preferenze utente

cerca nell'archivio del sito Cerca cerca nell'archivio del sito


Search comments

ricerca avanzata

Nuovi eventi

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος

nessun evento segnalato nell'ultima settimana
Articoli recenti su Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Αναρχικό κίνημα

Η ανάγκη για restart May 29 23 by Ευριπίδης Καλτσάς

1η Μάη: μέρα ταξ... May 01 23 by Πρωτ. Αναρχ. Αγ. Αναργ.-Καματερού

Αντιεκλογικ^... Mar 31 23 by Αναρχικοί Αγ.Αναργύρων-Καματερού

Κοινωνική Επανάσταση ή Βαρβαρότητα;

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Ανακοίνωση Τύπου author Monday May 24, 2010 08:44author by Φάμπρικα Υφανέτ Segnalare questo messaggio alla redazione

Ανακοίνωση για τις 5 Μάη

Οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται θα αποτελέσουν ορόσημο στο τι είδους απαντήσεις θα δώσει η κοινωνία στο ήδη διατυπωμένο αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ ερώτημα: Κοινωνική επανάσταση ή βαρβαρότητα;

«Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο!» φωνάζαμε και γράφαμε το Δεκέμβρη του 2008 καθώς βλέπαμε όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια να αντιλαμβάνονται ότι έχει έρθει ο καιρός να αμφισβητηθεί συνολικά αυτός ο γερασμένος καπιταλιστικός κόσμος. Σήμερα η εντεινόμενη καπιταλιστική κρίση διεθνώς και όχι μόνο στην Ελλάδα λόγω "κακοδιαχείρισης", όπως ψευδώς παρουσιάζεται, φέρνει σε κρίση και το σύστημα πολιτικής κυριαρχίας. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού συνειδητοποιούν ότι η πιστωτικά συντηρούμενη ευημερία των τελευταίων χρόνων τελείωσε και προσγειώνονται βίαια στην πραγματικότητα της μαζικής υποτίμησης της ζωής τους. Μιας υποτίμησης που στέλνει ολοταχώς στην εξαθλίωση όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Ακριβώς αυτό το καθημερινό βίωμα συναντούσε κανείς σε εκατοντάδες χιλιάδες βλέμματα και την Τετάρτη 5 Μάη. Την ημέρα της Γενικής Απεργίας. Όλοι αυτοί και αυτές, πολλοί περισσότεροι από το Δεκέμβρη του 2008, από όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, από όλες τις περιοχές, ήταν εκεί στο δρόμο. Για να δημιουργήσουν μια νέα πραγματικότητα μέσα από τον αγώνα και την εναντίωση στον δρόμο και όχι πλέον ως οπαδοί ενός πολιτικού συστήματος στα όρια της χρεωκοπίας. Αποφασισμένοι, οργισμένοι, σε απόγνωση, με μια άρρητη αλλά κοινή παραδοχή – όλοι στο δρόμο!

Δυστυχώς τίποτα δεν θα είναι ακριβώς ίδιο μετά την 5η Μάη. Γιατί σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, ίσως μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές του κοινωνικού–ταξικού ανταγωνισμού, αυτό που ανέκοψε την πρωτόγνωρη συγκρουσιακή διάθεση δεν ήταν ούτε τα χημικά, ούτε τα δακρυγόνα, αλλά η είδηση ότι τρεις εργαζόμενοι βρήκαν το θάνατο μετά από τον εμπρησμό της τράπεζας, στην οποία δούλευαν. Δολοφονήθηκαν από σχηματισμούς δίπλα από το σώμα της διαδήλωσης, αλλά με αναφορές σε αυτό. Αυτό που μας πληγώνει δεν είναι η χαμένη ευκαιρία της 5ης Μάη, όπως θα έπραττε κάθε «στρατηγός» που αποτιμούσε τα γεγονότα. Αυτό που μας πληγώνει είναι πόση μισαλλοδοξία, ναρκισσισμός και έπαρση μπορούν να χωρέσουν στις γραμμές των καταπιεσμένων, εκπροσωπώντας, υποτίθεται, και το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι τους. Ειδικά όταν όλα αυτά έχουν τη μορφή της οργανωμένης και σχεδιασμένης τακτικής των αδιάκριτων εμπρησμών αδιαφορώντας, υποτιμώντας ή και αγνοώντας ακόμη και τη ζωή των εργαζομένων.

Φυσικά δεν πέσαμε από τα σύννεφα, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Η έκπληξη και το σοκ από το θάνατο των 3 εργαζομένων στη Marfin ίσως να ήταν ενδεικτικά μιας ενδόμυχης ελπίδας ότι παρ’ όλη την διόγκωση της έκλυσης πολιτικής βίας χωρίς περίσκεψη ποτέ δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Μιας βίας που γίνεται αυτοσκοπός, ανάγεται σε μέτρο επαναστατικότητας και πάντα πρέπει να βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πάνω από την υπόλοιπη κοινωνία για να επιβεβαιώνει την ίδια την επαναστατικότητα. Μιας βίας που εν τέλει έφθασε να επιτίθεται σε κοινωνικά κομμάτια. Σήμερα καλούμαστε να μιλήσουμε δημόσια. Όχι προς το κράτος και τα αφεντικά που καθημερινά δολοφονούν εργάτες, μετανάστες οργανώνοντας τη διαιώνιση του δικού μας διανοητικού, υλικού και φυσικού θανάτου. Καλούμαστε να μιλήσουμε προς τους αγωνιζόμενους και τα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια που είδαν μέσα από τον αγώνα να ξεπηδά ο θάνατος.

Σε αυτό το κείμενο επιλέγουμε να μην μιλήσουμε για τις εγκληματικές ευθύνες του Βγενόπουλου. Θεωρούμε μάλιστα ότι όσοι από τη μεριά του αναρχικού χώρου αναφέρονται μόνο σε αυτές, συνειδητά αποφεύγουν να πάρουν θέση για το περιστατικό της Marfin. Σήμερα θα μιλήσουμε για λογικές και πρακτικές που βρέθηκαν στα αναρχικά μπλοκ κουβαλώντας την ιδέα ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας, με λεκτικά δάνεια από την αμερικάνικη πολεμική προπαγάνδα του πολέμου στο Αφγανιστάν. Κι εμείς όλα αυτά τα ανεχτήκαμε, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και όπου αλλού. Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα ήταν να μιλήσουμε για 5-10 ανεγκέφαλους, ανόητους, μη θέλοντας να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα, στέλνοντας το γεγονός στις επαναστατικές καλένδες του μεταμοντέρνου σχετικισμού που όλα μπορεί να συμβαίνουν χωρίς ιστορικότητα, αξιακές αφετηρίες και επαναστατικό σχέδιο. Αποκρύπτοντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή στο θάνατο δεν οδήγησαν ατέλειες, κενά και λάθη σε επίπεδο σχεδιασμού, αλλά ή ίδια η πολιτική αντίληψη που λογίζει τη ζωή των «μη–επαναστατών» σαν λάθος γεγονός. Τη λογική που κατανοώντας ατελώς τους μηχανισμούς μοριοποίησης της εξουσίας προσπαθεί να δει εχθρούς στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Την ίδια αντίληψη που διαλαλεί ότι η "πραγματική" αντιπαράθεση με το κράτος προϋποθέτει ένα μείγμα καθαρότητας του υποκειμένου και μιλιταριστικής αποφασιστικότητας.

Ωστόσο η ιδέα του ασυμβίβαστου επαναστάτη που είναι αμόλυντος από την μπίχλα των κοινωνικών συνηθειών εκτός από ψευδής είναι και βαθιά συντηρητική υπονοώντας την ύπαρξη μιας "συνειδητοποιημένης" επαναστατικής αριστοκρατίας. Τέτοιες αριστοκρατίες έχουν πολλές φορές στην ιστορία υπονομεύσει τον αγώνα στο όνομα της επανάστασης.

Σκιαγραφούμε μία πραγματικότητα που λέει ότι ο θάνατος των 3 εργαζομένων ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών αντιλήψεων. Όλο αυτό το θεωρητικό σαπιοκάραβο βήμα-βήμα χτίστηκε εντός εκτός και επι ταυτά του αναρχικού χώρου παράλληλα με μια τακτική στρατιωτικο-πολιτικής πόλωσης. Ένας θεωρητικός πολτός που στο κέντρο του αναγνωρίζει θαρραλέες μονάδες που απλά επιτίθενται σε οτιδήποτε ορίζουν οι ίδιες ως εχθρικό κατα βούληση. Εκεί που μπερδεύεται η τράπεζα ως σύμβολο του καπιταλισμού με τον εργαζόμενο σε αυτήν. Εκεί που το κεφάλαιο ως διάχυτη κοινωνική σχέση προβάλλεται αδιακρίτως σε όλες τις απολήξεις της σχέσης, αποδίδοντας απλοϊκά την ήττα της κοινωνίας από τα αφεντικά στην ίδια την κοινωνία. Εκεί που ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να δει την δυναμική των κοινωνικών σχέσεων αλλά μόνο το είδωλό του στον επαναστατικό καθρέφτη. Στον αντεστραμμένο κόσμο του «επαναστατικού» θεάματος, τα μέσα δράσης είναι που προκαλούν την κοινωνική πόλωση, γι' αυτό και ο φετιχισμός της βίας (όσο και αν σπεύδουν γενικόλογα να τον αποκηρύξουν) είναι δομικός της συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης και εκεί εξαντλείται.

Σε αυτό το πνεύμα, ομάδες που εκφράζουν αυτήν την πολιτική πτρόταση, δεν δίστασαν τόσο στο πρόσφατο παρελθόν όσο και με αφορμή το γεγονός της Marfin να αντιμετωπίσουν εργαζόμενους ως παράπλευρες απώλειες, να τους βαφτίσουν τραπεζικά στελέχη και άλλα συναφή. Η λογική των παράπλευρων απωλειών βάζειαπό το παράθυρο “συμψηφισμούς και ισολογισμούς” μιας αριθμητικής πολύ κοντά σε αυτή των αφεντικών υποστηρίζοντας ότι στον “πόλεμο” συμβαίνουν αυτά. Οι στατιστικές του "επαναστατικού πολέμου" μιλάνε με τα ίδια νούμερα και την στρατιωτικοποιημένη γλώσσα των κυρίαρχων.

Μόνο που αυτό που λέγεται αναρχικό–αντιεξουσιαστικό ρεύμα διαθέτει κοινωνικές αναφορές, εμπειρίες αγώνα, μαχητικότητα και διαδικασίες κοινωνικής αλληλεγγύης που μπορούν στην τρέχουσα συγκυρία της όξυνσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού να δημιουργήσουν τους όρους για ένα κοινωνικό ρεύμα συνολικής αμφισβήτησης. Αρκεί η εκκωφαντική σιωπή να σπάσει. Αρκεί να μην δώσουμε άλλο χώρο στο μηδενισμό που διαπομπεύει τον αγώνα για κοινωνική απελεύθέρωση ως «έρωτα με την κοινωνία». Αρκεί να έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε και να πολεμήσουμε και μέσα μας αλλά και στις υπερδομές του το θωρακισμένο προφίλ της αρρενωπής μαχητικότητας. Αρκεί να καταδείξουμε αυτές τις αντιλήψεις ως εχθρικές στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.

Βρισκόμαστε σε μία στιγμή όπου πρέπει να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα, ανυποχώρητοι μπροστά στην καπιταλιστική επίθεση. Τον πόνο και την μνήμη των εργαζομένων της Marfin τα κρατάμε καλά φυλαγμένα μέσα μας. Η λεηλασία των ζωών, των κοινωνικών σχέσεων και των αναγκών μας προχωράει και γι' αυτό πρέπει να κινηθούμε αποφασιστικά και να δημιουργήσουμε αγώνες όσο το δυνατό πιο πλούσιους σε περιεχόμενα και πρακτικές. Δεν πρόκειται να δώσουμε χώρο σε φωνές συμμόρφωσης και άνευ όρων παράδοσης στο καπιταλιστικό κράτος που ταυτίζουν την κοινωνική αντιβία με τα τυφλά χτυπήματα. Η βία των από τα κάτω είναι ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα και των εξεγέρσεων τους όπως και τα μέσα που χρησιμοποιούν και εκφράζεται ενάντια στην καπιταλιστική σχέση και την κρατική προσταγή. Οι αγωνιζόμενοι όταν αποφασίζουν να αναμετρηθούν έχουν την ποιότητα και τον τρόπο να το πράξουν συλλογικά και στοχευμένα όπως εκείνο το μεσημέρι στα σκαλιά της βουλής... εκεί όπου τα θεωρήματα περί υπνωτισμένης και συνένοχης κοινωνίας κατέρρευσαν, εκεί που οι "οργισμένοι μισθωτοί" έδειξαν ότι ξέρουν κι αυτοί υπό συγκεκριμένες συνθήκες να αρνιούνται τα πρότυπα του φιλοτομαρισμού και τα υπολείμματα που τους προσφέρουν για ζωή. Και αυτά δεν είναι αποκλειστικά προνόμια του υπερεγώ του "αναρχικού κουκουλοφόρου".

Οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται θα αποτελέσουν ορόσημο στο τι είδους απαντήσεις θα δώσει η κοινωνία στο ήδη διατυπωμένο αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ ερώτημα: Κοινωνική επανάσταση ή βαρβαρότητα;

Ούτε βήμα πίσω!

Αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση!

Κατάληψη ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ

Μάης 2010

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2001-2024 Anarkismo.net. Salvo indicazioni diversi da parte dell'autore di un articolo, tutto il contenuto del sito può essere liberamente utilizzato per fini non commerciali sulla rete ed altrove. Le opinioni espresse negli articoli sono quelle dei contributori degli articoli e non sono necessariamente condivise da Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]