Οι αγώνες του σήμερα

Ιβηρική | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση

Friday November 21, 2008 20:19

by Luta Social

Εκδοτικό σημείωμα Luta Social

Αυτό το κίνημα πρέπει να ριζώσει και να επεκταθει περισσότερο, επειδή ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η εξάλειψη του καπιταλισμού, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απο τα κάτω, η βαθιά αυτή αλλαγή που ονομάζουμε “κοινωνική επανάσταση”.

Εν μέσω της παρούσας σοβαρής κατάστασης που περνάμε, με την μεγάλη αστάθεια σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας της κρίσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που έχει ήδη εξαπλωθεί στην “πραγματική οικονομία” και με κανένα τέλος στον ορίζοντα, η χώρα μας έχει βυθιστεί σε μια “ενδογενή κρίση”.

Αυτή η ¨”ενδογενής κρίση” πρέπει να αναλυθεί σοβαρά σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο (κυρίως ως οδηγός των δραστηριοτήτων μας) από την αντιεξουσιαστική αριστερά, την αριστερά που δεν συμβιβάζεται με τον νεοφιλελευθερισμό.

Η χώρα μας είναι ιστορικά μια χώρα που υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη, αλλά που γρήγορα αποικίστηκε με τη σειρά της από διάφορες δυνάμεις.
Στη μετά τις 25 Απρίλη 1974 εποχή, η μετατόπιση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε αγκυροβόλιο στην επίσημη δημοκρατία. Αλλά επίσης και στον καπιταλισμό (σε αντίθεση με τις διαθέσεις του λαού, τουλάχιστον εκείνη την εποχή, δηλαδή στα μέσα της δεκαετίας του 1980).

Η έκφραση αυτής της διαδικασίας ήταν η πολιτική και οικονομική υποταγή – σε τέτοια έκταση μάρτυρες της οποίας δεν είχαμε γίνει ποτέ πριν – στις κυρίαρχες δυνάμεις, χωρίς καμία συνείδηση του τι πραγματικά συνέβαινε. Σίγουρα, σε αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι ήμασταν ακόμα στο τέλος του “ψυχρού πολέμου”, με μια σειρά εντάσεις ανάμεσα στην κυριαρχούσα υπερδύναμη (τις ΗΠΑ) και την άλλη υπερδύναμη η οποία έμελλε να χάσει γρήγορα τη δύναμή της, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ, την ταχεία μεταλλαγή των “λαϊκών δημοκρατιών” της Ανατολικής Ευρώπης σε μια άγρια μορφή καπιταλισμού μετά την αναγκαστική εμπειρία της κρατικής του εκδοχής.

Στι δίνη αυτών των γεγονότων, αυτών των νέων αναδιατάξεων των κυριάρχων και των πολιτικών ανασυνθέσεων, η εργατική τάξη σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα έδειξε την αντίθεσή της στους επιβαλλόμενους θεσμούς, την μείωση των δικαιωμάτων της, ενάντια στην ενδυνάμωση του καπιταλισμού, την ανεργία και την αυξανόμενη επισφάλεια της εργασίας, που χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα τρομοκράτησης από τα αφεντικά και το Κράτος στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων “φιλελεύθερων δημοκρατιών”.

Αλλά, εξαιτίας των δεκαετιών υποταγής των ταξικών της οργάνων – των συνδικάτων – των ενδιαφερόντων που ήσαν έξω από τη δική της πραγματικότητα, ταυτότητα και φύση, η εργατική τάξη δεν εξοπλίστηκε επαρκώς για τη μάχη. Στην πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές ηγέτες, που επιλέγονται και μένουν στις θέσεις τους επειδή είναι μέλη ή οπαδοί κομμάτων, έλεγχαν το μαζικό κίνημα ως υπάλληλοι των αφεντικών χρήσιμοι στις κυρίαρχες κάστες.

Η προδοσία αυτών των ηγετών δεν μπορεί να κατανοηθεί ως απόρροια της προοδευτικής μεταμόρφωσής τους σε μια κάστα ή “ταξικούς συντονιστές”, με συγκεκριμένα προνόμια, με μια αμετακίνητη ιδιότητα ως “κοινωνικοί συνεταίροι”, κάτι που είναι απαραίτητο για το μεγάλο τσίρκο που λέγεται “κοινωνικός διάλογος”, αλλά στην ουσία, ως αναζήτηση για μια (ψευδή) συναίνεση μεταξύ των εμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Έτσι, τα συνδικάτα στη Βραζιλία, στη Γαλλία και τη χώρα μας ακόμα είναι αντικείμενα αλλαγών, μερικές φορές διασπάσεων, μερικές φορές επανασυνδέσεων, αλλά πάντα αντικείμενα μιας δυναμικής από τη βάση.

Για μας, οι δάσκαλοι αγωνίζονται για την υπεράσπιση του συστήματος δημόσιας εκπαίδευσης, την ίδια τους την αξιοπρέπεια, για να διατηρήσουν την αυτονομία και την ποιότητα της εκπαιδευτικής πράξης καθεαυτής, δείχνοντας το πώς μπορεί να οργανωθεί ο κόσμος από μόνος του με έναν αυθόρμητο τρόπο, αυτόνομα, αναγκάζοντας τις βαριές μηχανές όπως τα συνδικάτα να κινητοποιηθούν και να κάνουν βήματα τα οποία πριν θεωρούσαν ως “πολύ ριζοσπαστικά”.

Οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών, ένα πράγμα είναι σίγουρο: η εργατική τάξη και ο λαός γενικότερα μαθαίνουν – διαμέσου της πρακτικής του κοινωνικού αγώνα – να αυτοκαθορίζονται κατά τη θέλησή τους, επιβάλλοντας τον σεβασμό εκ μέρους των ηγετών για να εκτελούν αυτά που τους ανατίθενται. Αν και υπάρχει μια μόνιμη τάση να παίρνονται αποφάσεις στο όνομα αυτών που τους εξέλεξαν, οι ηγέτες δεν χαίρουν πλέον της ηγεμονίας πάνω στα κοινωνικά κινήματα.
Σήμερα στην Πορτογαλία, ο κόσμος καταλαβαίνει όλο και πιο καλύτερα ότι αυτό που προέχει είναι η αυτο-οργάνωσή του, οριζόντια, δημοκρατική, με ενεργό αλληλεγγύη, καταργώντας τα σύνορα ανάμεσα στις διάφορες επαγγελματικές ομάδες, ενώνοντας τον καθένα στη δράση, ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή άλλες του προτιμήσεις. Αυτό είναι το “κλειδί” ώστε να μπορέσουμε να επιβάλλουμε τη θέλησή μας, σε κάθε επίπεδο, και να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, τους πόρους προς το ζην και το μέλλον μας.

Αυτό το κίνημα πρέπει να ριζώσει και να επεκταθει περισσότερο, επειδή ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η εξάλειψη του καπιταλισμού, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απο τα κάτω, η βαθιά αυτή αλλαγή που ονομάζουμε “κοινωνική επανάσταση”.

* Το κείμενο αυτό είναι το εκδοτικό σημείωμα του τεύχους 3 του δελτίου “Luta Social” (“Κοινωνικός Αγώνας”) της ομώνυμης αντιεξουσιαστικής και αντικαπιταλιστικής ομάδας από τη Λισαβώνα της Πορτογαλίας (ιστοσελίδα www.luta-social.org - στα πορτογαλικά). Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεος-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2008.

Benutzereinstellungen

Anarkismo.net

Suche

Neue Veranstaltungshinweise

Kommende Veranstaltungen

Andere Presse

Feeds

Οι αγώνες του σήμερα

Hauptseite

Latest News

Opinion and Analysis

Press Releases