user preferences

Εκπαίδευση

textProgettifici e dittatori scolastici 23:09 Jul 05 0 comments

textLa Buona Scuola 02:50 Oct 05 0 comments

textLa Buona Scuola 16:04 Sep 09 0 comments

textEducar para la bobada 07:32 Jan 08 0 comments

textAteismo diventa materia scolastica in Irlanda 17:59 Sep 27 0 comments

more >>

Για την αυτομόρφωση και την ελευθεριακή παιδεία

category Διεθνή | Εκπαίδευση | Γνώμη / Ανάλυση author Monday January 23, 2012 09:42author by Σύντροφοι και συντρόφισσεςauthor email automorfwsh at hotmail dot com Report this post to the editors

Ένα κάλεσμα – Μέρος Β’

Αν η αλήθεια απελευθερώνει τότε η έρευνα, το ψάξιμο, εκτός από αναζήτηση της αλήθειας, αποτελεί και δρόμο προς την απελευθέρωση. Η έρευνα είναι βασικό εργαλείο για την απόκτηση της γνώσης. Τα κίνητρα που πρέπει να ωθήσουν τον άνθρωπο για να ξεκινήσει μια έρευνα είναι είτε η αναγκαιότητα, είτε η έμφυτη τάση του να διερωτάται. Η γνώση έρχεται κατά τη διεξαγωγή αυτής και όχι μόνο από το αποτέλεσμά της.
afisaautomorph_1.jpg

Έρευνα και απαλλοτρίωση της γνώσης - βελτίωση συνθηκών και κοινωνική επανάσταση

Αν η αλήθεια απελευθερώνει τότε η έρευνα, το ψάξιμο, εκτός από αναζήτηση της αλήθειας, αποτελεί και δρόμο προς την απελευθέρωση. Η έρευνα είναι βασικό εργαλείο για την απόκτηση της γνώσης. Τα κίνητρα που πρέπει να ωθήσουν τον άνθρωπο για να ξεκινήσει μια έρευνα είναι είτε η αναγκαιότητα, είτε η έμφυτη τάση του να διερωτάται. Η γνώση έρχεται κατά τη διεξαγωγή αυτής και όχι μόνο από το αποτέλεσμά της.

Είναι αναμενόμενο ένας τέτοιος δρόμος να διεκδικείται και να επιτηρείται από την κεντρική εξουσία, ειδικά όταν αποφέρει γνώση, τεχνολογία και δύναμη στα χέρια αυτού που τον ελέγχει. Στον καπιταλισμό, η δημόσια και ιδιωτική έρευνα υποκλίνεται στον μυστικισμό των εταιρικών εργαστηριών, στην απληστία ασύδοτων καταναλωτών και πολεμοχαρών χασάπηδων, με προσανατολισμένη την πυξίδα της στην υπηρεσία του κέρδους και της επιβολής της εξουσίας και όχι προς την απελευθέρωση του ατόμου και την ελεύθερη γνώση. Τα μυαλά των ανθρώπων σήμερα συντονίζονται στο να παράγουν νέα είδη φανταχτερών σκουπιδιών, ενώ στην ερώτηση αν μια νέα ανακάλυψη, χαμηλής σε κόστος θεραπείας, θα αντικαθιστούσε το παλιό, λιγότερο αποτελεσματικό και ακριβό φάρμακο, ο καπιταλισμός μόνο αντιφάσεις μπορεί να μουρμουρίσει, μην μπορώντας ουσιαστικά να παραδεχτεί το κεντρικό δόγμα του: ότι το χρήμα κοστίζει ακριβότερα από τους ανθρώπους. Για τον καπιταλισμό, ο ανθρωπισμός δεν αποτελεί παρά προβιά για προστυχόλογα χείλη της εκπροσώπησης, που συγκαλύπτουν και δικαιολογούν γενοκτονίες και την κατακρεούργηση της ζωής και της ελευθερίας, παραθέτοντας φαντασμαγορικές φιλανθρωπίες, στα “γκαλά” των ρουφιάνων.

Το τι διερωτάται όμως και διερευνά μια κοινωνία αντικατοπτρίζει αυτήν και τα έργα της. Ένας άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος και δε διέπεται από τις αξίες τις ζωής και του ανθρωπισμού μόνο καινούριες αλυσίδες είναι καταδικασμένος να ανακαλύπτει.

Έτσι καταλήγουμε στο ότι πιθανότατα η ελευθερία της γνώσης περνά μέσα από την ελευθερία του ανθρώπου και το αντίστροφο, σαν δυο συγκοινωνούντα δοχεία. Το δικαίωμα στη γνώση και η πρόσβαση προς αυτή θα έπρεπε να είναι δικαίωμα του καθενός μακριά από τα χέρια του κάθε εξουσιαστή. Όμως σήμερα ισχύει το αντίθετο, η γνώση είναι σε χέρια λίγων και διευθύνεται από την αιμοσταγή βούληση των αφεντικών.

Η έρευνα που διεξάγεται στη σύγχρονη κοινωνία, είτε αυτή προέρχεται από πανεπιστημιακά είτε από άλλα ιδιωτικά και μη ιδρύματα, δεν είναι προσβάσιμη σε όποιον άνθρωπο ενδιαφέρεται να μελετήσει και να εμβαθύνει σε συγκεκριμένα ζητήματα (Ακόμα και για πρόσβαση στις έρευνες που δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι το χρηματικό αντίτιμο).

Το παραπάνω γεγονός συμβάλλει στη διατήρηση του αιώνιου διαχωρισμού ανάμεσα στα άτομα που έχοντας τους πόρους αποκτούν αυτόματα το δικαίωμα στη γνώση και σε ανθρώπους που έχοντας πιθανώς την ίδια δίψα, ίσως και περισσότερη, αποκλείονται από αυτήν.

Το κίνητρο των περισσότερων ερευνητών σήμερα είναι η ατομική προβολή και το κοινωνικό status, παρά η βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Έτσι, σε όσο περισσότερες έρευνες αναφέρεται το όνομα κάποιου ερευνητή, τόσο πιο αξιόπιστος και καλός επαγγελματίας θεωρείται. Δε μας είναι άγνωστη άλλωστε η οικειοποίηση ερευνών από καθηγητές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με σκοπό ιδιωτικές έρευνες κι ας έχουν διεξαχθεί από ‘άσημους’ φοιτητές που δε ρωτήθηκαν ποτέ.

Αντίθετα η έρευνα, αυτοοργανωμένη και στηριζόμενη στις κοινωνικές ανάγκες για την επανάσταση και τη βελτίωση των συνθηκών, θα μπορούσε να συντάξει μια βιβλιοθήκη είτε από υπάρχουσες έρευνες που δημοσιεύονται στο ευρύ κοινό, είτε από απαλλοτρίωση αυτών που αποκρύπτονται-ιδιωτικοποιούνται, είτε διενεργούμενες από κύκλους αυτομόρφωσης. Η θεματολογία αυτών των ερευνών θα μπορούσε να ποικίλει, από την βιολογική γεωργία, την προληπτική ιατρική και την ιατρική, την ψυχολογία (ως μέσο απελευθέρωσης και ολόπλευρης ανάπτυξης του ατόμου και όχι ως εργαλείο χειραγώγησης και υποδούλωσης των ανθρώπων) ,μέχρι την καταγραφή και μελέτη της νεότερης διεθνούς ιστορίας. Από τις κοινωνικές μελέτες και την χωροταξία (π.χ. Πόση είναι η καλλιεργήσιμη έκταση στο Βόλο; Γιατί είναι χτισμένη έτσι η πλατεία συντάγματος; Πού και πώς θα ήταν χτισμένη χωροταξικά μια ελευθεριακή κοινωνία;), μέχρυ την στέγαση (Πόσα κενά σπίτια υπάρχουν στην στην Αθήνα, πόσα εγκαταλελειμμένα χωριά στην επαρχεία, κτλ) και την σίτιση (Τι ανταλλακτικά δίκτυα και συστήματα υπάρχουν; Πώς αλληλεπιδρούν και πώς γίνεται παραγωγή αντικαθιστώντας τον καπιταλισμό). Έρευνες, που θα μπορούσαν να αφορούν το περιβάλλον (ποια εργοστάσια μολύνουν και πόσο και πόσα μιζάρουν γι' αυτό και ποιους κτλ) και τα διεθνή ζητήματα (πώς θα μπορούσαμε να αλληλεπιδράσουμε με καταπιεζόμενα κομμάτια άλλων χωρών;). Η έρευνα είναι αυτή που οδηγεί το άτομο στο να δρα συγκεκριμένα στο συγκεκριμένο κι αυτή που το προφυλάσσει από τις γενικεύσεις του φασισμού. Η μαθηματική ακρίβεια θα έπρεπε να είναι το ακόνι του επαναστάτη, σε μια κοινωνία που οι αριθμοί αντί να μετρούν ανθρώπινες ανάσες, μετρούν ήχους κερμάτων και κεφάλια φυλακισμένων.

Σύμφωνα με τη θεώρηση του καπιταλισμού, η εξειδίκευση αποφέρει μεγαλύτερη ταχύτητα στην έρευνα, ενώ παράλληλα αποτελεί τροχοπέδη στην αντίληψη της γενικής εικόνας από το άτομο. Αντίθετα όμως, η εξειδίκευση αλλά και η σφαιρικότητα της αντίληψης, πρέπει πάντα να ισορροπούν στο νήμα της λογικής, της γνώσης, της βαθιάς ανάγκης και της ώθησης της θέλησης που αυτή γεννά στο άτομο για την απελευθέρωση του από το φόβο του «αγνώστου». Ή απελευθερώνεσαι απ’ αυτόν μέσα από την ορθολογική έρευνα ή τρομαγμένος καταφεύγεις στη φαντασιοπληξία της μυθοποίησης, της προκατάληψης, της δαιμονοποίησης και της θεοποίησης του «αγνώστου» καταντώντας στο αδιέξοδο της πίστης σε κάποιο δόγμα.

Δόγμα και Ορθολογισμός

Δόγμα είναι η αυτοαποδεικνυόμενη θεωρία που η δύναμη της είναι αφενός η άρνηση της αμφιβολίας και αφετέρου η κατήχηση του απόλυτου. Γι’ αυτό και στηρίζεται στην πίστη και στην «απόλυτη αλήθεια». Ένας τόσο παραμορφωμένος φακός που βλέπει τους άλλους φακούς σαν τον χειρότερο εχθρό, εξαφανίζοντας κάθε ελπίδα για την αποκάλυψη της αληθινής πραγματικότητας. Μια οπτική που διαμορφώνει το αιματηρό, νομισματικό και αυτοκαταστροφικό σήμερα. Ένα μάτι, που πρέπει υποχρεωτικά να δεις τα πάντα μόνο μέσα από αυτό, αλλιώς… τρέχα να του κρυφτείς. Ένα ψέμα που απαγορεύει βίαια την αναζήτηση της αλήθειας που κρύβει, που καταδικάζει σε θάνατο (σε πυρά τότε, σε πείνα σήμερα…) όποιον το αποκαλεί αυτό που είναι, ψέμα δηλαδή. Το δόγμα δεν αλλάζει ποτέ, αφού δεν αμφισβητείται καν. Η πίστη ή θα είναι απόλυτη ή δε θα υπάρχει, γι' αυτό και συνήθως είναι γραμμένο σε ιερά κείμενα-αυθεντίες όπως το Ευαγγέλιο, το Κοράνι, το Κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο κτλ. Το δόγμα υποβαθμίζει και τσαλαπατάει το λογικό έλεγχο, όπως και όποιον πάει να τον ασκήσει πάνω του, σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, μπλοκάροντας έτσι τη διακίνηση των ποικιλόμορφων ιδεών από τα ελεύθερα μυαλά προς τα υπάκουα της «ιερής» μίας. Τα υπάκουα στο δόγμα μυαλά διεσπαρμένα παντού στα κάτω στρώματα της εξουσιαστικής πυραμίδας, πνίγουν με φασιστικό τρόπο το καθετί διαφορετικό, τον κάθε διάσπαρτο και πολύτιμο σπόρο αμφισβήτησης κι αμφιβολίας τον κάθε διερωτώμενο αντιφρονούντα. Οι πιστοί δημιουργούν ασφυκτικό κλίμα για όποιον σκέφτεται, συνωμοτούν και συστρατεύονται με τον υπάκουο, με τον δούλο επαναλαμβάνοντας συνεχώς φράσεις από το «ιερό» κείμενο. Έτσι αφαιρείται τελικά το δικαίωμα «αξιόπιστης άποψης» από το πλήθος των διαφωνιών και των διαφωνούντων, μιας κι όταν μιλάει ο θεός, όλοι σιωπούν και τα χρηματιστήρια ερμηνεύουν…Το δόγμα αποτελεί δηλαδή, ένα φράγμα ιδεών και δίνει το προνόμιο της «αξιόπιστης άποψης» μόνο μέσω των θεσμών μόνο σε κάποιους. Στην ελίτ. Σε αυτούς που θρέφουν, συντηρούν και επεκτείνουν αυτό το ψέμα. Σε αυτούς που το χρησιμοποιούν για να ερμηνεύουν την λέξη «ελευθερία» κατά τι τους βολεύει στα πλήθη, ενώ ταυτοχρόνως την κατανέμουν άνισα στην κοινωνία είτε με πειθώ, είτε με γκλοπ, είτε με σφαίρες. Σ’ αυτούς που, αν και «σεμνοί και ταπεινοί», είναι «θέλημα θεού» (ενίοτε και πιστωτικού) να μοιράζουν υποχρεώσεις και δικαιώματα. Αυλή, κλήρος, κυβέρνηση, κόμμα, κάστα, άρχουσα τάξη, ηγεσία γενικώς. Εξ ου και η ιεραρχία. Όσο πιο πιστός στο ψέμα ή όσο πιο "κοντά" σε αυτόν που το είπε πρώτος, τόσο πιο ψηλά. Δεν έχει σημασία εν τέλει ποιος ή γιατί είναι ο αρχηγός, αρκεί να δοξάζεται (έτσι κι αλλιώς «η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα») έχουν τον τρόπο τους, βλέπεις, οι θεσμοί να φέρνουν τους ανθρώπους στα μέτρα τους…

Στον σκοταδισμό του δόγματος αντιπροτείνουμε τον ορθολογισμό. Ο ορθολογισμός σαν θέση είναι αντιδιαμετρική με αυτή του δόγματος. Στηρίζεται στην αμφιβολία και τη διαψευσιμότητα. Η αυτοαναίρεση των ιδεών δεν αποτελεί παρέκκλιση αλλά βασική προϋπόθεση για την εξέλιξή του. Στο δογματικό οικοδόμημα δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο που να διαψεύδει τον πυρήνα της θεωρίας, ενώ στον ορθολογισμό αν δούμε αντικείμενα να πηγαίνουν προς τα πάνω αντί να πέφτουν, ο Νεύτωνας και οι νόμοι του πάνε στον αγύριστο. Ορθολογικός είναι κάθε ισχυρισμός για τον οποίο υπάρχει μέθοδος διάψευσης του («κριτήριο της διαψευσιμότητας» Καρλ Πόπερ). Για τον ορθολογισμό, σημασία έχει η πιο πρόσφατη, η νέα ιδέα, που έχει περάσει μέσα από το λογικό έλεγχο της πείρας του παρελθόντος, διαδεχόμενη μια παλιότερη, ανυπομονώντας για την απόρριψή της από μια ακόμα πιο νέα, πιο προωθημένη. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ότι θα ήταν σημαντικό σφάλμα να θεωρήσουμε ότι η επιστήμη που κινείται απ’ τον ορθολογισμό, δουλεύει πάντα για το καλό της ανθρωπότητας, ήταν και είναι πάντα το μέσο. Ο γνωστός παραλληλισμός της με το μαχαίρι που είτε κόβει το ψωμί είτε αφαιρεί ζωή, τα λέει όλα. Στις μέρες μας βρίσκεται ως επί το πλείστον σε φονικά χέρια, όμως κι αυτό δεν είναι απόλυτο. Η εξουσία πάντα έχει ανάγκη την επιστήμη και την τεχνολογία που αυτή παρέχει, για να επιβληθεί στις μάζες και να παρασιτήσει σε αυτές, γι’ αυτό κατά παρέκκλιση σταμάτησε να καίει επιστήμονες στην πυρά της εκκλησίας. Ο επιστημονικός όμως τρόπος, ο ορθολογισμός δηλαδή, κάνει σήμερα την επιστήμη να καλπάζει, αυξάνοντας με ιλιγγιώδη ρυθμό τις μεγάλες προκλήσεις της, σε μία ανθρωπότητα που η πολιτική της ανωριμότητα θυμίζει παιδί που παίζει με πιστόλι.

Ελεύθερη έκφραση

Η ελεύθερη έκφραση του ατόμου είναι αναγκαία ώστε η κοινωνία να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται. Ταυτόχρονα όμως, το ίδιο το άτομο, ανακαλύπτοντας πολλούς και ποικίλους τρόπους έκφρασης των σκέψεών του και των συναισθημάτων του, ανοίγει το δικό του δρόμο για την αυτοπραγμάτωση και την αλληλεπίδρασή του με τους ανθρώπους στο γύρω περιβάλλον του. Από ένα χώρο που προσφέρει το αγαθό της Παιδείας θα περίμενε κανείς ότι παιδιά και παιδαγωγοί θα όδευαν μαζί αυτό το δρόμο. Αλλά μελετώντας το υπάρχον σύστημα, αυτό που μπορούμε να βγάλουμε σαν πόρισμα είναι ότι η ελεύθερη έκφραση καταπατάται βίαια και ποικιλοτρόπως ενώ αντιθέτως η πλύση εγκεφάλου και η λογοκρισία υποβάλλονται αδιαλείπτως. Ο κάθε άνθρωπος που έχει περάσει από τα θρανία έχει βιώματα που του το επιβεβαιώνουν. Και αυτό διότι το εκπαιδευτικό σύστημα σε ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο όπως αυτό το οποίο μας περιβάλλει δε θα μπορούσε παρά να έχει κατασταλτικό ρόλο στη φαντασία και τη δημιουργικότητα των μελλοντικών ανθρώπινων εξαρτημάτων στην αδηφάγο μηχανή της αγοράς εργασίας. Ακόμα και τα μαθήματα του προγράμματος του σχολείου, όπως τα καλλιτεχνικά και η μουσική, που ως απώτερο στόχο θα έπρεπε να έχουν τη μάθηση του νοήματος των διάφορων ειδών τέχνης, διδάσκονται με τόσο χλιαρό τρόπο που τα παιδιά τα ίδια τα αντιμετωπίζουν σαν μαθήματα κατώτερης αξίας. Έτσι, εκμεταλλεύονται τις ώρες αυτές για να εκτονωθούν μετά από τις τόσες ώρες που έχουν αναγκαστεί να κάθονται ακίνητα και αμίλητα μπροστά σε έναν πίνακα, αδρανή σώματα παρκαρισμένα πάνω σε μια καρέκλα. Για το μαζικό εκπαιδευτικό σύστημα οι μόνες γνώσεις που αξίζουν τον κόπο τους είναι εκείνες που μπορούν να καταγραφούν σε βιβλία. Κωδικοποιημένες σε γραπτή γλώσσα (την επίσημη γλώσσα κάθε κρατικής γραφειοκρατίας) και σε τυπωμένες εικόνες, έξω και πέρα από τα βιώματα. Κάθε άλλο ερέθισμα πλην εκείνων που αφορούν την αυστηρά ορισμένη «διδακτέα ύλη» θα μπορούσε να σαμποτάρει την απομνημόνευση. συνεπώς απαγορεύτηκε. Ο δρόμος της Τέχνης βοηθά τον άνθρωπο να εκφράσει βαθιά κομμάτια της ψυχής του με μια γλώσσα που πλάθει ο ίδιος και χτίζει μια δική του δίοδο επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους.

Η τέχνη, η γλώσσα και γενικά η έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας είναι απεριόριστη. Αυτό που αντανακλάται στη νοητική πλευρά της ανθρώπινης φύσης από τον πυρήνα της (όπως με το εργαλείο της γλώσσας) είναι η ικανότητα να παράγει, να κατανοεί και να εκφράζει νέες σκέψεις χωρίς περιορισμό και χωρίς έλεγχο. Άρα το κομβικό γεγονός είναι ότι η γλώσσα δεν καθορίζεται από την κοινωνική μας κατάσταση, αλλά αναβλύζει από μέσα μας σαν πράξη ελεύθερης βούλησης, πάντα πρωτότυπη. Η έκφραση νέων σκέψεων και ιδεών είναι το θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Αυτό ίσως είναι και το σημείο που αποτελεί τη βασική διαφορά ενός μυαλού από μια μηχανή, η φαντασία.

Η φαντασία είναι ένας κόσμος χωρίς τόπο, ένα μέρος στο μυαλό του κάθε ανθρώπου μ’ όλ’αυτά που δεν υπάρχουν. Είναι το κάπου χωρίς το πότε, είναι το κάποτε χωρίς το που. Ο κάθε άνθρωπος χαράζει δικά του μονοπάτια μέσα σε αυτήν και οι καρποί των περιπλανήσεων αυτών είναι μοναδικοί. Ένα παιδί είναι προικισμένο από τη φύση του γεμάτο περιέργεια και φαντασία. Στη διάρκεια της ζωής του όμως υποχρεούται από ένα σύνολο παραγόντων να περιορίσει ή και να εκμηδενίσει αυτές τις δύο αρετές και να γίνει ένας παθητικός δέκτης των γεγονότων και των πληροφοριών γύρω του. Ξεκινώντας από τα παιχνίδια των παιδιών και καταλήγοντας στις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από τον άνθρωπο για να τον στολίσει με τον τίτλο του «επιτυχημένου», παρατηρούμε την καταστολή της ανάπτυξης μιας ελεύθερης και μοναδικής προσωπικότητας. Τα παιχνίδια που πωλούνται στο εμπόριο είναι ποτισμένα από τα πρότυπα που περνάει με άλλους χίλιους τρόπους το καπιταλιστικό καρκίνωμα. Από τις κούκλες με τα συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά και το στυλιζαρισμένο τρόπο ζωής, μέχρι τα βίαια παιχνίδια στις κονσόλες, τα παιδιά καταπίνουν αμάσητο το δημιούργημα της πληρωμένης και κατευθυνόμενης φαντασίας ενός στελέχους μιας πολυεθνικής εταιρίας. Και η συμμετοχή του παιδιού στο παιχνίδι είναι μηδαμινή, αφού περιορίζεται σε μια δραστηριότητα όπως το πάτημα ενός κουμπιού.

Το σημείο που συναντά όμως, η φαντασία την πραγματικότητα είναι η ανθρώπινη δημιουργία και είναι αυτό που φοβίζει περισσότερο την εξουσία. Η καταστολή της δημιουργικότητας και η ισοπέδωση της φαντασίας αποτελεί πρωταρχικό στόχο του κρατικού σχολείου μιάς και δημιουργικότητα και φαντασία είναι έννοιες συνυφασμένες με την χαρά και την ελευθερία. Αυτός είναι και ο λόγος που το ελευθεριακό σχολείο βοηθά το κάθε άτομο να καλλιεργήσει τη μοναδικότητα του με τρόπους που θα ανακαλύψει και θα επιλέξει το ίδιο για τον εαυτό του.

Αναφερόμενος στον ευνουχισμό της φαντασίας, ο Ραούλ Βανεγκέμ αναφέρει, «Κανένα παιδί δεν περνάει το κατώφλι του σχολείου χωρίς να εκτεθεί στον κίνδυνο να χαθεί. Θέλω να πω, χωρίς να χάσει αυτήν την πλούσια, την αχόρταγη για γνώσεις και θαυμασμούς ζωή, που θα ήθελε με τόσο ενθουσιασμό να τροφοδοτήσει, αντί να την αποστειρώσει και να την απογοητεύσει με την ανιαρή δουλειά της αφηρημένης γνώσης. Τι φοβερή απόδειξη αυτά τα σπινθηροβόλα βλέμματα που ξαφνικά ξεθωριάζουν! Ιδού τέσσερις τοίχοι. Η γενική συγκατάθεση απαιτεί να βρισκόμαστε εκεί, με υποκριτικό σεβασμό, φυλακισμένοι και περιορισμένοι, να μας ενοχοποιούν, να μας κρίνουν, να μας τιμούν, να μας τιμωρούν, να μας ταπεινώνουν, να μας κολλάνε ετικέτες, να μας χειραγωγούν, να μας περιποιούνται, να μας βιάζουν, να μας παρηγορούν, να μας μεταχειρίζονται ως εκτρώματα που ζητιανεύουν βοήθεια και αρωγή. […] Γιατί όμως οι νέοι άνθρωποι να προσαρμοστούν, επί μακρόν, σε μια κοινωνία χωρίς χαρά και μέλλον, την οποία πλέον οι ενήλικες υπομένουν παραιτημένοι, με μια ολοένα αυξανόμενη ξινίλα και δυσφορία;»

Ελευθεριακή παιδεία και Αυτομόρφωση

Η αυτομόρφωση είναι μια διαρκής δυνατότητα για γνώση που πρέπει να είναι κτήμα και προϊόν ζύμωσης του συνόλου της κοινωνίας, ισότιμα, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις και με βάση τις ανάγκες του. Είναι μια διαδικασία απελευθερωτική και αναγεννητική, καθώς μπορεί ταυτόχρονα να είναι συλλογική, αλλά και ατομική, μιας και πρόκειται για ατομική επιλογή του καθενός μας ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. Μέσα από την αυτομόρφωση το άτομο θέτοντας σε συλλογικό διάλογο τα όποια ερωτήματα το απασχολούν, βρίσκει το δικό του δρόμο στον κόσμο, στα κοινωνικά πλαίσια που ζει ή στις ομάδες/συλλογικότητες που δραστηριοποιείται.

Είναι καιρός να διεκδικήσουμε, με τον λόγο και την πράξη μας να συμβαδίζει, το σχολείο του μέλλοντος. Να σχεδιάσουμε, να μοντελοποιήσουμε, να επιχειρήσουμε να δομήσουμε και να προτείνουμε στην εγκλωβισμένη κοινωνία ένα σύστημα παιδείας που θα διέπεται από το πάθος για την ελευθερία και που θα αντιστέκεται με όλο του το είναι σε κάγκελα, είτε ορατά είτε αόρατα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι «αρκεί μία δράση για να κατορθώσει περισσότερα από όσα χιλιάδες φυλλαδίων» αλλά και ότι «δεν αρκούν λίγα κιλά δυναμίτη για να γκρεμίσουν τους εκμεταλλευτές μας» (Κροπότκιν). Η κρίση της εξουσίας των οικονομικο-πολιτικών αφεντικών, η κρίση αξιών μιας κοινωνίας με μόνες αξίες αυτές του χρηματιστηρίου και ο διωγμός της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών που επιδίδεται το κράτος, μας καλεί στην εντατικοποίηση του αγώνα, εντείνοντας την αναγκαιότητα για επαναστατικές δομές που θα συνθέτουν τις διαφορετικότητες των προσωπικοτήτων και του τρόπου δράσης και σκέψεις όλων των τάσεων του «χώρου», αλλά και του ευρύτερου ελευθεριακού και επαναστατημένου κόσμου. Να βρούμε τον τρόπο που θα κατανοήσουμε καλύτερα τη συμπληρωματικότητα των κομματιών και των τάσεων της επανάστασης, αποσβένοντας όποιες εσωτερικές αντίρροπες δυνάμεις αποτελούν τροχοπέδη για την έφοδο στον ουρανό. Να ανακαλύψουμε το συναγωνισμό, συνειδητοποιώντας την αυτοκαταστροφική τάση του ανταγωνισμού. Κάτι τέτοιο, μόνο από οριζόντιες διαδικασίες ευρείας συνδιαμόρφωσης μπορεί να επιτευχθεί. Διαδικασίες που θα μπορούν συνεχώς να αυτοαναιρούνται και επαναπροσδιορίζονται όπως και τα άτομα που θα τις απαρτίζουν. Και από υποδομές που δε θα τις εγκλωβίζουν αλλά απλώς θα τις στεγάζουν.

Έτσι έχοντας κατά νου όλ’αυτά, θεωρούμε ότι ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα με την ακόλουθη στοχοθέτηση αποτελεί επιτακτική κινηματική αναγκαιότητα:

• Δημιουργία υποδομών που να υποστηρίζουν υλικοτεχνικά ομάδες αυτομόρφωσης είτε εγχειρημάτων που ήδη υπάρχουν είτε άλλων που θα δημιουργηθούν μελλοντικά.

• Δικτύωση και οργανωτική δυνατότητα αυτών των ομάδων αυτομορφωσης μεταξύ τους, αλλά και με άλλα πολιτικά εγχειρήματα.

• Δημιουργία νέων ομάδων αυτομόρφωσης με σκοπό την κοινωνική έρευνα από τα κάτω για την βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών και την δημιουργία δομών που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην μετατροπή μιας εξεγερτικής διαδικασίας σε μια συνειδητοποιημένη επανάσταση.

• Μετάδοση της γνώσης στις επόμενες γενιές με σκοπό την απελευθέρωση του ατόμου από την φαντασιακή θέσμιση της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας. Ανάπτυξη των ποικίλων δυνατοτήτων του μέσα από διαφορετικούς και ποικίλους τρόπους έκφρασης όπως τέχνες, γλώσσες, κατασκευές κ.τ.λ.

• Αντίσταση στην αλλοτρίωση της παιδείας και στον περιορισμό μετάδοσης της γνώσης, που επιχειρεί το κράτος μέσω της συρρίκνωσης και της περαιτέρω εξαθλίωσης του σημερινού άθλιου εκπαιδευτικού συστήματος.

• Μέσα από ανοιχτές οριζόντιες διαδικασίες που διέπονται από την ισότητα και τον αλληλοσεβασμό των μελών τους, καταργώντας διαχωρισμούς όπως μαθητής και δάσκαλος και να εμφυσήσει σε όλους μας τις αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης στην ιεραρχία, στον ρατσισμό, στον κρατισμό, στον σεξισμό, στην κάθε θρησκευτική πίστη, στην εξουσία σε όλες της τις μορφές. Να εμπνεύσει στο άτομο τις αξίες του σεβασμού στο διαφορετικό, του διεθνισμού, της επίμονης στην αναζήτηση της αλήθειας και εν τέλει το όραμα μιας αταξικής κοινωνίας.

Αυτός είναι και ο λόγος που παίρνουμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε σε μια ανοιχτή συνέλευση στις 29/1/12 στην αίθουσα Γκίνη του Πολυτεχνείου, για την ελευθεριακή παιδεία και την αυτομόρφωση με την ελπίδα να ανοίξει το δρόμο και να δημιουργήσει τη δυναμική για την πραγμάτωση ενός τέτοιου, από τη φύση του μεγαλεπήβολου εγχειρήματος, καθώς και να αποτελέσει πυρήνα συνδιαμόρφωσης σε θέματα ελευθεριακής παιδείας και συντονισμού-αλληλεπίδρασης των όποιων ομάδων αυτομόρφωσης και συλλογικοτήτων που θεωρούν ότι μπορούν να συμβάλλουν. Και ενώ κατανοούμε την αναγκαιότητα ύπαρξης υποδομής που θα στεγάσει το οργανωτικό μέρος αυτού του εγχειρήματος, παράλληλα πιστεύουμε ότι δεν θα μπορούσε να αποφέρει κάτι σημαντικό χωρίς τη συνδρομή, τη στήριξη και τη συνεργασία όλων των ελευθεριακών συλλογικοτήτων και ατόμων. Η ευρεία συμμετοχή για τη δημιουργία μιας υποδομής που θα διερευνά τις χρυσές τομές μεταξύ του πάθους του χαοτικού και το στοχασμό του οργανωτικού, μια υποδομή που θα θωρακίζει την «άγρια νεολαία» και θα εξαγριώνει την εξημερωμένη, δίνοντας τρόπο στην οργή. Το ευαίσθητο ζήτημα της παιδείας ίσως γίνει αφορμή και ώρα να χτίσουμε συνθέτοντας όλοι μαζί ένα συμπαγές μετερίζι ισορροπημένου μίγματος ορθολογισμού και ονείρων που ελεύθερα θα ανθίσουν οι σπόροι μιας ελεύθερης κοινωνίας, ο ανθός του ανθού της νεολαίας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, τα παιδιά του κόσμου, εμείς…

ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΟΥΤΟΠΙΑ, ΤΟΤΕ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ – ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]