user preferences

Μια συζήτηση Λένιν-Μάχνο

category Ρωσία / Ουκρανία / Λευκορωσία | Αναρχική Ιστορία | Κριτική / Παρουσίαση author Wednesday January 04, 2006 08:49author by Νέστωρ Μάχνο Report this post to the editors

Γ’ Μέρος - Σημειώσεις

Μια πιο εμπεριστατωμένη μετάφραση στα ελληνικά του ιστορικού αυτού ντοκουμέντου από τους «Mαχνοβίτες»

1. Η Κόκκινη πολιτοφυλακή ήταν η πρώτη στρατιωτική δύναμη του μπολσεβίκικου καθεστώτος. Καταργήθηκε σταδιακά και αντικαταστάθηκε από τον Κόκκινο στρατό την άνοιξη του 1918. Η Κόκκινη πολιτοφυλακή επανδρώθηκε από εθελοντές και εξέλεγε τα στελέχη της. Ο κόκκινος στρατός βασίστηκε στη στρατολογία και τον έλεγχο από τα πάνω. Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τη ρωσική εργατική τάξη εισήχθη στις 29 Μαΐου 1918 και τα πρώτα τμήματα Κόκκινου στρατού συστάθηκαν το χρόνο της επίσκεψης του Μάχνο. John Erickson The Origins of the Red Army.

2. Αντεπαναστατικό σχήμα, το οποίο επανδρώθηκε από μέλη διάφορων ουκρανικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

3. Η Ρωσία των Μπολσεβίκων είχε επίσημα ειρήνη με τη Γερμανία και την Αυστρο-Ουγγαρία. Μια εισβολή των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία θα ήταν πολύ πιθανό να προκαλέσει την επέμβαση από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία.

4. Οι αναρχικοί στη Ρωσία ήταν χωρισμένοι σε διάφορες ομάδες, οι κύριοι σχηματισμοί που προέκυψαν ήταν οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι αναρχοκομμουνιστές. Και οι δύο τάσεις εμπνεύστηκαν από τα γραπτά του Μπακούνιν και του Κροπότκιν. Avrich, The Russian Anarchists.

5. Ο Μάχνο αναφέρεται στην κεντρική Rada

6. Ο Μάχνο αναφέρεται στο γεγονός όπου όταν επέτρεψε η κεντρική Rada σε διάφορα τραίνα στρατευμάτων Κοζάκων να περάσουν μέσα από την Ουκρανία στο δρόμο τους από το γερμανικό μέτωπο στο σπίτι τους στη λεκάνη του Don, όπου μια αντεπαναστατική έγερση ήταν υπό εξέλιξη. Οι αναρχικοί αντάρτες του Μάχνο συνεργάστηκαν με ντόπιους Μπολσεβίκους στην κατάληψη μιας γέφυρας σιδηροδρόμων πέρα από το Dneipr και τον αφοπλισμό των Κοζάκων. Palij , Anarchism of Nestor Makhno σελ.83-84.

7. Αρχικά οι Haidamaks ήταν ουκρανικοί επαναστάτες του 18ου αιώνα που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Τσάρο και τον Πολωνό βασιλιά. Το όνομα αναβίωσαν οι εθνικιστές της κεντρικής Rada.

8. Η Μαρία Nikiforova ήταν αναρχική καπετάνισσα της οποίας η δράση μοιάζει πολύ με του Μάχνο μέχρι το σημείο της σύλληψης και της εκτέλεσής της από τους Λευκορώσους το φθινόπωρο του 1919. Τον Απρίλιο του 1918 έλαβε έναν έπαινο από το μπολσεβίκο στρατηγό Antonov για τις επαναστατικές δραστηριότητές της. Palij, Anarchism of Nestor Makhno σελ. 87-88.

9. Η επιτροπή αυτή ήταν γνωστή ως Cheka. Σύμφωνα με τον επικεφαλής αυτού του οργάνου, τον Felix Dzerzhinsky, «αμέσως μετά τον αφοπλισμό των αναρχικών, το έγκλημα στη Μόσχα μειώθηκε κατά 80%.» Palij, Anarchism of Nestor Makhno σελ.63

10. Στις 12 Ιουνίου 1919 οι Μπολσεβίκοι υπέγραψαν μια ανακωχή με την κυβέρνηση του Hetman, η οποία ασχολήθηκε με την αναγνώριση του Ουκρανικού κράτους. Anarchism of Nestor Makhno σελ.37.

11. Adams, «The Great Ukrainian Jacquerie», in Hunczak, mentioned before, σελ. 254.

12. Arthur E. Adams, «Bolsheviks in the Ukraine: The Second Campaign 1918-1919» (New Haven, 1963).

13. Μ . Malet, «Makhno and his Enemies», META Vol.1, σελ .14.

14. Victor Serge, «Memoirs of a Revolutionary» (Λονδίνο 1963) σελ .119.

15. G.P. Maximoff, «The Guillotine at Work» (Σικάγο 1940), κεφ .7

16. Έμμα Γκόλντμαν , «Living My Life» (Garden City NY 1931) σελ .765. http://www.nestormakhno.info/english/krem/visit.htm

Λένιν, Τρότσκυ και Μάχνο

Ένα απόσπασμα του Adam B. Ulam μεταφρασμένο στα ελληνικά (το αγγλικό κείμενο βρίσκεται στο http://www.nestormakhno.info/english/ulam.htm )

Ο Λένιν δεν αποκήρυξε ποτέ το ένοχο πάθος του για τον απείθαρχο, αναρχικό, ακόμη και εν μέρει εγκληματικό «άνθρωπο του λαού», όπως το αποκήρυξε εξ ολοκλήρου ο Τρότσκυ. Κατά την άποψή τους η πορεία του πολέμου απαιτούσε έναν οργανωμένο στρατό που επανδρώθηκε από επαγγελματικά στελέχη. Είδαν με αποστροφή τις αντιστασιακές δραστηριότητες και τα απείθαρχα μεμονωμένα σχήματα που ήταν ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό γνώρισμα του εμφύλιου πολέμου. Ο πόλεμος είχε γεννήσει πολλά στρατιωτικά σχήματα που δεν ήταν ούτε κόκκινα ούτε λευκά. Μερικές φορές οδηγήθηκαν από αναρχικούς και άλλες τυχοδιώκτες, αλλά σχεδόν σε κάθε περίπτωση υπήρχε μια ισχυρή παρουσία του παράνομου-λούμπεν στοιχείου. Ο διασημότερος εκείνων των στρατών οδηγήθηκε στην Ουκρανία από το Νέστορα Μάχνο. Ένας μισο-αναλφάβητος ουκρανός αγρότης, ο μόνος ανοιχτά αναρχικός Μάχνο, ταξίδεψε την άνοιξη του 1918 στη Μόσχα όπου είχε μια συνάντηση με τον Λένιν, ο οποίος τον υποδέχτηκε ευγενικά και φρόντισε για την επιστροφή του στην Ουκρανία.

Στο έδαφός του ο Μάχνο οργάνωσε μια ομάδα ανταρτών, η οποία πολεμούσε κάθε ένοπλη ομάδα που προσπάθησε ανεπιτυχώς να περάσει από κει: Γερμανούς, Ουκρανούς εθνικιστές, την ομάδα του Ντενίκιν, και άλλες αντεπαναστατικές ομάδες. Κατά περιόδους συνεργαζόταν με τον Κόκκινο στρατό στην πάλη του ενάντια στους Λευκούς, ενώ σε άλλες περιπτώσεις στράφηκε εναντίον τους. Σε πολλές περιπτώσεις συνέλαβε και εκτέλεσε κομμουνιστές που συνδέονταν με το Τσεκά. Στην κρισιμότερη περίοδο της επανάστασης η μπολσεβίκικη πολιτική ήταν να καθιερωθεί κάποια μορφή συνεργασίας με το Μάχνο. Τον Απρίλιο του 1919 έστειλε έναν αξιωματούχο τον Λ. Κάμενεφ για να διαπραγματευτεί με τον Μάχνο. Πρέπει να έγινε μια ετερόκλητη συνάντηση με τον ελάχιστα μορφωμένο και συχνά μεθυσμένο αναρχικό Καπετάνιο «Πατέρα Μάχνο» όπως ήταν γνωστός στους οπαδούς του. Ο Καμένεφ σιγουρεύτηκε ότι ήταν φίλος της σοβιετικής δύναμης όταν του παρουσίασε ένα δέντρο όπου με τα χέρια του είχε κρεμάσει έναν Λευκορώσο συνταγματάρχη. Αφού αρνήθηκε τις κατηγορίες της ληστείας και του αντισημιτισμού, ο επισκέπτης του προφανώς ικανοποιημένος, είπε στο Μάχνο ότι οι δυνάμεις του συμπεριλαμβάνονται στον Κόκκινο στρατό και τον αποκάλεσε «Σύντροφο».(«The Expedition of L. Kamenev to the Ukraine, in April, 1919,» in The Proletarian Revolution, 1925, No.6)

Αν και ο Μάχνο σε σχέση με άλλους αντιστασιακούς ηγέτες αποθάρρυνε, όχι πάντα επιτυχώς, τη ληστεία και τα εβραϊκά πογκρόμ, τα σχετικά σχόλια του Τρότσκυ ήταν από υποτιμητικά έως οργισμένα. Η γνώμη του για τους αντάρτες του Μάχνο, ακόμα και όταν πολεμούσαν στο πλάι του Κόκκινου στρατού ενάντια στο Ντένικιν ήταν χαρακτηριστικά της στρατιωτικής φιλοσοφίας του:

«Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στις διαταγές και στην πειθαρχία σε εκείνο τον «στρατό». Καμία πηγή ανεφοδιασμού .... Εκείνος ο «στρατός» έχει εκλεγμένα στελέχη .... Εξαπατημένες στο σκοτάδι... οι οπλισμένες μάζες γίνονται ένα τυφλό όργανο στα χέρια τυχοδιωκτών .... Ήρθε η ώρα να τελειώνει αυτό το σχήμα που αποτελείται κατά το ήμισυ από κουλάκους και κατά το ήμισυ από αναρχικούς που διασκεδάζουν... »( Trotsky, How the Revolution Armed, Vol.2, Part 1, p.191) Αλλά ο Μάχνο συνέχισε τη μακρόχρονη και δύσκολη συνεργασία του με τον Κόκκινο στρατό ακόμα και αφότου ο Τρότσκυ έγραψε αυτά τα σχόλια. Μόνο το 1921, όταν η βοήθειά του δεν χρειαζόταν πλέον, ο στρατός του εκκαθαρίστηκε και αυτός ο ίδιος αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα. Εκτός από την ταμπέλα του δεδηλωμένου αναρχισμού, οι δυνάμεις του Μάχνο δεν ήταν και πολύ διαφορετικές από τον πρώιμο Κόκκινο στρατό και κάποιες αντιστασιακές του μονάδες. Ο Τρότσκυ προσπαθούσε ασταμάτητα να τους μετασχηματίσει σε τακτικές πειθαρχημένες μονάδες. Ήταν πρώτος και ενθουσιώδης υπερασπιστής της απασχόλησης πρώην αξιωματικών του Τσάρου. Ότι οι τελευταίοι συνέβαλαν αποφασιστικά στη νίκη του Κόκκινου στρατού είναι ένα γεγονός στο οποίο συμφωνούν ομόφωνα τόσο οι Μπολσεβίκοι όσο και οι Λευκορώσοι. Η απασχόληση εκείνων των ανθρώπων αναγκαστικά αποτελούσε μια ισχυρή αντίθεση. Εάν αγνοήσουμε τους δισταγμούς του Λένιν σε αυτήν την υπόθεση, παραμένει το γεγονός ότι πολλοί ορθόδοξοι κομμουνιστές βρήκαν αυτό το βήμα δυσάρεστο, και για μερικούς από τους που ήταν στελέχη ή κομισάριοι αυτό αντιπροσώπευσε μια άμεση απειλή. Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο Τρότσκυ συνόδευσε την πολιτική του με το διάσημο μέτρο επιφυλακτικότητας, ότι το υπουργείο του θα κρατούσε έναν κατάλογο των οικογενειών των επαγγελματιών αξιωματικών και ότι θα θεωρούνταν αρμόδιο για τη λιποταξία ή απειθαρχία τους. Παρέμενε ωστόσο ενθουσιώδης υπερασπιστής του επαγγελματικού στελέχους, το οποίο εγκωμίαζε συχνά και προστάτευε από τις επιθέσεις των «δογματικών». Στους κύκλους του κόμματος συγκρινόταν καυστικά η υπεράσπιση των «κυρίων» αυτών με την ετοιμότητά του να τιμωρήσει κάποιους κομμουνιστές. Μια άλλη γνωστή εντολή του όρισε ότι στην περίπτωση της λιποταξίας μιας μονάδας θα πυροβολούταν πρώτα οι κομισάριοι και μετά ο (επαγγελματίας) διοικητής. Ο Λένιν έδειχνε περιστασιακά κάποια ανεκτικότητα στην «υπερβολική βία»(σ.μ. κατά λέξη χουλιγκανισμός) όταν προερχόταν από υπερβολή του προλεταριακού ζήλου. Ο Τρότσκυ δεν έδειξε ποτέ κάτι τέτοιο. Αυστηρές ποινές περίμεναν τους στρατιώτες του Κόκκινου στρατού όταν συλλαμβάνονταν να λεηλατούν και η προσήλωση του Τρότσκυ στη νομοθεσία προχώρησε τόσο πολύ ώστε να διαμαρτύρεται ενάντια στην υψηλή φορολογία και την ταπείνωση που επέβαλε στην αστική τάξη το επαναστατικό καθεστώς.

Αρκετά ειρωνικά, μπορούμε να πούμε ότι ο Λένιν είναι ο κύριος πολιτικός δικαιούχος της δριμύτητας και του απολυταρχισμού των κομισάριων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο ίδιος αυστηρός και τυπικός Λένιν, το βαρύ χέρι του οποίου αρκετοί Μπολσεβίκοι είχαν αισθανθεί κατά τους πρώτους μήνες της επανάστασης, εμφανιζόταν τώρα σαν ημι-αναρχικός σε σύγκριση με τον Τρότσκυ.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]