user preferences

Μια άποψη για το μεταναστευτικό ζήτημα

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση author Monday October 31, 2005 06:37author by «Ρωγμή του Υπάρχοντος» Report this post to the editors

Αναρχική Ομάδα «Ρωγμή του Υπάρχοντος»

Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τις εστίες τους είναι οι μετανάστες, θύματα της ωμής ή εκλεπτυσμένης βίας.

Αναρχική Ομάδα «Ρωγμή του Υπάρχοντος» - Ναύπλιο 2005 Το ζήτημα των μεταναστών Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τις εστίες τους με την ελπίδα ενός «καλύτερου αύριο» είναι οι μετανάστες, θύματα της ωμής («ανθρωπιστικές» βόμβες, δικτατορικά καθεστώτα) ή εκλεπτυσμένης βίας (ανεργία, οικονομική εξαθλίωση) που επιβάλει η διεθνοποίηση του καπιταλισμού στις «υπό ανάπτυξη» (καπιταλιστικά) χώρες. Οι μετανάστες είναι αναγκαία πρώτη ύλη του καπιταλισμού, δεν είναι κάποιο λάθος ή ακραία έκφραση του, είναι το φτηνό ή απλήρωτο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, ευέλικτο, και πάντα υπό την επιτήρηση και την απειλή της απέλασης, της ανεργίας, της μη ανανέωσης της κάρτας διαμονής, του καρφώματος στις αρχές από την εργοδοσία.

Με το σχηματισμό υπερεθνικών-υπερκρατικών δομών και συνθηκών χάραξης κοινής πολιτικής * το κεφάλαιο σταδιακά διεθνοποιείται, δηλαδή το εμπόριο και οι επενδύσεις εξαπλώνονται πέρα από τα εθνικά σύνορα, η αγορά «απελευθερώνεται» και η κυριαρχία των Δυτικών χωρών εξαπολύει «αναπτυξιακές» πολιτικές για τις χώρες του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου». Αυτή η ανάπτυξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιβολή της καπιταλιστικής προσταγής σης χώρες αυτές. Φυσικά για να κατορθωθεί αυτό δηλαδή «για να επιτευχθεί η δημιουργία μιας τάξης εργατών, χρήσιμων για την καπιταλιστική διαδικασία, δεν χρειάστηκε μόνο η βία και η καταστροφή των υλικών βάσεων της ανεξάρτητης ύπαρξης αλλά και η συστηματική καταστροφή των αξιών, των σημασιών της υπάρχουσας ψυχικής οργάνωσης αυτών των πολιτισμών και ο μετασχηματισμός τους σε κοινωνίες γρανάζια της συσσωρευτικής διαδικασίας» (1) Από εδώ και οι πολεμικές επιχειρήσεις και η επιβολή (!) της «δημοκρατίας» και η στήριξη δικτατορικών καθεστώτων από πολυεθνικές εταιρίες και γενικότερα η χάραξη της οικονομικής πολιτικής των χώρων αυτών από τη Δύση.

Έτσι κατανοούμε καλύτερα τους λόγους που περίπου 170.000.000 άνθρωποι από ολόκληρο τον πλανήτη αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τους τόπους τους. Σ’ αυτούς τους λόγους πρέπει να προσθέσουμε και την έλλειψη των εργασιακών δικαιωμάτων που αποσπάστηκαν στην Δύση με αιματηρούς αγώνες από την εξουσία και έτσι την τεράστια καταπίεση και εξαθλίωση που υφίστανται καθημερινά σε συνδυασμό με την απάτη που δημιουργεί η Δύση μέσω των μηχανισμών του θεάματος ως χώρος «ίσων ευκαιριών».

Οι κύριες εστίες προσφυγικής ροής είναι κυρίως τέσσερις: Αφρική (ανατολική κυρίως), Μέση Ανατολή και Πακιστάν, Λατινική Αμερική και χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανάπτυξη κινημάτων αντίστασης στη Λατ. Αμερική μείωσε τον αριθμό των μεταναστών προς τη Δύση σε σύγκριση με τις άλλες χώρες του «Τρίτου Κόσμου» (σε εισαγωγικά γιατί ως κυρίαρχη έννοια υπαινίσσεται όχι μόνο τη φασιστική γεωπολιτική της διεθνοποιημένης κυριαρχίας, αλλά ισοπεδώνει και τις διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες μεταξύ αυτών χωρών).

Μικρό χρονικό

Στο ελληνικό κράτος η εισροή μεταναστών ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70. Τότε κατέφθασαν περίπου 50.000 ξένοι εργάτες κυρίως από την Ασία και την Αφρική ύστερα από παραγγελία των ντόπιων αφεντικών λόγω της έλλειψης εργατικών χεριών. Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να δουλέψουν στις πιο άθλιες συνθήκες και σε καθεστώς ομηρίας αφού τους επιτρεπόταν να εργαστούν μόνο στον εργοδότη που τους είχε χρεωθεί (κάρτες εργασίας). Το ίδιο οι γυναίκες από τις Φιλιππίνες που κατέφθασαν την ίδια περίοδο (κυρίως για οικιακές βοηθοί) με διακρατικές συμφωνίες, αναγκάστηκαν να εργαστούν χωρίς ασφάλιση με πολύ χαμηλούς μισθούς, χωρίς άδειες και αργίες.

Τη δεκαετία του ‘80 ήρθαν πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία και την Παλαιστίνη, στους οποίους (τότε όχι τώρα...) (2) χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο γιατί εξυπηρετούσε την τότε πολιτική του ελληνικού κράτους αποσταθεροποίησης των σχέσεων με το τουρκικό κράτος. Επίσης συναντάμε Κούρδους Ιρακινούς κ.λπ. οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν την δεκαετία του ‘90.

Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ προκάλεσε τη δεκαετία του ‘90 μεγάλα προσφυγικά ρεύματα στις γύρω καπιταλιστικές χώρες. Στην Ελλάδα κατέφθασαν μετανάστες κυρίως από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και από τα πρώην σοβιετικά κράτη. Στους μετανάστες από τη σοβιετική ένωση το κράτος με μια ύπουλη πολιτική παραχώρησε κίνητρα διαμονής (σπίτια, ελληνική ιθαγένεια κ.λπ.) με την προϋπόθεση ότι θα εγκαθίσταντο στη Θράκη για την τόνωση του «εθνικού πληθυσμού» απέναντι στην απειλή της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Αυτό φυσικά δεν απέτρεψε την εκμετάλλευση τους από τα ντόπια αφεντικά ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Οι μετανάστες από την Αλβανία και τη Βουλγαρία είχαν διαφορετική τύχη: το ελληνικό κράτος τους «υποδέχτηκε» σε εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα- κατασκηνώσεις όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και χρησιμοποιούνταν ως κρατικά ελεγχόμενα κέντρα δουλεμπορίας. Σ’ αυτά πήγαιναν τα μικρά και μεγάλα αφεντικά απ’ όλη την Ελλάδα για να διαλέξουν εργάτες-δούλους. Στη συνέχεια οι μαζικές δραπετεύσεις, εξεγέρσεις και η αδυναμία του κράτους να ελέγξει την μετανάστευση αν και δεν ανησύχησε ιδιαίτερα τα αφεντικά γιατί γνώριζαν πως θα πάνε οι ίδιοι οι μετανάστες σ’ αυτούς για να βρουν δουλειά, οδήγησε στην κατασκευή από τα ΜΜΕ της άθλιας και αβάσιμης προπαγάνδας περί «Αλβανούς εκ’ φύσεως εγκληματίες» που εξαπλώθηκε στον κοινωνικό ιστό ώστε να δικαιολογούνται τα πογκρόμ εναντίον τους, όποτε κρινόταν ότι ο αριθμός τους ήταν μεγαλύτερος από τις ανάγκες για φτηνό εργατικό δυναμικό **.

Πάρα πολλοί μετανάστες απορροφήθηκαν από την παραοικονομία της χώρας και εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν και δουλεύουν κάτω από συνθήκες στυγνής εκμετάλλευσης (εντατικοί ρυθμοί εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση, εξευτελιστικά μεροκάματα, χωρίς δικαιώματα συλλογικής διεκδίκησης) κάνοντας στην πλειοψηφία τους σκληρές και ανθυγιεινές δουλειές στα χωράφια, στα εργοστάσια, ης βιοτεχνίες, τις οικοδομές και τα μεγάλα έργα (βλ. ολυμπιακοί, μετρό, αεροδρόμιο).Σ’ αυτά τα έργα δούλεψαν ως επί των πλείστον μετανάστες, υπό τις συνθήκες που προαναφέρθηκαν και που οδήγησαν στα εργατικά «ατυχήματα» και τους θανάτους στα εργοτάξια (19 θάνατοι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία στα ολυμπιακά κάτεργα και εκατοντάδες τραυματίες).Φυσικά όλα αυτά υπό την απειλή της μη ανανέωσης της κάρτας διαμονής, της απέλασης κ.λπ.

Η νέα πολιτική των κρατών απέναντι στους μετανάστες με το τέλος της δεκαετίας του ’90 δρομολογείται από κεντρικούς σχεδιασμούς (Ευρώπη- φρούριο) αν και φυσικά δεν παύει να είναι η υπόθεση του κάθε κράτους το οποίο συμμετέχει ενεργά για την αντιμετώπιση τους και την τήρηση των «ανωτέρω» επιταγών. Τα ντόπια αφεντικά επεκτείνονται στις αγορές των Βαλκανίων και σε συνεργασία με το κράτος προωθούν διαδικασίες προσέγγισης με τα γειτονικά κράτη. Από την άλλη αναλαμβάνει το κράτος το ρόλο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης στα Βαλκάνια, που ανατίθεται στην Ελλάδα από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ (πάντα φυσικά με ενεργή συμμετοχή του ίδιου). Φυσικά για την εισαγωγή της Γιουγκοσλαβίας στην «ελεύθερη αγορά» χρειάστηκαν κάποιες βόμβες ακόμη το 1999 για την καταστροφή των υλικών της υποδομών και για την αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων (μην ξεχνάμε την ουσιαστική βοήθεια σ’ αυτόν τον πόλεμο από το ελληνικό κράτος με την κατάφαση στο ψήφισμα του ΝΑΤΟ και την παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης). Επίσης νέα συστήματα πειθάρχησης και ελέγχου των μεταναστών εισάγονται ώστε η μετακίνηση των πληθυσμών να μην είναι ανεξέλεγκτη και να αφομοιώνονται μόνο όσοι είναι «αξιοποιήσιμοι» (!)Αυτά τα νέα συστήματα είναι τα εξής: ροζ/πράσινες κάρτες, βάση δεδομένων Schengen, βάση με τα επαγγελματικά στοιχεία των μεταναστών, δημιουργία σωμάτων συνοριοφυλάκων για την αποτροπή της μετανάστευσης, ναρκοπέδια στα σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.

Η Ευρώπη-φρούριο δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο στη κρίσιμη γι’ αυτή περιοχή της Θράκης όπου οι μετανάστες αντιμετωπίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (3) σαν ανθρώπινα απορρίμματα εκτός νόμου και χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, καμίας πατρίδας. Εκεί γίνονται σιωπηρά αποδεκτές οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί και οι «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» από τους ένστολους εναντίον των προσφύγων, οι θάνατοι και οι ακρωτηριασμοί τους στα ναρκοπέδια των συνόρων και τα κρύα νερά του Έβρου, οι επ’ αόριστον κρατήσεις στις άθλιες συνθήκες των στρατοπέδων συγκέντρωσης μιας και που «το κύριο κριτήριο με το οποίο αποφασίζεται η θέση των προσωρινών-μόνιμων στρατοπέδων είναι εκείνο της απόστασης που πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη ώστε να εμποδίζει τις μολυσματικές αναθυμιάσεις της κοινωνικής αποσύνθεσης να φτάνουν στους τόπους που κατοικούνται από τον αυτόχθονα πληθυσμό» (4). Αυτό για να μην διαταράξει τις εφησυχασμένες συνειδήσεις των σημερινών πολιτών- τηλεθεατών.

Έχουμε περάσει πλέον σε μία νέα διάκριση μεταξύ των νόμιμων και των «λαθρο»μεταναστών, ένα νέο είδος ρατσισμού που στην ουσία και εδώ τα κριτήρια επιλογής και κατηγοριοποίησης είναι η χρησιμότητα τους στο κράτος και τις επιχειρήσεις και η κατασκευή του φόβου απέναντι στο «ξένο»(θα επανέλθουμε παρακάτω). Έτσι η λεγόμενη «πολυπολιτισμική κοινωνία» στην ουσία κρύβει την «ομαλή» ένταξη ολόκληρων πληθυσμών στην κυρίαρχη κοινωνική δομή και οργάνωση, ένα «ανθρωπιστικό» πρόσχημα για να αφομοιωθούν ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, με τις χειρότερες συνθήκες στην κυρίαρχη ιδεολογία και δομή. θα ήταν λάθος να ξεχάσουμε δύο ακόμη σημεία για τους μετανάστες ώστε να κλείσουμε το χρονικό μας: Πρώτα οι γυναίκες μετανάστριες και η σεξιστική αντιμετώπισή τους από την κοινωνία. Ο σεξισμός ως επιβολή διακρίσεων με αντικείμενο το φύλο και εναπόθεση παγιωμένων ρόλων στον άντρα και τη γυναίκα είναι διάχυτος στη σημερινή κοινωνία και αυτό γιατί οι εκφράσεις εξουσίας είναι κοινωνικά παραγόμενες και αναπαραγόμενες (το ίδιο ισχύει και στον κοινωνικό ρατσισμό, θα επανέλθουμε). Στην σύγχρονη πραγματικότητα «το θέαμα έχει φροντίσει για όλα, καθορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η «μοντέρνα» γυναίκα θα ντυθεί, θα κάνει σεξ, θα ερωτευθεί, τον τρόπο με τον οποίο θα είναι ταυτόχρονα δυναμική επιτυχημένη καριερίστρια και ρομαντική, ευαίσθητη σύντροφος, τον τρόπο με τον οποίο θα ικανοποιήσει τελικά κάθε καπρίτσιο ενός αρρωστημένου αντρικού ερωτισμού» (5). Η εξουσία έχει εσωτερικευτεί ως έλεγχος και έτσι το διαφορετικό απορρίπτεται. Η αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος ως αντικείμενο του σεξ, ενισχύεται με τη ρατσιστική στάση της κοινωνίας απέναντι στη μετανάστρια. Έτσι οι εργασιακές επιλογές αυτής (όποτε υπάρχουν...) εγκλωβίζονται συνήθως είτε στη βιομηχανία του σεξ (οίκοι ανοχής, πορνεία, μαγαζιά προσφοράς «συνόδων», συνοικέσια από το διαδίκτυο) είτε στο ρόλο της καθαρίστριας, της υπηρέτριας ή της «αποκλειστικής» νοσοκόμου. Οι μετανάστριες που πέφτουν θύματα των κυκλωμάτων σωματεμπορίας, απαγωγών, εκβιασμών, παρακράτησης διαβατηρίων, εγκλεισμών, βασανιστηρίων και βιασμών (όχι μόνο με τα «στραβά μάτια» των μπάτσων αλλά και από μπάτσους: είναι γνωστός και από τον αστικό Τύπο ο βιασμός της μετανάστριας Όλγας Μπ. από τον αρχιμπάτσο Νικόλαο Μπρικόλια) είναι ήδη πάρα πολλές. Φυσικά όλα αυτά με τη συγκατάθεση κομματιών της ελληνικής κοινωνίας που στηρίζουν τη βιομηχανία του σεξ, πράγμα που οδηγεί τις μετανάστριες στην ανασφάλεια, τη μοναξιά και σε υπαρξιακά αδιέξοδα.

Το δεύτερο σημείο διαφέρει κατά πολύ από το πρώτο και έχει να κάνει με τους μετανάστες που «πιάσαν τη καλή». Κάποιοι πιο δραστήριοι μετανάστες επέλεξαν το ρίσκο της επιχείρησης και έτσι κατάφεραν να ενταχθούν στη μικροαστική τάξη της χώρας. Κάποιες από τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες είναι οι εξής: περίπτερα, ψιλικατζίδικα, παντοπωλεία, εμπορία τροφίμων και ρούχων από τις χώρες προέλευσής τους, συνεργεία καθαρισμού και ελαιοχρωματιστών κ.α.

Μεταμοντέρνος εθνικισμός και κοινωνική συμπεριφορά

Αναφέραμε πιο πάνω ότι οι εξουσιαστικές δομές και εκφράσεις (σεξιστικά, εθνικιστικά, ρατσιστικά κ.α. πρότυπα) είναι κοινωνικά παραγόμενες και αναπαραγόμενες, αυτό θα πει ότι οι άνθρωποι εσωτερικεύουν αυτές τις δομές μέσω της παιδείας τους (εκπαίδευση, οικογένεια κ.λπ.) και πλέον λειτουργούν σκέφτονται και κρίνουν μέσω αυτών. Με απώτερο αποτέλεσμα η σημερινή κρατική κοινωνική οργάνωση να θεωρείται ως φυσική αναγκαιότητα για την κοινωνική συνύπαρξη.

Το άτομο καλείται να δεχτεί ως θεσμοφύλακα της συνύπαρξης με το διπλανό του το διαχωρισμένο από την κοινωνία θεσμό του Κράτους. Το κράτος απ’ τη μεριά του καλλιεργεί τη λεγόμενη εθνική συνείδηση. Αυτό κατορθώνεται μέσω των μηχανισμών χειραγώγησης και απόσπασης της συναίνεσης. Στην πραγματικότητα όμως η εθνική συνείδηση και ενότητα αν δεν πατάει σε μια υποτιθέμενη ανωτερότητα (κυτταρική ανωτερότητα) της φυλής, πράγμα που μας οδηγεί στον εξόφθαλμο ρατσισμό, θα πατάει, όπως σήμερα, σε μια στρεβλή ιστορική συνείδηση, σε μια μυθοποίηση και παραποίηση ιστορικών γεγονότων (όπως τα διδασκόμαστε από την επίσημη ιστορία).Δηλαδή «το να είσαι Γάλλος σημαίνει ν’ ανήκεις σ’ έναν πολιτισμό που πηγαίνει από τους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς στη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και από τον Μονταίνο στους Ιμπρεσιονιστές. Και καθώς κανέ

author by Anarkismo Editorial Group - Anarkismopublication date Mon Oct 31, 2005 06:41author address author phone Report this post to the editors

Και καθώς κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να διεκδικήσει για τα δικά του έργα το μονοπώλιο της καθολικής εγκυρότητας, η φαντασιακή σημασία «έθνος» δεν μπορεί παρά να χάσει την κεφαλαιώδη σπουδαιότητά της». (6) Αυτό συμβαίνει γιατί στην ιστορία κανένας γεωγραφικός χώρος δεν μπορούσε παρά να είναι ένα μωσαϊκό πολιτισμών. Αυτοί οι πολιτισμοί με την εγκαθίδρυση του έθνους- κράτους είτε αφομοιώθηκαν βίαια και μη, είτε κατακρεουργήθηκαν και μαζί τους εξαφανίστηκαν και οι επιμέρους κουλτούρες. Έτσι το κράτος για να εξασφαλίσει μια συγκεκριμένη κοινωνική συνοχή που να μην ξεφεύγει από την κανονικότητα που αυτό ορίζει παράγει και επιβάλει μια συγκεκριμένη κουλτούρα, λογική, γλώσσα κ.λπ.

Εδώ έρχεται να συμπληρώσει το όλο επινόημα της εθνικής συνείδησης ο φόβος και η απειλή από το «ξένο» ώστε να τονωθεί η εθνική ταυτότητα του «ντόπιου». Ένα από τα πιο ισχυρά λοιπόν όπλα του κρατισμού είναι ο εθνικισμός και συνήθως χρησιμοποιείται για να καμουφλαριστούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου πίσω από τα εθνικά ιδεώδη. Άλλωστε πολλά είναι τα παραδείγματα που οι άνθρωποι σφαγιάστηκαν μεταξύ τους στο βωμό της πατρίδας, χωρίς να βλέπουν ότι οι πραγματικοί εχθροί τους είναι οι δικοί τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, αυτό ισχύει είτε για το επιτιθέμενο είτε για το αμυνόμενο κράτος. Πέρα όμως από τη κατασκευή του φόβου για το «ξένο» υπάρχει και «μια άλλη διάσταση πολύ λιγότερο ορατή (...) πρόκειται για την ανασύνθεση του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού στο επίπεδο της ψευδαίσθησης της καλύτερης μοίρας, της καλύτερης θέσης ή κατάστασης σε σχέση με το μετανάστη. Εδώ το «ξένο» δεν ενώνει λόγω της απειλής που το ίδιο φέρει, αλλά λόγω του φόβου να βρεθεί κανείς στη θέση του». (7)

Σήμερα είμαστε στη θέση να συμπεράνουμε την εμφάνιση ενός «νέου» τύπου εθνικισμού όπως φάνηκε από τα γεγονότα των Ολυμπιακών αγώνων, του euro και της eurovision από την πλευρά της κοινωνίας. Σε αυτή τη περίπτωση ο εθνικισμός δεν αποβλέπει σε έναν απώτερο σκοπό, όπως η επέκταση των κρατικών συνόρων αλλά εκφράζεται ως μια στιγμή, φιλτραρισμένη από το θέαμα, συλλογικής συνεπικρότησης ενός συγκεκριμένου γεγονότος. Λέγοντας φιλτραρισμένη από το θέαμα αναφερόμαστε στην άμεση εξάρτηση των στιγμών αυτών από το δίπολο της βιομηχανίας του θεάματος (σπόνσορες, ΜΜΕ) και του εμπορευματικού συστήματος.

Στην ουσία δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ της διεθνοποίησης του καπιταλισμού και της προώθησης του μεταμοντέρνου εθνικισμού από το κράτος, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, αλλά αντίθετα η στιγμή του ξεδόματος και της εθνικιστικής έκστασης (βλ. χιλιάδες κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει για τις «εθνικές νίκες» με σημαίες, τύμπανα και εθνικά παραληρήματα...) είναι η στιγμή του νοήματος μέσα στην χωρίς νόημα ζωή του σημερινού θεατή-καταναλωτή. Το ξαναζεσταμένο φαΐ του «έθνους» λοιπόν ξαναπροτάσεται από την κυριαρχία σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, όπου ο άνθρωπος μέσα στην αποξενωμένη και ρουτινιάρικη ζωή του κινούμενος συνεχώς σε ένα μοτίβο κατανάλωσης αγαθών και εμπειριών δίχως μνήμη, αναζητά τέτοιες στιγμές συλλογικού «νοήματος»-ξεδόματος που η κυριαρχία του τις προσφέρει αλλιώς θα κατέληγε ψυχωτικός... Γι’ αυτό και αυτά τα εθνικιστικά ξεσπάσματα καλύπτουν προσωρινά το κενό της συλλογικής ταυτότητας του απομονωμένου πλήθους, ώστε αυτό να επιστρέψει στη συνέχεια στη κανονικότητα της καθημερινότητάς του. (8) Στην πραγματικότητα είναι χιλιάδες- εκατομμύρια τεθωρακισμένες μοναξιές που ενώνονται με μεσολαβητή το θέαμα. Όπως έχει πει και ο Γκυ Ντεμπόρ: «Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων αλλά μια κοινωνική σχέση μεσολαβημένη από εικόνες». (9)

Φυσικά σε αυτά τα γεγονότα γίνεται φανερή και η έκφραση του κοινωνικού ρατσισμού, αρκεί να αναφέρει κανείς συνθήματα που ακούγονταν με την νίκη των ελλήνων στο euro όπως: «Δεν θα γίνει έλληνας ποτέ αλβανέ...» και φυσικά πίσω από το εν εκστάσει πλήθος τους διάφορους φασίστες- παρακρατικούς που βρήκαν την ευκαιρία και με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων να δοκιμάσουν τα ρόπαλα τους πάνω σε κάποιους μετανάστες.

Ο κοινωνικός ρατσισμός παρατηρείται σε διάφορους τομείς της κοινωνίας. Ο ίδιος ως μια κοινωνική δυνατότητα υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση μόνο και μόνο επειδή ο άνθρωπος φέρει μια πλαστή εθνική ταυτότητα που τον διαχωρίζει από το «ξένο». Εκφράζεται δε ρητά όταν η κυριαρχία θεωρήσει ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται για τα συμφέροντά της, όπως ήδη είπαμε, και προπαγανδίζετε μέσω των μηχανισμών χειραγώγησης. Ο ρατσισμός αυτός ξεκινά φυσικά από την αντιμετώπιση των μεταναστών από τους εργοδότες που τους χρησιμοποιούν ως καύσιμη ύλη και φτάνει στις σχέσεις μεταξύ εργατών. Έτσι εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ «ντόπιων» και «ξένων» εκμεταλλευομένων. Φυσικά αυτός ο ανταγωνισμός αποτελεί μια γενικότερη πραγματικότητα που έχει ως αποτέλεσμα να θεωρείται η εργασία ατομική υπόθεση του καθενός.

Σε αυτό χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η «ποινικοποίηση της φτώχειας» από τη πλευρά του συστήματος, δηλαδή το άτομο αποκομμένο από τη κοινωνική πραγματικότητα θεωρείται απόλυτα υπεύθυνο για τη κοινωνικοοικονομική του θέση: «Εσύ φταις που είσαι φτωχός...», «Εσύ φταις που είσαι μετανάστης...».

Τελειώνοντας οφείλουμε να αναφερθούμε στο ρατσισμό που εκφράζεται από ένα μέρος του μικροαστικού- αγροτικού τμήματος της κοινωνίας όπου ακούγονται απόψεις σύμφωνα με τις οποίες βασικοί υπεύθυνοι για το κλείσιμο των επιχειρήσεων (π.χ. η πρόσφατη υπόθεση με τις κινέζικες μικροεπιχειρήσεις [και εδώ τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους...]) και γενικότερα για την ανεργία είναι οι μετανάστες. Σε αυτό το χαζό και αβάσιμο ισχυρισμό θα απαντήσουμε με ένα «παλιό» καλό σύνθημα: «Ο καπιταλισμός φέρνει την ανεργία και όχι ο εργάτης από τη Βουλγαρία» και αυτό γιατί έτσι το κεφάλαιο κρατάει τον εργαζόμενο σε μια διαρκή συνθήκη ομηρίας υπό την απειλή της και με την ανεργία στρέφοντας τον εναντίον όλων των άλλων.

Επειδή λοιπόν στους μετανάστες διακρίνουμε την ωμή όψη της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας που συντηρείται με τη κοινωνική συναίνεση και αδιαφορία εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες. Η αλληλεγγύη μας αυτή δεν περιέχει χαρακτήρα φιλανθρωπίας ούτε και λύπησης γιατί αυτές διατηρούν παρ’ αυτά ένα καθεστώς βίας και εκμετάλλευσης απέναντι στους μετανάστες και σε κάθε καταπιεζόμενο. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες όχι με τους όρους κάποιας πρωτοπορίας, καθοδήγησης ή ταξικής καθαρότητας αλλά μέσω αυτής θέλουμε να προβάλουμε το πάθος μας για μια αυτόνομη κοινωνία που να αποτελείται από αυτόνομα άτομα, και επειδή αυτό θεωρούμε ότι δεν μπορεί να συμβεί και να προταχθεί παρά από την αυτοοργανωμένη δράση των ανθρώπων (και όχι από κάποια φυσική-ιστορική αναγκαιότητα) στεκόμαστε εχθρικά σε κάθε ιεραρχία και εξουσιασμό. Η αλληλεγγύη μας στρέφεται ενάντια στην ίδια την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου που γεννά αυτή τη πραγματικότητα που αναγκάζει ανθρώπους να μεταναστεύουν. Την πραγματικότητα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, των πλαστών εθνικών διαχωρισμών, της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΣ Ή ΛΑΘΡΑΙΟΣ

ΚΑΤΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

* π.χ. ΟΟΣΑ: Οργανισμός για την οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη. WEF: Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ΔΝΤ: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. ΜΑΙ: Πολυμερής Συμφωνία για τις επενδύσεις των πολυεθνικών, ΝΑFΤΑ: Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Καναδά, ΗΠΑ, Μεξικού.

** Φυσικά η διαφωνία μας με την ύπαρξη των ΜΜΕ δεν περιορίζεται μόνο στη ρατσιστική προπαγάνδα τους αλλά και το διαχωρισμένο ρόλο τους από την κοινωνία ως μόνιμοι πομποί και εμείς ως μόνιμοι και παθητικοί δέκτες χωρίς δυνατότητες ισότιμης επικοινωνίας. Έτσι σε αυτά ενσαρκώνεται και προπαγανδίζονται τα συμφέροντα των κυρίαρχων ομάδων που τα διευθύνουν. Αυτή μας η αντίληψη ξεκινά από το ότι η σημερινή τεχνική δεν ενσαρκώνει κάποια «ορθολογικότητα» ή κάποια προοδευτική κίνηση αλλά είναι μια καπιταλιστική τεχνική και καθοδηγείται από τα συμφέροντα των κυριάρχων. Αυτό φυσικά δεν οδηγεί στον πρωτογονισμό αλλά σε μια ριζική αλλαγή της μαζί με την ανατροπή του υπάρχοντος.

1. Νέα τοπολογία, Χάρτης 1, Προβοκάτορες του ήσυχου ύπνου. (Με την φράση «ψυχική οργάνωση» εννοούμε τον τρόπο που αυτοί οι λαοί αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους, την συλλογική ταυτότητα των λαών αυτών. Εδώ έγκειται και η βασική διαφορά με τον κλασικό ιμπεριαλισμό των πολέμων της σημερινής διεθνοποιημένης κυριαρχίας). 2. Το ελληνικό κράτος είναι πλέον η τελευταία χώρα της ΕΕ στη χορήγηση πολιτικού ασύλου (ενδεικτικά το 2002 έγιναν 9.342 αιτήσεις και δόθηκαν 36 άδειες ποσοστό 0,37% και το 2003 ως τον Οκτώβρη έγιναν 4.124 αιτήσεις και δόθηκαν 36 άδειες ποσοστό 0,037%). 3. Αναφορικά μερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπάρχουν στη Ρόδο, στη Λαγκάδα, στη Μυτιλήνη, στη Κω, στη Κύμη της Εύβοιας, στα Δίκαια του Έβρου κ.α. 4. Ένθετο 7 της «Ελευθεροτυπίας», σημειωματάριο ιδεών. Δοκίμιο του Πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν. 5. Μπροσούρα από το Αυτοδιαχειριζόμενο Αντιϊεραρχικό Στέκι στην Ιατρική της Θεσ/νίκης για το Σεξισμό (Μάης 2003). 6. Κορνήλιος Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, εκδόσεις «Ύψιλον» σελ. 101. 7. Βλ. σημ. 1. 8. Σε πολλές περιπτώσεις όπως με την «εθνική υπόθεση» των ολυμπιακών αγώνων οι συνθήκες αυτής της «κανονικότητας» επαναπροσδιορίζονται όπως είναι η ένταση του ελέγχου και της καταστολής που ήρθε και έμεινε και η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών και η καταπάτηση των συλλογικών δικαιωμάτων. 9. Η Κοινωνία του Θεάματος, εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος» σελ.24.

 

This page has not been translated into العربية yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]