Η απεργία των κοπτών ζαχαροκάλαμου

Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Αναρχική Ιστορία | Γνώμη / Ανάλυση Thursday November 28, 2013 19:06 by Peter Sheldon

Queensland 1934

Η απεργία των κοπτών ζαχαροκάλαμου του Queensland του 1934
Η ιστορία της νικηφόρας απεργίας των μεταναστών κυρίως εργατών στην κοπή ζαχαροκάλαμου στην Αυστραλία. Για να εξασφαλίσουν τη νίκη οι εργάτες έπρεπε να υπερφαλαγγίσουν την αντίσταση των αφεντικών, την αστυνομία και το ρατσιστικό συνδικάτο.

Ρατσιστική γελοιογραφία της εφημερίδας του συν^

Όπως και πολλοί άλλοι αντιφασίστες, ο Francesco Carmagnola αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από την Ιταλία, λόγω της φασιστικής βίας. Από την άφιξή του στην Αυστραλία, το 1922, συμμετείχε όλο και πιο ενεργά στην οργάνωση αντιφασιστικών δραστηριοτήτων στο North Queensland, το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη. Όταν η ύφεση του 1929 υπονόμευσε τις δραστηριότητες αυτές στη Μελβούρνη, επέστρεψε στο βόρειο Queensland ακολουθούμενος από μερικούς από τους πιο πιστούς και πιο έμπειρους αντιφασίστες συντρόφους του.

Παρά το γεγονός ότι η ύφεση δεν ήταν τόσο έντονη και βαθιά στο Queensland, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Η κοπή ζαχαροκάλαμου ήταν εξαιρετικά επίπονο έργο, ιδιαίτερα στην τροπική ζέστη. Παραμόνευαν επίσης και κίνδυνοι για την υγεία.

Ο πιο σημαντικός κίνδυνος ήταν η νόσος Weil, η οποία είχε έντονα συμπτώματα που μερικές φορές αποδεικνύονταν μοιραία. Οι διάφοροι αρουραίοι, που προκαλούσαν πανώλη κατά τη διάρκεια των βροχερών καλοκαιρινών περιόδων των αρχών της δεκαετίας του 1930, μετέδιδαν την ασθένεια μέσω των ούρων τους. Δύο γιατροί πίστευαν ότι η καύση του ζαχαροκάλαμου πριν από την κοπή μπορούσε να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο. Έτσι οι κόπτες, ανησυχώντας ολοένα και περισσότερο από το αυξανόμενο ποσοστό των ασθενειών και των τρομερών συνεπειών τους, υιοθέτησαν αυτή την άποψη ως αίτημα το 1934.

Οι περισσότεροι από τους κόπτες ήταν μετανάστες, ιδιαίτερα Ιταλοί. Το «συνδικάτο τους», το παντοδύναμο Australian Workers' Union (AWU – Αυστραλιανό Συνδικάτο Εργατών), είχε μια μακρά ιστορία ρατσισμού και ξεπουλημάτων. Τον Ιούνιο του 1930, για παράδειγμα, συνήψε μια «συμφωνία κυρίων» με τις οργανώσεις των διαφόρων αφεντικών σύμφωνα με την οποία τουλάχιστον το 75% του συνόλου των κοπτών επρόκειτο να είναι Βρετανοί ή Αυστραλοί υπήκοοι. Έτσι το συνδικάτο πετούσε στο δρόμο ένα μεγάλο μέρος των μη βρετανικής καταγωγής μεταναστών μελών του.

Μια τοπική αναρχική ομάδα, με προεξάρχοντες τους αδελφούς Danesi, οδήγησε σε έναν επιτυχή αγώνα εναντίον της συμφωνίας αυτής. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε την επιρροή των αναρχικών μεταξύ των μεγάλων ιταλικών κοινοτήτων του Βόρειου Queensland, και επίσης βοήθησε και στην ανάπτυξη της εμπιστοσύνης σε μορφές πάλης που τόνιζαν την ταξική αλληλεγγύη και υποβάθμιζαν τη σημασία των στενών πολιτικών σχέσεων. Η άφιξη του Carmagnola και των φίλων του το επόμενο έτος ενίσχυσε αυτή την τάση. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η ομάδα αυτη δραστηριοποιήθηκε ευρέως στο Βόρειο Queensland, ειδικά στις περιοχές των ζαχαροκάλαμων, παρενοχλώντας τους εκπροσώπους των φασιστών, προπαγανδίζοντας ενάντια στο φασισμό και οργανώνοντας απεργίες για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

Από το 1934, με την αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης της νόσου Weil, το αίτημα για την καύση των ζαχαροκάλαμων πριν την κοπή γινόταν όλο και πιο επίκαιρο. Σύμφωνα με τα τοπικά εμπορικά και βιομηχανικά δεδομένα, το καμένο προσέλκυε χαμηλότερες τιμές από ό,τι το πράσινο ζαχαροκάλαμο, αλλά αυτές οι απώλειες θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από το μισθό με το κομμάτι που έπαιρναν οι κόπτες. Οι τιμές ήταν ήδη χαμηλές. Παρ' όλα αυτά, οι ισχυρές βιομηχανίες ζάχαρης, με επικεφαλής τον γίγαντα Colonial Sugar Refining Company (CSR), και οι οργανώσεις των καλλιεργητών, τάχθηκαν κατά της καύσης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες .

Οι εργαζόμενοι είχαν εναντίον τους ισχυρούς εργοδότες, ένα εχθρικό και ρατσιστικό συνδικάτο και την αστυνομία. Παρ' όλα αυτά, αντιμετώπισαν το πρόβλημα με μεγάλη, αποφασιστική ενότητα και με μια ευφάνταστη και θαρραλέα άμεση δράση. Περίπου 200 από τους πιο δραστήριους απεργούς περιόδευσαν την περιοχή Ingham σε φορτηγά οχήματα, μπλοκάροντας φορτηγά και άλλα οχήματα που τροφοδοτούσαν τους μύλους με ζαχαροκάλαμα. Μερικές φορές η τακτική αυτή σήμαινε βίαιη αντιπαράθεση με την αστυνομία, αλλά όπου κι αν κινούνταν οι απεργοί συνεχώς προπαγάνδιζαν τις θέσεις τους μεταξύ άλλων ομάδων κοπτών.

Αυτό αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικό. Ο φόβος της νόσου Weil και η εμπνευσμένη οργάνωση των απεργών καθώς και η αναμφισβήτητη ρητορική ικανότητα του Carmagnola, ήσαν παράγοντες που ενθάρρυναν την εξάπλωση της απεργίας και προς τα βόρεια, προς το Cairns. Στο Nourilyan κατήλθαν στην απεργία 420 Ιταλοι κόπτες, στο Hambledon 218 και εκατοντάδες άλλοι σε διάφορες τοποθεσίες.

Η απεργία αυτή, ένα σαφές παράδειγμα ταξικής αλληλεγγύης, άρχισε να κερδίζει δυναμικά εδαφος και το AWU αναγκάστηκε τελικά να υποβάλει αίτηση στα βιομηχανικά διαιτητικά δικαστήρια για την καύση του ζαχαροκάλαμου. Το δικαστήριο αποφάσισε την καύση το Σεπτέμβρη του 1934, εν μέσω μιας άμεσης προοπτικής μιας συντριπτικής επιτυχίας της απεργίας.

Ήταν μια σημαντική νίκη και όμως η απεργία είχε διαρκέσει μόλις λιγότερο από ένα μήνα. Οι εργαζόμενοι είχαν στηριχθεί στους δικούς τους πόρους, τη δύναμη και την πρωτοβουλία τους για την αντιμετώπιση του φαινομενικά πιο δυνατού αντιπάλου τους. Και αυτό σε μια εποχή επίσης που το μεγαλύτερο μέρος του αυστραλιανού εργατικού κινήματος είχε βυθιστεί στην απελπισία ή / και στην απάθεια, ως αποτέλεσμα της ύφεσης και των προηγούμενων ηττών του. Μια σύντομη απεργία κατά την οποία, όμως, οι εργαζόμενοι πήραν την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν ενάντια σε οποιαδήποτε απειλή για συνέχιση της παραγωγής από απεργοσπάστες, έχοντας μια καλύτερη ευκαιρία από ό,τι οι χρονοβόροι εκείνοι αγώνες που συνήθως αποδυνάμωναν τις ικανότητες των εργαζομένων να αντισταθούν. Οι Ιταλοί εργάτες έδειξαν ότι ήταν δυνατόν να σπάσουν τον βαθιά ριζωμένο ρατσισμό καθώς και να διαλύσουν όλα τα τεχνητά εμπόδια που χρησιμοποιούσαν τα αφεντικά για να διαρέσουν και αδυνατίσουν τους εργαζόμενους. Απέδειξαν ακόμα ότι η ζωή και η υγεία τους δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο ανταλλαγής και ότι δεν θα ανέχονταν να γίνουν πιόνια των δικηγόρων και των συνδικαλιστών ηγετών. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει προσπάθεια εκτίμησης της ασφάλειάς τους από την άποψη των χρημάτων και του κινδύνου ασθένειας μόνο όσον αφορούσε την αποζημίωση.

Ο αγώνας ξανάρχισε και πάλι τον επόμενο χρόνο καθώς το συνδικάτο ξεπουλήθηκε και πάλι στα αφεντικά. Ωστόσο, η νίκη του 1934 αποτέλεσε παράδειγμα για τους κόπτες και η επιτυχία επαναλήφθηκε σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Ο Carmagnola, κάτω από μποϊκοτάζ των ντόπιων εργοδοτών, επέστρεψε στο Σίδνεϊ για να συνεχίσει την αντιφασιστική του δράση.

Πηγές:

- Diane Menghetti, The Weil's Disease Strike, 1935, στο DJ Murphy, The Big Strikes, 1983.

- Gianfranco Cresciani, The proletarian migrants: fascism and Italian Anarchists in Australia, Australian Quarterly, March 1979.

- Συνεντεύξεις με τον Frank Carmagnola και άλλους απεργούς του1934.

*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο αναρχοσυνδικαλιστικό περιοδικό του Σίδνεϊ «Rebel Worker», τεύχος 26, Απρίλης-Μάης 1986. Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, Νοέμβρης 2013.