Τα φραουλοχώραφα ποτίζονται με αίμα

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday May 26, 2009 20:51 by Γιώργος Φούφας

Η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Ο αγώνας για Γη κι Ελευθερία όταν συνοδευτεί και με τις μεγάλες ανατροπές στην Υγεία, την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό κι εμψυχωθεί με τις ιδέες του κοινοτικού Αναρχισμού, θ’ αποκτήσει την απελευθερωτική δύναμη για τις μεγάλες επαναστάσεις του μέλλοντος.

Αν αναζητά κάποιος τον ορισμό της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, αρκεί να επισκεφτεί τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας στην Ηλεία. Η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενός κόσμου εξαθλιωμένων μεταναστών, εργατών γης, είναι το μέσο μιας χούφτας επικυρίαρχων για τη διαιώνιση της σύγχρονης δουλοκτησίας.

Η καλλιέργεια της φράουλας, ως θερμοκηπιακή καλλιέργεια, διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά, που την καθιστούν στη σημερινή της εξέλιξη ως μια απ’ τις καλλιέργειες με τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Η φύτευση σε χαμηλά τολ (χαμηλού τύπου θερμοκήπια), εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να είναι σκυφτός συνεχώς, αφήνοντας μόνιμες μυοσκελετικές βλάβες. Η παραμονή στις θερμοκηπιακές συνθήκες καλλιέργειας με υψηλή υγρασία και θερμοκρασία σε συνδυασμό με τα κοκτέιλ των αγροχημικών που απαιτούνται και είναι στο σύνολό τους ιδιαίτερα τοξικά (καρκινογόνα και μεταλλαξιογόνα), δημιουργούν βλάβες στο αναπνευστικό σύστημα των εργατών και, με μακρόχρονη παραμονή σ’ αυτή την εργασία, καρκίνο σε ζωτικά όργανα (εγκέφαλο, λεμφαδένες, συκώτι), χωρίς να αναφερθούμε στις αλλεργίες (δερματικές και αναπνευστικές), τα εκζέματα και τις σοβαρές δερματοπάθειες.

Η καλλιέργεια και η συλλογή της φράουλας, ανήκει στις εποχιακές αγροτικές εργασίες, που προϋποθέτουν επομένως μια ετήσια μετανάστευση που διαρκεί όσο χρονικό διάστημα διαρκεί κι η καλλιέργεια. Αυτό σημαίνει, ότι λειτουργεί ο μηχανισμός του σύγχρονου trafficking, που τροφοδοτεί με ανθρώπινη σάρκα την κρεατομηχανή της φραουλοκαλλιέργειας. Ένας μηχανισμός που συναποτελείται από τους Έλληνες και ξένους δουλεμπόρους, τους ντόπιους οικονομικούς παράγοντες και πολιτικούς άρχοντες της περιοχής, τους αγροτοαφέντες και τα τσιράκια τους (μόνιμους εργάτες γης με ιδιαίτερα προνόμια, επιφορτισμένους με επιστασία), τους εμπόρους και τα κυκλώματα διακίνησης της φράουλας (λαχαναγορίτες, φορτηγατζήδες, εταιρείες διακίνησης και διανομής) και, τέλος, ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό (αστυνομία, δικαιοσύνη, νομαρχία) που προστατεύει στο έγκλημα όλους τους υπόλοιπους. Ένας μηχανισμός σύγχρονης δουλοκτησίας που δεν θα λειτουργούσε χρόνια τώρα, αν δεν διέθετε δύο ισχυρά στηρίγματα. Αφενός, τη σιωπηλή αποδοχή, αλλά και ενεργή συμμετοχή της ντόπιας κοινωνίας που επέβαλλε και επιβάλλει τον Σικελικό νόμο της Ομερτά, αντιδρώντας ακόμα και βίαια σε όσους προσπάθησαν να ξύσουν το κοινωνικό αυτό απόστημα, αναφερόμενοι στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών γης σε παραπήγματα κι εγκαταλελειμμένους στάβλους ή λεωφορεία, χωρίς τις παραμικρές συνθήκες υγιεινής και σωστής διατροφής, καθώς και στην απίστευτη οικονομική εκμετάλλευση με τα πενιχρά μεροκάματα, δίχως φυσικά ασφάλιση. Αφετέρου, στην επιβεβλημένη καταναλωτική συνήθεια των ανθρώπων στις πόλεις, που περιλαμβάνει τη φράουλα, σ’ ένα καθημερινό διαιτολόγιο που διαρκεί για τη νωπή έως δύο μήνες και για τη μεταποιημένη (σε γλυκά, μαρμελάδες, ποτά κ.λπ.) για όλο το χρόνο. Μια διατροφική ανοησία, που το marketing της μαζικής κατανάλωσης κατόρθωσε να την επιβάλει στο στερέωμα της Gourmet διατροφής ως ερωτικό αξεσουάρ και σύμβολο της επανάστασης.

Αν αναλογισθούμε ότι παρόμοιες συνθήκες εργασίας κι απάνθρωπης εκμετάλλευσης, υφίστανται σχεδόν στο σύνολο των εντατικής μορφής θερμοκηπιακών καλλιεργειών για την παραγωγή εκτός εποχής (κυρίως) κηπευτικών, ανθοκομικών, μπανάνας στη νότια Κρήτη, αλλά και στις μεγάλης έκτασης υπαίθριες μονοκαλλιέργειες (καρπούζι, πεπόνι, πατάτα κ.λπ.), αντιλαμβανόμαστε ότι οι εργάτες γης (σήμερα κυρίως μετανάστες), βιώνουν ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, που παρόμοιό του δεν συναντάς στις υπόλοιπες εργαζόμενες τάξεις.

Σημειώνοντας ότι στους εργάτες γης συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στη διαλογή και πρωτογενή μεταποίηση αγροτικών προϊόντων (σπαράγγια, βιομηχανική τομάτα, μανιτάρια κ.λπ.), που «απολαμβάνουν» και αυτοί το δικό τους μεσαίωνα.

Το να φωτίσουμε τα σκοτεινά μονοπάτια της κυριαρχίας, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τροφής, που καταδυναστεύει την καθημερινότητα των εκατομμυρίων εργατών γης ή αγροτών με μικρό κλήρο σ’ όλο τον κόσμο και που καταστρέφει συστηματικά τις αγροτικές κοινωνίες βιολογικά, περιβαλλοντικά και πολιτιστικά, μετατρέποντάς τες σε απέραντα εργοστάσια, θα ήταν μονοσήμαντη προσπάθεια, αν δεν φωτίζαμε και τη δικιά μας συμβολή στην καθημερινή κατανάλωση των προϊόντων της άγριας αυτής εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης.

Από την εποχή που σχεδιάστηκε η μετατροπή της υπαίθρου, σταδιακά και σταθερά, σε μια απέραντη βιομηχανία παραγωγής τροφής κι ενέργειας, καθώς και σε χωματερή των αστικών αποβλήτων για τη συντήρηση των υδροκέφαλων μητροπόλεων της Γης, απ’ όλες τις εξουσίες του κόσμου (καπιταλιστικές και κρατικοσοσιαλιστικές), αναπτύχθηκαν και οι σύγχρονες μορφές κυριαρχίας. Κυριαρχία που βασίζεται στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση, επομένως και από την αυτοπαραγωγή της τροφής του και την αυτορρύθμιση των καθημερινών του αναγκών, αλλά και στη διάρρηξη των κοινωνικών εκείνων σχέσεων που αποτελούσαν το συστατικό στοιχείο του κοινοτισμού των πρώιμων αγροτικών κοινωνιών (συλλογική εργασία, αλληλοβοήθεια, κοινοτική διαχείριση των μέσων παραγωγής, διανομής των αγαθών και ικανοποίησης των αναγκών).

Η αστικοποίηση και η εκβιομηχάνιση της υπαίθρου και των πόλεων είναι ο κυρίαρχος μηχανισμός επιβολής της εξουσίας πάνω στους ανθρώπους, ελέγχοντας την καθημερινότητα των πολιτών και οδηγώντας τις επιθυμίες τους. Όσες φωτιές κι αν κάψουν τα σύμβολα της κυριαρχίας, όσο κι αν κάποιοι εμπνέονται με τη «δημιουργική» καταστροφική πρακτική των μέσων της παγκόσμιας εξουσίας, η ουσία των πραγμάτων θα παραμένει ίδια, με την αλλοτρίωση της καθημερινότητάς μας και την απάνθρωπη εκμετάλλευση της ύπαρξής μας ν’ αγκαλιάζει όλο και σφιχτότερα κάθε πτυχή της ζωής μας.

Εμείς καθημερινά συντηρούμε το τέρας της εξουσίας και η απελευθερωτική μας δύναμη βρίσκεται σε πράξεις απείρως πιο απλές απ’ τους κλισαρισμένους ακτιβισμούς. Η περιφρόνηση των ρόλων καταναλωτή-παραγωγού (που προάγουν το παγκόσμιο κεφάλαιο αλλά και ο στείρος μαρξιστικός οικονομισμός, καθώς και τα οικοσοσιαλιστικά μοντέλα επιδιόρθωσης των θεσμών και μηχανισμών της αγοράς, με τα «ανταλλακτικά» της Πράσινης πολιτικής), και η βαθειά αποστροφή στην καθοδήγηση της επιθυμίας ή της ανάγκης μας, θα οδηγήσουν στην τελική ρήξη με τον κόσμο της ανελευθερίας.

Ο αγώνας για Γη κι Ελευθερία όταν συνοδευτεί και με τις μεγάλες ανατροπές στην Υγεία, την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό κι εμψυχωθεί με τις ιδέες του κοινοτικού Αναρχισμού, θ’ αποκτήσει την απελευθερωτική δύναμη για τις μεγάλες επαναστάσεις του μέλλοντος.

Επιστρέψτε τις φράουλες τις ποτισμένες μ’ αίμα, δεν ανήκουν στον κόσμο της επιθυμίας μας.

Γιώργος Φούφας
Γεωπόνος - Μέλος της Ελευθεριακής Κίνησης Βιοκαλλιεργητών