Αλληλεγγύη στη Villa Amalias

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση

Friday December 28, 2012 18:11

by Βιβλιοφρικάριος

Δεν θα αναφέρουμε τι σημαίνει για μας η Villa Amalias, τόσο συλλογικά όσο και για τον καθένα μας. Θα αφήσουμε για λίγο το κατηγορητήριο και τις προφανείς γελοιότητες που περιλαμβάνει, αν και δεν είναι καθόλου ασήμαντο το γεγονός ότι με αυτό διώκονται οκτώ άτομα! Θα πούμε μόνο λίγα λόγια για τη συγκυρία και ένα επιπλέον νόημα που ανιχνεύουμε σε αυτή την επιθετική κίνηση των θεσμών, προσθέτοντας στο τέλος το κείμενο των συλληφθέντων που παραθέτει εύγλωττα όσα λόγο χώρου παραλείπουμε.

Δεν θα αναφέρουμε τι σημαίνει για μας η Villa Amalias, τόσο συλλογικά όσο και για τον καθένα μας. Θα αφήσουμε για λίγο το κατηγορητήριο και τις προφανείς γελοιότητες που περιλαμβάνει, αν και δεν είναι καθόλου ασήμαντο το γεγονός ότι με αυτό διώκονται οκτώ άτομα! Θα πούμε μόνο λίγα λόγια για τη συγκυρία και ένα επιπλέον νόημα που ανιχνεύουμε σε αυτή την επιθετική κίνηση των θεσμών, προσθέτοντας στο τέλος το κείμενο των συλληφθέντων που παραθέτει εύγλωττα όσα λόγο χώρου παραλείπουμε.

Η επέμβαση της αστυνομίας στη Villa Amalias και η (προσωρινή) εκκένωσή της δεν σηματοδοτεί αυτόματα το τέλος των καταλήψεων, ούτε καν της συγκεκριμένης. Εντάσσεται όμως στο πλαίσιο της επέκτασης του δόγματος της μηδενικής ανοχής στην εγκληματικότητα από τους μετανάστες, στους γηγενείς «προβληματικούς» και εν δυνάμει υπονομευτές της κοινωνικής ειρήνης. Έχει άλλωστε φανεί ιστορικά ότι τέτοιας βιαιότητας αναδιανομή εισοδήματος προς τα πάνω και τόσο σφοδρή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν μπορούν να συμβούν χωρίς την πειθώ (και τη μεγέθυνση του έργου) των κατασταλτικών και των τιμωρητικών θεσμών. Αν όχι λόγω των αντιστάσεων που θα ανακύψουν, τότε, οπωσδήποτε, λόγω της περιστολής των πολιτικών ενσωμάτωσης. Η απόσυρση του κράτους από τον τομέα της πρόνοιας και η άρση της στήριξης στη σταθερή εργασία οδηγούν στον αποκλεισμό εκατοντάδων χιλιάδων από την «αγορά» εργασίας και στην αποστέρηση πόρων διαβίωσης. Το στοίχημα πλέον είναι η πειθάρχηση αυτού του εν δυνάμει επικίνδυνου πληθυσμού με τρόπο τέτοιο που να μην προκαλεί το περίφημο «περί δικαίου αίσθημα». Το θέμα είναι τα αποτελέσματα της ταξικής διαστρωμάτωσης, που προσχηματικά θεωρούνταν απόδειξη αδυναμιών προς βελτίωση των πολιτικών ενσωμάτωσης, να επιρρίπτονται στους ώμους των φτωχότερων ως δείγμα της απροθυμίας τους να προσαρμοσθούν στον ελαστικοποιημένο νέο κόσμο ή/και, με τον απαραίτητο κυνισμό που ταιριάζει περισσότερο στην ελληνική περίπτωση, ως φυσικό παράγωγο της σκληρότητας της ζωής. “Shit happens!” που λένε και οι Βρετανοί.

Ανεξάρτητα από το μοντέλο δικαιολόγησης η νεοφιλελεύθερου τύπου διαχείριση της φτώχειας, η ποινικοποίησή της δηλαδή, προϋποθέτει την ύπαρξη τάξης και κανόνων που να δικαιολογούν εκ προοιμίου τον αποκλεισμό όσων η λειτουργία της οικονομίας έχει ήδη επιλέξει να αποκλείσει. Δηλαδή άνεργους, άπορους, ψυχικά βαρέως πάσχοντες και τοξικοεξαρτημένους. Ταυτόχρονα, και εδώ είναι το μεγάλο όφελος, η ελαστικοποιημένη και υποτιμημένη εργασία εμφανίζεται ως το μοναδικό αντίδοτο του κοινωνικού αποκλεισμού. Δυστυχώς το κυριαρχικό συνονθύλευμα διαθέτει το κατάλληλο επιστημονικό δυναμικό ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει προς όφελός του το φόβο και την ανασφάλεια που διαχέονται κοινωνικά, ειδικά έχοντας ως πρόπλασμα μια κοινωνία (στερημένων πια) καταναλωτών, βουτηγμένη για χρόνια στην εξατομίκευση, με θεό την ιδιοκτησία και τα «δικαιώματα» της. Γνωρίζουν καλά οι «ειδικοί» ότι ο καλύτερος τρόπος για να επιβάλουν την επιθυμητή δημόσια τάξη είναι συζητώντας για τους κινδύνους που θα επιφέρει η διασάλευση της. Έτσι το «δεν θα γίνει η χώρα ξέφραγο αμπέλι» είναι η μαγική φράση που ενοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, την επέμβαση στη Villa Amalias και την κατασταλτική βία σε απεργιακές κινητοποιήσεις και κοινωνικές διαδηλώσεις, τα οποία συναρθρώνονται αρμονικά με την υποτίμηση της εργασίας και την ευρύτερη κοινωνική υποβάθμιση.

Η φράση αυτή, με την οποία ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης χαιρέτησε την αποτελεσματικότητα των υφισταμένων του, υποβιβάζει την ποινικοποίηση της φτώχειας σε ένα απλό ζήτημα τήρησης των κανόνων. Οι βαθύτερες αιτίες βγαίνουν έτσι από το προσκήνιο για να αφήσουν χώρο για τις δικαστικές αίθουσες, οι οποίες θα είναι και ο χώρος επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Σκληρός ο νόμος αλλά νόμος, dura lex sed lex που γράφανε και οι Λατίνοι. Στο παρόν κοινωνικό πλαίσιο αυξημένης δυσαρέσκειας όμως, η εμπέδωση της νομιμοφροσύνης και η επιβολή της πειθάρχησης ως κριτήριο αυτοδίκαιου αποκλεισμού απαιτεί και τον περιορισμό των εναλλακτικών. Για την ακρίβεια την αποτροπή της αλληλεπίδρασης με ένα διαφορετικό σκεπτικό, με έναν άλλο τρόπο ανάλυσης των ερεθισμάτων και μια διαφορετική διαδρομή κατεύθυνσης των αντιδράσεων, πέρα από την κάλπη και την πλατεία Συντάγματος. Οι αποκλεισμένοι θα πρέπει να είναι φρόνιμοι, να αργοπεθαίνουν χωρίς να ενοχλούν, ώστε να δικαιούνται να συμπεριληφθούν σε μια φιλανθρωπική ενίσχυση. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η εκκένωση της Villa Amalias και η σύλληψη 8 κατοίκων της συνέβη σε μια περίοδο όξυνσης του στεγαστικού προβλήματος, υπό καθεστώς συνεχούς τροφοδότησης των συντηρητικών κοινωνικών ελατηρίων. Σε μια εποχή που ο χειραφετητικός λόγος επιχειρεί τη διάτρηση του κομφορμισμού και την ανασύνθεση της ταξικής συνείδησης μέσα από την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη έξω (και αντί) θεσμικών απαντήσεων στις επιδιώξεις των αφεντικών και του κράτους.

Η υπεράσπιση του ιδιοκτησιακού δικαιώματος είναι άλλωστε υπεράνω κάθε άλλης ανάγκης, με τον ίδιο τρόπο που το εθνικό συμφέρον επιβάλει την λεηλασία της ζωής μας και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας την υποτίμηση της εργασίας μας. Από τον «Ξένιο Δία» ως τους ένστολους λεονταρισμούς σε κάθε είδους έλεγχο και από τη μηντιακή αγωνία για την εγκληματικότητα έως τα στραβωμένα βλέμματα σε άστεγους και επαίτες, σχηματίζεται το περίγραμμα μιας νομιμότητας που επιδιώκει την παράδοση μας στη μοιρολατρία. Από εκεί και πέρα (αλλά και κατά τη διάρκεια) η φιλανθρωπία, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένη, αποκτά φαντασιακά χαρακτηριστικά μιας ψευδούς αλληλεγγύης, απαραίτητης για να γίνει ευκολοχώνευτο το γεγονός ότι η κόλαση του ενός είναι η ευτυχία του άλλου. Ότι υπάρχουν πλούσιοι ακριβώς επειδή υπάρχουν πάρα πολλοί (και πάρα πολύ) φτωχοί και πως αυτή η σχέση υλοποιείται κυρίως εδώ, σε αυτή τη χώρα και όχι αποκλειστικά στη βόρεια Ευρώπη, στις επαύλεις των «δικών μας» και όχι μόνο στα βαυαρικά εξοχικά. Το «όλοι μαζί μπορούμε» του κάθε παρασιτικού φορέα (Εκκλησία Α.Ε., τηλεοπτικοί σταθμοί, κτλ) είναι η απαραίτητη φαντασιακή αλληλεγγύη, χωρίς το παραμικρό κόστος μάλιστα για τους «εμπνευστές» της και τους θεσμούς, για να χρυσωθεί το χάπι του πραγματικού εκτοπισμού των «ακατάλληλων» και περισσευούμενων.

Μια Δημοκρατία που δεν έχει τίποτα πια να υποσχεθεί στους υπηκόους της δεν μπορεί παρά να καταφύγει στο διαφημιστικό κόλπο της παροχής ασφάλειας. Το κράτος και οι θεσμοί εμφανίζονται ως το μοναδικό οχυρό έναντι της βαρβαρότητας, επιχειρώντας τον εγκλωβισμό των αντιδράσεων στο φόβο της αβεβαιότητας, μακριά από διαδρομές που μπορεί να θέσουν υπό αμφισβήτηση τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, τις βεβαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας και τις ιεραρχικές σχέσεις στο σύνολο των εκφάνσεων τους. Η φράση «δεν θα αφήσουμε να γίνει η χώρα ξέφραγο αμπέλι» αποτελεί παράφραση του «σκάσε και κολύμπα» που πετούν κράτος και αφεντικά στα μούτρα κάθε εργαζόμενου, άνεργου και άπορου. Οι αστυνομικές και ποινικές πράξεις που δικαιολογεί δεν είναι διαχωρισμένες από τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τα 4ωρα, την εκ περιτροπής και την απλήρωτη εργασία, από το ξεχαρβάλωμα της πρόνοιας και τις ιδιωτικοποιήσεις που αναμένονται, από τις περικοπές των συντάξεων. Αντιθέτως μάλιστα η καταστολή και η εκ προοιμίου πειθάρχηση των «επικίνδυνων» και τα νοήματα που εκπέμπονται από αυτή τη διαδικασία αποτελούν ισχυρό μέσο επιβολής του «αναπτυξιακού μονόδρομου».

Επομένως η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες, η ανακατάληψη του χώρου και η υπεράσπιση του νοήματος και της σημασίας της κατάληψης δεν αντιστοιχεί μόνο στο ευρύ φάσμα της αντιεξουσίας και των πολιτικών σχηματισμών της. Αποτελεί οπωσδήποτε κομμάτι του συνολικού αγώνα μιας εργατικής τάξης που γνωρίζει την θέση της στον ταξικό ανταγωνισμό. Ακόμα και στην παρούσα φάση όμως, που αυτή η συνείδηση αποτελεί ζητούμενο, τα παραπάνω μπορούν να λειτουργήσουν επικουρικά στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν θέσεις και επιδιώξεις. Όσο γρηγορότερα γίνει κατανοητό το κολπάκι της συντηρητικοποίησης τόσο καλύτερες και συνολικότερες θα είναι οι απαντήσεις. Και ίσως να φτάσουμε στο σημείο εργαζόμενοι, άνεργοι και άποροι να σεβόμαστε όλο και λιγότερο τα «δικαιώματα» που επικαλούνται όσοι εκμεταλλεύονται τις ανάγκες μας και τη νομιμότητα που τα προστατεύει.

Benutzereinstellungen

Anarkismo.net

Suche

Neue Veranstaltungshinweise

Kommende Veranstaltungen

Andere Presse

Feeds

Αλληλεγγύη στη Villa Amalias

Hauptseite

Latest News

Opinion and Analysis

Press Releases