user preferences

Recent articles by the cure
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Oικονομία

Tο τέλος του τα... Jul 05 20 by Αναρχικοί Αγ. Αναργύρων-Καματερού

Young Workers Association was on the Streets against Economic Crisis Dec 09 19 by Devrimci Anarşist Falliyet

Young Workers Association's in the streets Against Economic Crisis Dec 24 18 by DAF

«...κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν...»

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | oικονομία | Γνώμη / Ανάλυση author Sunday March 14, 2010 18:54author by the cureauthor email apatris.news at gmail dot com Report this post to the editors

Σκέψεις για την ελληνική οικονομία

* Δημοσιεύτηκε στο #6 φύλλο της εφημεριδας δρομου "Άπατρις" που κυκλοφορει στο Ηρακλειο Κρητης.

10 Δεκεμβρίου 1893 Χαρ. Τρικούπης στην βουλή των Ελλήνων

Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα το κράτος που μας φιλοξενεί (και για λόγους συντομίας και μόνο θα αναφέρεται Ελλάδα από δω και στο εξής) βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρευσης. Είναι συμπτωματικό? Είναι ξαφνικό κα αναπάντεχο ? Όχι, πρόκειται για ένα ιστορικό επακόλουθο και μία ιστορική συνέχεια των κατα συρροή ληστρικών επιδρομών των πολιτικών, αφεντικών και τραπεζών, σε βάρος της εργατικής και αγροτικής τάξης, των οικονομικά ασθενέστερων και των μεταναστών.

Από την επανάσταση του 1821 δηλαδή πριν την σύσταση του, το ελληνικό κράτος βρίσκεται χρεωμένο στις Μεγάλες Δυνάμεις. Το 1824 η ελλάδα συνάπτει το πρώτο δάνειο αξίας 800.000 στερλίνων από το ... φιλικά προσκείμενο αγγλικό βασίλειο. Στα ταμεία του πρώιμου κρατιδίου φτάνουν όμως μόνο 308.000 στερλίνες, τα υπόλοιπα ήταν τραπεζικά έξοδα και έξοδα κίνησης της αποστολής από την αγγλία! Ακολούθησε ακόμη ένα δάνειο της τάξης των 2.000.000 στερλίνων εκ των οποίων κατέληξε στα ελληνικά ταμεία μόλις 190.000! Από τις 1.100.000 στερλίνες θα κρατηθούν διάφορα ποσά για τόκους, έξοδα, μεσιτικά και προηγούμενα δάνεια συνολικού ύψους 529.000 στερλινών. Το 1827 ήλθε η πρώτη ουσιαστική πτώχευση λόγω αδυναμίας καταβολής των τοκοχρεολυσίων των δανείων του 1824 και 1825. Δύο χρόνια αργότερα ο τέως υπουργός εξωτερικών της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα έλληνας πρωθυπουργός Ιωάννης Καποδίστριας για να συστίσει το κράτος εξέδωσε τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα. Το 1843 ήλθε η δεύτερη πτώχευση αφού το Λονδίνο και το Παρίσι πρώτα αρνήθηκαν να δανείσουν τον Καποδίστρια, στη συνέχεια δάνεισαν τον Όθωνα με 60 εκατ. φράγκα, από τα οποία τα 33 εκατ. πήγαν αμέσως για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας». Τα υπόλοιπα χρήματα δόθηκαν για την εξαγορά της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας από την παραπαίουσσα Οθωμανική Αυτοκρατορία ενώ άλλο ένα μεγάλο ποσοστό του δανείου δικαιολογήθηκε ως έξοδα συντήρησης βαυαρικών στρατευμάτων στο ελληνικό κρατίδιο!

Για μεγάλο διάστημα επικράτησε ο εσωτερικός δανεισμός και ο εξωτερικός υποχώρησε αισθητά, μέχρι που το 1879 ξεκινά μια δεκαπενταετία ραγδαίας αύξησής του που οδήγησε τη χώρα στο τέλος του 1893 να χρωστά στο εξωτερικό 585,4 εκατ. φράγκα και να πτωχεύει για τρίτη φορά διά στόματος Χαρίλαου Τρικούπη. Τα χρήματα είχαν και πάλι χρησιμοποιηθεί για εξυπηρετήσεις παλαιών δανείων, είχαν επενδυθεί σε μια σειρά δημοσίων επενδύσεων και ανάπτυξης υποδομών, ενώ επιπλέον χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγορά και άλλων επαρχιών στη Θεσσαλία, για τη χρηματοδότηση του «Κρητικού ζητήματος» και για προμήθειες πολεμικού υλικού, σημειώνεται και εδώ ότι το 35% υπολογίζεται ότι δεν έφτασε ποτέ στο κράτος ως συνήθως... Ετσι ο δανεισμός είναι τόσο δυσβάσταχτος που η πτώχευση έρχεται αναπόφευκτα. Η συνέχεια θέλει στην εξουσία ψευτοπατριώτες, δημαγωγούς και η χώρα που μας φιλοξενεί μπαίνει σε κατάσταση προ πολέμου, για την απελευθέρωση και άλλων εδαφών και τη δημιουργία της μεγάλης πατρίδας. Το 1897 οι οθωμανοί φτάνουν περίπου έξω από τη Λαμία και οι Μεγάλες Δυνάμεις τους ανακόπτουν την πορεία. Την επομένη του «Ατυχούς πολέμου», χωρίς να υπάρξει «τυπική» πτώχευση, οι δυνάμεις εγκαθιστούν Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο στη χώρα ο οποίος ΔΟΕ διατηρήθηκε εως το 1978.

Η αρχή του νέου αιώνα βρίσκει την ελλάδα πάλι σε πολεμική εμπλοκή, Μακεδονικό και Βαλκανικοί Αγώνες. Κατά την περίοδο 1900-1914 συνομολογούνται δάνεια ύψους 521 εκ. φράγκων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν καθαρά για πολεμική χρήση στα βαλκάνια, για εξαγορά νέων περιοχών σε Μακεδονία-Θράκη και για αποπληρωμή των παλαιότερων δανείων φυσικά. Στη συνέχεια ο μεγαλοϊδεατισμός των 18 ηπείρων και των 35 θαλασσών θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή. Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.). Είναι περίοδος έξαρσης του εσωτερικού δανεισμού και σχεδόν εξάλειψης του εξωτερικού. Στον εξωτερικό δανεισμό υπάρχουν δύο μυστικά γερμανικά δάνεια, από 40 εκ. μάρκα έκαστο προς την κυβέρνηση Σκουλούδη το 1915 και 1916. Τα δάνεια κρατήθηκαν εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και ουδαμού αναγραφόμενα. Η μυστικότητα αυτή θα αποτελέσει θέμα της ποινικής δικαιοσύνης το 1918. Στο ειδικό δικαστήριο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας. Τέλος υπήρξε ένα μικρό δάνειο καναδικό 8 εκ. δολ. Επίσης και ένα για την εξαγορά, από τη Γαλλία, της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσ/κης-Κων/λης, την οποία είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός το 1913.

Μέχρι το 1922 εκδίδονται 1,5 δις. δραχμές χωρίς κανένα αντίκρισμα, όλα για τις ανάγκες του πολέμου. Παρά την ήττα όμως στη Μικρά Ασία, η πτώχευση έχει αποφευχθεί με το Α΄ Αναγκαστικό Δάνειο που επιβάλλεται από τον υπουργό Οικονομικών Π. Πρωτοπαπαδάκη, ο οποίος κόβει στη μέση τα χαρτονομίσματα, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και ανταλλάσσει το άλλο με τίτλους εσωτερικού δανείου! Η ελλάδα είναι για άλλη μία φορά στα όρια της πτώχευσης, όμως την αποφεύγει χάρει νέου δανεισμού από την Κοινωνία των Εθνών υπερ των προσφύγων, θυμάτων της εθνικής έξαρσης στη Μικρά Ασία.

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 900 εκ. χρυσά φράγκα. Τον ρόλο του τοκογλύφου – εθνικού ευεργέτη ανέλαβαν οι ΗΠΑ και Αγγλία κατά 80% και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες το υπόλοιπο 20%. Το τραγελαφικό είναι ότι συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρυσά φράγκα ενώ είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 εκ. περισσότερα από όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. φρ. λόγω των εξαιρετικών συμβάσεων που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις! Το 1932 αναπόφευκτα είχαμε την τέταρτη πτώχευση.

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω παγκόσμιας κρίσης και Β Παγκόσμιου Πολέμου, η αποπληρωμή των παλαιών δανείων. Ακολουθεί η μεταπολεμική περίοδος, ο εμφύλιος και η εθνική ανασυγκρότιση της χώρας από τον Truman με το σχέδιο Marshall. Μέχρι το 1955 η ελλάδα είχε συνάψει δάνεια ύψους 145 εκ. δολλαρίων. Έπεται μια δεκαετία βαθειάς πολιτικής αστάθειας υπό Καραμανλή και Παπανδρέου όπου η χώρα δανείζεται ανά 6 μήνες το ποσό των 406 εκ. δολλαρίων! ΗΠΑ, Αγγλία και Δυτ.Γερμανία ήταν αυτή τη φορά οι εθνικοί χορηγοί.

Από το επόμενο διάστημα 1967-1974 εμφανίζεται για πρώτη φορά η δημιουργική λογιστική. Ξαφνικά οι πατριώτες συνταγματάρχες βάζουν την ελληνική φεουδαρχία σε γύψο και σταματά ο εξωτερικός δανεισμός. Με την μορφή που τον γνωρίζαμε...γιατί από συστάσεως του ελληνικού κράτους είχαμε συνηθίσει τον απευθείας δανεισμό της ελληνικής οικονομίας από τους κλασσικούς μας ευεργέτες, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία αλλά και άλλους μικρότερης εμβέλειας σπόνσορες, όπως π.χ. η Αίγυπτος. Τότε λοιπόν αρχίζουν να λαμβάνουν δάνεια όλοι εκείνοι οι εργολάβοι, μηχανικοί και επιχειρηματίες, βιομήχανοι που αποτελούν μέχρι και σήμερα τον κορμό της ελληνικής οικονομίας με εγγυητή το ελληνικό δημόσιο. Έπαψε λοιπόν να δανείζεται το κράτος και δανείζονταν απευθείας οι ομοφρονούντες με εγγυητή το ελληνικό κράτος! Δάνεια που φυσικά δεν αποπληρώθηκαν ποτέ από τους ίδιους αλλά χρέωσαν το ελληνικό δημόσιο με αρκετά δις δραχμές.

Στη μεταπολίτευση το γεγονός που συντέλεσε στην αύξηση του δημόσιου χρέους ήταν η διεύρυνση του κράτους και των δημοσίων οργανισμών, αλλά και η κρατικοποίηση αρκετών χρεωκοπημένων επιχειρήσεων μετά το 1981. Οι προϋπολογισμοί του κράτους μετά το 1974 πέφτουν στην κυριολεξία έξω, φτάνοντας το έλλειμμα στο 26,1% του ΑΕΠ. Τα ελλείμματα αυτών των προϋπολογισμών καλύπτονται όλα από νέα δάνεια ύψους 18,4 δις δολλαρίων. Το 1985 βρίσκει την ελλάδα με την παγκόσμια πρωτιά στο κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος! Στη συνέχεια όμως ο δανεισμός του κράτους άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, με το δημόσιο χρέος να φτάνει το 1999 στο 80% του ΑΕΠ, να εκτινάσσεται στο 111,6% το 1993 και σήμερα σύμφωνα με τα στοιχεία που καταγράφονται έχει διαμορφωθεί το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης για το 2009 στα 300,8 δισ. ευρώ, που σημαίνει με βάση το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν το 125,3%. Για το επόμενο έτος η εκτίμηση είναι ότι θα διαμορφωθεί στα 326,305 δισ. ευρώ που φτάνει το 133,6%, κάτι που συμπίπτει απόλυτα με τις πιο δυσμενείς προβλέψεις των διεθνών οργανισμών. Ενώ μόνο για το 2009 ο δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 54 δις ευρώ εκ των οποίων τα 18 δις προορίζονταν για τις τράπεζες.

Επιγραμματικά αναφέρουμε : χρέος κεντρικής κυβέρνησης 2009 300,80 δις. ,δάνεια επιχειρήσεων από τράπεζες 132,23 δις , στεγαστικά δάνεια από τράπεζες 79,14 δις , καταναλωτικά δάνεια από τράπεζες 6,44 δις, επίσημα χρέη εργοδοτών προς τα ταμεία 9,00 δις , χρέη προς την εφορία 20,00 δις, εγγυήσεις ένοπλων δυνάμεων 25,00 δις , μεταχρονολογημένες επιταγές 360 δις .Σύνολο 962,61 δις ευρώ!

Εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, Ελλάδα, 2002-2008 Πηγή: Joint external debt hub BIS-IMF-OECD-World Bank, ΤτΕ. ΑΕΠ : το ΑΕΠ αποτελείται από το σύνολο των αγαθών, υλικών και άυλων τα οποία παράγονται από την οικονομία σε ορισμένη χρονική περίοδο. Ορίζεται ως το άθροισμα των χρηματικών αξιών όλων των προϊόντων και υπηρεσιών. Ο υπολογισμός του βασίζεται στις τιμές της αγοράς, π.χ. αν διπλασιαστούν οι τιμές των προϊόντων ενώ οι ποσότητες μείνουν σταθερές, η χρηματική αξία του ΑΕΠ θα διπλασιαστεί παρά το γεγονός ότι το πραγματικό ΑΕΠ είναι στο ίδιο επίπεδο. Κακώς αναφέρεται ως δείκτης ανάπτυξης γιατί δεν φανερώνει τη σχέση μεταξύ ποσότητας και αξίας παραγωγής σε μία χώρα.

ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ : ονομάζεται το φαινόμενο της συνεχούς ανόδου του γενικού επιπέδου τιμών. Ισοδυναμεί με συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης και πλήττει κυρίως τα εισοδήματα των υπαλλήλων, εργατών και συνταξιούχων σε αντίθεση με το πραγματικό εισόδημα των επιχειρηματιών που αυξάνει δεδομένου του ότι οι τιμές των προϊόντων αυξάνουν πιο γρήγορα από τις τιμές των παραγωγικών συντελεστών και επομένως οι εισπράξεις τους αυξάνουν από τις παραγωγικές δαπάνες.

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : είναι το άθροισμα των ελλειμμάτων των προϋγούμενων ετών και των τόκων που προέρχονται από αυτά, εφόσον καλύπτονται με πρόσθετο δανεισμό. Το έλλειμμα που σε κάθε χρονική περίοδο προέρχεται από τη διαφορά του συνόλου των δημοσίων δαπανών από το σύνολο των δημοσίων εσόδων δείχνει την πορεία της οικονομίας ενός κράτους. Τα άτομα επιβαρύνονται καθημερινά από το δημόσιο χρέος καθώς το εισόδημά τους μειώνεται μέσω της προσπάθειας του κράτους να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του και να αυξήση τα έσοδά του από τους άμεσου και έμμεσους φόρους.

Η οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έφεραν το ταμειακό αδιέξοδο στο κράτος και την οικονομική καταστροφή των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Στα ασφαλιστικά ταμεία υπάρχει ο κίνδυνος της χρεωκοπίας μεταξύ του 2013-2015, εκεί υπολογίζεται το χρονικό σημείο του κραχ. Από το 1990 η είσοδος των μεταναστών, που προέρχονταν από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, αντιμετωπίστηκε με ρατσιστική διάθεση και με στόχο να εκμεταλλευτούν την εργασία αυτών προς όφελος της βιομηχανίας και της εθνικής ανάπτυξης. Αποτέλεσμα η μαύρη εργασία 600.000 μεταναστών, με μεροκάματο πολύ κάτω του βασικού μισθού, χωρίς ασφάλιση και κανένα έσοδο για τα ασφαλιστικά ταμεία. Ταυτόχρονα οι βιομηχανίες και οι επιχειρήσεις μείωσαν το κόστος παραγωγής και αύξησαν τα καθαρά τους κέρδη. Έτσι καταρρέουν τα ασφαλιστικά ταμεία που μειώθηκαν δραματικά τα έσοδά τους εδώ και 20 χρόνια ενώ η εισφοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων μόνο που δεν επιβραβεύτηκε.

Μία σειρά αναπτυξιακών νόμων και επιδοτήσεων μέσω ΕΕ έδωσε κίνητρα στα μεγαλολαμόγια του επιχειρηματικού κόσμου να αναπτύξουν τις εταιρείες τους χωρίς κόστος. Όλα τα πληρώνει το ελληνικό δημόσιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μόνοι που δεν καρπώθηκαν κονδύλια και επιχορηγήσεις ήταν αυτοί που δεν είχαν επενδυτικό κεφάλαιο, δηλαδή το 99% της ελληνική κοινωνίας. Ο καπιταλισμός ούτως ή άλλως λειτουργεί με πολλές ταχύτητες και μεγάλες ταξικές διαφορές, τα ποσοστά όμως στις αναπτυσσόμενες χώρες όπως η ελλάδα, είναι τραγικά. Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε και μοιράστηκε μεταξύ της κλίκας των αφεντικών και της αυλής τους, που απαριθμεί εργολάβους, δικηγόρους, δημοσιογράφους με τις ευλογίες της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Τη στιγμή λοιπόν που ο μέσος συνταξιούχος του ΙΚΑ λαμβάνει 500 ευρω το μήνα, ο μέσος συνταξιούχος του ΟΓΑ 300 ευρω και υφίσταται η νέα γενιά μισθωτών των 500 ευρω, της ημιαπασχόλησης και της ανεργίας κάποιες οικογένεις καρπώθηκαν με επιδοτήσεις και συγκέντρωσαν εκκατομύρια ευρώ. Το ελληνικό κράτος προχώρησε σε μία σειρά ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας (που χρυσοπληρώθηκε όταν αγοράστηκε τη δεκαετία ‘75-’85). Ξεπουλήθηκαν ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Ναυπηγεία, ΚΤΕΛ, Ελληνικά Πετρέλαια, ΑΓΕΤ, Κλωστοϋφαντουργίες κ.ά. δεκάδες επιχειρήσεις αφήνοντας πίσω χιλιάδες ανέργους. Η πρόφαση ήταν ο περιορισμός του κόστους στο δημόσιο με την πώληση των ζημιογόνων εταιρειών που το ίδιο το κράτος δημιούργησε. Προκύπτει το εξής ερώτημα, αφού μία επιχείρηση είναι ζημιογόνα και σε χρεώνει ετησίως, αυτός που θα την αγοράσει δε θα χάσει? Είναι μαλάκας? Το τελευταίο παράδειγμα της πώλησης της ΟΑ είναι χαρακτηριστικό, πωλήθηκε η εταιρεία, τα αεροσκάφη της, η φήμη και πελατεία της έναντι 120 εκ. ευρω όσο δηλαδή στοίχισε φέτος σε μια ποδοσφαιρική ομάδα η αγορά ενός παίχτη. Ακολουθήθηκε η μέθοδος της εθελούσιας εξόδου όπως και στον ΟΤΕ, όπου ο επιχειρηματίας Βγενόπουλος αντί να απολύσει το προσωπικό της ολυμπιακής που δεν ήθελε και να το αποζημιώση επέβαλλε στο κράτος να κάνει αυτό τις εθελούσιες ... απολύσεις και ταυτόχρονα να χρεώσει το ελληνικό δημόσιο με υπέρογκες αποζημιώσεις και συντάξεις.

Αφού λοιπόν ο επιχειρηματίας ή ο όμιλος επενδυτών που αγοράζει μία ζημιογόνα εταιρεία δεν είναι ο μαλάκας στην υπόθεση, τότε ποιος είναι? Συρίκνωση του δημόσιου τομέα δεν είχαμε μόνο από τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ αλλά και από την απορύθμιση των υπολοίπων οργανισμών και δημοσίων υπηρεσιών. Το κοινωνικό κράτος δικαίου τελείωσε οριστικά και αμετάκλειτα, η δωρεάν εκπαίδευση και υγεία αποδιοργανώθηκαν για να κερδίσουν τα ιδιωτικά κολλέγια, πανεπιστήμια, φροντιστήρια και οι μοντέρνες ιδιωτικές υπερκλινικές. Άλλο ένα τεράστιο ποσό έφυγε από το εισόδημα των εργαζομένων για να κατατεθεί στους τραπεζικούς λογαριασμούς των επιχειρηματιών της εκπαίδευση και της υγείας. Από την άλλη αυξάνουν οι έμμεσοι φόροι και η φορολογία και οι υποχρεώσεις των ατόμων προς το κράτος. Πληρώνουμε λοιπόν το κράτος για την παροχή υπηρεσιών τόσο τραγικών που στρεφόμαστε στον ιδιωτικό τομέα και ξαναπληρώνουμε. Τα μόνα εισοδήματα πλην των επιχειρηματιών που στηρίχθηκαν είναι αυτά μιας αυλικής κάστας που περιέχει γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, καλλιτέχνες, δημοσιοκάφρους, celebrities, manager, μπάτσοι, στρατιωτικούς, δικαστές και βουλευτές. Κλασικό παράδειγμα επίσης δημοσιονομικής κομπίνας η παραγραφή 5,5 δις ευρω εσόδων του δημοσίου, τη στιγμή που το κράτος δανείζεται από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα 54 δις ευρω για να δώσει τα 18 στις τράπεζες προς ενίσχυση της ρευστότητας! (όπως φαίνεται στο διάγραμμα της ετήσιας έκθεσης του ελεγκτικού συμβουλίου του υπ.Οικονομικών το 2008) Η χώρα λοιπόν που χρωστάει την ύπαρξή της στις ευρωπαϊκές δυνάμεις του κεφαλαίου βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την χρεωκοπία για πέμπτη φορά. Φυσικό επακόλουθο του απεριόριστου δανεισμού και της απατεωνίστικης λογικής της ελληνικής αστικής τάξης.

Προτού ακόμα συσταθεί το κράτος χρωστούσε δάνεια, ιστορική απόδειξη ότι η δημιουργία ελληνικού κράτους το 1828 εξυπηρετούσε πολλούς όχι όμως και την ελληνική εργατική, αγροτική τάξη. Το ελληνικό κράτος το επέβαλαν στα βαλκάνια οι ευρωπαϊκές δυνάμεις είτε για να αποτελειώσουν την οθωμανική αυτοκρατορία είτε για να εξασφαλίσουν την επιρροή στα βαλκάνια έναντι της ανερχόμενης ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της.

Το παιχνίδι δεν ήταν μόνο πολιτικο-στρατιωτικά στημένο αλλά κυρίως οικονομικά. Από το 1828 έως σήμερα, αυτή η τραγική χώρα που μας φιλοξενεί ζει μόνο από δάνεια, δεν παράγει σχεδόν τίποτα πλέον και υπερκαταναλώνει. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς πτυχιούχος της Παντείου για να καταλάβει ότι η ελληνική οικονομία είναι από της μεγαλύτερες φούσκες παγκοσμίως.

Το ΑΕΠ της χώρας συντίθεται από 75% υπηρεσίες, 20% βιομηχανία και 5% αγροτική παραγωγή. Δείγμα ότι βρισκόμαστε στη χώρα του τίποτε. Για το λόγο αυτό συμβαίνουν και οι μεγάλες ταλαντεύσεις σε οποιαδήποτε παγκόσμια οικονομική κρίση. Από την άλλη υπάρχει μία μόνιμη εκτελεστικού τύπου κυβέρνηση που ασκεί την οικονομική πολιτική που επέβαλαν ορισμένες κάστες πλανητικά. Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε ολοκληρωτική φάση παγκοσμίως απλά στην ελλάδα οξύνονται οι αντιθέσεις σε ταξικό-οικονομικό επίπεδο. Στην ελλάδα κερδίζουν περίπου 1000 οικογένειες και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμαστε για αυτούς. Τράπεζες και κεφάλαιο καθορίζουν την οικονομική πολιτική ενός ολόκληρου κράτους. Ο πραγματικός πληθωρισμός ξεπερνά το 15% ενώ η πραγματική ανεργία ξεπερνά το 20%, βέβαια στα επίσημα στοιχεία παρουσιάζονται μονοψήφιοι αριθμοί που μόνο οι οικονομολόγοι που τα συντάσσουν μπορούν να τεκμηριώσουν από που προκύπτουν.

Το πιο μεγάλο κόλπο ήταν η ένταξη στην ΟΝΕ. Με καθαρά λογιστικά τρικ μεταφέρθηκαν ετήσιοι λογαριασμοί δαπανών στα επόμενα χρόνια από εξοπλισμούς και επιδοτήσεις, την ίδια ώρα που υποτιμήθηκε σταδιακά η δραχμή και ξαφνικά η ελληνική οικονομία φτάνει τους μέσους οικονομικούς δείκτες των αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Ο ρυθμός ανάπτυξης για μερικά χρόνια ήταν ο μεγαλύτερος στην ευρωζώνη την ίδια στιγμή που όλοι βλέπαμε ότι καμία πραγματική επένδυση δε συνέβαινε. Ούτε η βιομηχανική παραγωγή άλλαξε, ούτε νοικοκυρεύτηκαν τα δημοσιονομικά του κράτους, ούτε τα εισοδήματα των εργαζομένων αυξήθηκαν. Όλα ήταν στα χαρτιά. Κάπου εκεί λοιπόν επεμβαίνει και το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών. Η όλη ανάπτυξη που μας υπόσχονταν επιχειρηματίες και υποιργοί στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 πραγματοποιήθηκε στο ΧΑΑ και μόνο εκεί. Πλασματική ανάπτυξη μόνο σε τίτλους, σε άυλες επενδύσεις, σε ονομαστικές αξίες και σε ομόλογα υπό την εποπτεία του κράτους. Καθημερινά ξεφύτρωναν δεκάδες επιχειρήσεις που μέσα σε μερικές ώρες διπλασίαζαν την αξία τους σε μετοχές.

Στην πραγματικότητα βέβαια οι επιχειρήσεις αυτές δεν υπήρχαν, γιατί ούτε εγκαίνια σε εργοστάσια είδαμε, ούτε αύξηση της παραγωγής, ούτε μείωση της ανεργίας ούτε αύξηση των εισοδημάτων. Με πλαστά λοιπόν στοιχεία επιτύγχαμε την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Βέβαια οι ευρωπαίοι εταίροι δεν είναι μια γκρούπα ηλιθίων. Γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά την ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Όμως μπροστά στο να ανοίξει άλλη μία αγορά στα πλαίσια της ΕΕ στην νοτιοανατολική ευρώπη, και ειδικά στα βαλκάνια, θα εξασφάλιζε μεγάλα κέρδη από τις γείτονες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Στήθηκαν μεγάλες επιχειρήσεις στα βαλκάνια και οι έλληνες επενδυτές κέρδισαν δισεκατομύρια ευρω στο όνομα της ανάπτυξης των χωρών αυτών. Οι πραγματικές τρομοκρατικές επιθέσεις έγιναν εναντίον της εργατικής τάξης στα βαλκάνια και στη νεολαία της.

Γι’αυτό και το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα στην ευρώπη προέρχεται από την ευρύτερη περιοχή των βαλκανίων πλην ελλάδας. Η ελληνική οικονομία έπρεπε να παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την περιοχή γι’αυτό και πριμοδοτήθηκε με ανοχή από τους ευρωπαίους εταίρους. Χρειάζονται αρκετοί εταίροι σε κρίσιμα γεωργαφικά σημεία για να επιτευχθεί η νεοφιλελεύθερη μέχρι τα όρια του φασισμού Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οπότε το να πτωχεύσει μία χώρα δεν είναι ιδιαιτέρως συμφέρουσα λύση γιατί θα απομακρυνθεί από την ευρωζώνη. Είναι ίδια περίπτωση όπως στην μικρογραφία της καθημερινότητας όπου μία τράπεζα δεν αφήνει εύκολο μία επιχείρηση να κλείσει ή μια επιταγή να σφραγιστεί, γιατί πολύ απλά χάνει και η ίδια, προτιμά λοιπόν να συνεχίζει να δανείσει μέχρι να την εξαγοράσει. Έτσι και η ελλάδα δεν μπορεί να πτωχεύσει γιατί εκτός από την ελληνική οικονομία απώλειες θα έχει και η ευρωπαϊκή τράπεζα.

Φαύλος κύκλος η οικονομία του παράλογου όπου αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα για να πληρώσουν τα χρέη άλλων. Ως συνήθως οι πολιτικές λιτότητας θεσπίστηκαν για αυτόν ακριβώς το λόγο. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι μετανάστες είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν τα χρέη που δημιούργησαν καπιταλιστές και τράπεζες στα κράτη τους. Φυσικά από την στιγμή που επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της απάτης καλώς το παθαίνουν. Αυτό το καιρό αντί κύριο θέμα συζήτησης στην κοινή γνώμη να είναι το οικονομικό αδιέξοδο που οδηγεί ο καπιταλισμός και τα κράτη στη ζωή μας, στρέφεται στην τρομοϋστερία, την γρίπη και ότι πλασάρεται συγκυριακά από τα ΜΜΕ. Η συνεργασία κράτους, κεφαλαίου, ΜΜΕ φέρνει τα αφεντικά σε πλεονεκτική θέση έναντι της εργατικής και αγροτικής τάξης, της νεολαίας,των μεταναστών και των κατώτερων κοινωνικά στρωμμάτων.

Η κατάσταση λοιπόν δεν αλλάζει με τους όρους που χρησιμοποιούσαν τα εργατικά κινήματα ως τώρα. Χρειαζόμαστε εξεγέρσεις για να μπλοκάρουμε τις κομπίνες που στύνονται. Χρειαζόμαστε δράση για να χαλάσουμε τα σχέδια που φέρνουν το κεφάλαιο και τις κάστες του στην εξουσία. Χρειαζόμαστε επαναστάσεις που θα απαντούν στις εξουσιαστικές δομές μιας κοινωνίας και στην οικονομική εξαθλίωση που επιφέρει ο καπιταλισμός. Χρειαζόμαστε ζυμώσεις για να ξεφύγουμε από τις λογικές της ανάθεσης. Χρειαζόμαστε χώρους για την ελευθερία και την ιδιαιτερότητά μας. Στο κείμενο χρησιμοποιήθηκαν πηγές από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, το Υπ.Οικονομίας, κείμενο του Τάσου Λιαδάκη Κοινωνιολόγου, το βιβλίο «κωμικοτραγική ιστορία του νεοελληνικού έθνους» του Βασίλη Ραφαηλίδη, καθημερινές εφημερίδες και συγράμματα πολιτικής οικονομίας.

Related Link: http://apatris.info

This page has not been translated into Kurdî / کوردی yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]