user preferences

Search author name words: Anarcho

Recensie: Het Internationaal Anarchistisch Congres Amsterdam (1907)

category internationaal | geschiedenis van het anarchisme | recensie author Thursday July 28, 2011 00:39author by Anarcho Report this post to the editors

"The International Anarchist Congress Amsterdam (1907)"

Dit is een indrukwekkende toevoeging aan de anarchistische geschiedenis. De verslagen, debatten en moties van het Internationaal Anarchistisch Congres, dat werd gehouden van 24 augustus tot en met 31 augustus 1907, zijn voor het eerst in het Engels beschikbaar. Deze bijeenkomst, die in Amsterdam werd gehouden, trok de leidende lichten van de internationale libertaire beweging - Errico Malatesta, Emma Goldman, Pierre Ramus, Christiaan Cornelissen en talrijke anderen (waarbij Peter Kropotkin een opvallende afwezige was). Over een lange lijst onderwerpen werd gediscussieerd: syndicalisme, anti-militarisme, de Russische Revolutie van 1905, organisaties, coöperaties en veel meer. Het meeste hiervan is nog steeds van belang en dus is dit boek niet alleen voor degenen die geïnteresseerd zijn in de anarchistischegeschiedenis, het is van belang voor moderne activisten. [English]
antonioli.jpg


Recensie: Het Internationaal Anarchistisch Congres Amsterdam (1907)


Dit is een indrukwekkende toevoeging aan de anarchistische geschiedenis. De verslagen, debatten en moties van het Internationaal Anarchistisch Congres, dat werd gehouden van 24 augustus tot en met 31 augustus 1907, zijn voor het eerst in het Engels beschikbaar. Deze bijeenkomst, die in Amsterdam werd gehouden, trok de leidende lichten van de internationale libertaire beweging - Errico Malatesta, Emma Goldman, Pierre Ramus, Christiaan Cornelissen en talrijke anderen (waarbij Peter Kropotkin een opvallende afwezige was). Over een lange lijst onderwerpen werd gediscussieerd: syndicalisme, anti-militarisme, de Russische Revolutie van 1905, organisaties, coöperaties en veel meer. Het meeste hiervan is nog steeds van belang en dus is dit boek niet alleen voor degenen die geïnteresseerd zijn in de anarchistischegeschiedenis, het is van belang voor moderne activisten.

Er is een nuttige, zij het soms cryptische, inleiding door de uitgever, die het congres in de context plaatst. Dit wordt gevolgd door de verslagen van discussies in - en moties van - het congres, in chronologische volgorde. Dit wordt gevolgd door een verslag van twee syndicalistische bijeenkomsten en een appendix over de recente Russische Revolutie. Allen zijn ze van belang. De verslagen van het congres over de situatie van de anarchistische beweging in verschillende landen is interessant leesmateriaal (niet in het minst het lange verslag over de anarchistische beweging en arbeidersbeweging in de VS, door Max Baginsky en Emma Goldman). Sommige verslagen zullen bekend lijken te zijn voor militanten nu.

Echter, het is een schande dat Luigi Fabbri's verslag over de Italiaanse anarchistische beweging niet is opgenomen. Hoewel je opgewonden kunt raken als je leest dat er een verzameling van Fabbri's geschriften in aantocht is, waarin het opgenomen zal zijn, is het niet opnemen er van in strijd met beweringen dat dit boek het volledige verslag van het congres is.

Dan beginnen de discussies. De discussie over organisatie lijkt wat overbodig te zijn, aangezien iedereen het er over eens was dat organisatie nodig was ("op dit punt zijn alle anarchisten - Proudhon, Bakunin, de anarchisten van de Jura Federatie, Kropotkin - het eens", merkte Amédée Dunois op (blz. 84-5). Echter, terwijl er veel werd gediscussieerd (en vertaald in veel talen!), wordt dit congres het meeste herinnerd door het debat tussen de leidende Franse vakbondsmilitant Pierre Monatte (blz. 108-16) en de veteraan Italiaanse anarchistische militant Errico Malatesta (blz. 121-6) over libertaire houdingen tegenover het revolutionaire syndicalisme.

Monatte gebruikte de ervaring van de Franse Confédération Generale du Travail (CGT) om de deugden van het revolutionaire syndicalisme aan te tonen. Malatesta had een veel kritischer perspectief. Hoewel hij benadrukte dat "anarchisten de arbeiders syndicaten binnen moeten gaan" dacht Malatesta niet dat vakbonden, op zichzelf, inherent revolutionair waren. Vandaar de behoefte van anarchisten om zich zowel als arbeiders als als anarchisten te organiseren "om de syndicaten aan te zetten tot het ideaal, waarbij ze geleidelijkaan naar de sociale revolutie worden geleid" (blz. 124).

Het volstaat te zeggen dat het meer dan 100 jaar geleden is dat dit debat werd gehouden en het is eerlijk te zeggen dat Malatesta correct was in zijn kritiek op het syndicalisme. Bijvoorbeeld, maar weinig syndicalisten zouden nu niet instemmen met Malatesta als het gaat over de behoefte om een algemene staking om te zetten in een opstand, en het verval van de CGT en andere revolutionaire vakbonden in reformisme bevestigt zijn angsten dat vakbonden "altijd legale, conservatieve bewegingen zijn, en altijd zullen zijn, zonder een ander doel dan - op zijn best - de verbetering van de arbeidsvoorwaarden" (blz. 122).

Dat werpt een vertalingskwestie op. Syndicalisme is slechts het Franse woord voor vakbondspolitiek en - vandaar de toevoeging "revolutionair" door CGT militanten zoals Monatte. Dit werpt de vraag op of syndicalisme niet beter kan worden vertaald met vakbondspolitiek, aangezien het er soms op lijkt dat Malatesta het over vakbondspolitiek heeft in plaats van over syndicalisme. Malatesta stelt, om een voorbeeld te geven "zelfs als het wordt versterkt door het zinloze gebruik van de toevoeging revolutionair, is het syndicalisme een conservatieve beweging", voordat hij wijst op "de grootse Noord Amerikaanse vakbonden" (blz. 122). In deze context zou "vakbondspolitiek" meer geschikt zijn. Toch is, afgezien hiervan, zijn bedoeling vanuit de context duidelijk.

Ook moet worden opgemerkt dat Malatesta's toespraak is gebruikt door zowel liberale libertariers als door Leninisten, om een onderscheid te maken tussen syndicalisme en anarchisme. Eerder was deze uitwisseling alleen beschikbaar in George Woodcock's The Anarchist Reader, die niet Malatesta's eerste paragraaf bevatte, waarin hij stelde "ik zal het hier alleen hebben over de onderwerpen waarover ik het niet eens ben" om "zinloze herhaling" te vermijden. Zoals duidelijk wordt als je kijkt naar het hele debat en Malatesta's resolutie voor het congres ontkende hij niet de behoefte aan vakbonden, klassenstrijd en anarchistische deelname aan de arbeidersbeweging. Verre van dat! Hij was alleen kritisch over de "duidelijk simplistische" concepties (blz. 123) van bepaalde syndicalisten, en keerde zich tegen de libertairen die "zichzelf lieten opslokken" door de arbeidersbeweging, waardoor het doel (het anarchisme) zou worden vervangen door het "middel" (klassenstrijd) (blz. 126). Zoals zijn resolutie met Cornelissen en Vohryzek voor het congres het stelde:

"de syndicaten [zijn] organisaties die in de klassenstrijd strijden voor verbetering van de arbeidsvoorwaarden, en als vakbonden van productieve arbeiders kunnen ze helpen bij de transformatie van de kapitalistische maatschappij in een anarchistisch communistische maatschappij ... Maar [het] is de plicht van anarchisten om het revolutionaire element in deze organisaties te vormen ... de syndicalistische beweging [is] een machtig middel van de revolutie, maar niet ... een vervanging van de revolutie ... [dat wil zeggen] gewapende opstand en socialisatie door geweld..." (blz. 132-2).
In het kort was Malatesta's positie niet anti-syndicalisme, maar eerder syndicalisme-plus. Zijn oppositie tegen bepaalde elementen van het syndicalisme kunnen niet worden gebruikt, zoals door Leninisten is gedaan, om een verschil tussen de twee te suggereren. Dit wordt bevestigd door het debat zelf, waarbij Monatte stelde dat het syndicalisme "het anarchisme had herinnerd aan diens arbeiders oorsprong", terwijl anarchisten ?op geen geringe wijze hebben bijgedragen aan het slepen van de vakbonden langs het revolutionaire pad? (blz. 108). Hij had het syndicalisme ook verbonden met het "idee van het proletariaat, georganiseerd in 'verzet genootschappen', waarbij het de agent van de sociale revolutie is, die in de kern van de grootse Internationale Arbeiders Associatie [IAA] is georganiseerd", samen met de "ideeën van autonomie en federatie", die werden geuit door "degenen die de kant van Bakunin kozen" en "in opstand kwamen tegen het machtsmisbruik door de algemene raad" (blz. 110). Malatesta, op zijn beurt, stelde dat hij "nooit had opgehouden ... kameraden te duwen naar het pad dat syndicalisten, die een glorieus verleden vergeten, nieuw noemen, maar dat de eerste anarchisten al hadden ontwikkeld en gevolgd binnen de Internationale" (blz. 122). Hierin, de visie van anarchistische organisaties die werken binnen de arbeidersbeweging, volgde hij zijn oude mentor Bakunin, toen die stelde dat de Alliantie van Socialistische Democratie actief zou moeten zijn binnen de IAA.

Na de discussies bij het congres vat het boek twee privé bijeenkomsten samen van syndicalistische aanwezigen, via een artikel door Dunois, over internationale betrekkingen tussen revolutionaire vakbondsleden. Tenslotte is er de appendix over de Russische Revolutie die belangrijke verslagen bevat over zowel de Russische anarchistische beweging als over de gebeurtenissen van 1905. Vreemd genoeg lijkt het laatste artikel niet te zijn geschreven door een anarchist, gegeven het feit dat het eindigt door te stellen "een nieuwe regeringsvorm zal ontstaan", gebaseerd op "de coöperatieve, democratische geest van tachtig miljoen boeren, het zal ongetwijfeld een regering van natuurlijke gerechtigheid en gelijkheid zijn" (blz. 270)! De verslagen over 1905 en de opstand van het Russische anarchisme en debatten er binnen zijn van belang.

Inderdaad, sommige van de verslagen over de Russische anarchistische beweging moeten worden gelezen om te worden geloofd. Het is duidelijk dat een zeer brutaal regime extreem verzet provoceerde, en het verslag staat vol met kameraden die moorden, in het bijzonder uitbuitende bazen/officials, of socialisatie van de bourgeoisie pleegden (voor arbeiders in staking, propaganda, enz.), waarbij ze dan in vuurgevecht raakten met de politie. Vaker wel dan niet eindigden die doordat anarchisten zichzelf neerschoten om te ontkomen aan arrestatie.

Terwijl het allemaal heel heroisch is, lijkt het een contra-productieve benadering te zijn om een revolutionaire libertaire arbeidersbeweging voort te brengen. Je vraagt je als lezer af of de revolutie van 1917 niet zou hebben geprofiteerd als deze kameraden er nog steeds zouden zijn geweest, en in de tussenliggende jaren zouden hebben gewerkt aan het opbouwen van een beweging. Eenvoudig gesteld, Peter Arshinov en Nestor Makhno werden gevangen genomen, maar nadat ze waren vrijgelaten uit de gevangenis hielpen ze allebei om de Oekraiense revolutie te verdiepen. Ik kan het niet helpen te voelen dat daar lessen kunnen zijn voor degenen die voorkeur geven aan de glamour van het Zwarte Blok boven de meer saaie activiteiten om onze ideeën bekend te maken en ons te organiseren.

Al met al zouden al degenen die betrokken zijn bij het in het Engels beschikbaar maken van dit verslag over het congres in 1907 moeten worden gefeliciteerd. Het is een extreem waardevolle toevoeging aan zowel ons begrip over vroeg 20e eeuw anarchisme als aan diens debatten, maar het geeft ook waardevolle lessen die onze activiteit nu kunnen verrijken.

The International Anarchist Congress Amsterdam (1907)
Geredigeerd door Maurizio Antonioli
Vertaling en Engelse editie door Nestor McNab
Black Cat Press, Alberta, 2009, 15 pond


Vertaling naar het Nederlands door a-infos-nl

Related Link: http://anarchism.pageabode.com/cat/anarcho
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]