Οι απαρχές της λεηλασίας να γίνουν...

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση Monday June 21, 2010 19:44 by Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ)

οι απαρχές της κοινωνικής επανάστασης

Κείμενο παρέμβασης της ΕΣΕ για τα 100 Χρόνια του Συνδικαλισμού στην Βαλένθια τον Ιούνιο του 2010.

Α. Η κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας.

Οι κυβερνώντες και τα αφεντικά μας καλούν να κάνουμε θυσίες για να βγει η χώρα από τη δύσκολη κατάσταση. Για ποια κρίση όμως μας μιλάνε; Οι εργαζόμενοι χρόνια τώρα σε κρίση βρισκόμαστε, με χαμηλούς μισθούς, ανεργία, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, απολύσεις κλπ. Οι επιχειρήσεις χρόνια τώρα είχαν κέρδη. Οι καπιταλιστές κέρδιζαν από τη δική μας δουλειά και επιτίθονταν στα δικαιώματά μας. Τώρα μας καλούν να κάνουμε και πάλι θυσίες, γιατί υπάρχει κρίση. Εμείς να την πληρώσουμε και πάλι, ενώ αυτοί να συνεχίσουν τα κέρδη.

Δε θα πληρώσουμε μια κρίση που δεν τη δημιουργήσαμε. Ο λαός φωνάζει στις διαδηλώσεις «κλέφτες». Αυτοί λήστεψαν τα ταμεία, τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι καπιταλιστές, οι παπάδες είναι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα και στον παράνομο πλουτισμό. Αυτοί να πληρώσουν.

Δε δεχόμαστε το ιδεολόγημα της «εθνικής οικονομίας», το ιδεολόγημα για «τη σωτηρία της πατρίδας». Μέσα σε κάθε έθνος υπάρχουν δυο έθνη, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευτών. Καμιά θυσία για τη σωτηρία της «εθνικής οικονομίας», καμία «θυσία για τη σωτηρία της πατρίδας». Αγώνας ανυποχώρητος για τα εργατικά δικαιώματα.

Β. Η σύνδεση της χώρας με το ΔΝΤ και η υπογραφή του Μνημονίου μεταφράζεται σε ένα καταιγισμό αντεργατικών νόμων. Οι νόμοι αυτοί επιβάλλουν:

- την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων - τον περιορισμό των δικαιωμάτων της νεολαίας (σαν το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης που επιχειρήθηκε να περάσει το 2006 στη Γαλλία) - τη μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα - τον περιορισμό της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης και αυτό σε μια περίοδο μαζικών απολύσεων - την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων - την εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες - τον περιορισμό του δικαιώματος πρόσβασης στις παροχές υγείας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους - τις ιδιωτικοποιήσεις (τρένα, λιμάνια κλπ) - την αύξηση του ΦΠΑ (δύο φορές μέσα σε δύο μήνες) και άλλων έμμεσων φόρων - τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων - τις αλλαγές στη διοικητική δομή της χώρας με την ενίσχυση των περιφερειών με χτύπημα των δήμων και των κοινοτήτων. - το πέρασμα αρμοδιοτήτων, όπως η χρηματοδότηση των σχολείων, στις περιφέρειες, ενώ ήταν στην ευθύνη του κράτους και τη μείωση των δαπανών για την Παιδεία - τις απολύσεις όλων των συμβασιούχων στο δημόσιο, χωρίς πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για να τους αναπληρώσει. Αυτό μαζί με το κόψιμο των κονδυλίων θα έχει σα συνέπεια την δραματική χειροτέρευση των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, πρόνοια, περιβάλλον κλπ).

Και όλα αυτά όταν κυριαρχούν οι μαζικές απολύσεις, οι εκβιασμοί ώστε εργαζόμενοι να αποδέχονται να δουλεύουν 4ήμερο με 20% μείωση του μισθού τους, η τρομερή ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, στα καύσιμα.

Οι ανατροπές αυτές δεν είναι μια απλή χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων. Είναι μια τρομερή χειροτέρευση. Αν πάμε έτσι σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν φαινόμενα μαζικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης. Ας λάβουμε υπόψη μας πως στην Ελλάδα υπάρχουν χαμηλότεροι μισθοί σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, πως υπάρχει μεγάλη ακρίβεια και πως το «κοινωνικό κράτος» είναι πολύ ισχνό.

Ταυτόχρονα οι ανατροπές αυτές πάνε 200 χρόνια πίσω την αξία της εργατικής δύναμης. Η εργατική τάξη θα μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα χωρίς δικαιώματα, χωρίς κατακτήσεις, κατακερματισμένη, διασπασμένη και χωρίς δυνατότητα αντίδρασης και διεκδίκησης. Αυτό θα είναι πιο οδυνηρό για τη νεολαία που της προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον.

Γ. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλη οργή, μεγάλη αγανάκτηση. Παρά την απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, από τον Οκτώβρη ξεκίνησαν απεργίες πανελλαδικού χαρακτήρα. Έχουν γίνει μέχρι τώρα 6 γενικές απεργίες. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν ήθελε αγώνες, ή ήθελε κάποιες απεργίες για την τιμή των όπλων χωρίς προοπτική νίκης. Ιδιαίτερα η Γενική ΓΣΕΕ κράτησε έναν ξεδιάντροπα προδοτικό ρόλο, στηρίζοντας την κυβέρνηση. Η ΑΔΕΔΥ στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές με πιο καμουφλαρισμένο και διακριτικό τρόπο.

Σημείωση: στην Ελλάδα υπάρχουν δύο Γενικές Συνομοσπονδίες, μια για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και μια για τους δημόσιους υπάλληλους.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδοκιμάζεται γι’ αυτή της τη στάση από τους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ περπατάει με δυσκολία στους δρόμους, λόγω των αποδοκιμασιών. Τελευταία αποφεύγει να εμφανίζεται και στις εργατικές συγκεντρώσεις.

Κορυφαία στιγμή υπήρξε η γενική απεργία στις 5 Μάη. Εργοστάσια, επιχειρήσεις, γραφεία, καταστήματα, δημόσιες επιχειρήσεις νέκρωσαν. Οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν την αξία της Γενικής Απεργίας.

Σημείωση: στην Ελλάδα γίνονται αρκετά συχνά γενικές απεργίες τουλάχιστον πιο συχνά απ’ ό,τι στην Ισπανία ή την Γαλλία. Όμως δεν προετοιμάζονται και δεν γίνεται προσπάθεια να έχουν επιτυχία και καθολική συμμετοχή.

Στις 5 Μάη 200000 εργαζόμενοι στην Αθήνα βγήκαν στους δρόμους, πήραν μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις και βάδισαν με άγριες διαθέσεις προς το Κοινοβούλιο. Ήταν αποφασισμένοι να πολιορκήσουν και να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο ώστε να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο Σύνδεσης με το ΔΝΤ. Ο κόσμος φώναζε, «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Ο κόσμος δεν υποχωρούσε στις επιθέσεις της αστυνομίας. Στην Ελλάδα, η αστυνομία έχει εκτραχυνθεί. Είναι πρωτοφανής η χρήση χημικών ενάντια στους διαδηλωτές, κανονικός χημικός πόλεμος.

Δυστυχώς, οι τρεις νεκροί εργαζόμενοι από πυρκαγιά που προκλήθηκε σε κατάστημα Τράπεζας υπονόμευσε το φρόνημα του κόσμου που διαδήλωνε. Έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση, στα αφεντικά , στην αστυνομία, στα ΜΜΕ να επιτεθούν στο εργατικό κίνημα και στη σημασία της τεράστιας απεργίας εκείνης της ημέρας.

Η δράση των ομάδων της τυφλής βίας που αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί» και έχουν αναγάγει ως πεμπτουσία της κοινωνικής πάλης τις σπασμένες βιτρίνες και τις πυρπολήσεις κτιρίων, πρόσφεραν την καλύτερη υπηρεσία στους εχθρούς του εργατικού κινήματος. Αυτές οι ομάδες δρουν αδιαφορώντας για το κίνημα, τους στόχους και τις προοπτικές του.

Η προοπτική των αγώνων είναι δύσκολη γιατί ο κόσμος απογοητεύεται βλέποντας τα μέτρα να περνούν, τους νόμους να ψηφίζονται... όμως συνεχίζουμε. Παρά τις προσπάθειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών να ξεφουσκώσουν οι διαθέσεις, θα υπάρξει και νέα γενική απεργία, όταν θα ψηφίζεται ο νέος νόμος για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Δ. Μια νέα δυναμική γεννιέται μέσα σε αυτούς τους αγώνες. Δυναμώνει μια διάθεση για ανεξάρτητη δράση των συνδικάτων βάσης, ώστε να ξεπεραστεί η παραλυσία και ο υπονομευτικός ρόλος των Γενικών Συνομοσπονδιών.

Σημείωση: στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνδικαλιστικός πλουραλισμός, όπως υπάρχει στην Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά. Υπάρχει μια Συνομοσπονδία. Το νομικό πλαίσιο δε δίνει τη δυνατότητα για ύπαρξη περισσότερων του ενός συνδικάτου ανά κλάδο. Δεν υπάρχουν συνδικάτα, ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες διαφορετικές ανάλογα με την ιδιαίτερη αντίληψή τους για το συνδικαλισμό, με βάση την ιδιαίτερη πολιτική και φιλοσοφία τους.

Αρκετά συνδικάτα βάσης από διάφορους κλάδους, και από τον ιδιωτικό και από το δημόσιο τομέα συντονίζονται οριζόντια. Έχουν συστήσει συντονιστικά όργανα ανά πόλη και έχουν γίνει επαφές και συναντήσεις για πανελλαδικό συντονισμό. Τέτοια συντονιστικά υπάρχουν σε αρκετές πόλεις π.χ. 45 συνδικάτων βάσης στην Αθήνα, 25 στην Πάτρα, 21 στη Θεσ/κη, 8 στα Γιάννενα κλπ

Αυτά τα συντονιστικά οργανώνουν τη μαζική παρουσία των εργαζομένων στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Οργανώνουν την αυτό-άμυνα στις επιθέσεις της αστυνομίας. Οργανώνουν παρεμβάσεις ενημέρωσης σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές. Όλα αυτά όχι χωρίς αδυναμίες. Όμως είναι μια ελπιδοφόρα προσπάθεια.

Είναι σημαντικό πως τα συντονιστικά κάνουν ένα ευρύ κάλεσμα σε όλα τα σωματεία βάσης ανεξάρτητα από πολιτικο-κομματικό στίγμα. Είναι σημαντικό γιατί υπάρχει και ένας πόλος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που κάνει κριτική στις δύο Γενικές Συνομοσπονδίες αλλά αποτελεί πόλο ελεγχόμενο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ). Αναφερόμαστε στο ΠΑΜΕ. Είναι μια πολιτικο-συνδικαλστική συσπείρωση συνδικάτων και εργατικών ομοσπονδιών που επηρεάζονται από το ΚΚΕ. Κανένα συνδικάτο δεν μπορεί να προσχωρήσει στο ΠΑΜΕ, αν δεν αποδέχεται την πολιτική του και κατ’ επέκταση την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΠΑΜΕ δεν ενδιαφέρεται να προωθήσει τη συσπείρωση όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν. Ενδιαφέρεται να προωθήσει την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό είναι απωθητικό για τους εργαζόμενους που θέλουν να αγωνιστούν. Το PAME παρά την ικανότητα του να εμφανίζει μια δυναμική, λόγω και του μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν καταφέρνει να αλλάξει προς το καλύτερα τα δεδομένα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στην Ελλάδα η κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η μεγάλη του αρρώστια. Δεν υπάρχει μια αυτόνομη συνδικαλιστική – κοινωνική συνείδηση στους εργαζόμενους. Όλα παραμορφώνονται μέσα από την παρέμβαση των κομμάτων. Υπάρχουν εργαζόμενοι που σκέφτονται με τον εξής τρόπο: «Δεν μπορώ να κάνω απεργία, γιατί έτσι θα κάνω κακό στο κόμμα μου που τώρα είναι στην κυβέρνηση». Τα συνδικάτα δεν έχουν αυτονομία, κινούνται με βάση τις επιδιώξεις των κομμάτων.

Όλα τα κόμματα κινούνται με στόχο τη χειραγώγηση των συνδικάτων, τα συντηρητικά, το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό, το αριστερό ριζοσπαστικό, οι οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, ακόμη και όσοι αναρχικοί ασχολούνται με το συνδικαλισμό (αν και στην Ελλάδα οι αναρχικοί δεν πολυασχολούνται με τον εργατικό συνδικαλισμό), κάνουν συνδικαλισμό με ιδεολογικούς όρους, βάζοντας ιδεολογικά προαπαιτούμενα στους εργαζόμενους.

Ε. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ – κοινός αγώνας των εργαζόμενων σε όλη την Ευρώπη.

Λένε πως η κρίση είναι ντόμινο. Η καταιγίδα των αντεργατικών μέτρων θα σαρώσει όλη την Ευρώπη και πρώτα και κύρια τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Χρειαζόμαστε όσο ποτέ έναν πανευρωπαϊκό συντονισμό των μαχόμενων συνδικάτων και κοινούς αγώνες ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Θεωρούμε σημαντική πρωτοβουλία, τον πανευρωπαϊκό συντονισμό που ξεκίνησε μετά τη συνάντηση στο Παρίσι στις 10-11/4. Ως ΕΣΕ κινούμαστε, ώστε ελληνικά συνδικάτα να μπουν στο συντονισμό αυτό. Μέχρι τώρα μόνο το συνδικάτο των Βιβλιοϋπαλλήλων της Αθήνας έχει δηλώσει τη συμμετοχή του. Πιστεύουμε πως θα υπάρξουν και άλλες συμμετοχές από συνδικάτα βάσης.
Στις απεργιακές διαδηλώσεις φωνάχτηκαν δύο συνθήματα που εκφράζουν την ανάγκη και τη διάθεση για πανευρωπαϊκό συντονισμό. «Σε Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβόνα - όλοι στο δρόμο, όλοι στον αγώνα» «Σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.» Στ. Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΣΕ

Η ΕΣΕ δεν είναι ένα συνδικάτο. Είναι μια μικρή εργατική συλλογικότητα που δρα ως τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και κινείται από τις ιδέες του αναρχοσυνδικαλσιμού, του ελευθεριακού συνδικαλισμού. Έχει πυρήνες σε 3 πόλεις (Αθήνα, Θες/κη, Γιάννενα,) και μεμονωμένους συντρόφους σε 5 πόλεις ακόμη. Πρόκειται για πολύ μικρό δυναμικό και αρκετά νεανικό. Οι προσβάσεις μας στα συνδικάτα δεν είναι μεγάλες. Αυτό οφείλεται στο ότι οι σύντροφοι μας δουλεύουν σε κλάδους επισφαλούς εργασίας που δεν υπάρχουν συνδικάτα. Οφείλεται και στο ότι δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να κάνουμε μια συστηματική δουλειά που θα μας εξασφαλίσει αυτή την παρέμβαση στα συνδικάτα.

Πού θα κριθεί η προσπάθειά μας; Πώς θα έχουμε θετικά αποτελέσματα;

Είναι επιτακτική ανάγκη η ύπαρξη ενός συνδικαλισμού ανεξάρτητου και μαχητικού. Εμείς ως ΕΣΕ προσπαθούμε να προωθήσουμε ορισμένες ιδέες.

- Ο συνδικαλισμός πρέπει να υπερασπίζει τα εργατικά συμφέροντα. Δεν μπορεί να υποτάσσεται και να χειραγωγείται από τους εργοδότες, το κράτος, τα κόμματα.

Οι διεκδικήσεις των συνδικάτων πρέπει να είναι σύμφωνα με τις εργατικές ανάγκες και όχι σύμφωνα με τις διαθέσεις των αφεντικών. Δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε το πόσα θα χάσουμε. Πρέπει να παλέψουμε για να κερδίσουμε, πρέπει να απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Εμείς παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο. ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.

Τα συνδικάτα είναι οι πλατιές οργανώσεις της εργατικής τάξης, αυτές πρέπει να έχουν τον αποφασιστικό λόγο. Τα κόμματα, οι πολιτικές οργανώσεις, οι πολιτικές ομάδες είναι «στενές» οργανώσεις της εργατικής τάξης και θα πρέπει να υπηρετούν τα συνδικάτα, όχι το αντίστροφο. Όχι τα συνδικάτα να λειτουργούν ως χώρος όπου τα κόμματα, οι οργανώσεις, οι ομάδες θα κάνουν ζύμωση, θα προσπαθούν να επιβάλουν τις προειλημμένες αποφάσεις τους, κρατώντας για τον εαυτό τους τον αποφασιστικό λόγο.

Σύνθημα της ΕΣΕ είναι: "ΟΥΤΕ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ".

- Τα συνδικάτα πρέπει να έχουν ελευθεριακά χαρακτηριστικά. Δεν πρέπει να λειτουργούν με γραφειοκρατικές δομές και ιεραρχίες. Δεν πρέπει να αναπαράγουν στο εσωτερικό τους τα μοντέλα της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους και όχι σε φωτισμένους ηγέτες. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν για το πώς παλεύουμε και τι διεκδικούμε. Οι Γενικές Συνελεύσεις έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Τα όργανα πρέπει να έχουν συντονιστικό χαρακτήρα. Δε θέλουμε διευθυντές μέσα στα συνδικάτα. Αυτοί υπάρχουν στην παραγωγή και παλεύουμε για να τους καταργήσουμε και εκεί.

- Τα συνδικάτα πρέπει να ασχολούνται εκτός από τις οικονομικές διεκδικήσεις, με όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Πρέπει να παρεμβαίνουν με πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκδόσεις, αθλητικές δραστηριότητες, καμπάνιες για τα γενικότερα ζητήματα (π.χ. πόλεμος, εθνικισμός, ξενοφοβία, σεξισμός κ.α.), αντι-πληροφόρηση, διεθνιστική αλληλεγγύη.

Εδώ μια ιδιαίτερη αναφορά στο ζήτημα της Αλληλοβοήθειας. Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται (με μαζική ανεργία και φτωχοποίηση) μεγάλη σημασία θα έχει να κρατηθούν και να δυναμώσουν οι συλλογικότητες (συνδικάτα, συλλογικότητες γειτονιάς κλπ) και οι συλλογικοί δεσμοί. Σημαντικό ζήτημα πέρα από τις διεκδικήσεις θα είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια... Το εργατικό κίνημα, όλα τα κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να στηρίξουν τον κόσμο. Να προσπαθήσουν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, να απαντήσουν στην καταστολή που θα εντείνεται συνέχεια.

Ας δούμε την εμπειρία της Αργεντινής και ας παραδειγματιστούμε απ’ αυτή. Εκεί τα κινήματα ανακάλυψαν νέες μορφές δράσης π.χ. μπλόκα στους δρόμους (κίνημα των πικετέρος). Αναγκάστηκαν όμως τα κινήματα και οι λαϊκές συνελεύσεις να φροντίσουν για τα πάντα, να στήσουν καζάνι για να φάει ο κόσμος, να στήσουν εκδηλώσεις για να διασκεδάσει, να στήσουν δομές ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών γιατί τα πάντα είχαν βυθιστεί στην εξαθλίωση και είχαν καταρρεύσει.

ΑΓΩΝΑΣ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ: αυτά είναι τα συνθήματα μας

Η ΕΣΕ Αθήνας έχει ήδη συστήσει ταμείο αλληλοβοήθειας. Τέτοια ταμεία φτιάχνουν και διάφορα συνδικάτα. Σε γειτονιές γίνονται απόπειρες ανταλλακτικών χαριστικών παζαριών, ενώ σε κάποια στέκια έχουν συγκροτηθεί συλλογικές κουζίνες.

Ελπιδοφόρα στοιχεία της περιόδου:
- Θεωρούμε τα συντονιστικά των συνδικάτων βάσης ως μια αξιόλογη και ελπιδοφόρα προσπάθεια, όπου οι ιδέες μας μπορούν να καλλιεργηθούν. Είναι μια προσπάθεια που αν έχει σταθερότητα και συνέχεια θα χαράξει μια νέα σελίδα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας.
- Θεωρούμε επίσης σημαντικό το ότι έχει αρχίσει η δημιουργία νέων συνδικάτων σε κλάδους όπου εργάζονται αρκετοί νέοι, όπου υπάρχει επισφαλής εργασία. Τέτοιοι κλάδοι είναι οι ταχυμεταφορές, ο επισιτισμός, η κινητή τηλεφωνία κ.ά. Αυτά τα σωματεία φτιάχνονται από νέους ανθρώπους και έχουν ένα νεανικό αέρα στη λειτουργία και τη δράση τους. Έχουν αμεσοδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και ριζοσπαστικό λόγο και πρακτική.
- Πέρα από τις γενικές απεργίες ενάντια στα νομοσχέδια έχουν τεράστια σημασία οι μάχες που δίνονται στους χώρους δουλειάς, κόντρα στις απολύσεις, τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, τις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων. Οι μάχες κόντρα στις διώξεις συνδικαλισμένων αγωνιστών εργατών. Είχαμε μικρές αλλά αξιόλογες επιτυχίες σε τέτοιες μάχες. Απολύσεις που πάρθηκαν πίσω, απαγορεύσεις συνδικαλιστικής δράσης που δεν πέρασαν. Εργαζόμενοι σε χώρους δουλειάς που συσπειρώθηκαν και με τη βοήθεια των συνδικάτων πέτυχαν τις διεκδικήσεις τους. Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων παρά την αρχική άρνηση των εργοδοτών κοκ. Κύριο στοιχείο για να κερδηθούν αυτές οι μάχες ήταν η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη και από άλλους κλάδους. Αυτές οι μάχες θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση.
Δημιουργία ενός ρεύματος μαχητικών συνδικαλιστών, αγωνιστών του εργατικού κινήματος. Αυτοί οι αγωνιστές δεν είναι αναρχοσυνδικαλιστές βρίσκονται όμως πολύ κοντά στις ιδέες μας και στις πρακτικές μας (μαχητικός συνδικαλισμός, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, ανεξάρτητη δράση από εργοδότες, κράτος, κόμματα). Πολλοί απ’ αυτούς τους αγωνιστές έχουν μεγαλύτερες εμπειρίες από εμάς μέσα στο εργατικό κίνημα. Με αυτούς τους αγωνιστές επιδιώκουμε να βρεθούμε μαζί και να τους κερδίσουμε με τις ελευθεριακές ιδέες. Ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση.

Μέσα σε αυτές τις διεργασίες και τα κινηματικά πειράματα μπορούν να δυναμώσουν οι ιδέες του αναρχοσυνδικαλισμού, μπορεί να δυναμώσει και η ΕΣΕ (αριθμητικά, από άποψη εμβέλειας, κλπ).

Ζ. ΤΕΛΟΣ πρέπει να ειπωθεί κάτι που ελάχιστα ακούγεται, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη...

Αν ήμασταν μια φορά υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού, όταν ο καπιταλισμός ήταν σε «άνθηση», ή όταν η κρίση του δεν ήταν τόσο έκδηλη και ακραία, είμαστε 100 φορές υπέρ της ανατροπής του τώρα, που αποδεικνύεται πως δε μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη: μια δουλειά και ένα μισθό.

Μας πιέζουν να ψαλιδίσουμε την απαιτητικότητα μας και τα συνθήματά μας στο όνομα της κρίσης. Μας πιέζουν να ξεχάσουμε τις αντικαπιταλιστικές ανατροπές και την κοινωνική επανάσταση και να αρκεστούμε σε μικρο-διεκδικήσεις για μικρο-βελτιώσεις στην άσχημη κατάσταση...

Εμείς φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά: «ΚΑΤΩ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ – ΚΑΤΩ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ – ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ)