user preferences

Εκπαίδευση

textProgettifici e dittatori scolastici 23:09 Jul 05 0 comments

textLa Buona Scuola 02:50 Oct 05 0 comments

textLa Buona Scuola 16:04 Sep 09 0 comments

textEducar para la bobada 07:32 Jan 08 0 comments

textAteismo diventa materia scolastica in Irlanda 17:59 Sep 27 0 comments

more >>
Recent articles by Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευ
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Εκπαίδευση

Για τις εκπαι&#... Jun 11 22 by Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής

Άμεση απόσυρ ... Feb 25 21 by ΕΣΕ Αθήνας

Για την νέα εκ&... Feb 03 21 by Πρωτ. Αναρχικών Α. Αναργύρων - Καματερού

Η δράση του καλού εκπαιδευτικού...

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εκπαίδευση | Ανακοίνωση Τύπου author Thursday May 20, 2010 08:44author by Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευ Report this post to the editors

...την περίοδο της οικονομικής κρίσης

Οι ιδέες για τις νέες μορφές οργάνωσης της αλληλεγγύης και της πάλης όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και μέσα στα σχολεία στην αρχή θα ξενίσουν. Ίσως κάποιοι να τις χαρακτηρίσουν γραφικές ή ανεδαφικές ή ίσως και φυγομαχία. Όμως η κρίση διαλύει κάθε βεβαιότητα και υπονομεύει την καθημερινότητα και τη σταθερότητα. Μέσα στην κρίση οι άνθρωποιαρχίζουν νααμφισβητούντις μέχρι σήμερα επιλογές τους, αρχίζουν να ενοχοποιούν τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής τους και με τις νέες επιλογές και τη δράση τους μετατρέπουν το παρόν τους σε κριτική του παρελθόντος....

Οι επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες που κήρυξαν οι ηγεσίες των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων για την υπεράσπιση του μισθού και της σύνταξης ανέδειξαν μία απρόβλεπτη δυναμική. Η δυναμική αυτή δεν εκδηλώθηκε με μαζικέςσυνελεύσεις στη βάση των κλάδων, ούτε με νέα όργανα πάλης (απεργιακές επιτροπές), ούτε με πολύ μεγάλα ποσοστά συμμετοχής στις 24ωρες απεργίες. Εκδηλώθηκε κυρίως με μαζική κάθοδο στους δρόμους των μεγάλων πόλεωνκαι με ενσωμάτωση και διάχυση μειοψηφικών βίαιων πρακτικών και παλιών «αναρχικών» συνθημάτων.

Τι γεννήθηκε στους δρόμους

Ηδυναμική του δρόμου προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στα όρια των συντεταγμένων περιφρουρημένωνδιαμαρτυριών. Την Τετάρτη 5 Μάη η είσοδος των διαδηλωτών στο προαύλιο της βουλής δημιούργησεπανικό στο κράτος που κατέφυγε σε απίστευτης έκτασης καταστολή. Η έφοδος στο κοινοβούλιο και η πρωτοφανήςμαζική απήχηση του «αναρχικού» συνθήματος«ΝΑ ΚΑΕΙ, ΝΑ ΚΑΕΙ, ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ» δεν οργανώθηκε και δε σχεδιάστηκε από καμία πολιτική ομάδα, ούτε από κανένα συνδικάτο. Δεν έχει καμία συνδικαλιστική ή κομματική κάλυψη. Είναι έργο ανθρώπων, που τυπικά είναι μέλη τωνκλαδικώνγραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων αλλάδεν αποφασίστηκε με συζητήσεις και ψηφοφορίες στιςγενικές συνελεύσεις. Γεννήθηκε πάνω στη βάση της άμεσης σχέσηςτων ανθρώπων.Είναι καρπός της κοινής διάθεσης των οργισμένων διαδηλωτών να προχωρήσουν σε συγκεκριμένη δράση αδιαμεσολάβητη, που καταργεί τους διαχωρισμούς, προσπερνά τα ιδιαίτερα κλαδικά αιτήματα, ενώνει και δε διαχωρίζει τους προλετάριους καιεγκυμονεί τη γέννηση νέων κοινοτήτων αγώνα.
Μέσα στο σχολείο

Εκτός όμως από τις πανεργατικές απεργίες και τις διαδηλώσεις που έχουν εξαιρετικά μεγάληαξία γιατίσυμβάλλουν σημαντικά στη γέννηση των νέων κοινοτήτων αγώνα, τί επί πλέον πρέπει να κάνουμε μέσα στοσχολείοσε καθημερινή βάση;

Πρώτα-πρώτα συντεταγμένα και με βάση τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών μας οργάνων μπορούμενα επιβάλουμε τηνέμπρακτη ανυπακοή στο νέο νόμο της Διαμαντοπούλου. Υπενθυμίζουμε τις αποφάσεις αυτές:

·Αρνούμαστε την εφαρμογή της εγκυκλίου «Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας». Με το θεσμό αυτό μεταφέρεται η ευθύνη λειτουργίας των σχολείων στους εκπαιδευτικούς, αγνοώντας την υποχρηματοδότηση από την κυβέρνηση και τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούν. Στην πραγματικότητα κατηγοριοποιεί τα σχολεία σε παραγωγικά ή μη, καλά ή κακά, με σκοπό να κλείσουν τα «αποτυχημένα». Μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε μάνατζερ οι οποίοι συμπληρώνουν φόρμες, αναλύουν στατιστικές, αναζητούν χρηματοδότες-χορηγούς. Αντίθετα δε γίνεται πουθενά λόγος για τα αναχρονιστικά αναλυτικά προγράμματα, τα ακατάλληλα βιβλία, τον υπερβολικό όγκο της ύλης, τη μετατροπή των μαθητών σε δοχεία γνώσης προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις εξετάσεις, τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί το κάθε σχολείο.

·Δεν παίρνουμε υποχρεωτικές υπερωρίες. Απαιτούμε να γίνουν προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν όλες οι ώρες.

·Αρνούμαστε να μπούμε σε τμήματα με 30 μαθητές

·Εφαρμόζουμε στην πράξη από Σεπτέμβρη την απόφαση του κλάδου για δημιουργία τμημάτων με ανώτερο αριθμό τους 25 μαθητές, τους 20 στις κατευθύνσεις και στην Τεχνική Εκπαίδευση και τους 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια. Τονίζουμε με κάθε τρόπο ότι ακόμη και αυτή η απόφαση είναι πολύ πίσω από τις διεκδικήσεις μας για τον ανώτερο αριθμό μαθητών ανά τμήμα

·Κανείς εκπαιδευτικός δεν αναλαμβάνει το ρόλο του μέντορα-αξιολογητή για τους νέους συναδέλφους μας. Το μέτρο αυτό πηγαίνει το σχολείο 30 χρόνια πίσω.
Η ιδέα της«Λευκής Απεργίας»

Το τελευταίο διάστημα άρχισε αυθόρμητα να συζητιέται στη βάση των εκπαιδευτικών η ιδέατης λεγόμενης «Λευκής Απεργίας». Τυπικά καμία συνδικαλιστική παράταξη δεν έβαλε τέτοιο ζήτημα στις συνελεύσεις και κανένας από τους γνωστούς αγωνιστές συνδικαλιστές δε στήριξε αυτή την ιδέα. Οι περισσότεροι την απορρίπτουν ωςφυγομαχίαήεπαναλαμβάνουν το χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι «Πριν 20 χρόνια δε δώσαμεβαθμούς και το ΥΠΕΠΘ μας απείλησε με περικοπή μισθού». Έτσι η λευκή απεργία παραμένει μία ιδέα που αιωρείται. Όμωςη κρίση επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα των μαθητών, των γονέων και των συναδέλφων και το σχολείο δεν μπορεί πια να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ίσως λοιπόν αξίζει να ανοίξουμε τη συζήτηση, τί θα μπορούσε ίσως να περιλαμβάνει η «Λευκή Απεργία», τί θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μέσα στο σχολείο της κρίσης. Ας επιχειρήσουμε μία πρώτη προσέγγιση.
1. Απέχουμε από τη διαμόρφωση του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Μπαίνουμε μέσα στις σχολικές αίθουσες, αλλά διδάσκουμε διαφορετικά από αυτά που μας επιβάλλει το κράτος. Ξεφεύγουμε όσο μπορούμε από την ύλη του σχολικού βιβλίου. Δαπανούμε πολύ χρόνο μέσα στην τάξη συζητώντας ελεύθερα με τους μαθητές μας για οτιδήποτε ενδεχομένως τους απασχολεί. Διδάσκουμε με όσο γίνεται ηπιότερους ρυθμούς απορρίπτοντας την εντατικοποίηση. Αδιαφορούμε για την έγκαιρη κάλυψη της ύλης.

2. Απέχουμε από το δεύτερο καθήκον που μαςεπιβάλλει το κράτος δηλαδή νααξιολογήσουμετους μαθητές. Αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε βάζοντας σε όλουςάριστα. Ίσως η καλύτερη «Λευκή Απεργία»είναι να αρνηθούμε συντεταγμένα και με αποφάσεις των συνδικαλιστικών μας οργάνωντην αξιολόγηση των μαθητών μας. Αυτό μπορείνα γίνει, αν οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕαποφασίσουν ότι οι καθηγητές των Γυμνασίων και Λυκείωνθα βαθμολογήσουν με άριστα (20) όλους τους μαθητές τους, ότι οι καθηγητές αρνούνται να διαχωρίσουν τους μαθητές σε άξιους, ανάξιους αξιότερους, αξιότατους...

3. Μέσα στην τάξη ανοίγουμε διαρκώς ζητήματα και υπονομεύουμε την κυρίαρχη αντίληψη. Σπέρνουμε παντού την αμφιβολία . Εξηγούμε, για παράδειγμα, ότι όσοι βοηθούν τους συμμαθητές τους σε ένα γραπτό διαγώνισμα κάνουν κάτι «παράνομο» μεν , αλλά ταυτόχρονα σωστό και υγιές γιατί έτσιεκφράζουν την υγιή ανθρώπινη τάση της αλληλεγγύης. Ότι όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος στην ιεραρχία , τόσο λιγότερεςευθύνεςέχει. Ότι η τεμπελιά είναι δικαίωμα. Ότι η άρνηση της εργασίας και η διεκδίκηση κοινωνικού μισθού για όλους είναι απόλυτα δίκαιο αίτημα. Ότι οι μαθητές και οι φοιτητές είναι άμισθοι προλετάριοι....

4. Διευκρινίζουμε σε γονείς και μαθητές ότι μόρφωσηδεν είναι οι ασύνδετες πληροφορίες που φορτώνουνκαι εξοντώνουν το μυαλό. Είναι οι ανθρωπιστικές σπουδές, η κατανόηση των φυσικών νόμων και της μαθηματικής λογικής, η καλλιέργεια αισθητικής αντίληψης, η ανάπτυξη δεξιοτήτων, η αγωγή σωματικής και ψυχικής υγείας.Είναι προτιμότερο να οργανώσουμε θεατρικές παραστάσεις ή συζήτηση για την οικονομική κρίση ή αυτοσχέδια πειράματα φυσικής και χημείας παρά να φυλακίζουμε το νεανικό μυαλό μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του σχολικού προγράμματος.

5. Την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων προτείνουμεστους μαθητές να ανοίξουν το σχολείο σε γονείς και εκπαιδευτικούς έτσι ώστε να γίνει κέντρο αγώνα στη γειτονιά. Προτρέπουμε τους γονείς να συμμετέχουν στην κατάληψη με πολλούς τρόπους. Οργανώνουμε προβολές, ανοιχτές συζητήσεις, διαδηλώσεις στους δρόμουςτης πόλης, αλλά ακόμα και θεατρικές παραστάσεις και συλλογικές κουζίνες. Κάθε σχολείο μπορεί να γίνει κέντρο αγώνα και αυτοοργάνωσης της γειτονιάς.

Οι ιδέες για τις νέες μορφές οργάνωσης της αλληλεγγύης και της πάλης όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και μέσα στα σχολεία στην αρχή θα ξενίσουν. Ίσως κάποιοι να τις χαρακτηρίσουν γραφικές ή ανεδαφικές ή ίσως και φυγομαχία. Όμως η κρίση διαλύει κάθε βεβαιότητα και υπονομεύει την καθημερινότητα και τη σταθερότητα. Μέσα στην κρίση οι άνθρωποιαρχίζουν νααμφισβητούντις μέχρι σήμερα επιλογές τους, αρχίζουν να ενοχοποιούν τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής τους και με τις νέες επιλογές και τη δράση τους μετατρέπουν το παρόν τους σε κριτική του παρελθόντος....

Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση

20/5/2010

Related Link: http://ekpaideysi.espivblogs.net
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]