Απολύσεις, μείωση μισθών, μετατάξεις, εργασιακή ε&

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου Monday October 10, 2011 19:33 by Ταξικό Μέτωπο taxikometopo at gmail dot com

Κράτος και αφεντικά μας έχουν κηρύξει εδώ και καιρό πόλεμο. Εμείς ακόμα περιμένουμε;

Μία εβδομάδα κοντεύει να συμπληρωθεί από τον προσωρινό (ελπίζουμε) τερματισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων στις συγκοινωνίες. Την ώρα λοιπόν που καλώς εχόντων των πραγμάτων ετοιμάζεται νέα εκκίνηση θα ήταν χρήσιμο να δούμε με κριτική σκέψη το πως κινήθηκαν οι απεργίες αλλά και το πως διαμορφώνεται η κατάσταση από εδώ και πέρα.

Ας ξεκινήσουμε με την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου για το καθεστώς της «εφεδρείας». Επιχειρείται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν ένα γεγονός που αφορά μόνο όσους είναι κοντά στη σύνταξη. Ξεχνάνε όμως να μας πουν ότι στην «εφεδρεία» θα τεθούν και μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι για τους οποίους η σύνταξη θα αποτελεί πλέον μακρινό όνειρο. Παραβλέπουν το γεγονός πως υπάρχουν θολά σημεία στην απόφαση για την «εφεδρεία». Χαρακτηριστικά αναφέρουμε δύο σημεία από τα «7 βήματα για την εφεδρεία» :

“…3. Οι εργαζόμενοι στους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα που καταργούνται, και μέρος των εργαζομένων των κατηγοριών ΥΕ και ΔΕ των φορέων που απορροφώνται, συγχωνεύονται ή περιορίζονται, τίθενται σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας…

…6. Θα συνεχιστεί με εντατικό ρυθμό η αναδιάρθρωση ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ που καταργούνται ή συγχωνεύονται. Οι εργαζόμενοι τίθενται σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας και η διαδικασία θα τελεί υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ….”

Ποιοι θα είναι οι εργαζόμενοι των κατηγοριών ΥΕ και ΔΕ που αορίστως αναφέρονται; Είναι δυνατόν η εκπαίδευση του καθενός να θεωρείται κριτήριο για το αν είναι «χρήσιμος» ή «άχρηστος»; Ποιοι εργαζόμενοι γενικώς των υπό κατάργηση ή συγχώνευση εταιρειών (όπως η ΣΤΑΣΥ…) θα τεθούν σε καθεστώς εργασιακής «εφεδρείας»; Πως σχετίζεται η αναδιάρθρωση των ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ με το προαναφερθέν καθεστώς; Κάποια απλά ερωτήματα που μας δείχνουν πως η εργασιακή εφεδρεία ήρθε για να μείνει και μας αφορά όλους.

Η όλη καθυστέρηση αλλά και η γενικότερη παραφιλολογία που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες σίγουρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από την ανησυχία που προκάλεσαν οι απεργίες που πραγματοποιήθηκαν. Το γεγονός πως το σύνολο των συναδέλφων συμμετείχαν στις απεργίες έδειξε πως έχουμε τη δύναμη να αντέξουμε σε πολυήμερες κινητοποιήσεις, χαρακτηριστικό της θέλησης για αντίσταση είναι το περιστατικό με τις συναδέλφισσες στο τμήμα μισθοδοσίας που ενώ ήρθαν να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες για να πληρωθούμε όλοι εμείς, παρόλα αυτά δήλωσαν απεργία. Όμως αυτή η εβδομάδα απεργιών έγινε στα μουγκά. Δεν υπήρξε καμία διάθεση να προχωρήσουμε σε δράσεις. Οι μόνες συγκεντρώσεις που έγιναν σε υπουργείο οικονομικών και υποδομών, δεν είχαν καμία προετοιμασία και κανένα σχεδιασμό. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, που κατά γενική ομολογία ήμασταν λίγοι, το μόνο που κάναμε ήταν να πίνουμε καφεδάκι και να κοιτάζουμε τα ντουβάρια και τους μπάτσους που βρίσκονταν ως συνήθως απέναντί μας. Η μόνη προσπάθεια να βγει ο κόσμος στο δρόμο έγινε από τους συναδέλφους στην ΕΘΕΛ, οι πορείες που πραγματοποίησαν έδωσαν μια δυναμική αλλά δεν κατάφεραν να συνδέσουν το σύνολο των εργαζομένων στις συγκοινωνίες παρόλο που υπήρξαν προσπάθειες κυρίως με τους συναδέλφους στην κατάληψη του κτηρίου του ΟΣΕ στην Καρόλου. Κατάληψη που η ομοσπονδία (ΠΟΣ) έληξε άρον άρον όταν αντιλήφθηκε πως τα υποκείμενα του αγώνα, δηλαδή εμείς οι εργαζόμενοι, αρχίζουμε να συντονίζουμε τα βήματά μας.

Η παραπάνω περιγραφή αποσκοπεί σε δύο – τρία πολύ συγκεκριμένα πραγματάκια. Καταρχάς να αναδείξει την αναγκαιότητα να πολεμήσουμε μέχρι τέλους για να μην εφαρμοστεί το καθεστώς της «εφεδρείας». Η εφαρμογή της αφενός αφορά το σύνολο των εργαζομένων και αφετέρου δημιουργεί ένα είδος «υπερόπλου» στα χέρια κράτους και αφεντικών καθώς πλέον θα μπορούν να τίθενται σε εφεδρεία χιλιάδες εργαζόμενοι, χωρίς κανένα περιορισμό, δημιουργώντας το πεδίο κατάργησης αυτονόητων δικαιωμάτων όπως η αποζημίωση και το επίδομα ανεργίας. Επίσης γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να βγούμε στο δρόμο, να συνδεθούμε με όλους τους εργαζόμενους, πόσο μάλλον με τους συναδέλφους από τις συγκοινωνίες. Στην μηχανοκίνητη πορεία εργαζομένων από το κτήριο της Καρόλου προς το υπουργείο υποδομών συναντήσαμε τουλάχιστον 3 κτήρια (νοσοκομεία κλπ) όπου τελούσαν υπό κατάληψη ή βρίσκονταν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, γεγονός που αποδεικνύει πως είμαστε πολλοί αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και τη διάθεση να παλέψουμε όλοι μαζί.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται από το σύνολο των εργαζομένων και όχι από τα Δ.Σ. Μόνο όταν οι αποφάσεις παίρνονται μέσα από Γενικές Συνελεύσεις έχουν τη δυναμική και τη δυνατότητα να πάνε τον αγώνα μπροστά, να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να κάνουμε κινήσεις που πριν μας φαίνονταν «βουνό». Σε αυτό το σημείο νομίζουμε ότι είναι σκόπιμο να πούμε δυο λόγια για το πώς αντιλαμβανόμαστε τις συνελεύσεις. Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό πως σε μια συνέλευση είναι απαραίτητο να ακολουθείται μια διαδικασία που θα μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι να μιλήσουν, να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον το επιθυμεί να τοποθετηθεί πάνω στα θέματα της συνέλευσης καθώς και να κάνει προτάσεις και μετά τις τοποθετήσεις να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε. Συνέλευση που δεν υπάρχει είτε η δυνατότητα τοποθετήσεων είτε η δυνατότητα λήψης αποφάσεων ΔΕΝ είναι συνέλευση.

Είναι ξεκάθαρο πως μεμονωμένες 24ωρες απεργίες δεν βοηθούν στην κλιμάκωση του αγώνα. Είναι απόλυτη ανάγκη να κηρυχτεί απεργία διαρκείας . Η συμμετοχή μας σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση είναι όμως σημαντική. Μόνο μέσα από τη μαζική μας συμμετοχή σε πορείες , απεργίες και λοιπές κινητοποιήσεις μπορεί να δημιουργηθεί κλίμα αλληλεγγύης μεταξύ μας , να διαλυθεί η ηττοπάθεια και να σμπαραλιαστούν οι όποιες προσπάθειες γίνουν για να μας διασπάσουν και να μας τρομοκρατήσουν. Η πραγματοποίηση συνελεύσεων και η μαζική συμμετοχή σε αυτές είναι χρέος όλων μας. Δεν μπορούμε να αφήσουμε των αγώνα στα χέρια κάποιων λίγων, κανείς δεν ξέρει τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς τους ίδιους, δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να αφήσουμε τις τύχες μας στα Δ.Σ των σωματείων. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία γνωρίζει πως η ιστορία την πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Η αυτοοργάνωσή μας, η δημιουργία δομών «από τα κάτω», οι αδιαμεσολάβητες και αντιιεραρχικές διαδικασίες είναι τα κύτταρα ενός νέου κόσμου που έρχεται, είναι οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να συγκρουστούν και να τσακίσουν τα σχέδια «των από πάνω» για την πλήρη υποταγή μας.

Στο ζοφερό μέλλον που μας σχεδιάζουν δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας. Η λύση υπάρχει και βρίσκεται μόνο στον αγώνα. Έναν αγώνα συλλογικό, όπου όλοι μαζί χωρίς αρχηγούς και ειδικούς θα οργανωθούμε και θα αντεπιτεθούμε μέχρι το τέλος. Η μόνη απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε είναι ο κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων. Είναι αναγκαίο οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στη ΔΕΗ, στα λιμάνια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία κ.ο.κ να βαδίσουμε μαζί. Μαζί με όλους τους εργαζόμενους κόντρα σε όσους θέλουν να μας πάρουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα.

Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς. Κανένας συμβιβασμός. Τέρμα στα παιχνίδια των εργατοπατέρων. Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ «ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»