user preferences

Συζήτηση με τον Andrew Flood

category Ιρλανδία / Μεγάλη Βρετανία | Αναρχικό κίνημα | Συνέντευξη author Sunday July 12, 2015 20:14author by Συνέντευξη: Mitsubishi & Sοugko Report this post to the editors

Αναρχικό συγγραφέα από την Ιρλανδία

Μιλήσαμε με τον Ιρλανδό συγγραφέα και φωτορεπόρτερ Andrew Flood, για το αναρχικό κίνημα, τις καταλήψεις, τους αγώνες και την αστυνομική καταστολή στην Ιρλανδία. Ο Andrew Flood δημοσιεύει άρθρα στο blog Anarchist Writers και έχει γράψει αρκετά άρθρα για το θέμα της Ελλάδας. Η συζήτησή μας κλείνει με μερικές ερωτήσεις για τον Σύριζα και για τα σύγχρονα αστικά εξεγερσιακού χαρακτήρα κινήματα.
Η κατάληψη Grangegorman στο Δουβλίνο/ Πηγή: Mark Stedman/ Photocall Ireland
Η κατάληψη Grangegorman στο Δουβλίνο/ Πηγή: Mark Stedman/ Photocall Ireland

Υπάρχουν αρκετές αναρχικές συλλογικότητες και συνελεύσεις στην Ιρλανδία; Σε ποιες πόλεις;

Υπάρχουν μερικές. Το αναρχικό κίνημα στην Ιρλανδία ήταν ιστορικά ασθενές μέχρι ανύπαρκτο, εκτός από μερικά κομμάτια που δεν είχαν συνεχόμενη ύπαρξη έως τη δεκαετία του ‘80 και πραγματικά μέχρι το 2000 υπήρχε μόλις μια ντουζίνα ανθρώπων σε κανά δυο οργανώσεις σε ολόκληρο το νησί (ενν. το νησί της Ιρλανδίας). Από το 2000 έως το 2006, η Ιρλανδία πέρασε μία περίοδο ραγδαίας ανάπτυξης. Μέχρι το 2006 υπήρχαν ίσως πάνω από 100 μέλη σε ομάδες, πρότζεκτ και κολλεκτίβες, τα ⅔ των οποίων ήταν στο Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης (Workers Solidarity Movement), το οποίο είχε 5 «παραρτήματα» σε εκείνη τη φάση. Αλλά τότε, από το 2007 έως και σήμερα, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους σταμάτησαν να συμμετέχουν ενεργά, με αποτέλεσμα πλέον να υπάρχει διαρκής δραστηριότητα μόνο στο Δουβλίνο και το Μπέλφαστ με μερική δραστηριότητα στο Κορκ, στο Ντέρυ και σε αρχικό ακόμα επίπεδο στο Γκάλγουει. Ίσως υπάρχουν γύρω στα 40 άτομα που είναι ενεργά μέλη δράσεων που γίνονται τώρα, με περίπου το 60- 70% αυτών να συμμετέχουν και στο Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης. Τα επίπεδα ύπαρξης και δραστηριότητας είναι πολύ χαμηλότερα ανά άτομο απ’ ό,τι ήταν στο ζενίθ τους. Όσον αφορά τις ομάδες, πέρα από το Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης που αναφέραμε, υπήρχαν επίσης τα Organise, Seomra Spraoi, Revolutionary Anarchist Feminist Group και το Solidarity Books, τα οποία πλέον δεν υπάρχουν πια. Κάποια από τα άτομα που ήταν στο Organise, ξεκίνησαν στο Μπέλφαστ την τοπική της Ομοσπονδίας Αλληλεγγύης (Solidarity Federation) του International Workers Association (Διεθνής Ένωση Εργατών) του Ηνωμένου Βασιλείου, και κάποιο από αυτούς του Seomra Spraoi, δημιούργησαν πρόσφατα το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο The Barricade Inn. Υπήρξε επίσης η ανάδυση μιας χαλαρής ανεπίσημης ομάδας συγκρουσιακών καταληψιών, ωστόσο μέχρι στιγμής αποτελούν περισσότερο μια φιλική/ συμπαθή ομάδα χωρίς ιδιαίτερα συγκεκριμένη πολιτική δραστηριότητα πέρα από την κατάληψη.

Ποιες είναι οι συνήθεις δράσεις τους; Επικεντρώνουν την προσοχή και τις δράσεις τους σε συγκεκριμένα θέματα, όπως κοινωνικής και εργατικής φύσεως ή είναι περισσότερο θεωρητικοί;
Τα επεισόδια στην Ιρλανδία, πέρα από σεχταριστικά επεισόδια μεταξύ καθολικών και προτεσταντών στη βόρεια Ιρλανδία, είναι πού σπάνια, και σίγουρα δεν είναι μια τακτική πολιτική δραστηριότητα που μπορεί κανείς να πει ότι έχει ένα διαρκές περιεχόμενο. Κάποιες από τις προαναφερθείσες οργανώσεις είχαν ως στόχο τη διατήρηση/ δημιουργία κοινωνικών κέντρων (Seomra, Solidarity Books, Barricade Inn) ενώ το Revolutionary Anarchist Feminist Group ήταν ένα περισσότερο εκδοτικό εγχείρημα. Το Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης είναι σε γενικές γραμμές ένα εσπεσιφισμικό μοντέλο οργάνωσης, που σημαίνει ότι συμμετέχει σε ευρείς αγώνες, ενώσεις κ.λ.π. και ταυτόχρονα να παράγει περισσότερο ιδεολογικό και αναρχικό συγκρουσιακό υλικό, συνέδρια κ.λ.π. Αυτήν την περίοδο, ο αγώνας ενάντια στην επιβολή τελών στο νερό είναι πολύ σημαντικός, καθώς είχε ως αποτέλεσμα μία κινητοποίηση βασισμένη σε μια κοινότητα μεγάλης κλίμακας και ποικιλομορφίας. Στην περίοδο που προηγήθηκε, ήταν ιδιαίτερα δυναμική η οργάνωση υπέρ της επιλογής (για την επιλογή των γυναικών να κάνουν έκτρωση) και η οργάνωση των σωματείων ενάντια στην κρίση, που προηγήθηκε. Γενικώς, το επίκεντρο καθορίζεται από το τι αγώνες συμβαίνουν στην κοινωνία, με τους αναρχικούς να συμμετέχουν σε αυτούς τους αγώνες, περισσότερο από το να προσπαθούν να επιμείνουν σε άλλους πιο σημαντικούς.

Πόσες καταλήψεις υπάρχουν στην Ιρλανδία; Τι αντιμετώπιση έχουν από το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής; Ποια είναι η στάση της κοινωνίας απέναντί τους;
Μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε συνεχής δραστηριότητα καταλήψεων πουθενά στην Ιρλανδία. Τα τελευταία τρία χρόνια υπήρξε η ανάδυση ενός μικρού οργανωμένου κινήματος που κατάφερνε να διατηρήσει χώρους για σημαντικές χρονικές περιόδους. Όμως το κίνημα αυτό είναι πολύ μικρό, στο Δουβλίνο αυτή τη στιγμή μιλάμε για περίπου 3 με 5 κτίρια και 30 με 60 άτομα που μένουν σε αυτά. Καθώς η κρίση στην Ιρλανδία δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό λόγω της κερδοσκοπίας από την ιδιοκτησία, δημιούργησε έπειτα και τις συνθήκες για αυτή την ανάπτυξη (ενν. των καταλήψεων). Τεράστιες πτώσεις στην αξία της ιδιοκτησίας και η επακόλουθη χρεωκοπία πολλών κερδοσκόπων σήμαινε ότι κανείς δεν είχε κάποιο ισχυρό βραχυπρόθεσμο συμφέρον στα κατειλημμένα κτίρια. Περίμεναν την ανάκαμψη και την αύξηση της αξίας της γης και των κτιρίων ξανά, για να έχει αξία να επωμιστούν το νομικό κόστος και τα άλλα έξοδα που χρειάζονταν για την έξωση των καταληψιών.
Η νομική κατάσταση και οι πρακτικές της αστυνομίας ήταν πολύ εχθρικές προς τις καταλήψεις. Ήταν μια ρουτίνα για την αστυνομία να χρησιμοποιείται ως ένα μέσο εκφοβισμού των καταληψιών για να εξωθούνται σε εγκατάλειψη του κτιρίου αμέσως μόλις η αστυνομία πληροφορούνταν την ύπαρξή τους. Ένας άλλος λόγος που δημιουργήθηκαν περισσότερες καταλήψεις διαρκείας στην παρούσα φάση ήταν ότι μία αρχικά μικρή ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να προκαλέσει αυτή την κατάσταση και μέσω της πληροφόρησής της για το νομικό καθεστώς, ώστε να μπορούν να επιχειρηματολογούν με την αστυνομία, αλλά και μέσω της δημιουργίας ενός δικτύου ανθρώπων που ήταν πρόθυμοι να εμφανίζονται όταν υπήρχε κίνδυνος εκκένωσης. Η γνώμη μου ωστόσο είναι ότι αυτό το σύντομο άνοιγμα που δημιουργήθηκε από την κρίση και οι νέες αυτές τακτικές θα τελειώσουν σύντομα. Το κόστος του ενοικίου και της ιδιοκτησίας εκτοξεύεται και οι κερδοσκόποι επιστρέφουν, γεγονός που θα αυξήσει σε μεγάλο βαθμό το κίνητρό τους να κινηθούν γρήγορα ενάντια στους καταληψίες. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ πιθανό η Γκάρντα (Ιρλανδική αστυνομία) να πάρει διαταγή να εντείνει την εχθρικότητά της προς τους καταληψίες. Μέχρι σήμερα δεν το έχουν πάρει αρκετά σοβαρά για να κάνουν πραγματικές προσπάθειες να εκκενώσουν με τη βία. Η ερώτηση - κλειδί θα είναι αν το κίνημα που έχει αναπτυχθεί θα έχει αρκετή λαϊκή υποστήριξη για να αντισταθεί σε αυτές τις δίδυμες απειλές.
Κεντρικής σημασίας θα είναι το πόση υποστήριξη θα δείξει η κοινωνία στις καταλήψεις. Οι πρώτες αναμετρήσεις στην απόπειρα εκκένωσης της πολύ μεγάλης κατάληψης στο Γκραντζγκόρμαν στο Δουβλίνο ήταν πολύ θετικές με πολλούς ανθρώπους της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων μερικών μικρών επιχειρήσεων, να εκφράζουν δημόσια την υποστήριξή τους στους καταληψίες. Ωστόσο, οι ειδικές περιστάσεις εσωτερικού διχασμού μεταξύ των κατοίκων αυτής της κατάληψης σημαίνει ότι θα εκκενωθεί στις επόμενες μέρες χωρίς σημαντική αντίσταση. Συνεπώς ένα πραγματικό τεστ θα γίνει σύντομα, φαντάζομαι δεν απέχει πολύ.

Είναι ισχυρό το LGBTQI κίνημα στην Ιρλανδία; Υπάρχουν ομάδες LGBTQI που συμμετέχουν στις αναρχικές συλλογικότητες και καταλήψεις;
Μία συνέπεια της επιτυχίας του αγώνα για ισότητα στο γάμο είναι ότι το LGBTQI κίνημα είναι μαζικό και επιπλέον κυρίαρχο. Το pride στο Δουβλίνο είναι τεράστιο, σχεδόν εξίσου μεγάλο με την παρέλαση τη μέρα του Saunt Patick, αλλά επίσης πολύ εμπορικό και απολιτίκ. Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες να δημιουργηθούν πιο ριζοσπαστικά queer κινήματα (με τον όρο queer να εκπροσωπεί γενικώς τον αυτοπροσδιορισμό που χρησιμοποιείται για να υποδείξει μία βαθύτερη κριτική στις ετεροκανονικές πολιτικές της αφομοίωσης), όμως μέχρι τώρα οι προσπάθειες αυτές ήταν ανεπίσημες και βραχύβιες. Ίσως αυτό αλλάξει ως επακόλουθο του δημοψηφίσματος [ΣτΜ: Το δημοψήφισμα για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαρτίου, με ποσοστό 62,3% να ψηφίζει υπέρ της νομιμοποίησης], αλλά όπως και σε άλλους τομείς των ριζοσπαστικών πολιτικών ο μικρός αριθμός ανθρώπων με μεγάλα επίπεδα αφοσίωσης κάνει τη διατήρηση των κινημάτων δύσκολη.

Τι συμπεριφορά έχει η Γκάρντα (αστυνομία της Ιρλανδίας) προς τους διαδηλωτές;
Σε σύγκριση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες η αστυνομία εδώ δεν είναι ιδιαίτερα εξειδικευμένη στην καταστολή. Στο νότο δεν είναι εξοπλισμένη με κλομπ, δακρυγόνα και αύρες και μόνο ένας μικρός αριθμός έχει εκπαιδευτεί επαρκώς για οδομαχίες και για τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Αυτό συμβαίνει επειδή οι πολιτικές οδομαχίες είναι πολύ σπάνιες στο νότο, οπότε έχουν ελάχιστη ανάγκη για τέτοιο εξοπλισμό και για μεγάλο αριθμό ατόμων εκπαιδευμένων να τον χρησιμοποιούν. Πέρα από ορισμένα περιθωριοποιημένα τμήματα, κυρίως τους «Ιρλανδούς Ταξιδιώτες» [ΣτΜ: Στα αγγλικά Irish Travellers] (μία παραδοσιακή νομαδική εθνοτική ομάδα) και περιοχές υψηλής ανεργίας για όλες τις γεννιές, η γενικότερη εμπειρία της αστυνόμευσης για τους περισσότερους ανθρώπους βασιζόταν στη συγκατάθεση της κοινότητας για αστυνόμευση. Αυτό είναι μια συνηθισμένη μετα-αποικιοκρατική εμπειρία, όπου ο αντι-αποικιοκρατικός αγώνας δημιουργεί μια ψευδή εντύπωση ότι αυτό που νοούνταν ως κακό στην παλιά κοινωνία ανήκει στο παρελθόν τώρα και ότι «εμείς» κάνουμε κουμάντο. Μετά την απομάκρυνση της Βρετανικής κυριαρχίας από το νότο, εκείνοι που κέρδισαν τον εμφύλιο πόλεμο ήταν αρκετά έξυπνοι ώστε να αποστρατιωτικοποιήσουν και να αποπολιτικοποιήσουν τη νέα αστυνομική δύναμη που δημιουργήθηκε μόλις επήλθε η σταθερότητα. Ωστόσο, με την ανάδυση του εκτεταμένου κοινοτικού κινήματος ενάντια στην επιβολή τελών στο νερό, αυτό άλλαξε για εκείνους που ήταν στον πυρήνα αυτού του κινήματος. Μια συνήθης δράση είναι οι κάτοικοι να μένουν ακίνητοι και να εμποδίζουν να περάσουν οι εργάτες που προσπαθούν να εγκαταστήσουν μετρητές νερού έξω από τα σπίτια και η αστυνομία να παρατάσσεται σε μεγάλους αριθμούς για να απομακρύνει σωματικά τους κατοίκους. Αυτό σημαίνει πως πολλοί άνθρωποι εκτέθηκαν σε μη συναινετική πολιτική αστυνόμευση για πρώτη φορά. Ο «πραγματικός» ρόλος της αστυνομίας αποκαλύφθηκε και πολλοί σοκαρίστηκαν έντονα από αυτό το ρόλο. Αντιστοίχως, οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις του κινήματος αυτού συμπεριλαμβάνουν συνήθως και αγώνα με την αστυνομία σε ορισμένα σημεία, ενός είδους που αλλού στην Ευρώπη πιθανώς θα εξελισσόταν σε οδομαχίες, αλλά η έλλειψη εξοπλισμού και από τις δύο πλευρές σημαίνει αντί αυτού αγώνα με φωνές, σπρωξίματα και χτυπήματα. Όταν και εάν η κρίση τελειώσει, απομένει να δούμε αν αυτές οι αλλαγές στην πρακτική και στην αντίληψη θα εδραιωθούν ή θα ξεθωριάσουν με τη μνήμη. Υποψιάζομαι το δεύτερο, καθώς από την οπτική της κυβέρνησης και των αρχηγών της αστυνομίας, το συναινετικό σύστημα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για τη διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου σε χαμηλό κόστος και την αποφυγή της αναπόφευκτης ριζοσπαστικοποίησης που επέρχεται από τη διαρκώς ενεργή αστυνομική καταστολή των λαϊκών κινημάτων.

Στο άρθρο που έγραψες ακριβώς πριν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας, ανέφερες ότι υπάρχουν τρία πιθανά σενάρια για τη μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ: η επιβολή μιας «σκληρής δύναμης», με ένα πραξικόπημα, μιας «μαλακής», με τρομοκρατία της αγοράς, ή η οπισθοχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τα αρχικά πολιτικά του πλάνα. Βρίσκεις ακόμα πιθανό κάποιο από αυτά και ποια έχεις αποκλείσει;
Είμαι επιφυλακτικός ως προς την υπεροψία του να πω σε ένα ελληνικό site πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα. Αλλά από αυτά που γνωρίζω, η πρώτη περίπτωση του πραξικοπήματος, μοιάζει πολύ αμφίβολη τώρα, γιατί ο συνδυασμός των άλλων δύο δυνάμεων, της τρομοκρατίας της αγοράς (market terrorism) και της υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ, αρκούν πιθανώς για να ικανοποιήσουν το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Ναι θα έλεγα ότι πιστεύω πως το ερώτημα θα λάβει την απάντησή του από το επίπεδο αντίστασης στην Ελλάδα ως προς τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και την αντίστοιχη αντίδραση του δεύτερου. Και αυτό το ερώτημα μάλλον θα πρέπει να την απαντήσετε εσείς αντί για εμένα.

Κατά τη γνώμη σου, η συμπεριφορά του αναρχικού κινήματος προς μια κυβέρνηση της (υποτιθέμενης) ριζοσπαστικής αριστεράς θα πρέπει να διαφέρει από εκείνη που υπήρχε σε πιο πολιτικά συντηρητικές κυβερνήσεις;
Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να αναγνωρίσουμε μερικές διαφορές, κυρίως ότι πολλοί από αυτούς τους πολιτικούς δεν είναι ακόμα, λέγοντας κυνικά, αυτό που θα μπορούσαν για να γίνουν ο τύπος της εξουσίας. Και μέχρι στιγμής οι υποχωρήσεις τους δεν είναι και τόσο βασισμένες στο ότι ψεύδονται στην ουσία, αλλά σε μια αφέλεια ως προς το τι θα επέτρεπαν οι αγορές και στο πόσο πραγματική είναι αυτή η «δημοκρατία» στην οποία ζούμε. Οπότε ναι, θα έλεγα ότι το μήνυμά μας δε θα έπρεπε να είναι ταυτόσημο με τα όσα έχουν γραφτεί ενάντια στο ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα. Όμως πέρα από αυτό, η κριτική μας δεν ήταν ποτέ απλώς προς άτομα ή κόμματα που ξεπουλιούνται, ψεύδονται ή είναι διεφθαρμένα. Είναι προς το κοινοβουλευτικό σύστημα της εκπροσώπησης. Και αυτή η κριτική εφαρμόζεται ακόμα περισσότερο όταν μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι στην εξουσία προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει το σύστημα αυτό με ένα τρόπο που είναι αντίθετος προς το σχεδιασμό του. Για αυτό το λόγο, πρέπει να είμαστε περισσότερο ηχηροί παρά ήσυχοι, ώστε η αποτυχία να μη φανεί πως έχει ως αιτία το ξεπούλημα του αγώνα, αλλά το λάθος δρόμο που επέλεξαν.

Στο άρθρο σου «Μια αναρχική κριτική στην οριζοντιότητα», όπου παίρνεις ως παραδείγματα τρεις περιπτώσεις μεγάλων κοινωνικών κινημάτων (την εξέγερση στην Αργεντινή το 2001, το κίνημα Occupy το 2011 και το πάρκο Γκεζί το 2013), ουσιαστικά απορρίπτεις τη δυναμική τους, επειδή οι συμμετέχοντες σε αυτά δεν είχαν «κοινό όραμα». Δεν νομίζεις ότι και μόνο η συμμετοχή των ανθρώπων - οι οποίοι μπορεί να μην είχαν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν- μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία μιας νέας μορφής συνείδησης;
Το άρθρο ήταν ζευγάρι με ένα ακόμα, με τίτλο “Turnips, hammers & the square - why workplace occupations have faded”, στο οποίο έκανα κριτική στο πιο παραδοσιακό σκεπτικό της αριστεράς για το πώς αναδύεται η επανάσταση. Ίσως διαβάζοντάς το μόνο του να φαίνεται τελείως μονόπλευρο. Η άλλη πλευρά του επιχειρήματος αυτού είναι πράγματι η ερώτηση ως προς το αν και -κατά τη γνώμη μου- πότε τα οριζόντια κινήματα θα γεννήσουν νέους διαρκείς τρόπους οργάνωσης, που θα ξεπερνούν τις ελλείψεις που έχουμε δει. Η πρόκληση αυτή τη στιγμή είναι να πάρουμε τις καλύτερες από τις παλιές εμπειρίες του αναρχικού κινήματος και τις καινούργιες εμπειρίες της οριζοντιότητας για να προσδοκούμε και να δράσουμε ως μαίες της επώδυνης και δύσκολης γέννας, επιταχύνοντας την εξέλιξή του και αυξάνοντας της πιθανότητες επιτυχίας. Η θεωρία θα έχει μερικό μόνο ρόλο σε αυτό συγκριτικά με την επανάληψη των πράξεων, και η επίγνωση της κάθε επανάληψης θα είναι απαραίτητη.
*Submitted by blackuroi team on Fri, 10/7/2015.

Related Link: http://blackuroi.gr/node/227

Η κατάληψη The Barricade Inn στο Δουβλίνο
Η κατάληψη The Barricade Inn στο Δουβλίνο

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]