user preferences

Η αποικιοκρατία ως η αιτία μετανάστευσης

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday June 27, 2015 21:38author by Γιώργος Κυριακού Report this post to the editors

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους διοργανωτές της πορείας της 23ης Μάη στη γερμανική Πρεσβεία αλλά και της προσπάθειας των 3 γεφυρών, που –ματαίως- επιδιώκουν να θέσουν στο κέντρο του προβληματισμού το διεθνές ζήτημα αν και από διαφορετική οπτική γωνιά. Παρ’ όλες τις ενστάσεις που διατυπώνονται από το κυρίαρχο ρεύμα και που έχουν προκαλέσει μια ένταση που δεν αιτιολογείται για τις «παρεκκλίσεις» των πρώτων, οι προσπάθειες αυτές αποτελούν ένα χώρο προβληματισμού τουλάχιστον, που δυνητικά θα πυροδοτήσει σοβαρές εποικοδομητικές παρεμβάσεις, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την ελλαδική κοινωνία.
paranesti06.jpg

Η αποικιοκρατία ως η αιτία για τη μετανάστευση και την προσφυγιά - τα "έξυπνα σύνορα"

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους διοργανωτές της πορείας της 23ης Μάη στη γερμανική Πρεσβεία αλλά και της προσπάθειας των 3 γεφυρών, που –ματαίως- επιδιώκουν να θέσουν στο κέντρο του προβληματισμού το διεθνές ζήτημα αν και από διαφορετική οπτική γωνιά. Παρ’ όλες τις ενστάσεις που διατυπώνονται από το κυρίαρχο ρεύμα και που έχουν προκαλέσει μια ένταση που δεν αιτιολογείται για τις «παρεκκλίσεις» των πρώτων, οι προσπάθειες αυτές αποτελούν ένα χώρο προβληματισμού τουλάχιστον, που δυνητικά θα πυροδοτήσει σοβαρές εποικοδομητικές παρεμβάσεις, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την ελλαδική κοινωνία. Στο κείμενο δεν αναφέρονται οι ξεχωριστές περιπτώσεις εφαρμογών της αποικιοκρατίας (θα ήθελε έναν αιώνα να πληκτρολογεί κανείς για αυτό το απόλυτο έγκλημα) αλλά ένας βασικός προσανατολισμός της νέας αποικιοκρατίας που ανατέλλει στον 21ο αιώνα ξεκαθαρίζοντας, στους διπλά καταπιεσμένους ανθρώπους τους οποίους εξέθρεψε με υποσχέσεις: ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ (τόσους). Τα νέα «έξυπνα σύνορα» είναι η εξέλιξη των πρωθύστερων φραγμών της συμφωνίας Σέγκεν, Δουβλίνο Ι και ΙΙ, που κατέστησαν της χώρες εισόδου σε χώρες-φυλακές. Τα «έξυπνα σύνορα» δεν είναι παρά η προληπτική εξόντωση αμέτρητων ψυχών. Από πάρα πολλά βιβλία για το ζήτημα, αξίζουν πιο ιδιαίτερα να αναφερθούν τα: «Ιστορία της Αποικιοκρατίας» του Νίκου Ψυρρούκη, «Μαύρη Ήπειρος» του Δημήτρη Λιβιεράτου, «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» του Εντουάρντο Γκαλεάνο και «Τα Βαλκάνια» του Λευτέρη Σταυριανού.

Η αποικιοκρατία ως η αιτία για τη μετανάστευση και την προσφυγιά Ζούμε στη ακμή μιας νέας περιόδου αποικιοκρατίας. Η τελευταία περίοδος που ξεκίνησε με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου και τελείωσε μετά την κατάρρευση των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ήταν αυτή η οποία εξασφάλιζε στις νέες, δήθεν, ανεξάρτητες χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Νοτίου Αμερικής και των Βαλκανίων, τη συνέχιση του αποικιακού μοντέλου:

α)μέσω κρατικών και ιδιωτικών εταιριών της μητρόπολης που στη συνέχεια κάποιες έγιναν πολυεθνικές ή συμπτύχθηκαν σε αυτές,

β)μέσω σύναψης διμερών συμφωνιών για δάνεια που εκκινούσαν την εγχώρια «ανάπτυξη» για να καταλήξουν στην οριστική χρεοκοπία και εξάρτηση,

γ)μέσω δανείων με διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς που ενέτειναν τα δεσμά των χρεών και τις κατευθύνσεις της παραγωγής,

δ)μέσω παραμονής σε χώρες στρατιωτικών βάσεων της μητρόπολης ή διεθνών οργανισμών (ΝΑΤΟ) ή μέσω παροχής διευκολύνσεων προς αυτούς,

ε)μέσω των παρασιτικών-μεταπρατικών αστικών τάξεων που ενεργούσαν ως ιμάντες εφαρμογών πολιτικο-οικονομικών κατευθύνσεων της μητρόπολης,

στ)μέσω συνταγματικά κατοχυρωμένων νόμων ή αποφάσεων δικτατοριών που ευνοούσαν την οικονομική απομύζηση εκ μέρους της μητρόπολης είτε στην απορρόφηση προϊόντων είτε στην συγκρότηση των εγχώριων αγορών για την κατανάλωση των προϊόντων της μητρόπολης,

ζ)μέσω εγκατάστασης ιδεολογικών μηχανισμών που συνηγορούσαν στην εξύψωση του δυτικού μοντέλου και καταστροφής των ιθαγενών, εγχώριων αντιλήψεων,

η)μέσω της δυνατότητας πρόσβασης μεταναστών στις μητροπόλεις που θα εξασφάλιζαν φθηνό εργατικό δυναμικό και της αναγνώρισής τους ως πολιτών δευτέρας κατηγορίας. Οι μετανάστες ήταν η αναγκαία μάζα φτηνών εργατών, στην προηγούμενη φάση της αποικιοκρατίας, για τις βιομηχανίες των μητροπόλεων όπως και πεδίο εφαρμογών ιδεολογικών χρήσεων (πολυπολιτισμικό-διαπολιτισμικό-ιδεολογία της ανοχής) για τον επεκτατισμό των μητροπόλεων.

Η παλαιά τάξη πραγμάτων και η αποικιοκρατία

Μετά από αιματηρούς αγώνες πριν τον Α΄ αλλά κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν κάποιου είδους αυτοδιάθεση που ξεκινούσε από την πλήρη ανεξαρτησία και κατέληγε σε μορφές εξαρτημένης αυτοκυριαρχίας. Το όποιο καθεστώς αυτοδιάθεσης προέκυψε ύστερα από μαζικές δολοφονίες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, καταστροφή οικονομικών δομών, καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, υποδούλωση του εγχώριου εργατικού και αγροτικού δυναμικού, μαζική υποδούλωση και δουλεμπόριο για τις πολιτισμένες και «δημοκρατικές» ΗΠΑ, καταναγκαστική προσφυγιά, καταστροφή πολιτισμικών μοντέλων, επιβολή εγχώριων δικτατόρων σε συνδυασμό με τη νέας μορφής πολιτική ενσωμάτωσης των αποικιών σε κοινοπολιτειακά μοντέλα.

Οι αποικιοκράτες κατάφεραν να καταστείλουν, με τον πιο ωμό, στρατιωτικό και ιδεολογικό τρόπο, ενωτικές ταυτότητες όπως τον παναφρικανισμό, τον παναραβισμό ή τις Μπολιβαρικού-Γκεβαρικού τύπου προσπάθειες ένωσης των χωρών της Λατινικής Αμερικής, χωρών της Λατινικής Αμερικής με χώρες της Αφρικής και πάει λέγοντας. Ο λόγος ήταν ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανταγωνιστικοί πόλοι στα σχέδια τους για τη διεθνή κυριαρχία. Γι’ αυτό χώρισαν με διμερείς ή διεθνείς συνθήκες τις χώρες στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ασία, όπως στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκονται σε διαρκείς εθνοτικές και θρησκευτικές έριδες. Οι πιο χαρακτηριστικές γραμμές συνόρων δεν είναι άλλες από αυτές της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής, όπου απόλυτες ευθείες χωρίζουν, τη μια από την άλλη χώρα. Η συνέχεια των ανεξαρτησιών των χωρών δεν ήταν άλλη από αυτήν της συνέχισης της αποικιοκρατίας με άλλους όρους και μέσα που προαναφέρθηκαν, αν εξαιρεθούν οι βραχύβιες προσπάθειες συνεργασιών είτε με την ΕΣΣΔ (ΚΟΜΕΚΟΝ, σύμφωνο Βαρσοβίας, διμερείς σχέσεις), είτε με το κίνημα των αδεσμεύτων του Μπαντούγκ, είτε με διάφορες προσπάθειες αγωνιστών όπως αυτές στις οποίες ηγήθηκε ο Τσε Γκεβάρα. Η νεοαποικιοκρατία που επακολούθησε είχε ως βασικούς της συμμάχους:

α)την εγχώρια παρασιτική αστική τάξη και τα κυρίαρχα κόμματα που λειτουργούσαν ως φερέφωνα και εφαρμοστές των εντολών της μητρόπολης. Όπου δεν ήταν δυνατόν ενισχύθηκαν από τις μητροπόλεις αιματηρές πραξικοπηματικές κινήσεις και εμφύλιοι πόλεμοι. Επρόκειτο για καθεστώτα στυγνά, παρασιτικά, που πλούτιζαν από τη διαφθορά και την ταξική λεηλασία.

β)την επιβολή της ιδεολογικής γραμμής της μητρόπολης με το δυτικό μοντέλο σκέψης ως ανώτερο. Σχολεία, πανεπιστήμια, ΜΜΕ, ιδεολογικοί μηχανισμοί προσανατολίστηκαν σε μια αποικιακή σχέση με τη μητρόπολη όσον αφορά στα προγράμματα σπουδών για την οικονομία, τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και την αναπαραγωγή των ίδιων των μηχανισμών.

γ)τους οικονομικούς προσανατολισμούς οι οποίοι κατευθύνθηκαν στην απορρόφηση της εγχώριας παραγωγής με αποικιακές συμβάσεις (μισθοί πείνας, φθηνά προϊόντα), στον αποικιακό σχεδιασμό της εγχώριας παραγωγής με βάση τις ανάγκες της μητρόπολης, στην ανάπτυξη της εγχώριας αγοράς με ακριβά και μη προσβάσιμα προϊόντα της μητρόπολης, στην ανάπτυξη διαύλου μετανάστευσης προς τη μητρόπολη, του φτηνού εργατικού δυναμικού από τις «πρώην» αποικίες, με το δέλεαρ της απόκτησης υπηκοότητας και της αναβάθμισης της ατομικής-οικογενειακής ζωής.

δ)την ενίσχυση φονταμενταλιστικών παραγόντων όπως τις ισλαμικές ομάδες τις οποίες χρησιμοποίησαν ως αντίβαρο απέναντι στην ανάπτυξη κοσμικών, ταξικών ή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Οι ίδιες στη συνέχεια έχοντας μια αυτόκεντρη μεγέθυνση, εκτράπηκαν από τους αρχικούς σχεδιασμούς. Από το 1990 απετέλεσαν το βασικό εχθρό της νέας τάξης πραγμάτων εφόσον κατέκτησαν εδάφη με γεωπολιτική αξία και εκκίνησαν ως διεθνείς πόλοι να παράγουν πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα.

Έτσι συνεχίστηκε και επεκτάθηκε το αποικιακό μοντέλο στις «πρώην» αποικίες με στρατιωτικές επεμβάσεις, με εμφυλίους που χρηματοδοτούνταν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με πολέμους συνοριακούς. Η επέκταση αυτού του μοντέλου, με αποκλίσεις αλλά που έχουν τους βασικούς προσανατολισμούς που προαναφέρθηκαν, αφορούσε στην περεταίρω χρέωση των χωρών: για δάνεια σε προγράμματα στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, της συγκράτησης των υδάτων, της υγείας, της καταπολέμησης της πείνας και του AIDS, της εγκληματικότητας, της πολυπολιτισμικότητας, της ανοχής, της οικονομικής ανάπτυξης κλπ. Ένα σύνολο από νεοαποικιοκρατικούς οργανισμούς που ξεκινάνε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την Παγκόσμια Τράπεζα και καταλήγουν στην τελευταία ΜΚΟ που συνδέεται άρρηκτα με διεθνείς οργανισμούς (από την ΕΕ μέχρι και τη CIA) κατάφεραν να χρεοκοπήσουν αυτές τις χώρες σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό κι αυτό ανάλογα με την εποχή και την περιοχή αυτού του αποικιοποιημένου πλανήτη, ενώ κατάφεραν να προκαλέσουν τις ανάλογες ιδεολογικές ρωγμές στο σώμα των κοινωνιών.

Τα αποτελέσματα, αυτά, της εκ νέου λεηλασίας ήταν καταστροφικά:

α)οικολογικές επιπτώσεις από την ανάπτυξη αλλά και μαζική πείνα από την καταστροφή των χερσαίων, λιμναίων, ποτάμιων και θαλάσσιων οικοσυστημάτων τα οποία συνεργούσαν με τις τοπικές λιτές οικονομίες

β)γενοκτονίες από εθνοτικούς και θρησκευτικούς πολέμους

γ)ανεργία και άνοδος των κοινωνικών παρακμιακών φαινομένων

δ) ιδεολογική πρόσληψη ενός παρασιτικού, καταναλωτικού μοντέλου ζωής κυρίως για τις μερίδες των αστικών τάξεων όπως και του φτωχού πληθυσμού ως ιδεολογικού του προσανατολισμού

ε)ανάπτυξη αντιδραστικών κινημάτων όπως οι ακραίες τάσεις του Ισλάμ που έχει ιστορικές προσβάσεις ή εγχώριων νταβατζήδων «απελευθερωτών».

Από τη δεκαετία του 1970 οι πρώτες ισλαμικές ομάδες που ξεκίνησαν τη δράση τους μέχρι και σήμερα οι τζιχαντιστές του ΙΚΙΛ, της Αλ Νούσρα, της Μπόκο Χαράμ καθώς και διάφορες σαλαφιστικές ομάδες είναι παράγωγα εφαρμογών της Δύσης. Η αντιστασιακή τους οπτική με την σκοπιμότητα της χρήσης τους ως αποσταθεροποιητικού παράγοντα συγκλίνουν, τουλάχιστον, στη χειραγώγηση και σε μια άλλη υποδούλωση των κοινωνιών από τις οποίες προέρχονται.

Αυτές οι επιπτώσεις είναι οι μοναδικές αιτίες της μετανάστευσης. Διότι οι άνθρωποι αυτοί, δεν έρχονται να γνωστοποιήσουν στην Ευρώπη τις «ξωτικές» κουζίνες τους, τα ανιμιστικά τους ειδώλια για «διακόσμηση δωματίου», τις «έθνικ» μουσικές τους, τα «πολύχρωμα» τους ρούχα που ενίοτε φοράμε. Δεν έρχονται για να ζήσουν πολυπολιτισμικές σχέσεις και διαπολιτισμικά φεστιβάλ. Δεν έρχονται για να συσφίξουν τις σχέσεις τους με τους εργάτες της μητρόπολης και να πραγματοποιήσουν κοινούς ταξικούς αγώνες. Δεν έρχονται για να ενισχύσουν τις αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες. Δεν έρχονται για να διεξάγουν αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες για την απελευθέρωση των χωρών τους. Δεν έρχονται κατόπιν ταξικής πάλης με την αστική τάξη της χώρας τους…

Έρχονται με στόχο να μείνουν μόνιμα, στην «πολιτισμένη» και «δημοκρατική» Δύση για να γλιτώσουν τη ζωή τους και αυτήν των οικογενειών τους, για να αποκομίσουν χρήματα που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους από τα εμβάσματα, διότι πιστεύουν ότι με τη φτηνή εργασία που θα προσφέρουν θα μπορέσουν να νοικοκυρέψουν τη ζωή τους αποκτώντας πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, διότι έχουν ενσωματώσει τις αξίες της Δύσης που, ούτως ή άλλως, επικαλούνται τόσο το σύνολο των επίσημων και ανεπίσημων οργανώσεων που τους συμπαραστέκονται όσο και οι ίδιοι. Ο τρόπος με τον οποίο έρχονται αντιστοιχεί απόλυτα στις κατευθύνσεις των οργανωμένων δομών του δουλεμπορίου, νόμιμων και παράνομων.

Η πώληση και η υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων για την εξεύρεση του ανάλογου χρηματικού ποσού ως αντίτιμου για τη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούν οι δυστυχισμένοι μετανάστες και πρόσφυγες να αισθανθούν τα ψήγματα ελευθερίας και ασφάλειας που υπόσχονται τα κυκλώματα διακίνησης φτηνών εργατών όπως και η αοριστία των δυτικών διακηρύξεων δικαιωμάτων. Χώρες-δουλεμπορικές στην Αφρική και στην Ασία, όπως η Τουρκία, είτε εξασφαλίζουν μια χαλαρότητα στις συνοριακές γραμμές είτε εξασφαλίζουν χωρίς πολλές διατυπώσεις την πρόσβαση σε αυτές, με στόχο τους την τόνωση της εγχώριας αγοράς. Απίστευτα κέρδη προορίζονται για τους «δουλεμπόρους», που είτε ιδιωτικά είτε από τη θέση του κρατικού υπαλλήλου εξασφαλίζουν τη δυνατότητα ναύλωσης πλεούμενων για τις χώρες εισόδου στην Ευρώπη που είναι η Ελλάδα και η Ιταλία, όπως αντίστοιχα με την «παράτυπη» μετανάστευση που συμβαίνει στα Βαλκάνια και αλλού στον κόσμο. Η μαζική μετανάστευση δεν είναι πια επιθυμητή από τη μητρόπολη. Γιατί όμως;

Η νέα αποικιοκρατία και η ύπαρξη μιας χώρας χωρίς χώρο

Ζούμε στη ακμή μιας νέας περιόδου αποικιοκρατίας. Από τη δεκαετία του 1990, η αρχιτεκτονική του κόσμου κάτω από την καθοδήγηση των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών δορυφόρων της αμερικανικής ηγεμονίας, ενσωμάτωσε απόλυτα το φιλελεύθερο μοντέλο ως μονόδρομο. Με στόχους το χαμηλότερο κόστος και το υψηλότερο κέρδος, με στόχο τη συγκέντρωση του χρήματος και του πλούτου σε λιγότερα χέρια, η παραγωγή στις μητροπόλεις μεταφέρθηκε συστηματικά σε χώρες που εξασφάλιζαν φτηνό εργατικό δυναμικό ενώ η ίδια η εργατική τάξη δέχθηκε μια επίθεση που κατέληξε στον μισθολογικό κατακερματισμό της. Η ανάπτυξη του τέταρτου κόσμου, ενός κόσμου παρία-μεταναστών στην ίδια τους τη χώρα, ήταν η τομή αφού πλέον εξαφανίστηκε οριστικά το διεθνές ιδεολογικό πρότυπο κομμουνισμού. Η ανάπτυξη μιας νέας υπερδύναμης, της Κίνας, η οποία κατέλαβε ένα τεράστιο μερίδιο στο παγκόσμιο εμπόριο και το κατάφερε χάρη σε έναν κρατικό προγραμματισμό της παραγωγής μετατρέποντας το λαό σε ένα πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και τους κομματικούς αξιωματούχους σε μάνατζερ, ανάγκασε για έναν επιπλέον λόγο, τις παραγωγικές επιστασίες της Ευρώπης να πραγματοποιήσουν πολύ σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό και μισθολογικό τομέα προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους. Από την άλλη, χωρίς αντίπαλο, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που ήλεγχαν επέφεραν κατ’ αρχήν ένα ηθικό πλήγμα στον κρατικό τομέα της οικονομίας καταφέρνοντας να μετατρέψουν τον εθνικό πλούτο σε ιδιωτικό, κυρίως στις χώρες του Νότου καθώς και στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ. Έτσι μοιραία, οι χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης αλλά και των Βαλκανίων, των οποίων οι οικονομίες ανάσαιναν από τη ΕΣΣΔ, περιέπεσαν σε μια βαθειά φτώχεια και παρακμή, δημιουργώντας φαινόμενα ντόμινο.

Μοιραία, η δεύτερη και η τρίτη γενιά μεταναστών στις μητροπόλεις δέχτηκαν ένα σοβαρό πλήγμα στην καθημερινότητά τους-ήδη στοιβαγμένοι σε γκέτο- όταν η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και μειώθηκε η κρατική βοήθεια διαψεύδοντας τις προσδοκίες της πολυπολιτισμικής αγωγής. Η φτώχεια, η ανεργία, η πολιτισμική παρακμή εντάθηκαν, με αποτελέσματα τυφλές εξεγέρσεις, ναρκωτικά, αύξηση των οπαδών του ακραίου Ισλάμ κι ένα σύνολο φαινομένων που όξυνε την κοινωνική σύγκρουση και ενίσχυσε το αίσθημα της ταυτότητας των ντόπιων στις μητροπόλεις. Από την άλλη, η αριστερά των μητροπόλεων χωρών, παρακμάζοντας ιδεολογικά μετατράπηκε σε ένα χώρο κατακερματισμού των κοινωνικών δικαιωμάτων του φιλελεύθερου ιδεώδους που αντικατέστησαν την επανάσταση και την ταξική αφήγηση. Η άνοδος της άκρας δεξιάς, σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φαινόμενο, το οποίο αναπτύσσεται στη βάση ενός τεράστιου κενού, σημασιών και νοημάτων. Η παλιά ευρωρατσιστική, αποικιοκρατική αίγλη, στο σήμερα, γίνεται επίκαιρη με την «αντίσταση» στο Ισλάμ όπως και στην είσοδο των μεταναστών που «αλλοιώνουν» την ταυτότητα των μητροπόλεων. Το βάρος από τον εργάτη μετατοπίστηκε στον φορολογούμενο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι εντάσεις για τους προσανατολισμούς του κράτους προνοίας. Οι μετανάστες με υπηκοότητα των χωρών της μητρόπολης ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού.

Από την άλλη, η νέα τάξη πραγμάτων με την επίθεση στο Ιράκ το 1991, συνέπτυξε με το τρίπτυχο «δημοκρατία-κοινωνικά δικαιώματα-φιλελευθερισμός» την έναρξη των επεμβάσεων της Δύσης, όπου δεν υπήρχε υποταγή στα νέα δόγματα. Η διάλυση της ΕΣΣΔ και η κατάρρευση των καθεστώτων των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης σηματοδότησε τη μετατόπιση του εχθρού από τον κομμουνισμό στο Ισλάμ ή σε «αυταρχικά καθεστώτα». Έτσι με στόχο την αποσταθεροποίηση των καθεστώτων δημιούργησαν εκατόμβες νεκρών και στρατιές ανθρώπων που επιδίωξαν και συνεχίζουν να επιδιώκουν με κάθε τρόπο να φύγουν. Χωρίς να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους, χωρίς να μπορούν να παράγουν, δημιουργήθηκαν μάζες πεινασμένων από τις επεμβάσεις, δίπλα σε εμφύλιους πολέμους που καθοδηγήθηκαν, αφέθηκαν στη μοίρα τους ή περίμεναν την επισιτιστική βοήθεια από τις «ανθρωπιστικές» αποστολές των αποικιοκρατών. Οι γενοκτονίες στην Αφρική ήταν η αιτία για την πρώτη μαγιά μεταναστών, από χώρες που μετατράπηκαν σε καμένες γαίες, σε ερείπια, σε no man ‘s lands. Χωρίς σχέδιο αναπτύχθηκαν δίαυλοι μετακίνησης και διακίνησης μεταναστών από μηχανισμούς των κρατών αυτών που πλουτίζουν χάρη στη διευκόλυνση της μετάβασης από τον έναν τόπο στον άλλον, ενώ στις ίδιες τις χώρες οι οικονομίες των ντόπιων νοικοκυριών ενίσχυσαν αναγκαστικά το ανατριχιαστικό «πρωτογενές πλεόνασμα» του δουλεμπορίου που απαρτίζεται από στρώματα που έχουν την πρόσβαση στους ένοπλους μηχανισμούς και στην κρατική μηχανή έκδοσης διατυπώσεων μετακίνησης. Μοιραία η Μεσόγειος έγινε η θάλασσα μετανάστευσης και προσφυγιάς με βασικούς προορισμούς την Ελλάδα και την Ιταλία. Η αθρόα είσοδος μεταναστών και προσφύγων, αντανακλαστικά οχύρωσε τις ηγεμονεύουσες χώρες με μια σειρά συμφωνιών (Σέγκεν) που κατέληξαν σε αυτές του Δουβλίνο Ι και ΙΙ, συμφωνίες οι οποίες στο όνομα της προστασίας των μετακινούμενων και της παροχής ασύλου, μετέτρεψαν αναγκαστικά τις χώρες εισόδου σε χώρες φυλακής και βασανιστηρίων για μετανάστες. Η Τουρκία και η Λιβύη, μετά την καταστροφή της στην οποία συνηγόρησαν τόσο ευρωπαϊκές χώρες όσο και η ανάγκη επιστροφής των ΗΠΑ στον παλιό ρόλο της, είναι πλέον οι χώρες όπου το δουλεμπόριο αποτελεί ένα σημαντικό τμήμα των οικονομιών από τις οποίες καρπούνται κλίμακες κοινωνικών ομάδων συμφερόντων. Αποτελούν τις χώρες που διαμεσολαβούν για την φυγή των μεταναστών σε μια Ευρώπη που όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται κρεματόριο.

Οι μετανάστες, πλέον, είναι ανεπιθύμητοι διότι οι οικονομίες των μητροπόλεων χωρών:

α)στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τις υπόλοιπες επιδιώκουν να μειώσουν τα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού για τις κοινωνικές δαπάνες και να αυξήσουν τα έσοδα από τον περιορισμένο αριθμό μεταναστών (και ντόπιων μεταναστών στη χώρα τους),

β)αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής που εκφράζεται ως ζήτημα «ύπαρξης» της κυρίαρχης ταυτότητας όλο και πιο έντονα.

Το σίγουρο είναι ότι αρνούνται να αποζημιώσουν πλέον, έστω και με αυτόν τον παρωχημένο τρόπο τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες διέπραξαν τα πιο στυγερά εγκλήματα στη διεθνή Ιστορία. Αν υπάρχει μια απόλυτη αλλαγή στο μεταναστευτικό αυτή είναι: από το πολυπολιτισμικό μοντέλο συμβίωσης της περιορισμένης μετανάστευσης στην απόλυτη εξόντωση.

Η νέα γενοκτονία μεταναστών ή αλλιώς τα έξυπνα σύνορα (smartboarders)

Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στην έναρξη μιας μοναδικής επιχείρησης καλυμμένης επέμβασης στη Μεσόγειο και ειδικά στην Βόρειο Αφρική, στο όνομα της καταπολέμησης του δουλεμπορίου και της στρατιωτικής επιβεβαίωσης των συμφωνιών Δουβλίνο Ι & ΙΙ που καθιστά τις χώρες εισόδου των μεταναστών και προσφύγων, φυλακές. Τα εφιαλτικά σενάρια για τις επιτροπές ασύλου, εγκατεστημένων στις χώρες αφίξεων ώστε να μην προωθούνται οι εξαθλιωμένες μάζες προς την Δυτική Ευρώπη (εν μέσω διαπραγμάτευσης για τα ποσοστά της τάξεως των …40.000 ψυχών απέναντι σε εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες από εμπόλεμες και πάμφτωχες ζώνες της Ασίας, της Αφρικής αλλά και των Βαλκανίων) είναι η άλλη πτυχή του δράματος που ολοκληρώνεται με την επαναπροώθηση του οικονομικού μετανάστη, ο οποίος δεν είναι παρά ένας οικονομικός πρόσφυγας. Ενός δράματος χωρίς τελειωμό αφού η βασική πηγή αντίστασης αυτήν την περίοδο είναι μια από τις μεγαλύτερες και πλούσιες οργανώσεις στον κόσμο: το Ισλαμικό Κράτος και τις παραφυάδες του που θα συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Με εκπροσώπους τον κύριο Τίποτα-Δ. Αβραμόπουλο, επίτροπο Μετανάστευσης στην ΕΕ μέχρι τη Μογκερίνι που είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής διπλωματίας, οι κυρίαρχες χώρες προσανατολίζονται στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Μετανάστευσης βασισμένης στο δίπολο: κοινωνική συνοχή-φιλελεύθερη οικονομία. Άρα η νέα πολιτική προσαρμόζεται αποκλειστικά στο δεδομένο της ένταξης ενός περιορισμένου αριθμού των νέων μεταναστών σε στρατιές ακόμα πιο φτηνών εργατών στο πλαίσιο της ανανέωσης των γερασμένων χωρών όπως η Γερμανία ή η Γαλλία οι οποίες αντιμετωπίζουν σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα. Όσοι περισσεύουν θα παραμένουν στις χώρες αναμονής, θα πνίγονται στη Μεσόγειο στο όνομα της καταπολέμησης του δουλεμπορίου και θα επαναπροωθούνται ως οικονομικοί μετανάστες που δεν θα δικαιούνται άσυλο. Μιλούν για αυτό ανενδοίαστα στο όνομα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού:

«Επίσης, τα έξυπνα σύνορα θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της παράτυπης μετανάστευσης και στον εντοπισμό ατόμων που δεν έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα εντός του χώρου Σένγκεν. Η προσβασιμότητα του συστήματος από τις διωκτικές αρχές, είναι ένα βασικό θέμα που θα πρέπει να μελετηθεί στην αξιολόγηση της αναθεωρημένης πρότασης. Οποιαδήποτε απόφαση για πρόσβαση του προτεινόμενου συστήματος έξυπνων συνόρων από τις διωκτικές αρχές, θα πρέπει να βασίζεται στην αποδεδειγμένη αναγκαιότητα και αναλογικότητα του μέτρου και ταυτόχρονα, θα πρέπει να καθοριστούν αυστηρές και ουσιαστικές εγγυήσεις που θα λαμβάνουν υπόψη τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την προστασία των προσωπικών δεδομένων». (Δ. Αβραμόπουλος)

Αντίστοιχα με τις έξυπνες βόμβες των αμερικάνων που έβρισκαν αποτελεσματικά τον «παράπλευρο» στόχο τους, τα «έξυπνα σύνορα» είναι αυτά που μεταφέρονται, όπου γης και θαλάσσης, προκειμένου να ενισχύσουν τους «παράπλευρους» στόχους της νέας ευρωπαϊκής ηγεμονίας και της θανατηφόρας οικονομίας της.

Για τη γήρανση της Ευρώπης

«Σημαντικά οφέλη στις τοπικές κοινωνίες αποφέρουν οι μετανάστες διαπιστώνει ο ΟΗΕ, ενώ εκτιμά ότι έως το 2050 θα υπάρχουν περίπου 405 εκατομμύρια μετανάστες σε όλο τον κόσμο αν η μετανάστευση συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό όπως τα τελευταία 20 χρόνια. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ) η σημαντική αύξηση του πληθυσμού των μεταναστών οφείλεται στη μείωση του πληθυσμού στις βιομηχανικές χώρες που αναμένεται να ανέλθει στο 25%. Την ίδια στιγμή η εργατική δύναμη στις αναπτυσσόμενες χώρες θα αυξηθεί από τα 2,4 δισεκατομμύρια άτομα που ήταν το 2005 και θα φτάσει τα 3,6 δισεκατομμύρια άτομα έως το 2040. Επικαλούμενος αμερικανικές εκτιμήσεις ο ΔΟΜ αναφέρει ότι οι Αμερικανοί πολίτες κερδίζουν ετησίως 37 δισ. δολάρια από τη συνεισφορά των μεταναστών στην οικονομία των ΗΠΑ. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, αναφέρει ο διευθυντής της υπηρεσίας, Γουίλιαμ Σουίνγκ, δεν αναιρεί τις αρνητικές αντιδράσεις απέναντι στους μετανάστες που εργάζονται στη χώρα, καθώς πολλές από αυτές τις αντιδράσεις βασίζονται σε μύθους και συναισθήματα και όχι στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, σημειώνει. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη έκθεση για την παγκόσμια μετανάστευση του University College London για τη διετία 2008-2009 στη Βρετανία, σύμφωνα με την οποία οι μετανάστες που προέρχονταν από την Ανατολική Ευρώπη κατέβαλαν κατά 37% περισσότερους φόρους σε σύγκριση με τα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες που απόλαυσαν από το κράτος». Ελευθεροτυπία 17-12-2010

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]