user preferences

Σκόρπιες σκέψεις μετά την απεργία

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Wednesday February 27, 2013 18:36author by Βιβλιοφρικάριος Report this post to the editors

Για όσους και όσες επιθυμούν να περιμένουν τις εκλογές για να ψηφίσουν ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελπίζοντας ότι η νέα κυβερνητική dream team του θα γυρίσει το χρόνο πίσω στο ένδοξο παρελθόν (ήταν άραγε πράγματι τέτοιο;), υπομονή… Το τούνελ είναι μακρύ και στο τέλος έχει και τραίνο δώρο!
212.jpg

Οι μηχανισμοί παραγωγής του κυρίαρχου νοήματος (πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και ειδικοί συνεργάτες τους) από την «επίσημη» έναρξη της κρίσης και μετά επιρρίπτουν μετά μανίας τις ευθύνες για τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης στους ξένους δανειστές-δυνάστες. Ξεχωρίζουμε δύο από τους λόγους που κατά την άποψη μας στηρίζουν αυτή την επιλογή: α) μεταφέροντας την αιτία του κακού ολοκληρωτικά εκτός συνόρων (Ε.Ε. - Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ.) δυσκολεύουν την ανάπτυξη συσπειρωμένης αντίδρασης λόγω δημιουργίας συνθηκών τεχνητής έλλειψης «ορατού εχθρού». β) Μένουν στο απυρόβλητο τα εγχώρια αφεντικά (με το ανάθεμα να πέφτει ελέω και αριστεράς στην κυβέρνηση εντολοδόχο των δανειστών) αν και τα εφαρμοζόμενα προγράμματα αποτελούσαν χρόνιο αίτημα του ΣΕΒ και εφαρμόζονται άμεσα από το σινάφι τους, κυρίως μάλιστα από τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων συμβάλει σημαντικά στην καλλιέργεια ενός αισθήματος ανημποριάς και αδυναμίας να ελεγχθούν σημαντικές πτυχές της ζωής που επηρεάζουν την ποιότητα της. Μεταξύ των αποτελεσμάτων είναι η παραίτηση, η υποταγή στο άγχος και η περιχαράκωση στην αναζήτηση ατομικών λύσεων.

Πολλοί από εμάς έχουμε ήδη υποστεί βλαπτικές μεταβολές στους όρους εργασίας μας, έχουμε απολέσει σημαντικό μέρος του μισθού μας, είμαστε απλήρωτοι ή έχουμε ήδη απολυθεί. Τι μας ενδιαφέρει λοιπόν που λήγουν 40 περίπου κλαδικές συμβάσεις, που κάποιοι αντιδρούν στην περαιτέρω μείωση του μισθού τους; Πρώτα απ’ όλα αυτή ακριβώς η νοοτροπία αποτελεί μια μεγάλη πληγή που εμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής μας συνείδησης, οπότε και συντελεί στην υποβάθμισή μας. Συμφωνούμε πως οι απεργίες - πυροτεχνήματα που καλούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν αντιστοιχούν στην ένταση του πολέμου που διαρκώς κλιμακώνεται από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Αποτελεί όμως σε αυτή τη φάση και μια ευκαιρία να δείξουμε ότι αρχίζουμε κάπως να καταλαβαίνουμε τους κανόνες του παιχνιδιού, ποιοι και γιατί επιζητούν την υποτίμησή μας και τι κρύβεται πίσω από ρητορείες περί βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και εθνικού συμφέροντος. Η πίεση προς την ανανέωση ή την υπογραφή νέων κλαδικών συμβάσεων μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο ανάχωμα στην περαιτέρω υποβάθμιση αλλά και εφαλτήριο για την δική μας ανατίμηση. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν οι απεργίες – πυροτεχνήματα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι (ή μάλλον πρέπει να γίνουν) απλά στιγμές της διαδικασίας ενδυνάμωσης της ταξικής μας συνείδησης, ώστε να φτάσουμε επιτέλους στο σημείο όχι μόνο να πιέζουμε ουσιαστικά για την κήρυξη των απεργιών, αλλά και να επιβάλουμε ένα περιεχόμενο που θα στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στις επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου.

Η διαχείριση της κρίσης είναι πολιτικό θέμα και ως τέτοιο παράγει γεγονότα, το νόημα των οποίων όχι μόνο δεν είναι ξεκάθαρο αλλά αντίθετα αποτελεί (και οφείλει να αποτελεί) διαρκές πεδίο αντιπαράθεσης. Μέσα από αυτή την αντιπαράθεση θα προκύψει και ο ανταγωνισμός με την κυρίαρχη ερμηνεία και τις συμπεριφορές που αυτή προκρίνει και επιβραβεύει. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των συμπεριφορών είναι η συμμόρφωση προς τους κανόνες, οι οποίοι επίσης εμφανίζονται στη δημόσια συζήτηση (μεταξύ πολιτικών, «ειδικών» και «παπαγάλων») ως δεδομένοι. Και όλως τυχαίως το σύνολο των κανόνων συνθέτει την προσταγή «σκάσε και κολύμπα!». Μήπως λοιπόν έρχεται η ώρα (για την ακρίβεια έχει έρθει προ πολλού) να επανεξετάσουμε το ρόλο της νομιμότητας, το νόημα της κοινωνικής συνοχής και του κάθε «όλοι μαζί μπορούμε», όπως και τις δικές μας ανασφάλειες που μειώνουν τις αντιστάσεις μας και εντείνουν την αίσθηση παγίδευσης σε αδιέξοδο;

Ήδη «σκάμε και κολυμπάμε», καταπίνουμε οργή από φόβο, βουλιάζουμε στο άγχος, φορτωνόμαστε ψυχοσωματικά ή ξεσπάμε σε δικούς μας ανθρώπους. Η φοβισμένη σιωπή μας γίνεται και αυτή κομμάτι της κυρίαρχης ερμηνείας που την εκλαμβάνει ως συναίνεση και μας τη σερβίρει ως «κοινωνική απαίτηση για ομαλότητα». Για να απεγκλωβιστούμε πρέπει να αποτινάξουμε τις νοητικές κατασκευές και τις βεβαιότητες που μας συντρόφεψαν για πολλά χρόνια και αυτό σίγουρα δεν είναι εύκολο. Αν όμως απέναντι στα συμφέροντα του εκάστοτε αφεντικού (μικρού, μεσαίου ή μεγαλύτερου), απέναντι στα κάθε δικά τους «δε βγαίνω» και «δε με παίρνει», δεν απαντάμε με όρους ταξικούς τότε ο εγκλωβισμός μας στο φαύλο κύκλο της ανασφάλειας, του άγχους και της καταπιεσμένης οργής θα εντείνεται.

Μήπως λοιπόν πρέπει να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε, με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε; Να εξετάσουμε τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας και να δούμε που είμαστε; Μήπως να διαολοστείλουμε όλα τα μηντιακά «παπαγαλάκια» που μας πρήζουν για «το τέλος της εποχής των διεκδικήσεων», που προσπαθούν να μας στρέψουν ενάντια σε απεργούς με το επιχείρημα «αφού οι μισθοί όλων έχουν μειωθεί αυτοί πως το αρνούνται;». Ας κάνουμε λοιπόν κάθε άρνηση και δική μας, ακόμα και αν όταν ήταν η σειρά μας δεν τα καταφέραμε, διαμορφώνοντας τους όρους για μια ταξική ανταπάντηση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, της συλλογικοποίησης και των κοινών αγώνων, αμβλύνονται (αν δεν ξεπερνιούνται) και τα «μαύρα αδιέξοδα». Για όσους και όσες επιθυμούν να περιμένουν τις εκλογές για να ψηφίσουν ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελπίζοντας ότι η νέα κυβερνητική dream team του θα γυρίσει το χρόνο πίσω στο ένδοξο παρελθόν (ήταν άραγε πράγματι τέτοιο;), υπομονή… Το τούνελ είναι μακρύ και στο τέλος έχει και τραίνο δώρο!

Related Link: http://vivliofrikarios.blogspot.com.au/2013/02/blog-post_21.html#more

This page has not been translated into Nederlands yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]