Για τα γεγονότα της 48ρης απεργίας

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου Wednesday October 26, 2011 19:25 by ΕΣΕ Θεσσαλονίκης info at esethessalonikis dot gr

Ανακοίνωση της ΕΣΕ Θεσσαλονίκης

Είμαστε αλληλέγγυοι με οποιονδήποτε εργαζόμενο βάζει μπροστά τον ταξικό ανταγωνισμό, από όποια πολιτική τάση του κινήματος και αν προέρχεται. Πάντα και όχι μόνο στην παρούσα φάση προέχει ο ταξικός αγώνας έναντι του πολιτικού - κοινοβουλευτικού που επιδιώκει, χρόνια τώρα, το ΚΚΕ και οι κάθε λογής διασπάσεις του.

19 Οκτώβρη Γενική Απεργία. Πραγματοποιούνται μαζικότατες διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα και πιο συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη με συμμετοχή περίπου 50 χιλιάδων απεργών. Και ενώ οι διαθέσεις του κόσμου δεν δείχνουν και ιδιαίτερα ειρηνικές, μοιάζοντας να ξεπερνούν τις πυροτεχνηματικού τύπου απεργίες καλεσμένες από τους εργατοπατέρες, το κράτος και οι προστάτες του, μάλλον αρχίζουν να φοβούνται, γεγονός που φάνηκε με την προσπάθεια «κοψίματος» της πορείας, με την παραμικρή αφορμή, καθ’ όλη την διάρκεια της.

Μετά το τέλος της πορείας, η οποία κατέληξε στη Γενική Γραμματεία Βορείου Ελλάδος (πρώην ΥΜΑΘ), ο συγκεντρωμένος κόσμος επιχειρεί την περικύκλωσή της. Μπάτσοι επιτίθενται με κρότου λάμψης και χημικά από την οδό Ολύμπου στους συγκεντρωμένους με αποτέλεσμα ο κόσμος να κοπεί στα δύο με την μια πλευρά να κατευθύνετε προς τα πανεπιστήμια . Στήνονται οδοφράγματα επί της Αγίου Δημητρίου, το μεγαλύτερο κομμάτι συνεχίζει προς πανεπιστήμια και κάποιος κόσμος μαζεύεται στο ΕΚΘ. Μετά από λίγα λεπτά ένα τσούρμο μηχανόβιων δολοφόνων (ομάδα ζήτα), βλέποντας συγκεντρωμένους στην πόρτα του εργατικού, αποφασίζουν να επιτεθούν, εισβάλουν, σπάνε την πόρτα του εργατικού, και ακολουθεί συμπλοκή με αποτέλεσμα την σύλληψη ενός απεργού, ο οποίος και αφέθηκε ελεύθερος μετά από λίγη ώρα αφού δεν υπήρχε καμία κατηγορία εις βάρος του. Πολλοί ακόμα προπηλακίστηκαν και τραυματίστηκαν από την βίαιη και χωρίς λόγο επίθεση των μπάτσων.

Παρόλο που το εργατικό κέντρο έχει πάψει να είναι ένα κέντρο αγώνα, αφού έχει περάσει στα χέρια επαγγελματιών συνδικαλιστών, χώροι σαν και αυτόν όπως και όλοι οι απεργιακοί χώροι θα έπρεπε να είναι ζωντανοί και να περιφρουρούνται τη μέρα της απεργίας. Η εισβολή των μπάτσων στο εργατικό, που έχει να πραγματοποιηθεί από την περίοδο της χούντας, αποτελεί μια θρασύτατη κίνηση που μόνο σκοπό έχει να διογκωθεί το κλίμα της τρομοκρατίας και να αποσύρει από τον δρόμο τους χιλιάδες απεργούς, τους χιλιάδες που αντιστέκονται στην σύγχρονη βαρβαρότητα.

Ο κόσμος της εργασίας όμως δείχνει πλέον τα πρώτα σημάδια ανυποχώρητου αγώνα, ακόμα και με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και κατανοεί ότι απέναντί του στέκονται το κράτος, τα αφεντικά και οι πιστοί προστάτες τους (μπάτσοι, ρουφιάνοι μεγαλοσυνδικαλιστες, εργατοπατέρες). Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλοί κλάδοι συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους, γεγονός που αναδεικνύει την απεργία διαρκείας ως ένα πολύ ισχυρό όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Η τρομοκρατία τους δεν θα νικήσει αν εμείς οργανώσουμε την αντίσταση μας, με κάθε μέσο και σε κάθε συλλογικό χώρο, τις μέρες της απεργίας και κάθε μέρα.

Να μετατρέψουμε τις μονοήμερες και διήμερες απεργίες, σε αυτοοργανωμένες απεργίες διαρκείας

20 Οκτώβρη. Ξεκινώντας η δεύτερη μέρα της απεργίας, συνεχίζονται κινητοποιήσεις και επιτυχημένοι αποκλεισμοί καταστημάτων. Η πορείες πραγματοποιούνται με μικρότερη μαζικότητα σε σχέση με την πρώτη μέρα οι διαθέσεις όμως των απεργών παραμένουν το ίδιο επιθετικές.

Τα συνδικαλιστικά όργανα του ΚΚΕ πανελλαδικά πραγματοποιούν αποκλεισμούς δρόμων (καλά μέχρι εδώ) χωρίς όμως να αφήνουν άλλες πορείες, άλλους απεργούς να περάσουν από τις αλυσίδες τους, να φτάσουν στο στόχο τους και να φέρουν εις πέρας τον τρόπο διεξαγωγής του δικού τους αγώνα, ο οποίος, προφανώς, δεν ήταν οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ (όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ). Συγκεκριμένα στην Αθήνα μεγάλο κομμάτι διαδηλωτών δεν καταφέρνει να φτάσει στην βουλή λόγο της «περιφρούρησης» του ΠΑΜΕ. Αυτή η στάση δικαιολογημένα δημιουργεί έντονες αντιδράσεις που καταλήγουν σε συγκρούσεις μεταξύ ΚΝΑΤ και διαδηλωτών- απεργών και κατ’ επέκταση τον σοβαρό τραυματισμό ατόμων και από τις δυο πλευρές. Παρόμοια εικόνα και σε άλλες πόλεις με μικρότερης κλίμακας εντάσεις. Τραγική κατάληξη των συγκρούσεων και της επέμβασης των ΜΑΤ με χημικά, ο θάνατος μέλους του ΠΑΜΕ από δακρυγόνο.

Είναι επιτακτικό για μας να πραγματοποιούνται οργανωμένες περιφρουρήσεις των απεργιακών μπλοκ και να προστατεύεται ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτά, πόσο μάλλον στις σημερινές συνθήκες που το κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελος του την παραμικρή αφορμή που θα του δοθεί και να διαλύσει με βία τις απεργιακές συγκεντρώσεις δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας. Καμιά όμως περιφρούρηση δεν έχει το δικαίωμα να καταστείλει την οργή των απεργών εφόσον αυτή δεν θέτει σε κίνδυνο το μπλοκ και τις συλλογικές αποφάσεις που έχουν παρθεί. Πρωτοποριακές στάσεις λοιπόν σταλινικού τύπου έχει αποδειχτεί από την ιστορία ότι πηγαίνουν πίσω το ταξικό κίνημα. Σύγχρονα παραδείγματα το '79 το πέσιμο στην κατάληψη χημείου, το '98 στο πολυτεχνείο παίζοντας τον ρόλο του ασφαλίτη και παραδίνοντας διαδηλωτές στους μπάτσους και το '03 προστατεύοντας την αμερικανική πρεσβεία στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις.

Είναι αλήθεια πως το μπλοκ του ΠΑΜΕ δέχθηκε επίθεση με μολότοφ και πέτρες από διαδηλωτές. ξεκαθαρίζουμε οτι δεν συμφωνούμε με την επικίνδυνη για την ανθρώπινη ζωή, επιλογή της μολότοφ στην σύγκρουση. Θα ήταν πιο τίμιο να αντιπαρατεθεί κανείς με αυτόν που ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του μπάτσου, με τα ίδια όπλα. Και να αφήσει το πλήθος των απεργών, που έτσι κι αλλιώς στάθηκε ενάντια στην στάση του ΠΑΜΕ, να διαλύσει τις γραμμές του. Τασσόμαστε κατά μια κενής πολιτικά αντί-ΚΚΕ μανίας που δείχνει κατά καιρούς, σαν τους σημερινούς, να εκδηλώνεται και δεν ασκεί μια ουσιαστική κριτική στο Κομμουνιστικό Κόμμα, στις δομές και στις δράσεις του. Ωστόσο θεωρούμε ότι κύριος υπεύθυνος για τα γεγονότα είναι η ηγεσία του ΚΚΕ και η επιλογή του να ταχθεί στο πλευρό του καθεστώτος και των προστατών του, ενάντια σε όλους όσους δεν ανήκουν στην γραμμή του. Οποιοδήποτε επιθυμεί να παίξει τον ρόλο των μπάτσου και του πάτρωνα του εργατικού κινήματος θα αντιμετωπίζει τις εχθρικές διαθέσεις μας. Και αυτό το αποδεικνύουμε είτε χτίζοντας δομές μακριά από κάθε κομματική και εξουσιαστική λογική, είτε συγκρουόμενοι στον δρόμο όταν δυνάμεις όπως του ΠΑΜΕ εμποδίζουν βίαια, το εργατικό κίνημα να αναπτυχθεί και να εκφραστεί. Θεωρούμε τον νεκρό Κοτζαρίδη Δημήτρη άλλο ένα θύμα της κρατικής καταστολής, η ύπαρξη της οποίας, αποσιωπήθηκε σκόπιμα από το κόμμα στο οποίο ανήκε. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να κάνει διαφορετικά, αφού θα έπρεπε να καταδικάσει τους, ολοφάνερα πια, συνεργάτες του, τις δυνάμεις καταστολής.

Είμαστε αλληλέγγυοι με οποιονδήποτε εργαζόμενο βάζει μπροστά τον ταξικό ανταγωνισμό, από όποια πολιτική τάση του κινήματος και αν προέρχεται. Πάντα και όχι μόνο στην παρούσα φάση προέχει ο ταξικός αγώνας έναντι του πολιτικού - κοινοβουλευτικού που επιδιώκει, χρόνια τώρα, το ΚΚΕ και οι κάθε λογής διασπάσεις του.

Η εργατική τάξη δεν χρειάζεται πατρονάρισμα και αφεντικά καθώς είναι ικανότατη να οργανωθεί μόνη της. Οποιαδήποτε χειραγώγηση από κόμματα και συλλογικότητες που δηλώνουν, αυτόκλητα, εκπρόσωποι του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν χωρούν στην δικιά μας ελευθεριακή λογική και θα μας βρίσκουν απέναντι τους.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ...(εργοδοτικά, κομματικά, συνδικαλιστικά…)

Το παρόν κείμενο συζητήθηκε και συντάχθηκε από την ανοιχτή συνέλευση της ΕΣΕ Θεσσαλονίκης και αυτός είναι και ο λόγος της καθυστέρησης δημοσίευσής του.

* Η ανοιχτή συνέλευση πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα, 21:00 στο κοινωνικό κέντρο – στέκι μεταναστών (Ερμού με Βενιζέλου)