρίσκονται ως εργολάβοι και υπεργολάβοι στους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες ή δυνάμεις που μεταξύ τους αντιμάχονται, σε αυτούς τους αγώνες ή σε άλλα πεδία. Τις ξεχωριστές παρουσίες των ΑΝΕΛΛ (ως ολίγον έγκυος για τη στάση τους στη Βουλή), του ΚΚΕ και της Χρυσής Αβγής, που βρίσκονται στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο οφείλει κανείς να ερευνήσει, έχοντας κατά νου το παρελθόν τους στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, προκειμένου να εξάγει κάποια σχετικά ασφαλή συμπεράσματα για την πορεία τους μέσα στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται. Κι ο λόγος αυτής της σύντομης εξέτασης είναι ότι σίγουρα θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον κοινωνικό μετασχηματισμό που θα συμβεί το άμεσο χρονικό διάστημα, μέχρι και τις επόμενες εκλογές ή την επόμενη, γενικά, κίνηση απ’ τη μεριά του πολιτικού μας συστήματος στο να αναπαραχθεί. Και πρόκειται για ένα μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα του οποίου όσο μιλάει κανείς για το τέλος του, στην πραγματικότητα δε λέει να βγει η ψυχή του… Οι συγκεκριμένες παρουσίες έχουν την ιδιαιτερότητα της μοναχικής τους πορείας είτε από την εν γένει ιστορική επιλογή τους (ΚΚΕ), είτε από την εν γένει ενεργούμενη σύστασή τους (Χρυσή Αβγή), είτε από την ευκαιριακή βάση στην οποία συνονθυλεύτηκαν (ΑΝΕΛΛ)

-Οι ΑΝΕΛΛ είναι ένα κόμμα που αναδύθηκε από το πελατειακό κομματικό σύστημα, όταν ο Καμένος έφαγε πετριά με το ζήτημα του δεύτερου μνημονίου και της κυβίστησης του Σαμαρά κι αποφάσισε να παίξει τον «Καραμανλή» με όσα ως μυθεύματα κα πραγματικότητες έφερε η πενταετία διακυβέρνησης. Μαζί του βρέθηκε ένας κύκλος πολιτικών που αντιλήφθηκαν την πολιτική τους επισφάλεια αλλά και άλλοι μη αριστερής προέλευσης, με συνθηματολογία μιας λαϊκής δεξιάς που ισορροπεί ανάμεσα στις διεθνείς ηγεμονικές δυνάμεις, πάντα με το παραδοσιακό βλέμμα στην Άπω Δύση. Αυτό το είδος υπό εξαφάνιση μπροστά στην υπερίσχυση της νεοφιλελεύθερης κι εν τέλει φιλοευρωπαϊκής δεξιάς, υπό το βάρος της προσωρινής κατάρρευσης της αμερικανικής ηγεμονίας και ανάδυσης άλλων πόλων, ανέλαβε να εκπροσωπήσει ο φιλοαμερικανός Π. Καμένος ως αδιαπραγμάτευτα αντιμνημονιακός και με ανοιχτή πρόθεση στη στήριξη μιας αντίστοιχης αντιμνημονιακής κυβέρνησης κι ας έχει και άρωμα Βελουχιώτη. Ο Γοργοπόταμος, ως συμβολισμός ήταν η προμετωπίδα του Καμένου στη συγκρότηση και στη στήριξη της κυβέρνησης. Η διπλής ανάγνωσης δήλωσή του για την στήριξη του Τσίπρα και για την άρνηση της ψήφισης του τρίτου μνημονίου αποσκοπεί σε συνεργασίες με δραχμικούς, αφού ήδη έχει τοποθετηθεί για την σύνδεση δολαρίου και δραχμής, όπως και στην πλαισίωσή του από το σύμπλεγμα που στήριξε την παραδοσιακή δεξιά που αφήνει ορφανό η συμφωνία των μνημονιακών κομμάτων. Εκπροσωπεί σε ένα βαθμό μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα τα οποία υπέστησαν μεγάλη ζημιά και παραδοσιακούς οπαδούς από τις λαϊκές τάξεις. Η διφορούμενη στάση του το κάνει από τη μια μπαλαντέρ ανάμεσα σε αριστερούς μνημονιακούς και δεξιούς αντιμνημονιακούς και εξαιρετικά ευάλωτο, από την άλλη, σε μια ισχυρή πόλωση.

Το ΚΚΕ, ιστορικά, είναι το κόμμα που εργολαβικά θεωρεί ιδιοκτησία του τόσο την εργατική τάξη όσο και τη λαϊκή διεκδίκηση. Είναι ένα κόμμα που σε καμιά συγκυρία δεν μπορεί να ανεχθεί τη συμπόρευση με καμιά άλλη δύναμη η οποία διατείνεται για τις ίδιες αναφορές. Εξαίρεση αποτελούν οι ιστορικές συνεργασίες με το αστικό στρατόπεδο αφού το ίδιο το ΚΚΕ αυτοχρίζεται και ως διαχειριστής της τύχης του λαού κάνοντας 1 βήμα μπροστά και 2 πίσω. Τη νέα αυτή περίοδο, ένας κύκλος ανοίγει, προσπαθειών του, προκειμένου να στρατολογήσει μέλη και να πρωταγωνιστήσει σε κινητοποιήσεις χωριστικές, εφόσον η δημιουργία εχθρικών δυνάμεων είναι τμήμα της ιδιοσυστασίας του και αιτία της θρησκευτικής συσπείρωσης που το χαρακτηρίζει. Η νέα αυτή περίοδος το καθιστά πιο επικίνδυνο στα λόγια και στις πράξεις, αφού το ίδιο θα κριθεί όπως και κρίνεται από τους οπαδούς και τα μέλη του. Η αναφορά τους στους εργατικούς αγώνες στους λίγους θύλακες που του έχουν απομείνει, σε περιοχές όπου έχει μια δημοτικότητα και προσβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και σε έναν υποδειγματικό ρόλο μέσα στο κοινοβούλιο, που από την εποχή της νέας μας κυβέρνησης έχει γίνει τηλεοπτικά δημοφιλές. Εκπροσωπεί τμήματα της εργατικής τάξης της βιομηχανίας και του τεχνικού οικοδομικού τομέα, στους ναυτεργάτες αλλά και σε τμήματα της νεολαίας που έχουν αναφορά στην εθνική αντίσταση.

Η Χρυσή Αβγή, είναι το κόμμα που προέκυψε κατόπιν εσωτερικών διεργασιών της ομώνυμης ναζιστικής συμμορίας προκειμένου να δρέψει τους καρπούς που θα του ανέθετε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο (2011-2012) το πολιτικό σύστημα. Η εγκαθίδρυσή του μέσα σε αυτό και με την επικουρία της σημερινής ακόμα κυβέρνησης που εν τέλει αποδέχτηκε τις δυνάμεις που δεν ανήκουν στο συνταγματικό τόξο με χίλια δυο τερτίπια, το καθιστά ήδη μια πολιτική δύναμη η οποία έχει λιγότερη ανάγκη τις συστημικές συνδρομές. Παρόλα αυτά είναι το κόμμα του σκληρού πυρήνα της αστυνομίας, του στρατού και του θεσμού της δικαιοσύνης ενώ ένα σημαντικό τμήμα των ΜΜΕ και του πολιτικού συστήματος καθώς και της άρχουσας τάξης, αποβλέπει για αυτήν, σε ρόλους κυρίως βοηθητικούς και διεκπεραίωσης δύσκολων και παράνομων διεργασιών. Η έμφασή της στον αντιμνημονιακό και αντισυστημικό λόγο την καθιστά στο πιο υποβαθμισμένο πνευματικά τμήμα του πληθυσμού, ένα άγγελο τιμωρό, αφού έχει ρητορικά διαρρήξει την ιδεολογική της αναφορά στο ναζισμό και στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο κύκλος που πιθανόν να ανοίξει η Χρυσή Αβγή είναι αυτός του αντιμνημονιακού, όταν το αντίπαλό της δέος της εναπομείνασας αριστεράς θα αποσυρθεί εκ των πραγμάτων μέσα από τις αδιέξοδες κινήσεις που θα πραγματοποιήσει ή θα μπει μέσα σε αυτό όσο πιο θολά είναι τα νερά του.

Έχοντας κυρίως επαφή με το «δρόμο» με συντονισμένες κινήσεις θα επιλέξει εγχειρητικές ενέργειες (εθνικού και αντιαποικιακού χαρακτήρα) που θα εντυπωσιάσουν και θα συσπειρώσουν το κοινό τους καθώς και νέους «συναγωνιστές». Αναμένεται ότι η εκκίνηση θα είναι ενωτική προς όλες τις κατευθύνσεις του αντιμνημονιακού, θα έχει αντιμπεριαλιστές κορώνες αποφεύγοντας, αρχικά, ενέργειες που πιθανόν να την εκθέτουν αναφορικά με το μεταναστευτικό-προσφυγικό που είναι και το αβανταδόρικό της θέμα. Η έμφαση στο εθνικό ζήτημα και στη δραχμή θα είναι βασική και θα προσπαθήσει να κερδίσει σε συνδυασμό με την αντιμνημονιακή της προπαγάνδα τις εντυπώσεις απέναντι σε προκλήσεις που έτσι κι αλλιώς θα προκύψουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο κυπριακό και στη βαλκανική ανάφλεξη. Όσων δεν απατά η μνήμη, το υπόδειγμα «Άγιος Παντελεήμονας» είναι βασικό στην τακτική που θα ακολουθήσει η οποία μετά γίνεται στρατηγική. Θα συνεχίσει να αποτελεί ενεργούμενο των μηχανισμών και κυρίως όταν το αντιμνημονιακό στρατόπεδο ξεκαθαρίσει τους προσανατολισμούς του, γιγαντωθεί και δείξει τις δυνάμεις του.

Ξανά η θεωρία των ίσων αποστάσεων, η «θεωρία των δυο ή των τριών άκρων» θα είναι αυτή που θα εφαρμοστεί από τις μνημονιακές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και πιθανόν ως νέος ανερχόμενος παράγοντας η ΔΗΜΑΡ. Οι υπόλοιπες δυνάμεις που ανήκουν δικαιωματικά στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο δεν είναι άλλες από την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία θα δημιουργήσει γέφυρες με τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο της αριστεράς καθώς και με δυνάμεις «δραχμικές» που βρέθηκαν μετά το 2012 εκτός ΣΥΡΙΖΑ και κοινοβουλευτικού παιγνίου. Αυτή θα είναι κυρίως η νέα «ευκαιρία» για την επανασυσπείρωση της αριστεράς μαζί με ένα ακαθόριστο πλήθος αγανακτισμένων ελλήνων και απογοητευμένων από το ΣΥΡΙΖΑ και πιθανόν με άλλους βουλευτές που θα ξυπνήσουν απότομα διαψευσμένοι για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στον Αλέξη Τσίπρα και στο επιτελείο του, όπως η περίπτωση των «ολίγον έγκυος» 15 που είπαν ΝΑΙ προς μια συμφωνία με την Τρόικα, για να τσιμεντώσουν το ΟΧΙ!

Πολλές ιδέες θα πέσουν στο παζάρι μιας νέα αριστεράς και μάλιστα από αυτούς που τράβηξαν την ουρά τους την τελευταία στιγμή πριν από τις εκλογές και δεν μπήκαν στον κόπο να μαζέψουν το πτώμα τους, με φαεινές εξαιρέσεις βουλευτών που αποσύρονται από τη θέση τους. Η υπόθεση του ΟΧΙ είναι μια βασική αναφορά που κομβικά συνδέει όλους αυτούς τους παράγοντες σε μια αντιμνημονιακή βάση ενώ η έξοδος από την ΕΕ συγκεντρώνει τις πολλές γραμμές, σε μια συνισταμένη γραμμή. Είναι η μεγάλη «ευκαιρία» η μητέρα των «ευκαιριών» όπως περίπου θα ομονοήσουν για τη δημιουργία ενός ενιαίου πόλου, στο δρόμο και στο κοινοβούλιο. Έτσι θα αναβαπτιστούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας μέχρι και την αποχώρησή τους και θα αναβαθμιστούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που απείχαν από αυτόν, είτε ως μη συμμετέχοντες στις εκλογές είτε ως ανήκοντες σε άλλες δυνάμεις. Η διατύπωση φιλίας προς το ΚΚΕ με τις «πράσινες» γραμμές ανακωχής θεωρείται βέβαιη όπως και οι κόκκινες γραμμές με τη Χρυσή Αβγή. Από την άλλη η αναφορά στη «βάση» και στις ρητορείες περί «αυτοργάνωσης» είναι η γέφυρα που απλώνεται προς τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό, ελευθεριακό, αυτόνομο χώρο.

Ο τελευταίος, καταϊδρωμένος και ανιδιοτελής σε αυτό το στρατόπεδο, ο αναρχικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο ελευθεριακός, ο αυτόνομος χώρος αναλόγως την περίσταση, κατά τμήματα, συνευρίσκεται με όλους τους υπόλοιπους του «νέου κύκλου της αριστεράς» που θα ανοίξει, στους λίγους εργατικούς αγώνες και στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων καθώς και σε κοινωνικούς μετωπικούς αγώνες διεκδίκησης αλλά και σε εγχειρήματα γειτονιάς. Σημαντικό ενεργό τμήμα του θεωρεί ως «ευκαιρία» τη συγκυρία αυτή προκειμένου να δημιουργηθούν αγώνες γειτονιάς, ταξικοί αγώνες που θα επιφέρουν μια νέα ενότητα η οποία θα καθορίζεται από τα χαρακτηριστικά της οργάνωσής της. Πρόκειται για την «αυτοργάνωση» η οποία έχει ήδη κερδίσει ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς η οποία επιδίδεται σε «συνελεύσεις» και αγώνες «βάσης», σε μια κουλτούρα της κρίσης («συλλογικές κουζίνες, παζάρια, λαϊκές αγορές κλπ) και σταθερά στο αντιφασιστικό μέτωπο το οποίο θα ανθίσει από μια σειρά αφορμών που ξεκινούν από το μεταναστευτικό και τη δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτό. Αυτές είναι οι κοινές φόρμουλες με την οποία θα συνευρεθεί ένα μεγάλο τμήμα του με την αριστερά χωρίς το άλλο, το οποίο ως αυτοαναφορικό θα εγκλειστεί σε κύκλους βαθειάς μοναξιάς και περισυλλογής για τις παρεκκλίσεις των πρώτων, ετεροκαθοριζόμενο και «καθαρό». Χωρίς άλλο, όμως το αντιφασιστικό μέτωπο θα είναι αυτό που θα ενώνει τους πάντες αν και αυτοί που βγάζουν το φίδι από την τρύπα του δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους αναρχικούς, στη μια και στην άλλη τους εκδοχή.

Από την άλλη, στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο δεν είναι μόνο πολιτικές δυνάμεις αλλά και οικονομικές δυνάμεις όπως και αντίστοιχα επιχειρηματικές, οι οποίες θα καθορίσουν σε κάποιο βαθμό τις εξελίξεις. Και αυτές θα παίξουν το ρόλο, και, της πολιτικής συσπείρωσης για την έξοδο από την ΕΕ, και κυρίως στο λαϊκό παράγοντα ο οποίος δυσκολεύεται να διακρίνει γραμμές και ενδιαφέρεται για το εισόδημά του. Αφεντικά που ευελπιστούν σε μια κρίση η οποία θα υπονομεύσει άλλους παράγοντες που ωφελούνται από το ευρώ, κατεστραμμένοι επιχειρηματίες που είδαν το όνειρο του ευρώ να χάνεται σε μια νύχτα, οικονομολόγοι της δραχμής που κάνουν μαθηματικές αλχημείες θα βρεθούν όλοι μαζί στο πανηγύρι του αντιμνημονιακού χώρου.

Το αδιέξοδο για την έξοδο

Όσες κι αν είναι οι γραμμές, το σίγουρο είναι ότι, ένας νέος κύκλος μνημονιακού και αντιμνημονιακού ανοίγει. Ο διπολισμός διαφαίνεται όλο και πιο έντονα όπως και ο αντίστοιχος μετασχηματισμός στα λαϊκά στρώματα που ακόμα αναμένουν μια βελτίωση της ζωής, θα νιώσουν ότι διαψεύδονται. Η 6μηνη πανουργία του κυβερνητικού ΣΥΡΑΝΕΛΛ δείχνει προς το τέλος της, αφού κορύφωσε την υποστήριξη του λαού σε όλες τις επιλογές της. Τα εκβιαστικά διλήμματα δίπλα στην απαξίωση των μνημονιακών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, έπαιξαν σημαντικό ρόλο και θα συνεχίσουν να παίζουν όλο και λιγότερο.

Γιατί αν βρεθείς απολυμένος, αν δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα σου, αν συνεχιστεί η ανεργία σου, αν σε απειλούν να σου πάρουν το σπίτι, αν κλείσει η επιχειρησούλα σου, αν δεν έχει αν ταΐσεις τα παιδιά σου, αν δεν μπορείς να κινήσεις το αυτοκίνητό σου, αν καταστρέφεται η οικογένειά σου, αν αναγκαστικά πας να μείνεις στη μάνα σου ή στην πεθερά σου με τα παιδιά σου και το ταίρι σου στο σπίτι τους και περιμένεις τη σύνταξη τους ή τα επιδόματα αναπηρίας του κουνιάδου και του αδερφού, κι όλα αυτά χωρίς προοπτική, τότε θα σταματήσει να σε συγκινούν οι μαρμαρυγές του Αλέξη, όπως σταμάτησαν να σε συγκινούν οι αϋπνίες του Μεϊμαράκη ή τα μικρά εγκεφαλικά του Αντώνη. (Μοναδική ίσως ρωγμή σε αυτό μπορεί να προκαλέσει η πιεστική πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ προς το σκληρό πυρήνα της ΕΕ η οποία μπορεί να επιφέρει κάποιες αλλαγές στο εισόδημα αν και στα ζητήματα των μεταρρυθμίσεων, η πολιτική τους είναι απόλυτα κοινή. Αλλά και τότε είναι πολύ κοντά τα ποδάρια γιατί εξαρτάται από ένα σύνολο της διεθνούς πολιτικής σκηνής με επίκεντρο το ουκρανικό ζήτημα σε μια φάση που η ουκρανική κυβέρνηση διαμαρτύρεται για την ευνοϊκή πολιτική προς την Ελλάδα).

Κοντοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα εκείνο που θα προκύψει είναι ένα νέο μέτωπο ή χώρος αντιμνημονιακών. Και σ’ αυτόν το νέο κύκλο ενώ υπάρχουν οι «κόκκινες» και οι «πράσινες» γραμμές της ανακωχής μεταξύ των συνιστωσών του αντιμνημονιακού, αυτές εκλείπουν από τα νέο-διαψευσμένα λαϊκά στρώματα της ελληνικής παρηκμασμένης κοινωνίας, η οποία επιζητά μαγικές λύσεις, όσο το δυνατόν πιο γρήγορες. Κι αν έχει δίκιο σ’ αυτό, όμως έχει πολύ κοντή μνήμη. Και σ’ αυτήν την κοντή μνήμη επενδύουν οι αντιμνημονιακοί παράγοντες, ψεκασμένοι, αριστεροί της εξόδου και της δραχμής, ακροδεξιοί ενεργούμενοι, δραχμοευαγγελιστές, εθνοσωτήρες, αριστεροί και δεξιοί ρωσόφιλοι κι αμερικανόφιλοι, οι ανιδιοτελείς κι αγνές δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, έχοντες και μη κατέχοντες ένα τεχνικό σχέδιο υπέρβασης της κρίσης. Βασικός άξονας και κοινός παρανομαστής είναι η ανυπαρξία ενός σχεδίου αξιοπρεπούς δημιουργικής επιβίωσης ή αλλιώς ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας με ότι ιδεολογικό πρόσημο κι αν αποκτήσει. Κοντολογίς, ο παρασιτισμός είναι αυτός που επιβιώνει είτε ως ακραίο επαναστατικό σύνθημα που αντιστοιχεί στην παραγωγική αστική τάξη της ανεπτυγμένης Δύσης του προηγούμενου αιώνα, είτε καταλήγει σε μαθηματικούς αλγόριθμους και αριθμούς σωτηρίας που προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση.

Αυτό που επιβιώνει σ’ αυτό το κομμάτι του λαού και των επιχειρηματιών που θα επιδοθούν ως αντιμνημονιακό μέτωπο στην διασάλευση των γραμμών του αντιμνημονιακού, είναι το σύνθημα της ρήξης, της καταστροφής, της σύγκρουσης. Κι αυτά τα συνθήματα και έμπρακτη προπαγάνδα θα χάσουν τις ιδεολογικές τους γραμμές όχι γιατί το επιθυμούν οι ενεργοί θιασώτες τους αλλά γιατί αυτές οι γραμμές χάνονται μπροστά στο φάσμα της φτώχειας και της διάλυσης της κοινωνίας. Αυτό όμως που έχει αποδειχτεί ιστορικά σε όλες τις επαναστάσεις είναι το ζήτημα της επιβίωσης του λαού. Εκεί συναντώνται το πολιτικό, το κοινωνικό και το ζήτημα της ταυτότητας, μπροστά στις διεθνείς ανακατατάξεις που όλο και περισσότερο αποκτούν νόημα και σημασία. Ο νέος μεταμοντέρνος εμφύλιος είναι πολύ κοντά μας και το ψάρι δεν θα το φάμε αν δεν βρέξουμε κώλο, ούτε στάρι θα φάμε αν δεν ιδρώσει ο κώλος μας. Με πορδές δε βάφονται αυγά.

Η έξοδος μπροστά στο αδιέξοδο

Όσες προσπάθειες έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια, με σπάνιες εξαιρέσεις που αξίζει τον κόπο να στηριχθούν, αφορούν την αλληλέγγυα οικονομία του πλεονάσματος και του περισσεύματος. Αυτού του πλεονάσματος και περισσεύματος που ούτως ή άλλως υπήρξε στο απώτατο παρελθόν με τα αποφόρια, τα δώρα σε διατροφικά είδη, τις υπόρρητες ανταλλαγές υπηρεσιών πριν αντικατασταθούν με συμβολικά δώρα και χρήμα. Άπειρα παραδείγματα μιας ενάρετης κλειστής οικονομίας στα χωριά και στις γειτονιές των πόλεων ήταν το παρελθόν αξιόλογων ηθών και εθίμων αλληλεγγύης.

Αυτά συνοδεύονταν ενίοτε από, μιας θρησκευτικής σημασίας, πράξεις ή πίστης σε κοσμικές ιδέες της αριστεράς που κράτησαν μια κοινωνία ή σημαντικές κοινωνικές ομάδες σε συνοχή, όταν όμως και η ίδια η κοινωνία παρήγαγε στο χωράφι, στο εργαστήρι, στο εργοστάσιο, στο σπίτι. Οι αλλαγές μετατόπισαν αυτό το εθιμικό δίκαιο στον καταναλωτισμό και στην χρήση του χρήματος, γιατί το χρήμα κυριάρχησε στην καθημερινή οικονομία, στην πραγματική οικονομία, ακυρώνοντας και το πεδίο σχέσεων που η προηγούμενη παραγωγική και κλειστή οικονομία ενίσχυε, ως ιστό. Σκληρό και συντηρητικό ιστό, αλλά ισχυρό και επιθετικό σε δοξασίες του νεοφιλελεύθερου ιδεώδους. Μια από τις σπάνιες στιγμές σ’ αυτήν την κοινωνία ήταν η ακμή του ΕΑΜ των «κάτω» που κατήργησε διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές και χρησιμοποίησε κάθε στοιχείο αλληλεγγύης του παρελθόντος για την επιβίωση.

Οι ιδέες αυτές, της αλληλεγγύης, της οικονομίας, της συλλογικής επιβίωσης επανεμφανίστηκαν με πλείστες αναφορές που όμως συνέπιπταν στον κατεξοχήν παράγοντα υπονόμευσής τους: Στην ύπαρξη πλεονάσματος και περισσεύματος από μια παραγωγή που δεν ανήκει σ’ αυτούς. Κι αυτό το πλεόνασμα ή περίσσευμα όσο βαθαίνει η κρίση σε μια χώρα αντιπαραγωγική και με πληθυσμό συγκεντρωμένο κι ελεγχόμενο σε αστικά κέντρα, παύει να πλεονάζει και να περισσεύει ακριβώς διότι η παραγωγή είναι αλλού. Απλά πράγματα. Ενδεικτικά: Το κρέας για το σουβλάκι, επί παραδείγματι, είναι δανέζικο.

«…Κάθε χρόνο καταναλώνουμε περί τους 300.000 τόνους χοιρινό από τους οποίους τους 190.000 εισάγουμε. Με άλλα λόγια, ξοδεύουμε περί το μισό δισ. ευρώ για να εισάγουμε το κρέας από το οποίο γίνονται το σουβλάκι και ο γύρος. Συνολικά, για εισαγωγές κρέατος δαπανούμε πάνω από 1 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, το 2013 οι εισαγωγές κρέατος ανήλθαν σε 1,11 δισ. ευρώ και σε ανάλογα επίπεδα εκτιμάται ότι κινήθηκαν το 2014. Ο κλάδος των υδατοκαλλιεργητών κάνει κάθε χρόνο εξαγωγές αξίας περί τα 420 εκατ. ευρώ, ενώ οι εξαγωγές από το λάδι κυμαίνονται από 250 εκατ. ευρώ ως 400 εκατ. ευρώ, ανάλογα με τη χρονιά. Τα έσοδα από τα βασικά αυτά εξαγώγιμα προϊόντα μας δεν καλύπτουν τις ανάγκες για χοιρινό και μοσχαρίσιο κρέας…».

Επίσης, στα γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα, η Ελλάδα είναι μέγας εισαγωγέας: «…Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου 1.200.000 τόνους αγελαδινό γάλα, αλλά μόλις 665.000 τόνοι παράγονται στη χώρα μας. Ενδεικτικά, πέρυσι εισάγαμε μέσα σε 11 μήνες δημητριακά αξίας 507 εκατ. ευρώ (μείωση 15,6%) την στιγμή που οι εξαγωγές αν και αυξημένες (+4,9%) δεν ξεπέρασαν τα 304 εκατ. Ευρώ… Ακόμα και τροφές της μεσογειακής διατροφής, όπως τα όσπρια, προέρχονται κατά κύριο λόγο από το εξωτερικό. Η εγχώρια παραγωγή οσπρίων υπολογίζεται στους 10.000 τόνους, ενώ η κατανάλωση στους 45.000 τόνους. Συγκεκριμένα, το 90-95% της φακής που καταναλώνεται στην εγχώρια αγορά προέρχεται από Καναδά, ΗΠΑ και Τουρκία, το 65-70% των ρεβιθιών προέρχεται από το Μεξικό και την Τουρκία, ενώ το 55-60% των φασολιών εισάγεται από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αλβανία και την Αργεντινή. Κι όλα αυτά σε μια αγορά που έχει να παρουσιάσει όσπρια, όπως η φακή Εγκλουβής, τα φασόλια Πρεσπών, τα ρεβίθια Λισβορίου ή τη φάβα Σαντορίνης.

Η εγκατάλειψη των εν λόγω καλλιεργειών ξεκίνησε στις δεκαετίες ’60-’70, όταν οι αγρότες στράφηκαν σε σιτάρι και βαμβάκι και επιδεινώθηκε από το υψηλό κόστος παραγωγής, τις χαμηλές τιμές παραγωγού, την έλλειψη οικονομικής ενίσχυσης και τις χαμηλές τιμές των εισαγόμενων προϊόντων…» Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς σαν παράγουμε κι όσο καθυστερεί αυτή η αναζήτηση προς χάρη της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας που αλλάζει σχεδόν κάθε μέρα, τόσο το χειρότερο. Για μια έξοδο, ρήξη και σύγκρουση που το εκτόπισμά τους ανήκει στη σφαίρα της ηθικής, της ιδεολογίας και της έλλειψης με την πραγματικότητα; Δεν είναι καιρός να συνεχιστεί με νέους όρους η αλληλέγγυα οικονομία επί τη βάση της πραγματικότητας όπως αυτή που μας διαμηνύουν οι ιθύνοντες της άλλης πλευράς και το διαχρονικό μας έλλειμμα; Μαζί να είμαστε στις γέφυρες με όσους αγώνες μετωπικά κινούνται στην κατεύθυνση της άμυνας ενάντια στην ταξική επίθεση, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην συνεργατική σχέση των δανειστών με τους ντόπιους κομπραδόρους μας, στην φορολογική απομύζηση, στις νέες περιφράξεις που θα μας περικυκλώνουν.

Το ζήτημα της ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης να είναι η επίθεσή μας. Διαπερνώντας, ταυτίζοντας, ακολουθώντας, προπορεύοντας ή συνοδοιπορώντας μαζί με άλλες, υπάρχουσες, πλευρές της αντίστασης, το σχέδιο για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση έχει κεντρική σημασία. Απαλλοτριώσεις, οικειοποιήσεις χώρων και δομών, κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, πολιτιστικές και μορφωτικές δομές, συσσωματώσεις αντιστάσεων για δωρεάν παροχή αγαθών, αντιστάσεις εργαζομένων των σωματείων βάσης, αντιαναπτυξιακές πρωτοβουλίες σε επενδύσεις, αντιστάσεις στις εκποιήσεις στέγης, αντιστάσεις στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων υποδομών, καθώς και άλλες μορφές άμυνας που θα αναπτυχθούν οφείλουν να επεξεργάζονται, προταγματικά, ένα σχέδιο αυτοδυναμίας της κοινωνίας στο να μπορέσει να εκβάλει όλο το χαμένο δημιουργικό της παραγωγικό ιστό. Βασικές παραδοχές για μια σύγχρονη αξιοποίηση παλιών εμπειριών σε άμεση συνάρτηση με τις δυνατότητες κάθε τοπικής κοινωνίας και του βιωμένου παρελθόντος της, μπορούν να γίνουν ένας κόμβος δυνατοτήτων συμμετοχής, δημιουργίας και επιβίωσης.

ΓΚ, από ένα περιφερειακό «εργαστήρι» για την ανασυγκρότηση της τοπικής παραγωγής

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]