user preferences

New Events

Griekenland / Turkije / Cyprus

no event posted in the last week

Klassen oorlog en imperialisme in Griekenland

category griekenland / turkije / cyprus | miscellaneous | opinion/analysis author Friday April 27, 2012 22:34author by Shawn Hattingh - Zabalaza Anarchist Communist Front Report this post to the editors

Klassen oorlog en imperialisme hebben zich in Griekenland verdiept. De Griekse arbeidersklasse is onderworpen aan verdere aanvallen van de lokale - en imperialistische heersende klassen. Om de laatste 'bailout' van het IMF en de ECB te ontvangen werd de Griekse staat door de Duitse, Franse en Amerikaanse heersende klassen verteld dat de pensioenen opnieuw moesten worden verlaagd, de openbare nutsvoorzieningen volledig moesten worden geprivatiseerd, en sociale uitgaven en lonen opnieuw moesten worden verlaagd. [English]
a14_17324253.jpg


Klassen oorlog en imperialisme in Griekenland


Klassen oorlog en imperialisme hebben zich in Griekenland verdiept. De Griekse arbeidersklasse is onderworpen aan verdere aanvallen van de lokale - en imperialistische heersende klassen. Om de laatste 'bailout' van het IMF en de ECB te ontvangen werd de Griekse staat door de Duitse, Franse en Amerikaanse heersende klassen verteld dat de pensioenen opnieuw moesten worden verlaagd, de openbare nutsvoorzieningen volledig moesten worden geprivatiseerd, en sociale uitgaven en lonen opnieuw moesten worden verlaagd.

Terwijl de crisis in Europa is geintensiveerd hebben klassen oorlog en imperialisme zich in Griekenland verdiept. Inderdaad, de Griekse arbeidersklasse is onderworpen aan verdere aanvallen van de lokale heersende klasse - bestaande uit kapitalisten en staatsofficials met hoge posities - en imperialistische machten.

Om de laatste 'bailout' van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Europese Centrale Bank (ECB) te ontvangen, een bailout die rechtstreeks gaat naar de banken die het meeste van de Griekse staatsschuld bezitten, werd de Griekse staat door de Duitse, Franse en Amerikaanse heersende klassen verteld dat de pensioenen opnieuw moesten worden verlaagd met meer dan 15%, dat de openbare nutsvoorzieningen volledig moesten worden geprivatiseerd, dat de sociale uitgaven opnieuw omlaag moesten, en dat de lonen opnieuw omlaag moesten, waaronder een verlaging van het minimumloon van 22%. Tot 2014 is gepland dat de Griekse staat de uitgaven, grotendeels op de sociale uitgaven, zou hebben verlaagd met een verdere 12 miljard euro's. Dit alles komt bovenop eerdere rondes van bezuinigingsmaatregelen en de Griekse arbeidersklasse heeft onder zware druk gestaan: de dakloosheid is in een hoog tempo toegenomen en het werkloosheid percentage is gestegen naar boven de 20%.

Waarom de heersende klassen de arbeidersklasse aanvallen

Natuurlijk, de heersende klassen in Duitsland en Frankrijk - die in werkelijkheid ook de Europese Unie (EU) controleren - hebben een duidelijk belang in het eisen van hun opbrengsten van de Griekse arbeidersklasse. Veel Duitse en Franse banken bezitten Griekse staatsschuld, door obligaties, en het is in hun belang dat deze schuld wordt betaald - al is het maar een deel ervan. Als gevolg hiervan hebben deze banken hun respectievelijke thuisstaten opgedragen te intervenieren om zeker te stellen dat dit gebeurt. Als gevolg hiervan hebben de Duitse en Franse staten een akkoord bekendgemaakt, verbonden aan de laatste 'bailout', om zeker te stellen dat een groot deel van de schulden wordt betaald. De hoofdstroom media hebben dit akkoord afgeschilderd als een schulden verlichting voor de Griekse staat, maar zo eenvoudig is het niet. Het akkoord betekent dat banken akkoord gaan met de vermindering van de waarde van de Griekse obligaties die ze hebben. Een onderdeel hiervan is ook dat de banken obligaties omzetten in nieuwe leningen aan de Griekse staat. Het akkoord zal, in werkelijkheid, inhouden dat 93 miljard euro van de laatste 'bailout' naar de banken gaat, waarna de banken op hun beurt de waarde van de Griekse obligaties die ze hebben met 107 miljard euro verminderen. Uiteindelijk stelt dit akkoord zeker dat de banken die de Griekse staatsschuld hebben het meeste van wat ze tegoed hebben terug krijgen. Centraal hierbij staat dat van de Griekse staat wordt verwacht dat die de rest van diens schulden - en de nieuwe waarde van de obligaties - terug betaalt: dit stelt zeker dat Griekenland niet failliet gaat. Zoals de Russische anarchist Alexander Berkman stelde houdt het imperialisme vaak in dat grote bedrijven de machtige staten waarin ze zich bevinden opdragen "hun belangen te verdedigen ... en hun winsten beschermen". In Griekenland wordt een klassiek voorbeeld van zulk imperialisme uitgespeeld nu de Duitse en Franse staten eisen dat de arbeidersklasse de banken het meeste geld betalen dat ze van de Griekse staat tegoed hebben, wat - ondanks het zogenaamde akkoord - hoge rente betekent.

Zeker, de Duitse en Franse staten spelen ook machtspolitiek. Door er op aan te dringen dat de Griekse staat diens schuld grotendeels met rente betaalt, door het af te nemen van de arbeidersklasse, proberen deze twee machten aan te tonen dat ze de EU controleren. In feite gebruiken de Franse en Duitse staten de crisis om te proberen de onderhandelingsmacht van de EU staten in de periferie verder te verzwakken. Dit is niet ongebruikelijk. Zoals kapitalisten concurreren staten internationaal met elkaar, en machtiger staten zullen altijd proberen de minder machtige staten aan hun wil te onderwerpen.

Maar de Franse en Duitse staten nemen bij hun politieke manoeuvres veel risico. Ongetwijfeld, ze willen aan de Griekse staat tonen dat zij de baas zijn, maar ze willen de Griekse heersende klasse - bestaande uit kapitalisten en staatsofficials met hoge posities - ook niet volledig van zich vervreemden. Veel Duitse en Franse kapitalisten hebben zakelijke akkoorden en handelsverhoudingen met de Griekse heersende klasse; en willen niet dat deze vormen van samenwerking volledig worden vernietigd. Hierbij komt dat de Duitse heersende klasse in het bijzonder een groot belang heeft in het zeker stellen van het voortbestaan van de EU, omdat het profiteert van de ongelijke handelsverhoudingen die het bepalen. Om dit te laten gebeuren moet de arbeidersklasse in Griekenland worden gedwongen de schuld van het land te betalen - een schuld die is veroorzaakt door de heersende klasse. Dit betekent dat de Duitse staat niet onmogelijke eisen wil stellen aan de Griekse heersende klasse, en er eerder voor wil zorgen dat de Griekse arbeiders en armen betalen. Dit is te wijten aan het feit dat de Duitse arbeidersklasse niet wil dat de Griekse heersende klasse zich in een hoek gedrongen voelt, en dat het er belang bij heeft dat de staat diens schuld helemaal niet betaalt. Inderdaad, als de Griekse staat failliet gaat zou het de EU moeten verlaten en de euro moeten laten vallen. Andere, kleinere staten in de EU met hoge schulden zouden mogelijk volgen. Als onderdeel hiervan zouden ze met eigen munten moeten beginnen, die snel zouden devalueren tegenover de euro. Dit zou betekenen dat het voor Duitse bedrijven moeilijker zou worden om naar deze landen, waaronder Griekenland, te exporteren omdat hun goederen in de lokale munteenheden duur zouden worden. Dit wil de Duitse heersende klasse vermijden, en vandaar hun inzet om de Griekse arbeidersklasse te laten betalen voor de crisis; en niet de Griekse heersende klasse.

Het feit dat voortgaand eigen belang de Franse en Duitse heersende klassen in de richting van Griekenland drijft kan worden gezien in het feit dat terwijl ze eisen dat de Griekse staat sociale uitgaven verlaagt, er geen eisen worden gesteld om diens militaire uitgaven te verlagen. De centrale reden waarom dit gebeurt is dat de Griekse staat de grootste koper van wapens van de Duitse wapenindustrie is, en de derde grootste klant van Franse militaire exporten. Als gevolg hiervan hebben de Franse en Duitse staten geen rem gesteld op het niveau van de militaire uitgaven van de Griekse staat. Aldus is de Griekse staat voort gegaan met hoge niveaus van militaire uitgaven: in 2010 gaf het 7,1 miljard uit aan diens leger.

De maatregelen die worden opgelegd aan de Griekse arbeidersklasse worden ook door de Duitse, Franse, Amerikaanse en Britse heersende klassen gebruikt om de posities van hun eigen respectievelijke arbeidersklassen te ondermijnen. De aanval op de Griekse arbeidersklasse wordt zeker gebruikt door deze machtige staten - en de heersende klassen die die staten controleren - als een dreigement om zeker te stellen dat lokale arbeiders lagere loonsverhogingen of bevriezingen van lonen accepteren. Dus in heel Europa en een groot deel van de wereld geeft de crisis bezuinigingsmaatregelen en een smerige klassen oorlog te zien, voor het eerst opgelegd in Griekenland, en verdiept.

Maar de Griekse heersende klasse is niet eenvoudigweg slachtoffer

Terwijl de Griekse staat werd verteld, door de belangrijkste imperialistische machten, de arbeidersklasse aan te vallen, zou het een fout zijn om de Griekse heersende klasse als slachtoffer te zien. Machtige sectoren van het Griekse kapitaal, de sectoren rond de banken, de bouw, het toerisme, en de scheepsindustrie, hebben de aanvallen op de arbeidersklasse vergaand gesteund. Dit is omdat ze profiteren van de goedkopere arbeidskracht. Secties van de Griekse heersende klasse, degenen die betrokken zijn bij de import en de financiele sector, willen ook niet de EU verlaten, wat een failliet gaan van Griekenland zou vereisen. Dit is omdat ze niet langer in een positie zouden zijn om Franse en Duitse goederen tegen relatief lage prijzen te importeren; en het zou voor Griekse speculanten moeilijker zijn om zaken te doen met andere gebieden in Europa. Ze hebben daarom belang bij het zeker stellen dat Griekenland niet failliet gaat en dat de arbeidersklasse betaalt voor de crisis. In gelijke zin hebben staatsmanagers in hoge posities belang bij het verlagen van staatsuitgaven: het stelt de levensvatbaarheid van hun goed betaalde banen zeker. De heersende klasse in Griekenland is als gevolg hiervan nogal bereid om de last van de crisis op de arbeidersklasse te schuiven. Dus de Griekse heersende klasse veroorzaakte niet alleen de crisis in Griekenland, door internationaal te speculeren op schulden (samen met de schuld die ontstond door de scheve handelsrelaties met landen als Duitsland), ze kregen in 2008 massieve bailouts van de staat en laat nu de arbeidersklasse hiervoor betalen.

Natuurlijk, de staat wordt gebruikt als een centraal instrument bij het uitvoeren van het plan om de Griekse arbeidersklasse te laten betalen voor de crisis. Dit is in feite precies waar de staat voor is ontworpen. De staat is een centrale zuil van macht van de heersende klasse; en bestaat om een minderheid te laten heersen over, en diens wil opleggen aan, een meerderheid. Het is specifiek de hierarchische aard van de staat die minderheden die er naar streven mensen te overheersen (de staatsofficials met hoge posities) en mensen uit te buiten (kapitalisten) toestaat hun doelen te bereiken. Het is ook onvermijdelijk dat de hierarchische structuur van alle staten macht concentreert in de handen van de dirigerende elite. Staten en het bestaan van een elite zijn, als gevolg hiervan, synoniem. Staten worden niet door allen gecontroleerd voor het welzijn van allen, maar worden eerder gecontroleerd door de heersende klasse. Door bailouts te betalen aan de heersende klasse, en zeker te stellen dat de arbeidersklasse betaalt voor deze bailouts, wordt de Griekse staat gebruikt voor het doel waarvoor het was ontworpen: om de belangen van een minderheid te beschermen, ten koste van de meerderheid.

Toen de Griekse arbeidersklasse zich verzette is de macht van de staat ook door de heersende klasse gebruikt om te proberen ze te verpletteren. De staat als een gecentraliseerd mechanisme van macht van de heersende klasse is in staat om dit te doen omdat het ook stelt een monopolie te hebben op het gebruik van 'legitiem' geweld binnen 'diens' territorium; en zal dit geweld gebruiken als het dit nodig vindt. In het geval van Griekenland omvat dit het gebruiken van geweld tegen mensen die protesteren vanwege toenemende dakloosheid, werkloosheid en verlagingen van de sociale uitkeringen. Het is deze gewelddadige, onderdrukkende en overheersende aard van alle staten die er toe heeft geleid dat anarchisten ze zien als de antithese van vrijheid. De brutale werkelijkheid is dat demonstranten in Griekenland - die een fatsoenlijk leven en iets wat lijkt op democratie eisen - slachtoffers werden van het mechanisme van gecentraliseerd minderheidsbestuur: de staat. In termen van het proberen demonstranten tot zwijgen te brengen - door de knuppel, traangas of dodelijke munitie - heeft de Griekse staat ook een van de hoofdtaken uitgevoerd waar het voor is ontworpen: georganiseerd geweld.

Het aanvallen van burgerlijke democratie

Het feit dat de Griekse, Franse, Duitse en Amerikaanse heersende klassen de controle willen behouden over de situatie in Griekenland kan worden gezien door de gebeurtenissen rond de positie van de Griekse premier, in november 2011. Op dat moment leek premier Papandreou te breken met het overheersende inzicht binnen de Griekse heersende klasse, wat wil zeggen in de EU blijven en de arbeidersklasse laten betalen voor de crisis. In november zei hij, in een verrassende zet, dat hij de vraag of Griekenland de voorwaarden voor de 'bailouts' zou moeten accepteren met een referendum wilde laten beslissen. Echter, door dit te doen trad hij niet op voor de belangen van de arbeidersklasse, maar voor zijn eigen politieke belangen: hij wilde premier blijven en om dit te kunnen bereiken had hij iets nodig dat lijkt op steun van het volk - steun die bijna alle politici zijn kwijt geraakt. Niettemin, als een referendum zou zijn gehouden zouden de meeste Grieken de voorwaarden voor de 'bailouts' waarschijnlijk hebben afgewezen. De Griekse, Franse, Amerikaanse en Duitse heersende klassen wisten dit, en hielden enig idee over een referendum onmiddellijk tegen. In het proces besloten ze dat Papandreou te onbetrouwbaar was en dat hij moest aftreden.

Als een gevolg werd Papandreou binnen enkele dagen afgezet en vervangen door de technocraat Lucas Papademos. Papandemos was het ex-hoofd van de Griekse Centrale Bank en heeft nauwe banden met de ECB, en het is duidelijk dat de Duitse, Griekse en Franse heersende klassen aanvoelden dat hij niet zou aarzelen. Terwijl Bakunin er op wees dat het beter is te leven onder een parlementair systeem dan onder een dictatuur, merkte hij ook op dat een parlementair systeem niet vrijheid was: zelfs onder een parlementair systeem regeert een minderheid en geeft anderen, door middel van de staat, opdrachten. Echter, met hun daden in november hebben de Griekse, Franse, Amerikaanse en Duitse heersende klassen zelfs de lege democratie aangevallen die het parlementaire systeem is. Door eenvoudigweg het recht van het volk om enige zeggenschap over de 'bailouts' te hebben af te wijzen, en Papandreou unilateraal af te zetten, hebben ze zelfs de basis van het parlementaire systeem van 'democratie' aangevallen. Het feit dat er verdere aanvallen kunnen komen op iets wat lijkt op burgerlijke democratie in Griekenland zou ook niet moeten worden uitgesloten. Een recent verslag van de Amerikaanse Central Intelligence Agency stelde dat, als de arbeidersklasse door zou gaan met het verzet tegen de bezuinigingsmaatregelen in Griekenland, een militaire dictatuur in dat land een mogelijkheid zou kunnen worden. Het is duidelijk dat de liberale notie dat democratie en kapitalisme nauw met elkaar verweven zijn, opnieuw, volledig bedrog is.

De arbeidersklasse buigt niet

Verre van het accepteren van de aanvallen op hen, heeft de Griekse arbeidersklasse teruggevochten. Sinds 2008 zijn er massieve protesten geweest. Dit omvatte verschillende golven van stakingen en een aantal periodes die opvielen door dagen van straatgevechten tussen de politie en delen van de arbeidersklasse. Bezettingen hebben zich ook verspreid naar wat werkplekken. Als onderdeel van deze protesten hebben ook veel mensen geexperimenteerd met, en zich georganiseerd door, structuren van directe democratie, zoals vergaderingen. Veel hoop rust dat deze experimenten zich ontwikkelen in houdbare structuren. In februari 2012 hebben de grootste protesten in 35 jaar in Griekenland plaatsgevonden, in reactie op de laatste 'bailout' en de daarbij horende aanval. Het is hieruit duidelijk dat de Griekse arbeidersklasse door gaat met het zich sterk verzetten. Hun strijd is al heroisch geweest.

Echter, er zijn veel uitdagingen voor de strijd in Griekenland geweest. Het meest opvallend, de belangrijkste vakbonden zijn verbonden aan de Socialistische Partij - de partij die nu aan de macht is. Verbonden aan een machtige bureaucratie in de vakbond, heeft dit vaak als rem gewerkt op vormen van arbeidersstrijd in Griekenland. De vakbondsbureaucratie heeft in verschillende gevallen geprobeerd de vormen van strijd van de arbeidersklasse tegen te werken door het uitstellen van geplande stakingen en demonstraties, en door achter gesloten deuren akkoorden te sluiten met de politici. Terwijl het vertrouwen in het politieke systeem is afgenomen hebben sommige delen van de arbeidersklasse nog steeds een diep geloof dat de staat kan worden gebruikt als een instrument voor hun voordeel; en zijn er niet in geslaagd het te zien als wat het is: een centrale zuil van macht van de heersende klasse. Als de vormen van strijd vooruit moeten komen moet deze situatie veranderen.

Centraal hierbij staat het feit dat arbeiders hun vakbonden moeten losmaken van de Socialistische Partij, waaronder het ontmantelen van de bureaucratische laag, of het opbouwen van de organisaties tot revolutionaire organisaties; en/of ze moeten nieuwe revolutionaire structuren scheppen waarmee ze onafhankelijke loonstrijd kunnen leveren tegen de heersende klasse en het imperialisme. Dit betekent dat het heel belangrijk is dat bewegingen in Griekenland beginnen zich te organiseren buiten en tegen de staat, en hier mee door gaan. Zonder dit is het onwaarschijnlijk dat de defensieve strijd die nu wordt gevoerd zal worden omgezet in offensieve strijd.

Het is ook duidelijk dat klasse heerschappij, kapitalisme en het staatssysteem de oorzaak van de problemen in Griekenland vormen. Als de arbeidersklasse diens belangen in Griekenland gaat verdedigen en diens macht uitbreidt, moeten deze systemen worden aangevallen en uiteindelijk vernietigd. Om dit te laten gebeuren moeten arbeiders een visie ontwikkelen van waarmee ze de kapitalistische en staatssystemen willen vervangen. Ze moeten de strijd voor hervormingen ook gebruiken om onafhankelijke arbeidersklasse bewegingen en klasse trots op te bouwen; in andere woorden, een tegen-macht van de arbeidersklasse.

Het anarchisme, geboren door en uit strijd, heeft duidelijk iets te bieden met diens tactieken van het opbouwen van een macht direct gebaseerd op bewegingen en met diens visie van een post-kapitalistische en post-staat maatschappij gedefinieerd door directe democratie en zelfbestuur, en van een economie gebaseerd op het tegemoet komen aan behoeften. Ondanks het feit dat er in Griekenland anarchistische groeperingen zijn is het nog steeds geen hoofdstroming binnen de Griekse arbeidersklasse. Als strijd moet overgaan naar een offensieve fase zal dit moeten veranderen. Als het niet verandert zullen grote delen van de arbeiders en de armen de zelfde fouten uit het verleden herhalen - stemmen voor politici, met de wens dat die verandering zullen brengen, en hopen dat deze politici dit door middel van de staat zullen leveren. In de loop van de geschiedenis heeft dit er toe geleid dat vormen van strijd zijn vastgelopen. Zoals Bakunin voorzag en zoals de geschiedenis heeft aangetoond, is het gebruiken van het statelijke pad om te proberen gelijkheid en vrijheid te bereiken "geheel rampzalig geweest voor de massa's van het volk", omdat dit pad klasse macht niet heeft afgeschaft, en dit nooit heeft gedaan, maar eenvoudigweg de samenstelling van de heersende klasse heeft veranderd. In de huidige fase van de crisis is het nodig dat deze fouten uit het verleden niet worden herhaald; omdat als dit gebeurt de situatie van de arbeidersklasse, niet alleen in Griekenland maar in grote delen van de wereld, nog slechter zal worden.

Het is daarom niet alleen essentieel voor de Griekse arbeidersklasse om door te gaat met de strijd, maar dat ze succesvol zijn in het terugdringen van de vuile aanval van de lokale heersende klasse en het imperialisme. Dit is belangrijk voor de arbeidersklasse in heel Europa en internationaal. Dit is omdat de bezuinigingsmaatregelen in Griekenland door de heersende klassen in veel landen worden gebruikt als een blauwdruk. Inderdaad, als de Griekse arbeidersklasse kan winnen en de aanvallen stopzetten, zouden ze een voorbeeld kunnen zijn voor de arbeidersklasse in de hele wereld; en ze zouden, gegeven de juiste omstandigheden, de kathalisator kunnen zijn om te beginnen met het omvormen van vormen van arbeidersklasse van een defensieve wijze naar een offensieve wijze, in en buiten Europa.

Shawn Hattingh
ZACF


(i) Berkman, A. 1929. The ABC of Anarchism. Vanguard Press: United States, blz. 31.
(ii) M. Bakunin, [1866] National Catechism, in S. Dolgoff (ed), 1971, Bakunin on Anarchy. George Allen & Unwin: Britain, blz. 99.

Vertaling naar het Nederlands door a-infos-nl

Related Link: http://zabalaza.net/
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]