user preferences

Αυτόνομη Πολιτική Πολιτιστική Κίνηση Ελευσίνας

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Τοπικές Επαφές | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday April 01, 2006 14:30author by Αυτόνομη Πολιτική Πολιτιστική Κίνηση Ελευσίνας Report this post to the editors

Γενικό Σχέδιο θέσεων

Το παραπάνω Γενικό Σχέδιο θέσεων αποτέλεσε το πρώτο κείμενο της Α.Π.Π.Κ.Ε. και ανακοινώθηκε προς τους Πολίτες της Ελευσίνας τον Ιανουάριο του 2004.

Νοιώθουμε αρκετά συχνά την ανάγκη πολιτικής κοινωνικής δραστηριοποίησης, εντονότερης και συνεχούς. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι βλέποντας και ζώντας συγκεκριμένες καταστάσεις στην καθημερινότητα μας, δεν αντέχουμε και δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι. Απόψεις του τύπου: «δεν βαριέσαι μωρέ;», «κοίτα τη δουλίτσα σου και ψάξε να βολευτείς κάπου» ή «τι νόημα έχει να φωνάζουμε και να τρέχουμε, αφού τίποτα δεν αλλάζει», για μας είναι επιεικώς απαράδεκτες και ανεύθυνες, για να μην πούμε και πρόστυχες. Όποιοι ασπάζονται αυτές ή παρόμοιες απόψεις και είτε το κάνουν αυτό συνειδητά είτε ασυνείδητα πρέπει να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους αυτές, αλλιώς είναι άξιοι της μοίρας τους της «μοίρας» αυτής που μόνοι τους δημιουργούν, όντας ουσιαστικά εχθροί της ίδιας τους της ύπαρξης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Στις μέρες μας παρατηρείται το φαινόμενο της αύξησης του συντηρητισμού σε παρατάξεις άλλοτε προοδευτικές (;;;) και της θολούρας, της σύγχυσης μεταξύ των πολιτικών χώρων (αριστεράς κέντρου δεξιάς). Βλέπουμε κυβερνήσεις που συνεχίζουν να καλύπτονται πίσω από το όνομα του σοσιαλισμού και του κεντρώου πολιτικού χώρου να ασκούν μια καθαρά δεξιά πολιτική με τάσεις μάλιστα φασιστικοποίησης. Και φυσικά δεν θα πολεμήσουν μεταξύ τους αυτές οι κυβερνήσεις (τουλάχιστον όχι στο εγγύς μέλλον) εφόσον έχουν και κοινά συμφέροντα και κοινή ή παρόμοια πορεία και κοινούς στόχους, όπως προστάζει η παγκοσμιοποίηση. Μια παγκοσμιοποίηση οικονομικού περιεχομένου. Η παγκοσμιοποίηση του κέρδους, του εμπορίου, των συμφερόντων. Φυσικά δεν μιλούμε για τα λαϊκά συμφέροντα, ούτε για το κέρδος της ανθρωπότητας στο σύνολο της. Η ανθρωπότητα δεν έχει να κερδίσει τίποτε, ούτε από ηθικής, πνευματικής και πολιτιστικής άποψης και φυσικά ούτε από υλικής απόψεως. Οδεύουμε, αναμφισβήτητα προς την κοινωνία του ενός τρίτου (για να μην πούμε του ενός δεκάτου) και πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να ανατρέψουμε αυτήν την πορεία διότι αν καταλήξουμε στο σημείο όπου το εν’ τρίτο (ή το ένα δέκατο) του πληθυσμού θα κατέχει και θα ελέγχει τον παγκόσμιο πλούτο, ενώ οι υπόλοιποι στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τα βγάζουν πέρα με αρκετή δυσκολία και στη χειρότερη θα λιμοκτονούν (όπως γίνεται και σήμερα με μία ανεπίτρεπτα μεγάλη μερίδα ανθρώπων), τότε μόνο ένας δρόμος θα υπάρχει και θα είναι αυτός της βίαιης ανατροπής και της εκδικητικής εξέγερσης των μαζών. Σε μια τέτοια περίπτωση φυσικά οι πλουτοκράτες θα υπερασπιστούν τα «κάστρα» τους και την εξουσία τους, εξαπολύοντας τους μισθοφορικούς-δολοφονικούς στρατούς τους να πνίξουν στο αίμα κάθε απόπειρα εξέγερσης.

Δείτε την σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Ψάξτε να βρείτε και να μάθετε πόσοι είναι οι άνθρωποι πάνω στη γη που πεθαίνουν καθημερινά από ελλείψεις σε βασική τροφή, από έλλειψη πόσιμου νερού καθώς επίσης και φαρμάκων και ιατρικής περίθαλψης. Δύσκολο και θλιβερό; Τότε να σας παραπέμψουμε σε κάτι πιο κοντινό. Ρίχτε μια ματιά γύρω σας να δείτε πόσοι είναι αυτοί που κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς (χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα), για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο και πιο σίγουρο μέλλον (αβέβαιο και αυτό στις μέρες μας, διότι πολλοί και οι σπουδαγμένοι, οι πτυχιούχοι που άνεργοι γυρνούν παλεύοντας να βρούνε εργασία). Τι; Δεν ανήκετε σ’ αυτούς; Τότε παρατηρείστε τους ίδιους σας τους εαυτούς, καθώς πηγαίνετε για ψώνια στις υπεραγορές ή τις λαϊκές αγορές ή οπουδήποτε αλλού. Τι βλέπετε; Έχετε συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα το κόστος ζωής πλησιάζει να φτάσει το κόστος ζωής άλλων ευρωπαϊκών χωρών ενώ οι μισθοί είναι χαμηλότεροι απ’ ότι σ’ αυτές τις χώρες και μάλιστα σε επίπεδα γελοιότητας; Νοιώθετε όμως περήφανοι που η χώρα μας έχει αναλάβει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων που είναι αρχαιοελληνικό δημιούργημα! Νοιώθετε περήφανοι και ίσως κάποιοι από εσάς να τρέχετε και εθελοντές της ντροπής. Διότι αν με τόση περηφάνια μιλάτε για το δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων θα έπρεπε ταυτόχρονα να νοιώθετε ντροπή που αυτή η χώρα που ζούμε ανέλαβε τα Olympic Games του 2004. Ντροπή και αποστροφή για τον βιασμό, το κατάντημα και τον εκμηδενισμό των άλλοτε υπέροχων Ολυμπιακών Αγώνων και του άλλοτε λαμπρού Ολυμπιακού ιδεώδους. Αγανάκτηση και οργή για την μετατροπή τους σε Olympic Games, σε παιχνίδια με αθλητές ντοπαρισμένους και Coca Cola σε δικαιολογία για αύξηση της κρατικής καταστολής και του ελέγχου του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, σε εφαλτήριο για την αύξηση της ασυδοσίας, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας χωρίς σύνορα. Μην έχετε φυσικά αυταπάτες, για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα. Ποιος άλλος φυσικά από τα κορόιδα της υπόθεσης: τους πολίτες!

Κάντε μας τη χάρη και μην μας πείτε πάλι υπερβολικούς, διότι συνηθίσαμε σε τέτοιους χαρακτηρισμούς και άσκοπα θα σπαταλήσετε τις λέξεις και το σάλιο σας. Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά τα ίδια ακούμε και σχεδόν κάθε φορά με θλίψη παρατηρούμε να επαληθεύονται τα λόγια μας. Κι αν είναι εύκολο μην ακούσουμε πάλι πως μιλάμε «σαν γέροι, εμείς που είμαστε νέα παλικάρια». Μην παραπονεθείτε πως γινόμαστε μίζεροι, αλλά κοιτάξτε καθαρά και θα δείτε πως μιλάμε όπως πρέπει να μιλάμε, έχοντας επίγνωση των λόγων μας και της πραγματικότητας. Η συνειδητοποίηση της αληθείας και της πραγματικότητας και η καταγγελία της αδικίας, της ανισότητας και της ανελευθερίας δεν συνιστούν μιζέρια και απογοήτευση. Αντιθέτως οδηγούν στη δύναμη για αγώνα μέχρι την τελική νίκη και τη δικαίωση. Εξάλλου δεν υπάρχει χρόνος για απογοήτευση και πολύ περισσότερο δε, για μιζέρια και μοιρολατρία.

Επιστρέφοντας στο θέμα της σύγχυσης των άλλοτε καθαρά διαχωρισμένων πολιτικών χώρων, θέλουμε να συμπληρώσουμε πως η διαφορά ανάμεσα στις παραδοσιακές δεξιές παρατάξεις και τις νεοφιλελεύθερες «εκσυγχρονιστικές», ουσιαστικά δεν υπάρχει. Όσο για το χώρο της αριστεράς, παρατηρούμε μια τρομερή πολυδιάσπαση που κάνει φανερή την αδυναμία της να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Σε ότι αφορά την παρουσία και ύπαρξη μέσα στους κόλπους της, κάποιων τυχοδιωχτών- εξουσιολατρών, αργά ή γρήγορα γίνεται φανερή και τότε είτε διαχωρίζεται είτε συνεχίζει φανερά να δημιουργεί προβλήματα. Η καλύτερη απάντηση σε αυτούς τους ποταπούς σαλτιμπάγκους που μετατρέπονται σε όργανα και απολογητές της εξουσίας είναι μια: ο απομονωτισμός και η εκδίωξη από τον χώρο της αριστεράς. Αν φυσικά η αριστερά σέβεται τον εαυτό της και την ιστορία της, που υπάρχει γραμμένη με αγώνες και αίμα, όχι για να προκαλεί νοσταλγία ή θλίψη ή οτιδήποτε άλλο, αλλά για να διδάσκει ώστε να αποφεύγεται η επανάληψη των λαθών. Που οφείλεται όμως το γεγονός αυτό της σύγκλισης διαφορετικών πολιτικών χώρων και της αναποτελεσματικότητας του χώρου της αριστεράς και της αμφισβήτησης; Μήπως οφείλεται στην έκπτωση της δημοκρατίας;

Άλλο ένα δημιούργημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι η δημοκρατία. Η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας με τα θετικά και τα αρνητικά της προσέγγιζε περισσότερο τους δημοκρατικούς θεσμούς σε σχέση με το σήμερα. Ίσως να ήτανε και το ανώτερο πολίτευμα που γνώρισε ο κόσμος αυτός στην ιστορία του. Είναι λοιπόν αναπόφευκτα άλλος ένας λόγος να περηφανεύονται οι κατοικούντες σήμερα την ελληνική γη, χωρίς όμως να ντρέπονται με τη σημερινή διαμελισμένη δημοκρατία, χωρίς να τρέμουν από ντροπή κάθε φόρα που ψηφίζουνε. Περιμένουμε τώρα τον επόμενο χαρακτηρισμό σας. Ακραίους θα μας πείτε. Άλλη μία φορά θα απαντήσουμε αρνητικά. Πιστεύουμε πως η δημοκρατία με τη σημερινή της μορφή (και στην Ελλάδα και παντού) φθίνει συνεχώς. Δεν απορρίπτουμε την δημοκρατία γενικώς και αορίστως. Και φυσικά την προτιμούμε από μία δικτατορία ή ένα φασιστικό καθεστώς. Όμως «δημοκρατία» των ολίγων δεν μας κάνει. Το μόρφωμα δημοκρατίας του κοινοβουλευτισμού είναι ξοφλημένο για έναν απλούστατο λόγο: η εξουσία και το κυνήγι της όσο καλός και τίμιος κι αν είσαι θα σε χαλάσουν. Αν μπεις στο παιχνίδι της εξουσίας πρέπει να πας με τα νερά της. Πρέπει να υπερασπιστείς τα συμφέροντα που σε στηρίζουν για να διατηρήσεις τη θέση σου. Πρέπει να κρατήσεις την εξουσία στα χέρια σου για να πετύχεις τους σκοπούς σου. Αλλά ακόμη κι αν είχες αρχικά τους καλύτερους σκοπούς, θα τους αλλάξεις, θα τους χάσεις στην πορεία διότι αυτός είναι ο δρόμος της εξουσίας και οδηγεί αναπόφευκτα στον μονόδρομο όπου μοναδικός σκοπός και στόχος είναι η ίδια η εξουσία. Χρειάζεται τεράστια δύναμη και τρομερά ψυχικά και πνευματικά αποθέματα για να μείνεις αλώβητος. Αν τα έχει κάποιος και ξεκινήσει να πορευτεί με τιμιότητα στο δρόμο της εξουσίας, θα υπάρξουν άλλοι για να τον βγάλουν απ’ τη μέση. Το παιχνίδι αυτό έχει τους κανόνες του (όπως κάθε παιχνίδι) και όσοι το παίζουν, τους τηρούν όσο βρώμικοι κι αν είναι ή εκτοπίζονται με διάφορους τρόπους.

Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε για το κατάντημα της δημοκρατίας. Όταν λίγοι αφήνονται να αποφασίζουν για τους πολλούς και μάλιστα χωρίς να ελέγχονται, η κατάληξη δεν μπορεί να είναι άλλη. Εξουσία και ελευθερία δεν μπορούν να συνυπάρχουν διότι ως εξουσία ορίζεται η δυνατότητα είτε ως δικαίωμα είτε ως ισχύς, να επιβάλλει κανείς την θέληση του (ή την άποψη του) σε άλλους και να τους ελέγχει. Η ελευθερία όμως παύει να υπάρχει όταν εμφανίζεται μεταξύ των ανθρώπων η επιβολή και ο έλεγχος ( ελευθερία: η δυνατότητα αυτόβουλης και απεριόριστης δράσεως σύμφωνα με τις επιθυμίες, η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης). Στην ξοφλημένη αστική δημοκρατία του κοινοβουλευτισμού αντιπαραθέτουμε την αμεσο-δημοκρατία της αυτοδιαχείρισης και της ελευθερίας. Μοναδική προϋπόθεση η απόκτηση πραγματικής και ουσιαστικής παιδείας που θα οδηγεί τον άνθρωπο στο επίπεδο εκείνο που δεν θα χρειάζεται ούτε νόμους (ανθρώπινους ή θεϊκούς), ούτε βία για να λύσει τις διαφορές του με τον συν-άνθρωπο του. Παιδεία που θα δημιουργεί ανθρώπους που θα σέβονται οτιδήποτε τους περιβάλει και θα ζουν αρμονικά μεταξύ τους και σε αρμονία με τα ζώα και τη φύση. Αυτός ο άνθρωπος θα οφείλει να πιστεύει και να τηρεί μόνο τους νόμους της φύσης διότι αυτοί δεν είναι νόμοι καταπίεσης, αλλά πηγή μιας ζωής με αρμονία.

Ξεκαθαρίζουμε πως ο δρόμος της επανάστασης δεν είναι ο δρόμος της βίας και της καταστροφής. Αυτή είναι η βρώμικη άποψη που με μεγάλη επιμονή (αγγίζοντας πολύ συχνά το επίπεδο της μανίας), πλασάρεται από τα Μ.Μ.Ε. και τα κέντρα εξουσίας που τα ελέγχουν, για ευνόητους λόγους. Ο δρόμος του αντιεξουσιαστή επαναστάτη είναι ο δρόμος του κοινωνικού αγώνα για μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία πολιτών, όπου η βία θα αντικαθίσταται απ’ την πειθώ και τη λογική. Η ελευθερία είναι η πρώτη αξία στην ανθρώπινη ζωή. Όλα τα άλλα έπονται. Ειρήνη, «τάξη, και ασφάλεια», ακόμα και δημοκρατία, ακόμα και αγάπη είναι όλα περιττά και ανούσια χωρίς ελευθερία. Η έλλειψη ελευθερίας γεννά το μίσος, τη βία, τις κοινωνικές αναταραχές. Πίστη μας λοιπόν είναι πως οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην ανθρωπότητα, να αγωνιστούμε για την ανατροπή των συστημάτων και των ιδεολογημάτων αυτών που οδηγούν στην αν-ελευθερία, τον καταναγκασμό, την αδικία και την ανισότητα. Η επανάσταση δεν είναι ουτοπία. Με τον όρο «επανάσταση» δεν εννοούμε κατ’ ανάγκη έναν ταξικό πόλεμο που οι προλετάριοι θα αντιμάχονται τους αστούς. Η επανάσταση έχει κι άλλες μορφές, όπως πνευματική και πολιτισμική. Μ’ αυτό εννοούμε πως στους τομείς του πολιτισμού και του πνεύματος πρέπει να γεννηθεί κάτι καινούριο που να μην στηρίζεται στις φόρμες του παρελθόντος, όπως γίνεται τώρα. Σήμερα δεν εξελίσσεται τίποτα, είναι όλα στάσιμα. Για την ακρίβεια «σάπια» και γι’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να εξελιχθεί. Η κοινωνία μας, σήμερα, είναι μια λεχώνα που έχει γεννήσει νεκρά παιδιά και γι’ αυτό η επανάσταση πρέπει να είναι καθημερινή και συνεχόμενη. Πρέπει να.. αναπτυχθεί και να ωριμάσει όσο υπάρχει ακόμα καιρός για αναίμακτο κοινωνικό αγώνα και πολιτισμική αναγέννηση και άνθιση. Διότι αν τα πράγματα φτάσουν σε πιο ακραία σημεία, τότε θα είναι αναπότρεπτη η βίαιη σύγκρουση των δυο κόσμων, των καταπιεσμένων και των καταπιεστών.

Απ’ τις ζωές μας απουσιάζει η ομορφιά και όπου υπάρχει καταστρέφεται και/ ή αντικαθιστάται από κακόγουστες ανθρώπινες παρεμβάσεις. Η τέχνη αντικαθίσταται από θεάματα χαμηλότατου ηθικού και πνευματικού επιπέδου. Αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν τότε θα καταλήξουμε στην πλήρη νέκρωση του πνεύματος και της νόησης, πράγμα που θα βόλευε αφάνταστα την εξουσία, εφόσον θα μπορούσε να ελέγχει την ανθρωπότητα χωρίς κανένα κόπο.

* Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Contact», Νο 7, καλοκαίρι 2004.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]