Χωρίς αφεντικά

Βόρεια Αμερική / Μεξικό | Αναρχική Ιστορία | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday March 23, 2010 18:34 by Dmitri - 1 of Anarkismo Editorial Group

Κείμενο του Ricardo Flores Magon

Το κείμενο αυτό έχει μεταφραστεί στο πλαίσιο της αναρχικής, αντιεξουσιαστικής και ελευθεριακής μεταφραστικής ομάδας που δημιουργήθηκε πριν μερικές βδομάδες στην Αθήνα. Ο σχετικός σύνδεσμος είναι http://contrainfo.espiv.net

Το να θέλουμε αφεντικά και, ταυτόχρονα, να θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, σημαίνει ότι επιζητούμε το αδύνατο. Πρέπει να επιλέξουμε μια για πάντα ανάμεσα σε δύο πράγματα: είτε θα είμαστε ελεύθεροι, εντελώς ελεύθεροι, αρνούμενοι κάθε Αρχή, είτε θα είμαστε σκλάβοι, διαιωνίζοντας την εξουσία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο.

Τα αφεντικά ή οι κυβερνήσεις είναι απαραίτητα μόνο στο σύστημα της οικονομικής ανισότητας. Αν έχω περισσότερα από τον Pedro, φυσιολογικά φοβάμαι ότι ο Pedro θα με αρπάξει από το λαιμό και θα μου αφαιρέσει ό,τι χρειάζεται. Στην περίπτωση αυτή, θα χρειαστώ μια κυβέρνηση ή κάποιον να με προστατεύσει από τις πιθανές επιθέσεις του Pedro. Όμως τι θα γίνει αν ο Pedro και εγώ είμαστε οικονομικά ίσοι; Αν και οι δύο έχουμε τις ίδιες δυνατότητες να αξιοποιήσουμε το φυσικό πλούτο, όπως η γη, το νερό, τα δάση, τα ορυχεία, και οτιδήποτε άλλο, όπως ακριβώς ο πλούτος που δημιουργείται από τα χέρια των ανθρώπων, όπως τα μηχανήματα, τα σπίτια, οι σιδηρόδρομοι, και χίλιες δυο άλλες κατασκευές, η λογική λέει ότι θα ήταν αδύνατο ο Pedro και εγώ να θέλουμε να αρπάξει ο ένας τον άλλο από τα μαλλιά και να διεκδικήσουμε όλα όσα έχουμε κερδίσει και οι δύο με τον ίδιο τρόπο. Και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει ανάγκη να έχουμε αφεντικά.

Το να μιλάμε για αφεντικά μεταξύ ίσων είναι μια αντίφαση, εκτός εάν είμαστε ίσοι στη δουλεία και αδέλφια στις αλυσίδες, όπως είμαστε σήμερα οι εργαζόμενοι.

Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι είναι αδύνατο να ζήσουμε χωρίς αφεντικά ή κυβέρνηση. Αν είναι οι αστοί που λένε τέτοια πράγματα, τους δίνω ένα δίκιο, γιατί φοβούνται ότι οι φτωχοί θα τους αρπάξουν από το λαιμό και θα τους αφαιρέσουν πλούτη που έχουν συγκεντρώσει από τον ιδρώτα των εργαζομένων, αλλά για ποιο λόγο οι φτωχοί έχουν ανάγκη τα αφεντικά ή την κυβέρνηση;

Στο Μεξικό, είχαμε και έχουμε εκατοντάδες αποδείξεις ότι η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από αφεντικά ή κυβερνήσεις, παρά μόνο στην περίπτωση που υπάρχει οικονομική ανισότητα. Σε αγροτικά χωριά και κοινότητες, οι άνθρωποι δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη να έχουν κυβέρνηση. Μέχρι πρόσφατα η γη, τα δάση, το νερό και τα βοσκοτόπια βρίσκονταν υπό την κοινή ιδιοκτησία του λαού της κάθε περιοχής. Όταν μιλούσαν στους απλούς αυτούς ανθρώπους για κυβερνήσεις, αυτοί άρχιζαν να τρέμουν, διότι γι' αυτούς η κυβέρνηση είναι συνώνυμο του δήμιου. Γι' αυτούς σήμαινε το ίδιο πράγμα με την τυραννία. Ζουν ευτυχισμένοι μέσα στην ελευθερία τους, μην γνωρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν το όνομα του προέδρου της Δημοκρατίας, μαθαίνοντας την ύπαρξη μιας κυβέρνησης, μόνο όταν οι διάφοροι αρχηγοί του στρατού διέρχονταν από την περιοχή τους αναζητώντας άνδρες για να υπηρετήσουν στο στρατό, ή όταν οι ομοσπονδιακοί φοροεισπράκτορες έρχονταν να εισπράξουν τους φόρους . Η κυβέρνηση ήταν, τότε, για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του Μεξικού, ο τύραννος που έσυρε τους εργαζόμενους άνδρες έξω από τα σπίτια τους για να γίνουν στρατιώτες, ή αυτός που τους εκμεταλλεύεται άγρια στο όνομα μιας κάποιας φορολογικής Αρχής.

Θα μπορούσαν να αισθανθούν οι πληθυσμοί αυτοί την ανάγκη να έχουν μία κυβέρνηση; Δεν είχαν κανένα λόγο να την χρειάζονται. Έτσι ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια, μέχρι που τους κλάπηκε ο φυσικός τους πλούτος προς όφελος των γαιοκτημόνων. Δεν φοβούνται ο ένας τον άλλον, όπως φοβούνται πως θα συμβεί αυτοί που έχουν γνωρίσει μόνο το καπιταλιστικό σύστημα, ένα σύστημα στο οποίο κάθε άνθρωπος πρέπει να ανταγωνιστεί με όλους τους άλλους για να βάλει ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα του. Σ' αυτούς οι ισχυροί δεν ασκούν τυραννία πάνω στους αδύνατους, όπως συμβαίνει στον πολιτισμό του καπιταλισμού, στον οποίο οι πιο αργόσχολοι, οι πιο άπληστοι και καταφερτζήδες εξουσιάζουν τους πιο ειλικρινείς και τίμιους. Όλοι ήταν αδέλφια σ' αυτές τις κοινότητες. Όλοι αλληλοβοηθούνταν και αισθάνονταν ίσοι, όπως και πραγματικά ήταν. Δεν υπήρχε ανάγκη κάποια στιγμή η εξουσία να μεριμνήσει για τα συμφέροντα των εχόντων, φοβούμενοι πιθανές επιθέσεις από τους μη έχοντες.

Σε αυτές τις στιγμές, για ποιο λόγο να χρειάζονται μία κυβέρνηση οι ελεύθερες κοινότητες των Yaqui του Durango, του Νότιου Μεξικού και τόσων άλλων περιοχών όπου οι άνθρωποι έχουν θέσει υπό την κατοχή τους τη γη από τη στιγμή που θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους και έχουν τα ίδια δικαιώματα στη Μητέρα Γη; Δεν χρειάζονται κανένα αφεντικό για την προστασία των προνομιούχων εναντίον εκείνων που δεν έχουν προνόμια, διότι όλοι είναι προνομιούχοι.

Ας ανοίξουμε τα μάτια, προλετάριοι: η κυβέρνηση θα πρέπει να υπάρχει μόνο όταν υπάρχει οικονομική ανισότητα. Ας υιοθετήσουμε τότε, ως ηθικό οδηγό, το Μανιφέστο της 23 Σεπτεμβρίου 1911.

28 Μαρτίου 1914