user preferences

Ο μαρξισμός και το έθνος

category Διεθνή | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Tuesday May 12, 2015 20:49author by Άγις Στίνας (Σπύρος Πρίφτης) Report this post to the editors

Το καθήκον των επαναστατών και στην «ειρήνη» και στον πόλεμο είναι να βοηθήσουν τις μάζες να πάρουν συνείδηση του σκοπού και των μέσων του κινήματός τους, να αποδεσμευτούν από την κηδεμονία της κομματικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να πάρουν οι ίδιες την υπόθεσή τους στα χέρια τους, να μην εμπιστεύονται άλλη «ηγεσία» έξω από τα δικά τους εκτελεστικά όργανα που τα εκλέγουν και τα ανακαλούν οι ίδιες οποτεδήποτε, να αποκτήσουν οι ίδιες το αίσθημα της πολιτικής ευθύνης και προ παντός και πάνω απ’ όλα να χειραφετηθούν πνευματικά από την εθνική και πατριωτική μυθολογία.
Ο Άγις Στίνας (Σπύρος Πρίφτης)
Ο Άγις Στίνας (Σπύρος Πρίφτης)

Το έθνος είναι κι αυτό δημιούργημα της Ιστορίας όπως η φυλή, το γένος, το άστυ. Εκπληρώνει μία ιστορική αναγκαιότητα και θα πρέπει να εξαφανιστεί αφού την εκπληρώσει.

Ο ταξικός φορέας αυτής της κοινωνικής Οργάνωσης είναι η αστική τάξη. Το εθνικό κράτος είναι το αστικό κράτος. Το ιστορικά προοδευτικό έργο του έθνους είναι αυτό το ίδιο το ιστορικά προοδευτικό έργο του καπιταλισμού: η δημιουργία με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων των υλικών προϋποθέσεων για τον Σοσιαλισμό.

Αυτό το ιστορικά προοδευτικό έργο του καπιταλισμού τερματίζεται την εποχή του ιμπεριαλισμού, την εποχή των ιμπεριαλιστικών μεγαθηρίων, των μεταξύ τους ανταγωνισμών, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Το έθνος έχει εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή. Εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι και αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις είναι στην εποχή μας έννοιες κενές ιστορικού περιεχομένου.

Στην ημερησία διάταξη της Ιστορίας μπαίνει τώρα η προλεταριακή Επανάσταση. Και η προλεταριακή Επανάσταση δεν δημιουργεί και δεν διατηρεί αλλά καταργεί τα έθνη και τα σύνορα και συνενώνει όλους τους λαούς της γης σε μία παγκόσμια κοινότητα.

Η υπεράσπιση του έθνους και η υπεράσπιση της πατρίδας δεν είναι στην εποχή μας τίποτε άλλο από την υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού, του κοινωνικού συστήματος που δημιουργεί τους πολέμους, που δεν μπορεί να ζήσει δίχως πολέμους και που οδηγεί τη ανθρώπινη κοινωνία στο χάος και στη βαρβαρότητα. Αυτό ισχύει και για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και για τα μικρά έθνη, που οι άρχουσες τάξεις τους είναι και δεν μπορεί παρά να είναι συνένοχοι και συνέταιροι των μεγάλων δυνάμεων.

«Ο Σοσιαλισμός είναι την ώρα τούτη η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Πάνω απ’ τα τείχη του καπιταλιστικού κόσμου που γκρεμίζονται πια, λάμπουν με γράμματα φωτιάς τα λόγια του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: Σοσιαλισμός ή πτώση στη βαρβαρότητα». (Ρ. Λούξεμπουργκ, 1918).

Ο Σοσιαλισμός είναι κοινή υπόθεση των εργατών όλου του κόσμου και το οικόπεδο για την οικοδόμησή του είναι όλη η έκταση της γήινης σφαίρας. Κοινή για όλους τους εργάτες του κόσμου είναι η πάλη και για την ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σ’ αυτή την κοινή πάλη υπάρχει ένας καταμερισμός καθορισμένος από τη γεωγραφία. Η πάλη γίνεται στο εσωτερικό της κάθε χώρας εναντίον της άρχουσας σ’ αυτή τη χώρα τάξης. Αυτός ο τομέας της, στο διεθνές μέτωπο πάλης των εργατών για την ανατροπή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο άμεσος εχθρός των εργατών σε κάθε χώρα είναι η δική τους άρχουσα τάξη.

Εάν δεν γίνει αρχή και συνείδηση στις εργαζόμενες μάζες της κάθε χώρας ότι αυτές αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα μιας παγκόσμιας τάξης ποτέ δεν θα μπορέσουν να μπουν στο δρόμο της κοινωνικής τους χειραφέτησης. Δεν είναι αισθηματικοί λόγοι που κάνουν την πάλη για τον σοσιαλισμό σε μία χώρα αναπόσπαστο μέρος της πάλης για την παγκόσμια σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά είναι γιατί δεν γίνεται ο Σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα. Τον μόνο «σοσιαλισμό» με εθνικά χρώματα και εθνική ιδεολογία που μας έχει δώσει η Ιστορία είναι ο «σοσιαλισμός» του Χίτλερ και τον μόνο εθνικό «κομμουνισμό» ο «κομμουνισμός» του Στάλιν.

Η πάλη στο εσωτερικό της χώρας εναντίον της άρχουσας τάξης και η αλληλεγγύη με τις εργαζόμενες μάζες όλου του κόσμου, αυτές είναι οι δύο θεμελιώδεις αρχές του κινήματος των σύγχρονων λαϊκών μαζών για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική τους απελευθέρωση. Αυτό ισχύει και στην «ειρήνη» και στον πόλεμο. Αδελφοκτόνος πόλεμος είναι ο πόλεμος μεταξύ των λαών. Και ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι ο πόλεμος των λαών αδελφωμένων πάνω από τα έθνη και τα σύνορα εναντίον των εκμεταλλευτών τους.

Το καθήκον των επαναστατών και στην «ειρήνη» και στον πόλεμο είναι να βοηθήσουν τις μάζες να πάρουν συνείδηση του σκοπού και των μέσων του κινήματός τους, να αποδεσμευτούν από την κηδεμονία της κομματικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να πάρουν οι ίδιες την υπόθεσή τους στα χέρια τους, να μην εμπιστεύονται άλλη «ηγεσία» έξω από τα δικά τους εκτελεστικά όργανα που τα εκλέγουν και τα ανακαλούν οι ίδιες οποτεδήποτε, να αποκτήσουν οι ίδιες το αίσθημα της πολιτικής ευθύνης και προ παντός και πάνω απ’ όλα να χειραφετηθούν πνευματικά από την εθνική και πατριωτική μυθολογία.

*Απόσπασμα από το υποκεφάλαιο Ο Μαρξισμός και το έθνος του Α. Στίνα στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», Αθήνα, εκδόσεις Ύψιλον, 1985.


**Ο Άγις Στίνας στο πρώτο μέρος συνεντευξη του https://www.youtube.com/watch?v=tkaeYjkOJGo

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]