Α. Παναγούλης-Σ. Ξηρός

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Καταστολή / Φυλακές | Γνώμη / Ανάλυση Saturday August 06, 2005 15:10 by Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) erozer2000 at yahoo dot gr

Ευτυχώς ο Παναγούλης έφυγε νωρίς...

Article-comment of a comrade about the ralation between A. Panagoulis and S. Xiros and relation between anarchists and armed struggle

Ο Αλέκος Παναγούλης δεν δολοφονήθηκε από τους «δημοκρατικούς μηχανισμούς», αλλά από τους φασιστικούς παρακρατικούς κύκλους πού παρέμειναν για λίγα χρόνια συντονισμένοι μεταξύ τους, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, προτού οριστικά «μεταλλαχθούν» ελπίζοντας πάντα στο «εθνικιστικό θαύμα» κάτω από τη σημερινή ηγεσία τού Νίκου Μιχαλολιάκου και των «πατριωτικών συνδέσμων».

Θα ήταν λάθος να βάλουμε στο ίδιο «όχημα» τον αγωνιστή Αλέκο Παναγούλη με τον Σάββα Ξηρό. Και οι συνθήκες (δικτατορία, απόλυτη καταστολή) ήταν διαφορετικές και η πορεία και οι στόχοι. Ο πρώτος έγινε «σύμβολο» τού αγώνα κατά τής χούντας και ο δεύτερος – δυστυχώς - λόγω των άστοχων επιλογών του κύλησε στην κόκκινη τρομοκρατία και στις δολοφονίες για το «δίκιο του αγώνα».

Γνωρίζω πως οι απόψεις μας είναι αντίθετες όσον αφορά την «17Ν.» και τη δράση της. Στα μάτια τα δικά σας είναι αγωνιστές πού συμμετείχαν σε έναν «πόλεμο» ενάντια στο κεφάλαιο, στα μάτια τα δικά μου τα θύματα μιας πλάνης που τους οδήγησε μετά από 28 χρόνια στην τραγωδία (γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους, αλλά και για τις οικογένειες των θυμάτων τους) που φέρνει συνήθως αυτός ο «πόλεμος» απέναντι στο Κράτος που εσείς υποστηρίζετε «με όλους τούς όρους» και «όλα τα μέσα». Τα μέσα και οι όροι απέτυχαν και ο Σάββας μετράει τις πληγές του. Πήρε την ευθύνη του όπως είπατε, αλλά αν θυμάστε έκανε και μετά την απόφαση της δίκης, εκείνη τη σύντομη και προς τιμήν του, αυτοκριτική.

Η αναρχία δεν οφείλει να ταυτισθεί με το αίμα και την τιμωρία. Αντίθετα, πρέπει να ξεφύγει από τη νομιμοποίηση του φόνου και τη θέσμιση της πολιτικής βίας. Ερμηνεύουμε, καταλαβαίνουμε, αλλά οι εχθροί των εχθρών μας δεν είναι πάντα φίλοι μας και σύντροφοί μας ούτε αναγκαστικά πάντοτε επαναστάτες και αγωνιστές έτσι όπως εμείς οραματιζόμαστε την πορεία για την ελευθερία. Ειδικά όσοι διαχειρίζονται αυτή την «αγωνιστική» τιμωρία με τις «δίκαιες δίκες» κρατώντας το περίστροφο.

Δεν είναι ανατρεπτικό και επαναστατικό κάθε «κομμάτι» που χρησιμοποιεί τα «παράθυρα» του κινήματος, για να κάνει πολιτική, «αγιάζοντας τα μέσα». Αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Άλλο η μορφή αλληλεγγύης για ανθρωπιστικούς λόγους στον Σάββα Ξηρό και άλλο η δρομολόγηση τού αντικρατικού αγώνα με άξονα το «ταξικό μίσος» και την εκδίκηση.

Και βέβαια δεν πρέπει, όμως, να γυρίσουμε τις πλάτες μπροστά στα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο Σάββας Ξηρός. Σ’ αυτό δεν θα διαφωνήσω. Ήδη έχει προηγηθεί η αποφυλάκιση για λόγους υγείας των Παύλου Σερίφη και Τσιγαρίδα, γεγονότα πού έδειξαν ότι η «καρδιά» τού Κράτους σε σχέση με τους εν λόγω αντιπάλους του ήταν πολύ πιο ανεκτική και υποχώρησε σε αστικές παραχωρήσεις και συμβιβασμούς που τα «τρομοδικεία» και τα «έκτακτα δικαστήρια» («νομικές» διαδικασίες που συναντάμε μόνο σε καθεστώτα απόλυτης καταστολής, στρατιωτικής ή αστυνομικής) ακούγονται από τους «κύκλους αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους» σαν φραστική υπερβολή που, φυσικά, κανέναν δεν πείθει παρά μόνο εκείνους που θέλουν «μύθους» και «συμβολισμούς» πάνω ή κάτω από το χώμα, μέσα ή έξω από τις φυλακές.

Αν θέλεις να γίνεις πιστευτός και να συσπειρώσεις τα άτομα και την κοινωνία απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, πρέπει να της αποδίδεις τα πραγματικά χαρακτηριστικά, στη μορφή και στις συνθήκες που παράγονται και όχι αυτά που εσύ θέλεις να βλέπεις για να κτίσεις «κίνημα», νοοτροπία της ίδιας πολύχρονης προσωρινότητας πού μονιμοποιεί τον αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο έξω από κάθε νέα σκέψη και εξέλιξη τού κοινωνικού πολέμου.

Και βέβαια ο Σάββας Ξηρός δεν πρέπει να μείνει μόνος του. Παρά το ότι το δικαίωμα της ζωής του άλλου (όποιος και αν είναι αυτός) το είχε ξεχάσει για ένα διάστημα της διαδρομής του προκειμένου να αποδείξει την πολιτική του ευθύνη» στο όνομα του λαού».

Φυσικά, ξαναλέω, ο Σάββας Ξηρός δεν πρέπει να γίνει θύμα της σιωπής και να επιδεινωθεί η ήδη τσακισμένη υγεία του. Και αυτό το μέρος της αλληλεγγύης που ξέρω πολύ καλά (και όχι τής αλληλεγγύης στις πράξεις του) είναι ότι η ζωή του δεν πρέπει να κινδυνεύσει ούτε να καταστραφεί ανεπανόρθωτα η υγεία του. Παρ’ όλες τις διαφωνίες, προσυπογράφω το σημείο εκείνο τού κειμένου σας και όλων των ανάλογων κειμένων που ίσως θα κυκλοφορήσουν. αιτώντας την αποφυλάκιση τού Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Είναι ένα χρέος απέναντι στον πόλεμο που μας κάνει η αντεκδίκηση, ο τρόμος και η βαρβαρότητα!