user preferences

New Events

Mashriq / Arabia / Iraq

no event posted in the last week

Horizonnen voor de Syrische revolutie

category mashriq / arabia / iraq | community struggles | opinion/analysis author Monday June 20, 2011 21:31author by Mazen Kalmamaz Report this post to the editors

De voornaamste kenmerken van de Syrische revolutie zijn diens jeugdige, spontane aspect, en het feit dat het op straat werd geschapen en direct is verbonden met het volk. Het is een revolutie zonder gecentraliseerde controle, geleid door opstandige individuen. Als gevolg hiervan kan niemand stellen het te besturen of te leiden en de reden is eenvoudig: de jonge opstandelingen kwamen spontaan in opstand en er zijn geen tekens van deelname door religieuze elementen, wier ideeën extreem reactionair zijn, of door enige andere tendens. [العربية ]
460_0___30_0_0_0_0_0_siriaindepenprotesta.jpg


Horizonnen voor de Syrische revolutie


Sinds de opkomst van de revolutie zijn Syrische intellectuelen en politieke analisten verdeeld geweest in twee tegengestelde groepen en een aarzelende positie die in de praktijk en door de kracht van de dingen er toe neigt over te gaan naar de ene of de andere van de tegengestelde groepen.

Het eerste gezichtspunt ziet het regime als een baken van licht en dat als het volk eenmaal vrij is van het totalitaire regime, het zal terugvallen in een burgeroorlog met etnische onenigheid en onenigheid tussen facties; alleen harde actie kan dit resultaat voorkomen. Het tweede gezichtspunt gelooft dat het Syrische volk in staat is in vrijheid te leven, dat het volk het verdient, en dat de enige rechtvaardiging voor het harde optreden door het regime diens vastbeslotenheid is om het land te beroven en zich macht toe te eigenen. Zeker is het deze laatste visie die de jonge revolutionairen aanmoedigt om de straat op te gaan; deze jonge rebellen zijn overtuigd van hun recht op vrijheid, hun vaardigheid om die uit te oefenen, en dat vrijheid de enige weg naar een beter leven is.

Dat alleen verklaart de bereidheid van de jonge revolutionairen om offers te brengen en het harde optreden van het regime te ondergaan, een hard optreden van onvoorstelbare barbarij. Inderdaad, iedere dag gedraagt het veiligheidsapparaat - in essentie huurlingen van het regime - zich als schurken (Alcbihp) [1], beginnend met de vernedering van gewone Syriers en eindigend met moorden, als dit nodig is. Verder gebruikt het systeem tanks om de burgers van Daraa te onderdrukken en probeert het hun wil te breken door ze uit te putten. In andere epicentra van de revolutie, zoals Duma, Homs en Damascus, neemt de repressie andere aspecten aan, waarbij het regime zich tevreden stelt met het gebruik van geweld. Elders proberen de huurlingen de bloedbaden die door het regime zijn aangericht tegen de rebellen toe te dekken en de revolutie van jonge Syriers te vervormen, met als doel het idee te verspreiden dat de leuze van vrijheid niet het belangrijkste is.

Het is zeker dat de Syrische revolutie spontaan en jeugdig was en dit blijft. Het is waar dat het verschillende facties omvat, waarmee de diversiteit van de straat en jonge Syriers wordt getoond, maar de initiatiefnemers zijn grotendeels jong en zijn niet beïnvloed door ideologie. Ze hebben geen dogmatisch concept van vrijheid, maar eerder een realistisch gezichtspunt dat inhoudt dat de totalitaire aard van het regime de enige hindernis voor vrijheid is.

De voornaamste kenmerken van de Syrische revolutie zijn diens jeugdige, spontante aspect, en het feit dat het op straat werd geschapen en direct is verbonden met het volk. Het is een revolutie zonder gecentraliseerde controle, geleid door opstandige individuen. Als gevolg hiervan kan niemand stellen het te besturen of te leiden en de reden is eenvoudig: de jonge opstandelingen kwamen spontaan in opstand en er zijn geen tekens van deelname door religieuze elementen, wier ideeën extreem reactionair zijn, of door enige andere tendens.

Tussen deze tegengestelde meningen liggen verschillende tussenliggende meningen, die soms neutraal beweren te zijn (zoals bijvoorbeeld aan het begin van de opstand werd gesteld door de schrijver Nabil Saleh, oprichter van de ALJAMAL website), op andere momenten wijzen op het gevaar van etnisch conflict en religieus extremisme (bijna al degenen die er de voorkeur aan geven om een tussen positie in te nemen tussen de twee tegengestelde meningen of tussen het regime en het volk). In de laatste plaats kan ik verwijzen naar wat sommigen "het gevaar van externe interventie" hebben genoemd. Wat overdreven is dat geen serieus gevaar en is het niet gebaseerd op de werkelijkheid. Aldus zijn de uitingen van kritiek op het imperialisme dat het regime ten val wil brengen zonder enige betekenis en vermijden ze het feit dat de belangen van de imperialisten verbonden zijn met het bestaan van het huidige regime en diens totalitaire aard: het regime zal eenvoudigweg niet worden verzocht bepaalde politieke posities te hervormen en tegemoet te komen aan wat van de meer serieuze klachten. De imperialisten willen geen vrijheid voor het Syrische volk, aangezien dit tegen hun belangen in gaat. Echter, de dag na een eventuele triomf van de revolutie kunnen ze stellen dat ze de rebellie tegen het totalitaire regime steunden (deze actie is vermeld in verschillende manifesten en verklaringen, waaronder het manifest van het centrale orgaan van Tim en wat analyse door de Qasyon stroming [2]). Deze stellingnamen, die worden ingenomen door de twee hoofdpolen van het conflict zijn begeleid door een oproep tot nationale dialoog en zelfs een poging om afdelingen te scheppen voor deze dialoog.

Het is nogal duidelijk dat de enige manier om uit enige crisis te komen nationale dialoog is, maar wat voor soort van dialoog? De maatschappij is een verzameling van lagen en zeer diverse sociale categorieën, in het bijzonder de benadeelde klasse, en van politieke en intellectuele stromingen die stellen ze allemaal te vertegenwoordigen. Meer specifiek in het geval van Arabische en Syrische opstanden is de meerderheid van de opstandelingen jonge mensen die zijn opgestaan om vrijheid te eisen, zonder te zijn beïnvloed door enige ideologie, systeem van denken of een duidelijk en definitief concept van de vrijheid waar ze voor opkomen. Dit betekent dat we een nationale dialoog onder ons nodig hebben, een dialoog die is verboden door het regime, dat in plaats hiervan diens eigen eenzijdige instituties heeft opgelegd, een dialoog die ons zal toestaan een nieuw leven te beginnen, een nieuw Syrie te stichten, geïnspireerd door vrijheid, zoals de meerderheid van het Syrische volk nu verlangt. Als onderdeel van deze visie van nationale dialoog lijken de pogingen van het regime om in te grijpen onbegrijpelijk, tenzij men rekening houdt met het feit dat het een enorm veiligheidsapparaat en ingehuurde schurken (Alcbihp) heeft, dat het op ieder moment bereid is te gebruiken om de opstand weg te vagen.

Sociaal gezien is het regime een verrotte regerende bureaucratie en iedere verandering (als we aannemen dat hervorming binnen het systeem denkbaar is) moet diens autoriteit en het bezit van de productiemiddelen weg nemen en ze stellen in de handen van de gehele maatschappij; buiten dit gezichtspunt wordt iedere verandering gezien als een hervorming die leeg is van enige betekenis en het niet verdient om hervorming te worden genoemd, zelfs als een term van misbruik. Het regime lijkt niet bereid te zijn om iets op te offeren of iemand toe te staan Rami Makhlouf [3] aan te raken - of een ander van de verschillende andere meesters van corruptie - of de integriteit van het repressieve apparaat. Het is zelfs bereid om heel Syrie te vernietigen om diens autoriteit en bezit van de productiemiddelen te behouden. Dit is helemaal in strijd met echte verandering of zelfs maar symbolische hervorming. Het regime vertegenwoordigt geen enkele politieke of intellectuele stroming: het niveau van de Ba'ath Partij is vervallen tot het punt dat het niet langer de naam partij verdient, in de serieuze zin van het woord.

Zelfs degenen die een antagonistisch, fundamentalistisch Soennitisch sektarisme in praktijk brengen kunnen er niet van uit gaan dat de regering alleen de Alawi etnische groep vertegenwoordigt; in feite is het een regime van individuen. Deze individuen moeten de volledige verantwoordelijkheid nemen voor het plunderen en de repressie waaronder Syrie in recente decennia heeft geleden, en zeker sinds 2000. De slachtoffers onder de burgers van Syrie, die sinds 18 maart zijn gestorven, zijn ook hun verantwoordelijkheid - dit is niet een manier om een partij buiten te sluiten, maar eerder de kern van de revolutie. Wat is een revolutie als het niet de overheersing door de heersende klasse beëindigt en de verwijdering van de productiemiddelen uit diens handen inhoudt? Al-Assad heeft de waarheid begrepen toen hij in zijn eerste toespraak sinds de opstand begon zei dat het conflict open was en hij niet zou worden gechanteerd. Bashar's opmerkingen waren volledig correct in de zin dat neutraliteit, een andere wijze om te zeggen dat je zoekt naar tussenoplossingen, in dit conflict onmogelijk was. Iedere serieuze uitweg uit het beeindigen van de repressie en het plunderen door het regime zal noodzakelijkerwijs leiden tot de val van het regime; en iedere andere oplossing zal eenvoudigweg de nederlaag van de revolutie en het falen in het streven naar vrijheid van het Syrische volk betekenen.

Deze nederlaag zou onvermijdelijk leiden tot de geboorte van een duistere periode van repressie en buitensporig en nooit vertoond plunderen tegen iedere Syrier die niet deel uit maakt van de macht, die deel nam aan de revolutie of een neutrale positie innam. Het zou betekenen dat Syrie terugkeert naar de Middeleeuwen. Waar het regime ons bang voor wil maken is precies wat het wil doen als het de revolutie heeft vernietigd; zowel de revolutionairen als de regering zijn zich er goed van bewust dat een wapenstilstand in dit conflict onmogelijk is, omdat het zou betekenen dat de tegengestelde partij het initiatief terug krijgt. Een zekere nederlaag ligt in het verschiet voor de kant die zich terugtrekt uit de strijd. Niemand kan het ritme van de revolutie bepalen omdat die nauw verbonden is met het ritme van de straat. Je instinctief bewust zijn van deze werkelijkheid is begrijpen dat het uitwissen van de revolutie slechts kan worden bereikt door barbaarse repressie, met slachtingen die gevaarlijke gevolgen zal hebben voor Syrie, waarvoor het regime de enige en totale verantwoordelijkheid zou hebben. Vandaar de rol en het belang van de media campagne die volgt: het zal de vasthoudendheid van de jongeren ondersteunen of hun moraal bekritiseren.

Om terug te keren naar het onderwerp van de dialoog, is het genoeg er hier aan te herinneren dat het een initiatief was van de leiders van de geheime diensten en was begonnen tussen de pacifist Samira [4], Faiz Sara en Michel Kilo [5]; de dag na deze actie werd Samira ontslagen omdat ze durfde af te wijken van de officiële versie van de opstand, en Kilo werd gearresteerd - dit was het lot van de eerste mensen die "begonnen met de nationale dialoog". Het regime heeft gereageerd met terughoudendheid, die dicht bij woede ligt, op iedere oproep voor dialoog initiatieven die ook voorwaarden omvatten voor het regime. In de meeste gevallen zijn deze oproepen te vergelijken met de wapenstilstand tussen de beide kanten in een oorlog. Vreemd genoeg worden deze overeenkomsten geheel genegeerd door de kant die schiet, die de enige kant is die wapens heeft en ze richt op de anderen. Ik geloof dat het regime de dialoog heeft gevoerd die het wilde en diens gevolgen zijn duidelijk zichtbaar: we kunnen ze goed zien in Daraa, in Duma en in Hons; we kunnen ze ook zien in de brute repressie en het besluit van het regime om diens tanks te sturen naar de epicentra van de opstand. Het regime heeft de trekker overgehaald als reactie op de stem van democratisch links, interne oppositie krachten die eerder in enige mate op satelliet kanalen hadden gezorgd voor tegenwicht tegenover de fundamentalisten, de Salafisten en liberalen; het had Faiza Sara, Mahmoud Issa en wat leiders van de Syrische Democratische Volkspartij tegengehouden, vanwege hun interventies op satelliet kanalen; dit kan een negatieve rol spelen, hoewel beperkt. Daarom is de democratisch linkse oppositie voor het regime de gemakkelijkste prooi; en zoals in het tijdperk van absolute repressie kunnen alleen de fundamentalisten en in de eerste plaats de godsdienstige gevestigde orde, die relatief vrij zijn gebleven van enige buitensluiting en zich zelfs hebben kunnen handhaven als de enige instituties die kunnen bestaan binnen de veiligheidsorde en het bureaucratische systeem van het regime. Tenslotte, als het waar is - zoals we hebben gehoord - dat onze kameraad Fawwaz al-Haraki, een lid van de Qasioun factie, werd vermoord, zal dit alleen kunnen worden verklaard door de leiders van de Qasioun factie, dus zullen ze de communisten deze eer niet afnemen - de eer van de eerste Syrische communist die in de revolutie van 2011 martelaar is geworden.

De an-Nour en Qasioun stromingen zijn de grootste stromingen die op dit moment onder de communisten bestaan. De volgelingen van an-Nour worden gedwongen de allianties van hun leiders met het regime te accepteren, terwijl de volgelingen van Qasioun relatief vrij zijn van de gevolgen van deze coalitie. Qasioun ontkent iedere betrokkenheid van diens leden in de opstand, maar deze ontkenning is slechts een poging door diens leiders om het regime niet te verstoren, en het is nog steeds mogelijk zich aan te sluiten bij de trein van de revolutie als de triomf nabij is.

De positie die boven is beschreven wordt gedeeld door de meeste communistische leiders en Syrische linkse activisten. Het heeft diens voordelen en nadelen: ten eerste ontdoet het de opstand van de vreugde van een zware linkse aanwezigheid, en het geeft het regime - wat anderszins betrokken is bij het onderdrukken van de revolutie - een zekere zachtheid in termen van diens verhouding met het Syrische links (we praten met de revolutionaire taal van vandaag - het front van het regime met het Syrische links). Maar dit houdt niet in dat de regering, na het verpletteren van de revolutie, later niet zal optreden tegen degenen die buiten de rode lijnen stapten, die zijn getrokken door de facties van links en de gepolitiseerde elite. Aan de andere kant zal het gedrag van de linkse leiders de brede massa's van jonge mensen toestaan in debat te gaan met fundamentalistische leiders, maar alleen over de kwestie van vrijheid - niet langer over fundamentalistische taboes, maar de vrijheid van Syriers en van de maatschappij. Bovendien is het falen van de leiders van links om de revolutie effectief te leiden en er aan mee te doen de communistische kern in staat stellen, en al degenen die geloven in radicale sociale verandering in de vorm van sociale revolutie, om werkelijk socialistische verhoudingen opnieuw op te bouwen, gebaseerd op de socialisatie van de productiemiddelen door producenten en van zelfbestuur door volksraden.

Het is daarom niet een kwestie van het reproduceren van het Baathistische "socialisme", wat een model van bureaucratisch staatskapitalisme was. Zoals in het concept van de martelaar kameraad Fawwaz Al-Haraki, moet het socialisme worden begrepen als de initiator van participatie aan de revolutie aan de ene kant, terwijl het aan de andere kant een dialoog moet aangaan met de jonge revolutionairen, en een uitweg moet zijn uit het klassieke dogmatisme van het Syrische links over vrijheid, revolutie en communistisch en socialistisch denken. Normaal gezien worden communistische en linkse leiders, door hun ideologische vertogen en hun acties, verondersteld de bases van revolutie te bestuderen en manieren vast te stellen om sociale revolutie voor te bereiden, het te laten uitbreken en triomferen over de heersende klasse. We kunnen nu zien hoe deze leiders juist het tegenovergestelde hiervan doen: ze rechtvaardigen totalitarisme en houden de overheersing van de uitbuitende klasse in stand.

Mazen Kalmamaz
Syrisch anarchist

1 mei 2011


Vertaling naar het Engels door nmcn.
Vertaling naar het Nederlands door a-infos-nl

1. Gewapende bendes die worden ingezet door, en beschermd door, het regime om de oppositie te breken. Zie http://www.youtube.com/watch?v=RboOnSrunFw en http://socyberty.com/society/phenomenon-alcbihp-meanings-and-connotations/
2. Syrische marxistische stromingen.
3. Een functionaris van het Syrische regime, neef van president Bashar al-Assad en exclusief tussenpersoon tussen het regime en de multinationals.
4. Samira al-Massalma, voormalig medewerker van de Syrische staatstelevisie, ontslagen na het reageren op een interview op een Arabisch satelliet kanaal.
5. Intellectuelen die het idee van een "civiele maatschappij" in Syrie verdedigen, die in 2008 gevangen werden gezet.

Related Link: http://www.ahewar.org/debat/show.art.asp?aid=257276

This page has not been translated into Nederlands yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]