user preferences

Αναρχισμός και Ιμπεριαλισμός

category Διεθνή | Αναρχική Ιστορία | Γνώμη / Ανάλυση author Wednesday June 17, 2015 21:29author by Dmitri (republishing) - MACG (personal capacity)author email ngnm55 at gmail dot com Report this post to the editors

Πόλεμος, Έμφυλα Ζητήματα και Αντιιμπεριαλισμός

*Απόσπασμα από το “ Εγχειρίδιο ιστορικότητας λόγου και δράσης. Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού”.
**Απόσπασμα μετάφρασης στα ελληνικά του Κεφάλαιο 10, με τίτλο "Αναρχικός Διεθνισμός και Φυλή, Ιμπεριαλισμός και Φύλο" του βιβλίου των Michael Schmidt Lucien Van Der Walt "Black Flame".
5776140417_877e796903.jpg

Αναρχισμός και Ιμπεριαλισμός

Λέγεται ότι, η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, η αμάθεια όταν παραμένει αμάθεια τι είναι;

{...} Ιμπεριαλισμός: Γενικότερα, ο όρος σημαίνει τις τάσεις εκείνες που αποσκοπούν στην εδαφική επέκταση, για την ενίσχυση των πολιτικών, κυρίως και. οικονομικών σφαιρών επιρροής.

Μερικά ιμπεριαλιστικά κράτη στην αρχαιότητα ήταν η Αθήνα, η Σπάρτη, η Περσική αυτοκρατορία, το κράτος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Κινεζική αυτοκρατορία κ.ά. Στη νεότερη εποχή, ο ιμπεριαλισμός αποτελεί την τελευταία φάση της αποικιακής πολιτικής των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων κατά το β' μισό του 19ου αιώνα. Στα ιμπεριαλιστικά κράτη των νεότερων χρόνων μπορούν να συμπεριληφθούν η Βρετανική αυτοκρατορία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αυστροουγγρική, η Ρώσικη, η Γερμανική αυτοκρατορία, και στην Ασία, η Ιαπωνία μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη σύγχρονη εποχή, ιδιαίτερα από τα μέσα του 20ου αιώνα, ο ιμπεριαλισμός άλλαξε χαρακτήρα. Βαθμιαία εγκαταλείφθηκε η εδαφική επεκτατική πολιτική, διότι είναι πλέον ανέφικτη (κάτι που δεν συμβαίνει με Ιράκ, Αφγανιστάν), και ενισχύθηκε η οικονομική επεκτατική πολιτική με τα διεθνή μονοπώλια, που ελέγχουν πλέον την παγκόσμια αγορά και φυσικά διαμορφώνουν την πολιτική των χωρών οι οποίες εξαρτώνται οικονομικά από αυτά. Πρόκειται για την πολιτική που εφαρμόζεται κατά κύριο λόγο από τις ΗΠΑ.

Μια άλλη μορφή ιμπεριαλισμού είναι εκείνος που μετατρέπει, σχεδόν αναγκαστικά την ιδεολογική ταύτιση κάποιων μικρών χωρών με άλλες ισχυρότερες σε οικονομική εξάρτηση. Πρόκειται για την πολιτική που ακολούθησαν κυρίως η πρώην Σοβιετική Ένωση και η Κίνα στις χώρες δορυφόρους τους.Με τον όρο ιμπεριαλισμός, στη σύγχρονη πλέον ορολογία, σηματοδοτείται κάθε επεκτατική τάση, από όπου κι αν προέρχεται, στον γεωγραφικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, ακόμη και στον πολιτιστικό τομέα. Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη imperium = εξουσία, κυριαρχία, μτφ. Αυτοκρατορία. {...}

*Απόσπασμα από το “ Εγχειρίδιο ιστορικότητας λόγου και δράσης. Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού”.

Πόλεμος, Έμφυλα Ζητήματα και Αντιιμπεριαλισμός

Αν και η ευρύτερη αναρχική παράδοση ιστορικά έχει συνδέσει τον εαυτό της με την ταξικότητα, έχει ασχοληθεί και με ζητήματα κοινωνικής καταπίεσης που δεν ανάγονται απαραίτητα στο ταξικό. Ήταν ένα διεθνές και διεθνιστικό κίνημα: απορρίπτοντας τον εθνικισμό και το κράτος και αντιτιθέμενη με συνέπεια στην καταπίεση των εθνικοτήτων και τις φυλετικές διακρίσεις, η ευρύτερη αναρχική παράδοση ήταν στην πρώτη γραμμή των προσπαθειών οργάνωσης των λαϊκών τάξεων, πέρα από τα όρια του έθνους και της φυλής. Εξελίχθηκε σε ένα κίνημα με υποστηρικτές από σχεδόν όλα τα έθνη και τις φυλές του κόσμου και με οργανώσεις σε όλον τον κόσμο. Διαδραμάτισε βασικό ρόλο στους αγώνες για ίσα δικαιώματα και ενάντια στους διαχωρισμούς (για παράδειγμα στην Κούβα, την Ιαπωνία, το Μεξικό, τις Η.Π.Α. και τη Νότια Αφρική), στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (για παράδειγμα στη Βουλγαρία, την Κούβα, την Κορέα, τη Μακεδονία και την Ουκρανία), καθώς και στους αγώνες ενάντια στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο ανάμεσα σε λαούς και κράτη.

Ο αντιμιλιταρισμός ήταν κεντρικό χαρακτηριστικό της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης· περιλάμβανε μαζικές εξεγέρσεις στο εσωτερικό των μεγάλων δυνάμεων ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, όπως στην Ιαπωνική κατοχή της Κορέας, της Μαντζουρίας και της Κίνας, στους αποικιοκρατικούς πολέμους της Ισπανίας στην Κούβα, το Μαρόκο και τις Φιλιππίνες και στις Ιταλικές επιθέσεις στην Αβησσυνία, τη Λιβύη και την Αλβανία. Το 1914, η Σοσιαλιστική (ή κάποιες φορές αποκαλούμενη «Δεύτερη») Διεθνής κατέρρευσε με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς όλα τα μεγάλα της κόμματα υποστήριξαν τις πολεμικές επιχειρήσεις των κρατών τους. (Στη Διεθνή αυτή, η οποία ιδρύθηκε το 1889, κυριάρχησε ο κλασικός Μαρξισμός και η σοσιαλδημοκρατία· η βασική της συνιστώσα ήταν το μεγάλο Μαρξιστικό προπύργιο της εποχής, το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα [SDP]της Γερμανίας, το οποίο ιδρύθηκε το 1875 ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα με τη συνεισφορά των Μαρξ και Ένγκελς. Εφόσον ο άμεσος διάδοχος της Πρώτης Διεθνούς ήταν η Αντιεξουσιαστική Διεθνής – ή Μαύρη Διεθνής – που ιδρύθηκε το 1881, ο σχηματισμός του 1889 δεν ήταν, μιλώντας με αυστηρούς όρους, η «Δεύτερη» Διεθνής).. Αντίθετα με την αντίληψη ότι ο Λένιν ήταν ο μοναδικός που συσπείρωσε τις αντιπολεμικές αντιστάσεις, η ριζοσπαστική αντίσταση στον πόλεμο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους αναρχικούς και τους συνδικαλιστές.

Το έμφυλο ήταν ακόμη ένα σημαντικό ζήτημα. Παραδεχόμαστε πως αισθανόμαστε μια κάποια δυσφορία με την τάση πολλών συγγραφέων να αναφέρονται σε πολλές αναρχικές και συνδικαλίστριες με τον όρο «αναρχοφεμινίστριες» ή «αναρχα-φεμινίστριες». Οι γυναίκες έπαιξαν αναμφίβολα καθοριστικό ρόλο στην προώθηση μιας φεμινιστικής ανάλυσης στον αναρχισμό, όμως το να υποθέτουμε ότι όλες οι ακτιβίστριες του κινήματος ήταν αναγκαστικά φεμινίστριες ή ότι θα πρέπει να προσδιορίζονται κυρίως μέσω του φεμινισμού είναι προβληματικό. Ούτε τα φεμινιστικά στοιχεία του αναρχισμού και του συνδικαλισμού ήταν αποκλειστικό προνόμιο των γυναικών ακτιβιστριών, ούτε η δράση των γυναικών ακτιβιστριών της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στη φεμινιστική τους θεώρηση. Η ευρύτερη αναρχική παράδοση ως σύνολο υπερασπίστηκε την ισότητα των φύλων, απέρριψε την πατριαρχική οικογένεια και αναζήτησε τρόπους σύνδεσης των φεμινιστικών ζητημάτων με το ευρύτερο σχέδιο της ταξικής πάλης και της επανάστασης. Οι αναρχικοί και οι συνδικαλιστές είχαν διαφορές στο εσωτερικό τους όσον αφορά τις επιπτώσεις της γυναικείας χειραφέτησης. Υπήρχαν βεβαίως πολλοί αναρχικοί και συνδικαλιστές των οποίων οι αντιλήψεις και οι ζωές έρχονταν σε αντίθεση με την ισότητα των φύλων. Όμως το σημαντικό σημείο είναι ότι αυτή η ισότητα αποτελούσε πάντοτε αρχή της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης.

Παράλληλα, αναρχικές και συνδικαλίστριες όπως η Τσόι Σέον Μιούνγκ, η Λουίσα Καπετίγιο, η Βολτερίν ντε Κλερ, η Ελίζαμπεθ Γκέρλι Φλιν, η Έμμα Γκόλντμαν, η Χι Ζιέν, η Πετρονίλα Ινφάντες, η Λούσι Πάρσονς και η Ίτο Νόε, δεν θα πρέπει να θεωρείται πως περιόρισαν τη δραστηριότητά τους αποκλειστικά στα έμφυλα ζητήματα. Ανέλαβαν μια ευρεία γκάμα ρόλων στο κίνημα ως συγγραφείς, μέλη σωματείων, ηγέτιδες απεργιών, οργανώτριες κοινοτήτων και μέλη πολιτοφυλακών. Αντιλαμβάνονταν των εαυτό τους ως τμήμα ενός ευρύτερου λαϊκού κινήματος που ξεπερνούσε τα όρια των φύλων. Όπως και οι άντρες σύντροφοί τους, θεωρούσαν πως το ταξικό σύστημα και οι άλλες μορφές καταπίεσης είναι εγγενώς συνδεδεμένα μεταξύ τους και πως μόνο ένα καθολικό και ενωτικό λαϊκό κίνημα ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κυριαρχίας μπορεί να δημιουργήσει μια νέα κοινωνία.

- Συνεχίζεται

*Απόσπασμα μετάφρασης στα ελληνικά του Κεφάλαιο 10, με τίτλο "Αναρχικός Διεθνισμός και Φυλή, Ιμπεριαλισμός και Φύλο" του βιβλίου των Michael Schmidt Lucien Van Der Walt "Black Flame".

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]