user preferences

Για ποιο εργασιακό μέλλον;

category Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Thursday April 06, 2006 12:42author by Dmitri (personal capacity) - Anarkismoauthor email outetheos at yahoo dot com dot au Report this post to the editors

Οι νέες εργασιακές σχέσεις στην Αυστραλία

Από την Δευτέρα, 27 Μαρτίου 2006, άρχισαν να ισχύουν οι διατάξεις που εμπεριέχονται στη νέα νομοθεσία για τις Εργασιακές Σχέσεις στην Αυστραλία.

Από την Δευτέρα, 27 Μαρτίου 2006, άρχισαν να ισχύουν οι διατάξεις που εμπεριέχονται στη νέα νομοθεσία για τις Εργασιακές Σχέσεις στην Αυστραλία.

Για τον πρωθυπουργό Τζον Χάουαρντ, η λέξη ευελιξία - flexibility – αποτελεί πανάκεια, με άλλα λόγια το μέσο για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος στον χώρο της εργασίας και της οικονομίας γενικότερα. Την χρησιμοποίησε κατά κόρο για να δικαιολογήσει τις σταδιακές περικοπές των κονδυλίων για τα πανεπιστήμια, σε συνδυασμό με τη λέξη επιλογή – choice.

Τώρα η λέξη ευελιξία βρίσκεται στο επίκεντρο του σκεπτικού για το νέο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων. Από εδώ και πέρα οποιαδήποτε προβλήματα αναφύονται από τις ριζικές αλλαγές στους κανονισμούς εργοδοσίας και αμοιβής των εργαζομένων θα δικαιολογούνται με την φράση: αυτό έγινε χάριν της ευελιξίας! Έτσι, λοιπόν, από εδώ και πέρα στην Αυστραλία θα υπάρχει:

· Ελευθερία για μιαν επιχείρηση να απολύει το συντομότερο και ατιμώρητα ένα μεταβαλλόμενο ποσοστό εργαζομένων, όταν η παραγωγή και οι πωλήσεις μειώνονται. Μια παραλλαγή αυτής της ιδιαίτερης έννοιας της ευελιξίας είναι: Δυνατότητα για μιαν επιχείρηση να μειώνει ή να αυξάνει το ωράριο, επαναληπτικά και με συντομότατη προειδοποίηση, όταν η πορεία της παραγωγής το απαιτεί.

· Δικαίωμα για μιαν επιχείρηση να πληρώνει χαμηλότερους μισθούς για ίση εργασία, είτε για να αντιμετωπίζει μόνιμα το διεθνή ανταγωνισμό, είτε για να καλύπτει προσωρινές πτώσεις του όγκου των εργασιών της ή και για να αντισταθμίζει τις ελλείψεις υποδομών ή τη μικρότερη παραγωγικότητα της εργασίας που υπάρχει σε μιαν ορισμένη περιοχή.

· Δυνατότητα για μιαν επιχείρηση να κατανέμει όπως αυτή νομίζει την εργασία μέσα στη μέρα και στην εβδομάδα αναμορφώνοντας τα ωράρια και εναλλάσσοντας τις τυπολογίες τους: εργασία με βάρδιες, λιγότερες μέρες εργασίας την εβδομάδα, εργασία με «κλιμάκια» (η επιχείρηση εργάζεται εφτά μέρες την εβδομάδα, αλλά κάθε δεδομένη ομάδα εργαζομένων -το «κλιμάκιο»- εργάζεται τέσσερις ή πέντε συνεχείς μέρες), μερική απασχόληση, θέση εργασίας που την μοιράζονται δύο ή περισσότερα πρόσωπα, ελαστικό ωράριο κ.λπ. {...}.

Μονομερής, λοιπόν, η ευελιξία της νέας νομοθεσίας για τις εργασιακές σχέσεις. Δίνει όλα τα δικαιώματα στους εργοδότες, ενώ για τους εργάτες το μόνο δικαίωμα που τους απομένει είναι η απόσυρση της εργασίας τους, δηλαδή η παραίτησή τους.

Στο όνομα της δημοκρατίας, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση επέφερε ένα θανατηφόρο πλήγμα στις δημοκρατικές διαδικασίες. Και στο βωμό της ευελιξίας θυσίασε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Χωρίς να προαναγγείλει τα μέτρα που είχε κατά νουν στην προεκλογική περίοδο του 2004, μόλις απέκτησε τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας, έκανε κατάχρηση της πλειοψηφίας της, και επέφερε τις ριζικότερες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην ιστορία της Αυστραλίας, χωρίς προηγούμενο κοινωνικό διάλογο.

Το νέο εργασιακό καθεστώς χαρακτηρίζεται από βαθύτατη κρίση αξιών, αφού υπεραμύνεται της μεγιστοποίησης του κέρδους, σε βάρος των προνομίων και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Οι νέες εργασιακές διατάξεις από τη μια δίνουν απεριόριστη δικαιοδοσία στο κεφάλαιο να καθορίζει κατά βούληση τις συνθήκες εργασίας, ενώ από την άλλη υποτιμούν τις προσδοκίες και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Από την μια ημέρα στην άλλη, οι εργαζόμενοι υποβιβάζονται στον ρόλο των «πόρων», με την έννοια ότι εκείνο που μετράει για τον εργοδότη δεν είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι κοινωνικές και οικογενειακές ανάγκες των εργαζομένων, αλλά ο συνεχής περιορισμός του κόστους για την απασχόλησή τους.

Με την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, και την αντικατάστασή τους με τις διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου, η Κυβέρνηση αφαιρεί από τον εργαζόμενο τη σιγουριά που απορρέει από τη συλλογική διαπραγμάτευση για τα ημερομίσθια και τις συνθήκες εργασίας, και την αντικαθιστά με την αβεβαιότητα, αφού ο μεμονωμένος εργάτης βγαίνει πάντοτε ζημιωμένος στην αναμέτρησή του με τον εργοδότη του.

Με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η συνοχή και η αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών μιας συγκεκριμένης επιχείρησης καταργείται, αφού ο εργοδότης συνάπτει χωριστά συμβόλαια με τον κάθε εργάτη, δημιουργώντας έτσι την καχυποψία και την αντιζηλία μεταξύ των εργαζομένων, που πρώτα τους ένωναν τα κοινά συμφέροντα.

Εκτός αυτού, εκεί που πριν επικρατούσε η βεβαιότητα του σταθερού ωραρίου και της συγκεκριμένης μισθοδοσίας, τώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τις «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, πάντα με κριτήριο το συμφέρον του εργοδότη, και της διακυμαινόμενης αμοιβής, με την έννοια ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα, για μακρά χρονικά διαστήματα, να ζητάει από το προσωπικό του να εργάζεται λιγότερες από τις προβλεπόμενες ώρες, με μειωμένες απολαβές, και σε άλλες περιόδους περισσότερες από τις προβλεπόμενες ώρες, με ανάλογη αύξηση στις αποδοχές. Αρκεί στο διάστημα 12 μηνών ο μέσος όρος εργασίας κατά εβδομάδα να μην υπερβαίνει το προβλεπόμενο από τη νομοθεσία ωράριο, και η αμοιβή να μην είναι μικρότερη από τον κατώτερο προβλεπόμενο μισθό.

Σκεφτείτε πώς οι εργαζόμενοι αυτοί θα ανταποκρίνονται στις οικονομικές τους υποχρεώσεις – ενοίκια, δόσεις σπιτιών, έξοδα σπουδών των παιδιών τους, κ.λπ. – χωρίς τη βεβαιότητα ενός σταθερού μισθού.

Και σκεφτείτε την οικογενειακή και κοινωνική ζωή των εργαζομένων, όταν ο εργοδότης θα έχει το δικαίωμα να απαιτήσει για ένα χρονικό διάστημα να εργάζονται 40-50 ώρες την εβδομάδα, ενώ άλλες εβδομάδες θα εργάζονται 30-40 ώρες.

Η νέα εργασιακή νομοθεσία αποτελεί κατά μέτωπο πόλεμο κατά των εργαζομένων, τους οποίους υποβιβάζει στο επίπεδο των ρομπότ.

Παράλληλα αποτελεί και αναίρεση των δημοκρατικών αρχών, αφού αποκλείει τις συλλογικές συμβάσεις, και εξοβελίζει το συνδικαλιστικό κίνημα από το χώρο της εργασίας, καθιστώντας τον εργάτη αναλώσιμη ύλη, την οποία κάποιοι ασυνείδητοι εργοδότες μπορούν να την πετάξουν στην χωματερή, με την πρώτη ευκαιρία.

Αν οι σημερινές διεθνείς εξελίξεις απαιτούν κάποιες αλλαγές στον χώρο της εργασίας, αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να επιτευχθούν με την απορύθμιση των εργασιακών συμβάσεων, αλλά με νέες εργασιακές ρυθμίσεις.

Αυτές θα πρέπει να γίνονται δια μέσου των συλλογικών συμβάσεων, και όχι με τα διμερή συμβόλαια μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου, με τα οποία ο ισχυρός επιβάλλει τους όρους του στον ασθενέστερο συμβαλλόμενο, για τον οποίο η μόνη επιλογή είναι η αποδοχή τους ή η υποβολή της παραίτησής του.

Αυτή είναι η ευελιξία του Τζον Χάουαρντ...

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]