user preferences

Recent articles by "ανώνυμοι"
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Λαϊκοί Αγώνες

Η εκλογική συ&#... May 27 23 by Αργύρης Αργυριάδης

Ρομά και επαν&#... Dec 12 22 by Γιάννης Βολιάτης

Ιανός: Ο διπρό&... Feb 20 22 by Αργύρης Αργυριάδης

Το “κοινοβουλευτικό πραξικόπημα” των ημερών μας

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday February 04, 2012 19:22author by "ανώνυμοι" Report this post to the editors

Καμία αυταπάτη για τις (σοσιαλδημοκρατικές ή αριστερές) προτάσεις καλλωπισμού και εξωραϊσμού του συστήματος εκμετάλλευσης και υποταγής. Καμία ψευδαίσθηση για τον ρόλο των εκλογών, των κομμάτων, της αντιπροσώπευσης, της ανάθεσης, των κοινοβουλευτικών «διεξόδων», των «εναλλακτικών λύσεων» και των «άλλων δρόμων». Ο πολιτισμός της υλικής, αξιακής, συναισθηματικής και πνευματικής φτώχειας δεν βελτιώνεται, ανατρέπεται.
greekanarchists.jpg


23 Απρίλη 2010, με πρωθυπουργικό διάγγελμα από το (επικοινωνιακά επιλεγμένο) ακριτικό Καστελόριζο, κηρύσσεται στον ελλαδικό χώρο «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», η οποία θεσμοθετείται επίσημα στις 5 Μαΐου 2010, με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Θα ακολουθήσουν τα μεσοπρόθεσμα, οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα πολυνομοσχέδια και οι δανειακές συμβάσεις μέχρι το πρόσφατο «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό έναν εκπρόσωπο του τραπεζιτικού κεφαλαίου, όπου το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» βαθαίνει και διευρύνεται.

Ακόμα και τα τελευταία δημοκρατικά προσχήματα καταρρέουν. Κάτω από το διάτρητο κέλυφος της αστικής/κοινοβουλευτικής/αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αναδύεται η ωμότητα της απολυταρχίας του κράτους, του κεφαλαίου και των υπερεθνικών μηχανισμών κυριαρχίας. Η συγκυβέρνηση των αστικών και εθνικιστικών κομμάτων (με τεχνοκράτη πρωθυπουργό για τη μέγιστη δυνατή απόσβεση του πολιτικού κόστους) θα ψηφίσει το νέο μνημονιακό πακέτο ισοπεδωτικών αντικοινωνικών μέτρων (που έχει ήδη συμφωνηθεί από τον Οκτώβρη) και μετά θα προκηρύξει εκλογές σε μία προσπάθεια ξεγελάσματος και αφομοίωσης της κοινωνικής οργής, σε μία προσπάθεια αποφυγής ενός νέου ξεσηκωμού και εκτεταμένων κοινωνικών ταραχών.

Την τελευταία διετία, η εγχώρια και υπερεθνική κυριαρχία επιβάλλει με καταιγιστικό ρυθμό μέτρα, πολλά από τα οποία επεδίωκε εδώ και 25 χρόνια με αποτυχημένες ή βραδυπορούσες αναδιαρθρώσεις λόγω των σκληρών κοινωνικών αντιστάσεων και του περίφημου «πολιτικού κόστους». Κάθε κατάκτηση πρέπει να ξεχερσωθεί. Τα πάντα πρέπει να λεηλατηθούν. Οι «θεραπευτές» σπέρνουν ανθρώπινα συντρίμμια με σκοπό να «ανοικοδομήσουν» την κοινωνία πάνω σε νέες βάσεις πιο πειθαρχικές, επωφελείς και αποδοτικές για τους ίδιους. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προχώρησαν σε ευρεία θεσμική συστράτευση: για την επιβολή των σχεδίων τους και της κοινωνικής σιωπής.

ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΕΤΙΑ

Οικονομικά, η καπιταλιστική επέλαση είναι πρωτόγνωρη. Μαζικές απολύσεις σε ημερήσια διάταξη. Αύξηση του αριθμού των ανέργων και των νεόπτωχων με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Αδιανόητες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Πλήρης ελαστικοποίηση και επισφάλεια στις εργασιακές σχέσεις με μαζική εφαρμογή της «εκ περιτροπής εργασίας» στον ιδιωτικό τομέα και της «εφεδρείας» στον δημόσιο τομέα. Αποξήλωση του όποιου συστήματος δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης υπήρχε, μαζί με την πολιτική του χαμηλού εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Διαρκή νέα χαράτσια μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων. Και τώρα ετοιμάζουν νέα μείωση του βασικού μισθού και κατάργηση του 13ου & 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Πολιτικά, η κρίση νομιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού, του πολιτικού συστήματος και του κομματικού στερεώματος είναι βαθύτατη και η απαξίωση των πολιτικών πλήρης. Παράλληλα, όμως, έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας στις αριστερές ψήφους. «Για να μην μείνει ορφανή και χωρίς φωνή η αγανάκτηση», «για να αλλάξουν οι συσχετισμοί». Από την ψήφο στην «υπεύθυνη αριστερά» της ΔΗΜ.ΑΡ. (που αποτελεί απορροφητήρα των απωλειών του ΠΑΣΟΚ και πριμοδοτείται για το επόμενο συγκυβερνητικό σχήμα) μέχρι την «κινηματική» ψήφο στον «εναλλακτικό» ΣΥΡΙΖΑ. Από την «αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική» ψήφο για την «λαϊκή εξουσία» στο ΚΚΕ (που προστάτευε το κοινοβούλιο στην απεργιακή κινητοποίηση της 20ης Οκτώβρη 2011) μέχρι την «αντικαπιταλιστική-ανατρεπτική» ψήφο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Επικοινωνιακά, τα ΜΜΕ έχουν αναδειχθεί -χωρίς φτιασιδώματα πλέον- σε φερέφωνα και εκπροσώπους τύπου της εγχώριας και διεθνούς κυριαρχίας, έχοντας αναλάβει τον ρόλο της κοινωνικής καλλιέργειας ενοχών («φταίμε κι εμείς για τις παθογένειες τόσων χρόνων», «είμαστε συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας» κλπ) και της τρομοκράτησης του πληθυσμού με διαρκή ψευτοδιλήμματα («συναίνεση ή χρεοκοπία», «ανταπόκριση στις δεσμεύσεις μας και ψήφιση νέων μέτρων ή δεν εκταμιεύεται η επόμενη δόση», «αποδοχή της δανειακής σύμβασης και των νέων μέτρων ή έξοδος από το ευρώ» κλπ). Τα μέσα χειραγώγησης συγκεντροποιούνται με εκκαθάριση των άχρηστων πλέον για την κυριαρχία ή μη ανταγωνιστικών ιδεολογικών κεφαλαίων. Οι μηχανές της εικόνας οργανώνουν την πνευματική ένδεια, τα τηλεοπτικά δελτία και διαγγέλματα μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα, ο περίφημος «πλουραλισμός» και η περιβόητη «πολυφωνία» συρρικνώνονται -μέσα από τον εκτοπισμό, τον περιορισμό ή την εκπειθάρχηση των όποιων «διαφορετικών φωνών»- σε μία και μόνη φωνή, αυτή που προστάζει ησυχία και υπακοή.

Κατασταλτικά, ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί σα δίχτυ απ’ άκρη σ’ άκρη στις μεγαλύτερες πόλεις της επικράτειας, στρατιωτικές μονάδες πραγματοποιούν ασκήσεις αντιμετώπισης πλήθους ενώ οι κοινωνικές αντιστάσεις που ορθώνονται αντιμετωπίζονται με τόνους χημικών, επιθέσεις, ξυλοδαρμούς και αθρόες συλλήψεις από τις ειδικές μονάδες «αποκατάστασης της τάξης». Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες εργάζονται εντατικά για την αντιμετώπιση των «υποτελών-επικίνδυνων τάξεων», για την καταγραφή, καταστολή και ποινικοποίηση του «εσωτερικού εχθρού», για την πάταξη των κοινωνικών συγκρούσεων και ταραχών. Το δόγμα «μηδενικής ανοχής» απέναντι στους παρίες και στους ταραξίες γίνεται το νέο συντακτικό της εξουσίας και ένα νέο ιδιώνυμο προβάλλει κατά των ακηδεμόνευτων και ρηξικέλευθων εστιών και επιλογών αγώνα. Η αστυνομία θα περιφρουρεί την φτώχεια.

Πρόκειται για τη διάρρηξη του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης και των κοινωνικών συμβάσεων-συναινέσεων που το συνόδευαν: δημοκρατικά δικαιώματα (κοινωνικά/πολιτικά/συνδικαλιστικά), σταθερή και εξασφαλισμένη εργασία και εισόδημα, ένα έστω υποτυπώδες σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης, εγκαθίδρυση των αξιών του καταναλωτισμού, της εξατομίκευσης και του πλουτισμού, κοινωνική ειρήνη και ύφεση του ταξικού ανταγωνισμού μέσω της εξαπάτησης, της ύπνωσης ή της εξαγοράς των συνειδήσεων και των πολυποίκιλων ανταλλαγμάτων (καριερισμός, κοινωνική ανέλιξη, αγοραστική δύναμη, τραπεζικά δάνεια, πρόσληψη με μέσο στο δημόσιο κλπ). Πρόκειται για τη μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο κυριαρχίας πιο επιθετικό, πιο αυταρχικό, πιο αδηφάγο. Και γι’ αυτή τη ραγδαία μετάβαση ήταν απαραίτητη η επιβολή ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» στο όνομα της «εθνικής σωτηρίας», της «διάσωσης της πατρίδας».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζονται και οι δυνάμεις των παρακρατικών που δε θα μπορούσαν να επιτελέσουν το καθεστωτικό τους καθήκον αν δεν είχαν ιδεολογική κάλυψη μέσα από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, όπως η συμμετοχή των φασιστών του ΛΑΟΣ στο κοινοβούλιο και πλέον στη συγκυβέρνηση. Το συστημικό μέτωπο διευρύνεται για να συμπεριλάβει κάθε μορφή υπεράσπισης των κυριαρχικών δομών. Ο κοινωνικός εκφασισμός υποδαυλίζεται από τη θεσμική μετατόπιση της αστικής δημοκρατίας για να αποτελέσει την κοινωνική βάση αποδοχής τής πιο σκληρής εκπειθάρχησης. Αλλά και ένα σημείο αναφοράς της ιδεολογικής αναπαραγωγής του συστήματος, σύμφωνα με το οποίο ρυθμίζονται όλες οι επιμέρους συνιστώσες του. Οι εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους και επιθέσεων πριμοδοτούνται από την ίδια την εξουσία για τον αποπροσανατολισμό της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής και τη μεταφορά της σύγκρουσης στο εσωτερικό των καταπιεσμένων.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ»

«Κατάσταση έκτακτης ανάγκης» σημαίνει (θεσμική) μετατροπή της εξαίρεσης σε κανόνα. Σημαίνει ταχύτατη και αιφνιδιαστική αναίρεση των προηγούμενων «ισορροπιών» (που κρίνονται πλέον αντιλειτουργικές από την κυριαρχία) και εδραίωση ενός νέου κανονιστικού πλαισίου. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που ζούμε την τελευταία διετία, με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τους εφαρμοστικούς νόμους, τα πολυνομοσχέδια, τις δανειακές συμβάσεις, τις νέες ευφάνταστες ονομασίες που θα εφευρεθούν γι’ αυτά που ετοιμάζονται. Χαρακτηριστική είναι η πρόβλεψη ήδη από το πρώτο μνημόνιο ότι ο υπουργός οικονομικών μπορεί να εκδίδει διατάγματα για μείζονα και επιτακτικά ζητήματα, να αναιρεί ή να εφαρμόζει αποφάσεις και να επανεξετάζει την ερμηνεία στην εφαρμογή των νομοθετημάτων, χωρίς προηγούμενη κοινοβουλευτική έγκριση. Χαρακτηριστική είναι και η πρόσφατη δήλωση του διορισμένου πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου ότι ακόμα και αν οι «κοινωνικοί εταίροι» (εργοδότες, ξεπουλημένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες) δεν συμφωνήσουν στην περικοπή του 13ου & 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, θα τη νομοθετήσει από μόνη της η κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για κυριαρχική «εκτροπή» αλλά για μια βίαιη (μη συναινετική) διαδικασία καταστροφής-ανοικοδόμησης-επαναρρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων με σκοπό τη διατήρηση της ισχύουσας τάξης πραγμάτων ως «νέα τάξη πραγμάτων».

Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» μπορεί να έχει τη μορφή σαρωτικών «πραξικοπηματικών» νομοθετικών πράξεων και της κατασταλτικής τους υπεράσπισης, όπως το τελευταίο διάστημα στον ελλαδικό χώρο. Μπορεί όμως να εκδηλωθεί και ως κήρυξη πολέμου ή επιβολή στρατιωτικού νόμου (πχ απαγόρευση κυκλοφορίας, χρήση του στρατού κλπ). Στον δυτικό κόσμο απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής τέτοιες βλέψεις δεν υπάρχουν. Δεν χρειάζεται μία χούντα, η δημοκρατία τα καταφέρνει μια χαρά και από μόνη της. Εξάλλου, οι σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες μετατρέπονται σε ένα υβριδικό σύστημα διακυβέρνησης, που δεν αντιστοιχεί ούτε στις φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες ούτε στις δικτατορίες και τα φασιστικά καθεστώτα του παρελθόντος. Αλλά είναι μια διασταύρωση της ουσίας του ολοκληρωτισμού με τις διαδικασίες της δημοκρατικής διαχείρισης και τα προσχήματά της.

Το «ελληνικό πείραμα» αποτελεί για τους υπερεθνικούς μηχανισμούς κυριαρχίας έναν δοκιμαστικό σωλήνα με σκοπό τη σταδιακή επέκτασή του και στις υπόλοιπες κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αρχή τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία). Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η εφαρμογή μιας τεχνικής ακαριαίου και αιφνιδιαστικού εξανδραποδισμού του πληθυσμού. Το επιδιωκόμενο πρότυπο υπηκόου στο «πείραμα ελλάδα» από το μπλοκ των βορειοδυτικών «εταίρων» δεν είναι άλλο από τον εξαθλιωμένο επαίτη στην πόρτα του εργοδότη που θα ονειρεύεται μια καλύτερη θέση στις νεοελληνικές φαβέλες. Και αυτό το πρότυπο θα εξαχθεί προς κάθε ενδιαφερόμενο μέλος της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Οι «θεραπείες-σοκ», η «κατάσταση εξαίρεσης», το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έχουν εφαρμοστεί από την δεκαετία του ’70 σε σειρά χωρών. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ανατολική Ευρώπη (μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας) και από τη Νότια Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιανατολική Ασία. Σήμερα, δεδομένης και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι πολιτικές αυτές επιχειρούν να επιβληθούν και στον «σκληρό πυρήνα» των καπιταλιστικών κέντρων. Εξάλλου, αντίστοιχα προγράμματα έχουν τεθεί σταδιακά σε εφαρμογή τα τελευταία 30 χρόνια τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Αγγλία, με αφετηρία τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στη δεκαετία του ’80 από τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν.

Για τον ελλαδικό χώρο, βέβαια, συντρέχουν και άλλοι λόγοι που έκαναν απαραίτητη την επιβολή του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης»: είναι η εκτεταμένη κοινωνική ανταρσία των τελευταίων ετών, οι αγώνες, οι συγκρούσεις, οι εξεγέρσεις, η ανυποταγή των ιθαγενών του βαλκανικού νότου.

Η οικονομική ισοπέδωση, ο ιδεολογικός πόλεμος, τα εκφοβιστικά διλήμματα, η κατασταλτική τρομοκράτηση, είναι όλα μέθοδοι κάμψης του αγωνιστικού φρονήματος στις γραμμές των «από κάτω», στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων. Είναι η προσταγή να «ασχοληθείς με την δουλειά σου, τον εαυτό σου και τους κοντινούς σου» γιατί αλλιώς δε θα καταφέρεις να τα φέρεις βόλτα. Είναι ο εκβιασμός της ανεργίας, της ανέχειας, της δυσκολίας επιβίωσης. Είναι η απειλή της σύλληψης, των δικαστηρίων, της φυλακής, αν επιλέξεις να συγκρουστείς με τους δυνάστες.

ΟΜΩΣ Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΑΡΩΣΕΙ

Ο κόσμος που γνωρίζαμε πεθαίνει και μαζί του ό,τι τον συναποτελούσε. Η διάγνωση έχει ήδη ανακοινωθεί από τις ντόπιες και διεθνείς ελίτ. Κάθε αναπόληση, κάθε διάθεση για επιστροφή είναι μάταιη. Αλλά και σε τι να επιστρέψουμε; Στη σαπίλα, στη μιζέρια, στην κατάντια, στις συμβάσεις της προηγούμενης κατάστασης; Η εκτεταμένη κοινωνική οργή δεν πρέπει να μείνει προσκολλημένη στο χθες, στη «ζωή που μας έκλεψαν» αλλά να κοιτάξει μπροστά διεκδικώντας την επανάκτηση των πάντων. Η καπιταλιστική ερημοποίηση και η κρατική βαρβαρότητα θα κερδίζουν έδαφος όσο γκρινιάζουμε αντί να αγωνιζόμαστε, όσο ψάχνουμε για προσωπικές λύσεις αντί να συλλογικοποιούμαστε, όσο ο φόβος και η εξατομίκευση επικρατούν της συνεύρεσης και της αλληλεγγύης, όσο παραμένουμε στην άμυνα και δεν περνάμε στην επίθεση.

Η προοπτική και η δυνατότητα βρίσκεται σε αυτό που έχουν γεννήσει οι ακηδεμόνευτες κοινωνικές αντιστάσεις των τελευταίων ετών. Βρίσκεται στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Βρίσκεται στο κίνημα των πλατειών του καλοκαιριού που μας πέρασε. Βρίσκεται στους δρόμους της οργής. Βρίσκεται στις κινήσεις άρνησης πληρωμής διοδίων, εισιτηρίων, χαρατσιών. Βρίσκεται στις ρηξικέλευθες, συγκρουσιακές και μαχητικές επιλογές αντίστασης. Βρίσκεται στις αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης, στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στις συνελεύσεις ανέργων. Βρίσκεται στις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και σε κάθε προσπάθεια διεθνώς, η οποία αντιστέκεται στην επιβολή και θέτει το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης.

Κανένας μόνος και φοβισμένος, όχι μόνο στην κρίση αλλά ποτέ και πουθενά. Γιατί το ζήτημα δεν είναι να καταφέρουμε με οποιονδήποτε τρόπο να περάσει η κρίση και μετά βλέπουμε (άλλωστε ποιος βεβαιώνει ότι πρόκειται για κάτι προσωρινό). Η συστημική κρίση δεν είναι κάποιο φυσικό φαινόμενο αλλά αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλισμού. Και η επίθεση της κυριαρχίας δεν είναι κάποια συμφορά που μας βρήκε αλλά τρόπος διαχείρισης της κρίσης εναντίον μας.

Γι’ αυτό, το ζήτημα είναι να αρχίσουμε να φτιάχνουμε έναν νέο κόσμο μέσα στο κέλυφος του παλιού. Όχι ένα νέο κέλυφος για τον παλιό κόσμο. Αυτό που μας χρειάζεται δεν είναι φιλάνθρωπα πρότζεκτ ελεημοσύνης όπως το «όλοι μαζί μπορούμε» του ΣΚΑΪ ούτε εναλλακτικές δομές κοινωνικής διαχείρισης της κρίσης όπως τα «κοινωνικά παντοπωλεία», οι «τράπεζες χρόνου» ή οι προτάσεις για «ανταλλακτική οικονομία» αλλά κοινωνικές-συλλογικές αντι-δομές με ξεκάθαρα αντιιεραρχικά, αντικαπιταλιστικά, αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά. Αυτό που μας λείπει δεν είναι «περισσότερη δημοκρατία», «πραγματική δημοκρατία», «άμεση δημοκρατία» αλλά να σκεφτούμε πέρα από τις έννοιες του πολίτη, των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών, της αντιπροσώπευσης, της ετερονομίας, του κράτους. Στην προοπτική μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας κοινοκτημοσύνης, ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, σε αρμονία με τη φύση. Χωρίς εξουσία και ταξική διαίρεση, χωρίς αφέντες και μισθωτούς σκλάβους, χωρίς αρχηγούς και υποτακτικούς, χωρίς ηγέτες και ακολουθητές, χωρίς ειδικούς και αδαείς, χωρίς ιεραρχία και διακρίσεις στη βάση του φύλου, της φυλής, του τόπου προέλευσης, της σεξουαλικής προτίμησης. Όλα για όλους, από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Σύγκρουση και ρήξη, λοιπόν, με το κράτος, τον καπιταλισμό και τους υπερεθνικούς μηχανισμούς κυριαρχίας. Για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της πολιτικής και οικονομικής τυραννίας, τοπικά και παγκόσμια. Αναχαίτιση των εκφυλιστικών φαινομένων κοινωνικού εκφασισμού που επιχειρούν να αναπτυχθούν στον αντίποδα της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Καμία αυταπάτη για τις (σοσιαλδημοκρατικές ή αριστερές) προτάσεις καλλωπισμού και εξωραϊσμού του συστήματος εκμετάλλευσης και υποταγής. Καμία ψευδαίσθηση για τον ρόλο των εκλογών, των κομμάτων, της αντιπροσώπευσης, της ανάθεσης, των κοινοβουλευτικών «διεξόδων», των «εναλλακτικών λύσεων» και των «άλλων δρόμων». Ο πολιτισμός της υλικής, αξιακής, συναισθηματικής και πνευματικής φτώχειας δεν βελτιώνεται, ανατρέπεται.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ

author by Kostas - Anarchists from the west side of Athenspublication date Mon Feb 06, 2012 01:26author email resaltokeratsini at gmail dot comauthor address author phone Report this post to the editors

Επειδή στην δημοσίευση του κειμένου λείπουν οι υπογραφές, ενημερώνουμε ότι το συγκεκριμένο κείμενο εκδόθηκε και μοιράστηκε σε 5000 αντίτυπα από τις συλλογικότητες "αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά", Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης - Κερατσίνι), Σινιάλο (κατάληψη για την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ρήξη - Αιγάλεω), Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας και ανατροπής - Ίλιον). Η έκδοση του κειμένου έγινε στο πλαίσιο της διοργάνωσης της πορείας της 4ης Φλεβάρη (στην οποία συμμετείχαμε) στο κέντρο της Αθήνας και μοιράστηκε τόσο στις γειτονιές μας σε χιλιάδες αντίτυπα όσο και σε δύο μικροφώνικες που προηγήθηκαν της διαδήλωσης καθώς και κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης και πορείας.

Related Link: http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2012/01/4-3.html
 
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]