Η ΟΑΕ για τους μετανάστες

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση Thursday February 02, 2006 09:41 by Σπ. Φ. (OAE) - Anarkismo outetheos at yahoo dot com dot au

Ταξική αλληλεγγύη στους προλετάριους μετανάστε

Δημοσιεύεται στο τεύχος 6 του δελτίου της ΟΑΕ «Μαύρα Γράμματα»

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, στην Ελλάδα, έχει μπει σαν κεντρικό πολιτικό ζήτημα το θέμα των μεταναστών. Μέχρι τα τέλη του '80 και αρχές του '90 μετανάστες στην Ελλάδα είχαμε λίγους και αυτοί αποτελούνταν κυρίως από πολιτικούς πρόσφυγες (Άραβες, Κούρδους κα), οι οποίοι διώκονταν στις χώρες τους λόγω των ιδεών τους, και της δράσης τους. Είχαν περάσει δε, από τότε, αρκετές δεκαετίες στις οποίες το ελληνικό κράτος είχε αφομοιώσει και διαμορφώσει την ελληνική εθνική συνείδηση, με την εκπαίδευση και την βία, σε πολλές μειονότητες (Βλάχους, Αρβανίτες, Σλάβους κα) που υπήρχαν στην επικράτεια του ελληνικού κράτους.

Αρχές του '90 η παγκόσμια πολιτική κατάσταση άλλαξε. Τα λενινιστικά αυταρχικά καθεστώτα του α-νατολικού μπλοκ, βόρεια της Ελλάδος, κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο. Το Κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν άφησε την ευκαιρία χαμένη. Θέλησε να επεκταθεί στα Βαλκάνια, αλλά και να πάρει την ρεβάνς στο ε-σωτερικό επίπεδο. Όλοι γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό θέλει φτηνά εργατικά χέρια. Ε-πίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι από τις αρχές της δεκαετίας του '90 μια σειρά μεγάλων συγκοινωνιακών και οικοδομικών έργων άρχισε να υλοποιείται. Αυτά τα έργα, χρηματοδοτούμενα με διάφορα ευρωπαϊκά οικονομικά πακέτα, κορυφώθηκαν μετά την απόφαση ανάληψης της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα. Όλα αυτά τα έργα για να πραγματοποιηθούν χρειάζονταν εργατικά χέρια. Τα εργατικά χέρια, όμως, από περιοχή σε περιοχή κοστολογούνται διαφορετικά. Από την περίοδο πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη άρχισε το σχέδιο επιλεκτικού ανοίγματος των συνόρων για να εισέλθουν εργατικά χέρια με στόχο την υλοποίηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Ο Αντώνης Σαμαράς, όντας και υπουργός εξωτερικών την περίοδο εκείνη, καλούσε στην Αλβανία τους κατά την συνείδησή τους Βορειοηπειρώτες να κατέβουν προς την Ελλάδα για καλύτερη ζωή. Ο Σαμαράς δεν είπε την αλήθεια. Καλύτερη ζωή θα ήταν για το Κεφάλαιο με την εισαγωγή εργατών μεταναστών κυρίως από την Αλβανία για την κατασκευή έργων. Η εισαγωγή εργατών ήταν επιτακτική ανάγκη για το Κεφάλαιο στην Ελλάδα, μιας και οι ντόπιοι εργάτες δεν έφταναν, αλλά πολύ περισσότερο είχαν άλλες απαιτήσεις βάσει κεκτημένων δικαιωμάτων που είχαν επιτύχει με αγώνες και θυσίες δεκαετιών. Είναι ευνόητο ότι η εισαγωγή εργατικών χεριών δεν μπορούσε να γίνει από κάποια ευρωπαϊκή χώρα όπου τα μεροκάματα ήταν τουλάχιστον διπλάσια από ότι στην Ελλάδα.

Αυτό το επιλεκτικό άνοιγμα των συνόρων τόσο σε εμπορεύματα όσο και σε ανθρώπους ονομάζεται, σήμερα, παγκοσμιοποίηση. Όμως, στην πραγματικότητα αυτή η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τέχνασμα του Κεφαλαίου για μεγαλύτερα κέρδη, καθώς και για εξουδετέρωση του εργατικού κινήματος της Ευρώπης, μιας και οι εισαγόμενοι εργάτες είναι υπό συνεχή εκβιασμό και σε κατάσταση αθλιότητας τόσο σε επίπεδο υλικό, όσο και σε επίπεδο ταξικής συνείδησης. Αυτή η κατάσταση εξαθλίωσης των εισαγόμενων εργατών, σε συνδυασμό με την καχυποψία που επικρατεί εις βάρος τους από ένα συντεχνιακό και εθνικό εργατικό κίνημα της Ελλάδος, φέρνει σαν άμεσο αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Είναι μια νέα κατάσταση που ευνοούνται πολλοί και όχι μόνο τα υψηλά στρώματα, όπως θα δούμε πιο κάτω.

Η Ελλάδα, με τον κατακλυσμό εργατών μεταναστών, κυρίως από Αλβανία, αναπτύχθηκε ραγδαία. Από την μια άκρη της Ελλάδος μέχρι την άλλη, από τις αγροτικές περιοχές μέχρι τις αστικές περιοχές οι εργάτες μετανάστες για ένα κομμάτι φαΐ αρχικά, για ένα φτηνό μεροκάματο αργότερα, δούλευαν πολλές ώρες με θεαματικά αποτελέσματα. Από αυτή την εκμετάλλευση της εργασίας ήσαν ευχαριστημένοι τόσο τα μεσαία στρώματα ιδιοκτητών που είδαν ότι μπορούν να γίνουν και αυτοί αφεντικά έχοντας στην δούλεψή τους εργάτες στα χωράφια, στα μαγαζιά, στις οικοδομές, όσο και τα υψηλά στρώματα της αστικής τάξης που είδαν στο μπλοκ των εξόδων τους, στα αναπτυξιακά έργα της χώρας, ότι αντί να αυξηθούν οι αριθμοί, να μειώνονται ραγδαία με την πτώση των μεροκάματων και το δουλεμπόριο της εργασίας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που επικρατεί ότι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός προέρχεται από μεσαία στρώματα ιδιοκτητών. Όλα αυτά τα στρώματα δοξάζουν τους εργάτες μετανάστες, γιατί έτσι βρήκαν φτηνά εργατικά χέρια για τις δουλειές τους στις οικοδομές και τα χωράφια. Τα μεσαία στρώματα, αυτούς που κατηγορούν είναι οι ντόπιοι εργάτες οι οποίοι το «έχουν καβαλήσει» θα πουν, τόσο σε επίπεδο μεροκάματων όσο και σε επίπεδο χρόνου εργασίας. Τα μεσαία στρώματα ιδιοκτητών έγιναν και αυτοί αφεντικά, ξαναθυμήθηκαν χωράφια που είχαν ακαλλιέργητα για χρόνια, τοποθέτησαν μια μετανάστρια, από το πρωί ως το βράδυ στο σπίτι τους, να φροντίζει έναν κατάκοιτο ηλικιωμένο ή κάποιο παιδί το οποίο θέλει φροντίδα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι τα μεσαία στρώματα των ιδιοκτητών δεν είναι ρατσιστές και εθνικιστές. Θα ήταν μαρξιστική ανάλυση να πούμε αφού ευνοούνται οικονομικά από την είσοδο εργατών μεταναστών δεν τους κάνει εχθρούς απέναντι τους. Το φαινόμενο του ρατσισμού και του εθνικισμού εξαρτάται περισσότερο από την θέληση για επιβολή και την αίσθηση της ανωτερότητάς τους παρά από οικονομικούς λόγους. Όμως, υπάρχουν και οικονομικοί λόγοι που ευνοούν τον ρατσισμό και εθνικισμό σε κάθε χώρα και αυτοί είναι οι παρακάτω.

Αυτοί που αντικειμενικά πλήττονται οικονομικά είναι η ντόπια εργατική τάξη και αυτό είναι ευνόητο. Όταν αυξάνονται οι εξαθλιωμένοι εργάτες έχει σαν επακόλουθο να μειώνονται τα μεροκάματα, να αυ-ξάνεται η ανεργία και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί με οποιοδήποτε τέχνασμα. Αποτέλεσμα είναι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός να αναπτύσσεται περισσότερο στα εργατικά στρώματα, γιατί αυτά πλήττονται. Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Πάνω στην εργατιά στηρίχτηκε ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ και τόσων άλλων για να ανέλθουν στην εξουσία, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, αυτή την κατάσταση με τους μετανάστες. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, καθώς προσαρμόζονται οι μετανάστες μέσα στο νέο περιβάλλον, μερικοί από αυτούς αρχίζουν να ξεφεύγουν από τις εργατικές δουλειές, ασχολούνται με το εμπόριο, και μερικά παιδιά τους με μεγάλη προσπάθεια «αριστεύουν» στα σχολεία. Τότε είναι που αρχίζουν τα παραπάνω μεσαία στρώματα των ιδιοκτητών να εξοργίζονται, γιατί είχαν συνηθίσει τους μετανάστες να τους έχουν δούλους, και όχι να είναι στην ίδια κατάσταση με αυτούς και αρκετές φορές νέα αφεντικά.

Το ζητούμενο όμως είναι πως πρέπει να απαντήσουμε σε αυτή την νέα διαμορφωμένη από το δι-εθνοποιημένο Κεφάλαιο κατάσταση, ώστε να σταματήσουμε την τάση που υπάρχει για την διάλυση κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς και την τάση φουντώματος του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Εμείς πιστεύουμε ότι η απάντησή μας είναι μονόδρομος και πρέπει να είναι ταξική. Αυτό δεν σημαίνει ότι παρακάμπτουμε την ανθρωπιστική αντιμετώπιση που πρέπει να έχουμε απέναντι στους εξαθλιωμένους μετανάστες μπροστά στο ταξικό μέτωπο πάλης που οργανώνουμε. Η αναρχική αντίληψη στην έννοια του ταξικού περιλαμβάνει τον ανθρωπισμό στο μέγιστο σημείο του. Σε αυτό που αντιμαχόμαστε είναι η αντιμετώπιση του ζητήματος με βάση ανθρωπιστικά κίνητρα παρακάμπτοντας την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό τον ανθρωπισμό τον θεωρούμε ένα ψέμα των καπιταλιστών, των εκμεταλλευτών. Η γενικά αλληλεγγύη στους μετανάστες και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ωραίες λέξεις για να κρύψουμε την ταξική εκμετάλλευση από τα μεσαία και μεγάλα αφεντικά. Η απαίτηση για άνοιγμα των συνόρων, χωρίς ελευθεριακή και εξισωτική επανάσταση από όλες τις πλευρές, είναι ένα σύνθημα που φαίνεται επαναστατικό αλλά στην ουσία του είναι ένα σύνθημα εκτός τόπου και χρόνου. Σε κάθε χώρα υπάρχει διαφορετική οικονομία, διαφορετικοί προϋπολογισμοί, ημερομίσθια, καθώς και διαφορετικό επίπεδο ταξικής συνείδησης, κουλτούρας και κοινωνικών κατακτήσεων. Θα ήταν ένας χονδροειδής ρομαντισμός να πούμε ότι με το χάος που θα δημιουργηθεί, -αν ανοίξουν, όπως είναι η κατάσταση, τα σύνορα- θα δημιουργηθούν αυθόρμητα συνθήκες αναρχικής κοινωνικής τάξης που έχουμε σαν σκοπό. Ο άνθρωπος δεν είναι από την φύση του καλός, πρέπει να αποκτήσει ελευθεριακή συνείδηση και να αγωνιστεί για την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, αν θέλει να ρίξει τα σύνορα ζώντας αρμονικά με τους γύρω του. Ούτε το διεθνοποιημένο Κεφάλαιο ανοίγει από τα πάνω αυτόματα τα σύνορα, γιατί θα κινδύνευε και αυτό μέσα σε ένα κόσμο πλιάτσικου και χαοτικής βίας, που θα δημιουργούσε μια τέτοια κατάσταση. Έτσι σήμερα, το διεθνές Κεφάλαιο επιχειρεί ένα επιλεκτικό άνοιγμα των συνόρων, τόσο σε εμπορεύματα όσο και σε ανθρώπους, για να αυξήσει τα κέρδη του χωρίς να ρισκάρει μια μεγάλη κοινωνική αποσταθεροποίηση.

Σήμερα για να δώσουμε επαναστατική απάντηση στην επέλαση του Κεφαλαίου, θα πρέπει να συντα-χτούμε υπερασπίζοντας τις κατακτήσεις μας που έχουμε κερδίσει με αγώνες και επαναστάσεις εδώ και 150 χρόνια. Πάνω σε αυτές τις κατακτήσεις μας πρέπει να καλέσουμε να μπει στις γραμμές μας κάθε νέος άνθρωπος αλλά και κάθε μετανάστης που βρίσκεται στην χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθούμε. Πρέπει να σαμποτάρουμε τις κυρίαρχες τάξεις της χώρας μας κάνοντας ταξικά μέτωπα πάλης είτε αυτά είναι αντι-ιμπεριαλιστικά, είτε είναι ενάντια στην κερδοφορία τους και γενικότερα των προνομίων τους. Σήμερα, πρέπει σαν κίνημα να απαιτήσουμε το άνοιγμα των συνόρων και την χορήγηση ασύλου σε πολιτικούς πρόσφυγες που διώκονται στις χώρες τους, είτε γιατί επικρατούν ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα, είτε γιατί αναγκάζονται να τις εγκαταλείψουν λόγω εξουσιαστικών πολέμων. Κάθε ρατσιστική και εθνική αντιμετώπιση των ζητημάτων πρέπει να απομονωθεί από τις γραμμές μας, γιατί προσπαθεί με ψέματα να διαχωρίσει τους καταπιεσμένους, επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα, μιλούν διαφορετική γλώσσα, έχουν άλλα έθιμα κτλ. Το κίνημα μας πρέπει να είναι διεθνιστικό, να διεκδικεί την κατάργηση όλων των διαχωρισμών όπως και των συνόρων, όμως με ρεαλιστικό τρόπο, με στρατηγική νικηφόρα, για την ελευθερία, την ισότητα, την αναρχία.

Προτάσσοντας την παγκοσμιοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας πρέπει να καλούμε σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη να στρατευθούν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι στην υπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την εξουσία του καπιταλισμού, της θρησκείας, του κράτους. Δεν περιμένουμε να κλιμακωθεί ο ταξικός αγώνας εξίσου σε όλες τις χώρες, ούτε περιμένουμε να γίνει η επανάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο ταυτόχρονα! Η επανάσταση και ο αγώνας που προασπίζουμε δεν είναι έργο ενός στρατού που κατακτώντας μια χώρα θα την μεταφέρει στις υπόλοιπες με την διαρκή τρομοκρατία, όπως έλεγε ο Τρότσκυ πριν αρκετές δεκαετίες. Αυτή η πραγματικότητα δεν μας κάνει να παραβλέπουμε τους γύρω μας, κοιτώντας μόνο στην περιοχή δράσης μας, αλλά αντίθετα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στον παγκόσμιο συντονισμό του απελευθερωτικού κινήματος.