user preferences

Για τη Μηχανιώνα...

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου author Monday March 01, 2010 15:41author by Συνέλευση Αλληλεγγύης Report this post to the editors

Αλληλεγγύη στους Αιγύπτιους ψαράδες

Αυτό που δηλώνουμε ανοιχτά είναι ότι σταθήκαμε και θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι τόσο στον αγώνα των αιγύπτιων ψαράδων όσο και σ' οποιοδήποτε αγώνα διεξάγεται μ' όρους αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση. Κι αυτό έγινε, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται κόντρα σε κάθε διαχωρισμό με βάση τα σύνορα, την εθνικότητα, τη γλώσσα και τη θρησκεία ώσπου να στείλουμε οριστικά το βάρβαρο κι εγκληματικό σύστημα της εκμετάλλευσης εκεί που ανήκει: στο παρελθόν!

Ομάδα 20 συντρόφων έφτασε σήμερα το πρωί (Δευτέρα, 1 Μαρτίου 2010) στη Μηχανιώνα με σκοπό να κάνει μια παρέμβαση στην πλατεία του χωριού με μικροφωνική καθώς και μ' ένα κείμενο που απευθύνονταν στους Μηχανιώτες. Η απεργία των αιγύπτιων ψαράδων συνεχίζεται και αύριο, Δευτέρα, εκδικάζεται η έφεση των αφεντικών που κατατέθηκε εναντίον της τελευταίας δικαστικής απόφασης που είχε κηρύξει την απεργία νόμιμη. Φτάνοντας λοιπόν στην πλατεία είδαμε δυο πράματα: πρώτον, ότι η ζωή είναι γεμάτη από συμπτώσεις που όσο πάνε και πυκνώνουν αφού το ΠΑΜΕ είχε κανονίσει μικροφωνική και συγκέντρωση στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα αλλά λίγο νωρίτερα από μας και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό, ότι ομάδα πλοιοκτητών, "αγανακτισμένων" πολιτών και λαϊκοφασιστών (οι περισσότεροι εκ των οποίων μεγάλοι σε ηλικία) καταφέρονταν εναντίον των συγκεντρωμένων απεργών ψαράδων και των μελών του ΠΑΜΕ των οποίων ο αριθμός εκείνη την ώρα δεν ήταν μεγάλος.

Φυσικά κάθε άλλη σκέψη απ' την μεριά μας εκείνη τη στιγμή πήγε περίπατο και πήραμε θέση στη μέση της πλατείας στο πλευρό των ΚΚΕδων και των ψαράδων. Υπήρξαν βρισιές, σπρωξίματα και μικροτραυματισμοί. Οι "επιτιθέμενοι" εκμεταλλεύονταν την συγκρατημένη στάση των συγκεντρωμένων, έβριζαν τους "αλήτες, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες που ήρθαν να κάνουν άνω κάτω το χωριό" κι έσπασαν τη μικροφωνική του ΚΚΕ. Οι Νταουλτζήδες κραύγαζαν ότι απεργία δεν υπάρχει κι ότι όλοι κι όλοι οι απεργοί είναι δεκαπέντε.

Το πώς γίνεται να υπάρχουν στην πλατεία εβδομήντα-ογδόντα ψαράδες των οποίων ο αριθμός αυξάνει αφού επιστρέφουν κι άλλοι από Αίγυπτο και το πώς εξηγείται η λύσσα των αφεντικών για μια απεργία που δεν υφίσταται - κι άρα δεν τους προκαλεί ζημιά - είναι άλλη ιστορία… Η στάση των ψαράδων ήταν γενικά πολύ μαζεμένη, πράμα λογικό αφού αν κάποιος πρόκειται να έχει πρόβλημα στη συνέχεια είναι αυτοί οι ίδιοι. Το μέγεθος πάντως της θρασυδειλίας των αφεντικών και των φίλων τους φάνηκε όταν έφτασε ο κύριος όγκος των ΚΚΕδων (γύρω στους 150). Υποχώρησαν προς την παραλία, αφήνοντας την πλατεία στους συγκεντρωμένους κι έτσι στήθηκε ένα σκηνικό που κράτησε ως το τέλος της ιστορίας, λίγο μετά τη μία, με τη γραμμή των μπάτσων να μας χωρίζει.

Το υβρεολόγιο συνεχίστηκε απ' την πλευρά των αφεντικών και λαϊκοφασιστών με το ρεπερτόριο να κυμαίνεται απ' τα γνωστά "δε δουλέψατε ποτέ", "πόσα σας πληρώνουν;", να διανθίζεται από απειλές και να καταλήγει ελλείψει φαντασίας στον πολύ γνωστό αντικομμουνιστικό και ρατσιστικό οχετό. Το κείμενο τελικά μέσα σ' όλη αυτή την κατάσταση δε μοιράστηκε αλλά σε πρώτη φάση δόθηκε σ' ένα αριθμό αντιτύπων σε κάποιους απεργούς με προορισμό τους ντόπιους που θεωρούν πιο κοντά τους.
Μερικές επισημάνσεις:

1. Οι "υπερασπιστές" της τιμής του χωριού δε φαίνεται να κατάφεραν και πολλά. Παρά την προσπάθειά τους να μαζέψουν τους κατοίκους που θα στρέφονταν ανοιχτά εναντίον απεργών κι αλληλέγγυων αποτέλεσαν απλά ένα τσούρμο θρασύδειλων (οι περισσότεροι εκ των οποίων περασμένης ηλικίας) των οποίων η πιο επιθετική κίνηση μετά την άφιξη των "ενισχύσεων" του ΠΑΜΕ ήταν να πετάξουν δυο γιαούρτια κι αυτό παρά τις απειλές για το λιντσάρισμα όλων μας. Να τονιστεί εδώ πως ο πυρήνας των αφεντικών και των φίλων τους που ήταν στην "πρώτη γραμμή" αποτελούνταν από καμιά τριανταριά άτομα που είχαν τη βοήθεια άλλων τόσων στις πίσω γραμμές. Επαναλάμβαναν συνεχώς πως μιλάνε στ΄ όνομα του χωριού όμως θεωρούμε πως σ' ένα μέρος οχτώ χιλιάδων κατοίκων όχι μόνο δεν κατάφεραν να κατεβάσουν τον κόσμο δίπλα τους (οι απλώς περίεργοι φυσικά δεν έλειψαν) αλλά είναι και ζήτημα αν ήταν μαζί τους κι η πλειοψηφία των πλοιοκτητών.

2. Μερίδα των ίδιων των απεργών εξέφρασε την άποψη πως εδώ που φτάσαν τα πράματα (απεργία τέτοιας διάρκειας και με τον κόσμο τους σιγά σιγά να επιστρέφει) ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου.

3. Οι ψαράδες δε φάνηκαν να φοβούνται την περίπτωση να δεχτούν προκλήσεις στο δρόμο παρά τη σημερινή ιστορία. Αυτοί είναι που θα μείνουν στο χωριό και θεωρούν πως είναι δύσκολο για τον οποιοδήποτε να τους πειράξει άμεσα αφού παρά το γενικό "μάζεμα" που τους διακρίνει υπάρχουν και κάποια όρια που βάζουν οι ίδιοι. Πέρα απ' αυτό φάνηκε όντως πως το χωριό γενικά δεν ήταν στο πλευρό αυτών που έχουν σημαντικά οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως υποστηρίζουν ανοιχτά και την απεργία.

4. Είναι σημαντική η παρουσία κόσμου αύριο (1 Μάρτη) στα δικαστήρια όπου εκδικάζεται η έφεση των αφεντικών. Υπάρχει κάλεσμα για τις 9. Το κείμενο που προορίζονταν για την παρέμβαση. ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ Οι αιγύπτιοι ψαράδες που απεργούν απ' τις αρχές του Γενάρη δεν είναι άγνωστοι στους κατοίκους της Μηχανιώνας! Ζουν και δουλεύουν για πολλά χρόνια δίπλα τους, παράγοντας ένα μεγάλο μέρος του πλούτου των αφεντικών, κουβεντιάζουν με τους ντόπιους για την καθημερινότητα και τα προβλήματά τους όσο τους επιτρέπει η δύσκολη δουλειά τους κι αποτελούν εκ των πραγμάτων κομμάτι του χωριού. Σαν εργαζόμενοι βρίσκονται τώρα σε μια θέση παρόμοια πιθανώς μ' αυτήν που κάποτε βρέθηκαν ή θα βρεθούν στο μέλλον και πολλοί εργαζόμενοι της Μηχανιώνας, έλληνες και μετανάστες: απεργούν για να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους και παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους! Οι Μηχανιώτες σαν κομμάτι του ξεριζωμένου προσφυγικού πληθυσμού ξέρουν την ιστορία από πρώτο χέρι. Ακολούθησαν τη μοίρα των πάνω από δυο εκατομμυρίων ανθρώπων -χριστιανών και μουσουλμάνων- που μετακινήθηκαν βίαια απ' τη μια πλευρά του Αιγαίου στην άλλη. Βίωσαν στο πετσί τους τα εθνοκαθαρτικά πειράματα του Κεμάλ και του Βενιζέλου που με την προτροπή των Δυτικών Δυνάμεων μετέφεραν αναγκαστικά ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων μακριά απ' τις εστίες τους, στις οποίες κατοικούσαν για αιώνες, με μοναδικό σκοπό να έχουν "ήσυχο το κεφάλι τους" οι άρχουσες τάξεις σ' Ελλάδα και Τουρκία. Οι Μηχανιώτες καθώς κι οι υπόλοιποι πρόσφυγες άκουγαν από πρώτο χέρι, απ' τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους, για πολλά χρόνια την ιστορική αλήθεια: ήρθαν σε μια "πατρίδα" που δεν τους περίμενε μ' ανοιχτές αγκάλες. Και ρατσισμό γνώρισαν -σε πολλές περιπτώσεις- απ' τους ντόπιους και τις χειρότερες δουλειές έκαναν τα πρώτα χρόνια και το φόβο που σκορπά ο "ξένος" κι ο "διαφορετικός" ένοιωσαν και με δυο λόγια έζησαν με πολλούς τρόπους την εκμετάλλευση που υφίσταται αυτός που φτάνει κάτω απ' αυτές τις συνθήκες σ' ένα καινούργιο μέρος για να ξαναστήσει τη ζωή του.

Οι πρόσφυγες ήταν αυτοί που γέμισαν τα εργοστάσια στ' αστικά κέντρα, χτίζοντας το μικρό "ελληνικό θαύμα" της εκβιομηχάνισης στις δεκαετίες του ΄20 και του '30. Τα χαμηλά τους μεροκάματα - αποτέλεσμα της τεράστιας πίεσης να δουλέψουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους- γέμισαν τις τσέπες των βιομηχάνων που με τίποτα βέβαια δε θ' άφηναν ένα τεράστιο εφεδρικό εργατικό στρατό να πάει ανεκμετάλλευτος. Οι πρόσφυγες έμαθαν με δυο λόγια τι σημαίνει να σε πατάνε στην ανάγκη, στις πόλεις, στα χωράφια και στη θάλασσα κι όποιος το ζήσει αυτό μια φορά δεν έχει την πολυτέλεια να το ξεχάσει. Έμαθαν όμως και κάτι άλλο: ν' αγωνίζονται ομαδικά, να παλεύουν με πάθος και σε πολλές περιπτώσεις να νικάνε στους πολυάριθμους αγώνες και στις δυναμικές απεργίες που έλαβαν χώρα στη συνέχεια, αφήνοντας σαν κληρονομιά όλα αυτά που οι μεταγενέστεροι θεωρούν ως "δικαιώματα" τους - όσα τουλάχιστον δεν πήραν ακόμα πίσω τ' αφεντικά με δικαιολογία την κρίση του συστήματος. Πολλοί απ' αυτούς μπήκαν στην πρώτη γραμμή των ταξικών συγκρούσεων που ακολούθησαν την άφιξή τους στην Ελλάδα κι έδωσαν ακόμα και τις ζωές τους για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, μαθαίνοντας για τα καλά τη βία των χωροφυλάκων της "μητέρας-πατρίδας". Αυτή είναι η αλήθεια των απλών ανθρώπων και δεν πρόκειται να ξεχαστεί όσους τόνους πατριωτικής λάσπης ή επίσημης κρατικής ιστορίας κι αν ρίξουν πάνω της τ' αφεντικά κι οι έμμισθοι υπάλληλοι-γραφιάδες τους! Τώρα που ένας τέτοιος αγώνας, η απεργία των αιγύπτιων ψαράδων, βρίσκεται σ' εξέλιξη δίπλα τους, το κομμάτι εκείνο των Μηχανιωτών που ούτε την ιστορία του ξεχνά αλλά και ανάλογη εμπειρία διαθέτει από παρόμοιες κινητοποιήσεις δε θα μείνει αδιάφορο. Και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να πιαστεί στο δόκανο που στήνουν οι λαϊκιστές φασίστες με τις γραβάτες που αράζουν στα έδρανα του κοινοβουλίου ή οι νεοναζιστικές συμμορίες που από κοινού κραυγάζουν πως για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε δε φταίει η ακόρεστη δίψα των αφεντικών για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη αλλά οι ξένοι εργάτες κι οι μετανάστες. Ούτε η Μηχανιώνα μετατράπηκε ξαφνικά σε χωριό φασιστών, ούτε οι κάτοικοί της έπαθαν συλλογική ιστορική αμνησία!

Γνωρίζουν καλύτερα απ' τον καθένα τις συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ξεκίνησε ο αγώνας των απεργών για το μεροκάμματο, γνωρίζουν τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα και τον τρόπο που αυτά διαπλέκονται μεταξύ τους, γνωρίζουν τέλος ότι ο αγώνας των ψαράδων "υποκινείται" απ' την ανάγκη κι όχι απ' τα κόμματα της αριστεράς ή τους αναρχικούς. Η πάλη για το ψωμί και την αξιοπρέπεια δε γνωρίζει σύνορα κι είναι στην ουσία της η ίδια όπου κι αν διεξάγεται: στη Μηχανιώνα από αιγύπτιους ψαράδες, στη Μανωλάδα και στον ιταλικό νότο από ασιάτες κι αφρικανούς εργάτες γης, στο Παρίσι απ΄ τους γάλλους εργαζόμενους στα ΙΚΕΑ, στα εργοστάσια της Θεσσαλονίκης από έλληνες εργάτες που βλέπουν τ' αφεντικά να ξεσαλώνουν με πρόσχημα την κρίση λες και προηγουμένως τους καλούσαν να μοιραστούν μαζί τα υπέρογκα κέρδη τους…

Το ζήτημα δεν είναι αν οι απεργοί ψαράδες είναι οι καλύτεροι ή οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου. Αυτό που δεν μπορεί όμως να συμβαίνει είναι το να μετατρέπονται μέσα σε μια νύχτα από "καλά παιδιά" σε "μιάσματα που μολύνουν τον τόπο" ή σε κλέφτες κι εκβιαστές κι αυτή η μεταστροφή να συμπίπτει χρονικά με το ξεκίνημα του αγώνα τους. Αυτοί που προωθούν την άποψη ότι όσο δουλεύουν χωρίς να μιλάνε όλα πάνε πρίμα αλλά μόλις σηκώσουν κεφάλι γίνονται καθάρματα που πρέπει να "μαζέψουν τα κουρέλια τους και να μας αδειάσουν τη γωνιά" έχουν κάθε λόγο να το φωνάζουν: αφεντικά που λιγουρεύονται φτηνότερα αλλά και πιο φοβισμένα εργατικά χέρια, φασίστες που ψαρεύουν σε θολά νερά, κυβερνητικοί που συνδέονται άμεσα με την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων… Με τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως το σύνολο των κατοίκων του χωριού ταυτίζεται μ' όλα τα παραπάνω όπως και τ' ότι όσοι εμπορεύονται το φόβο ή ξερνάνε απειλές μιλάνε εξ' ονόματος όλων των Μηχανιωτών!

Ούτε για λογαριασμό των απεργών επιθυμούμε να μιλήσουμε, ούτε υποδείξεις στ' αφεντικά και στους πλοιοκτήτες θα κάνουμε. Άλλωστε οι δεύτεροι απέδειξαν και θα τ' αποδείξουν και στο μέλλον πως τα συμφέροντά τους ξέρουν πολύ καλά να τα υπερασπίζονται. Αυτό που δηλώνουμε ανοιχτά είναι ότι σταθήκαμε και θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι τόσο στον αγώνα των αιγύπτιων ψαράδων όσο και σ' οποιοδήποτε αγώνα διεξάγεται μ' όρους αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση. Κι αυτό έγινε, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται κόντρα σε κάθε διαχωρισμό με βάση τα σύνορα, την εθνικότητα, τη γλώσσα και τη θρησκεία ώσπου να στείλουμε οριστικά το βάρβαρο κι εγκληματικό σύστημα της εκμετάλλευσης εκεί που ανήκει: στο παρελθόν!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ

Συνέλευση Αλληλεγγύης

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]